มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1006

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้หมดสมรรถภาพทางกายและพร้อมที่จะวิ่งตามที่ฝูงชน

และเขายังรู้สึกถึงศัตรูที่แท้จริงของชีวิตความตาย!

ท่ามกลางสายลมและสายฝนนั้นมีออร่าที่น่ากลัวกําลังใกล้เข้ามา

ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งออกจากสนามแข่งทันที

เมื่อถึงโลกภายนอกที่กว้างใหญ่ เขาสามารถถอยกลับได้ แต่เมื่ออยู่ในสนามแข่งที่ถูกศัตรูนำความตายมาปิดกั้นประตูไว้ สถานการณ์ที่อันตรายนั้นจะกลายเป็นอันตรายมากกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย

"คุณไม่ได้ออกจากเมืองเซียงชานจริงๆหรอกคลาร์ก คุณช่างกล้ามากซะจริง!" ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยเสียงที่เย็นชา ทันทีที่สัมผัสกับคลาร์กก็สีหน้าตื่นตะหนกและในใจก็ตึงเครียด

คลาร์กยิ้มและพูดว่า "เป็นยังไงบ้างปรมาจารย์ฉี ต้องการที่จะเข้าร่วมประเทศมี่ของพวกเราหรือไม่ ถ้าหากคุณยอมรับก็พยักหน้า ผมจะเก็บรักษาอํานาจของคุณที่อยู่ในประเทศมี่เอง ผมสามารถดูแลจัดการความยุติธรรมให้เท่าเทียมกับประเทศเซียะ"

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะฮ่าๆและพูดว่า "สําหรับการดูแลจัดการแบบเท่าๆ กับคุณ สิ่งที่ผมอยากทํามากกว่าคือทำร้ายตีคุณจนตาย!"

คลาร์กส่ายหัวเละพูดว่า "ผู้มีอํานาจของ ประเทศหัวกั๋วจีนของงคุณข่มเหงบังคับทำให้พี่น้องของคุณตาย และยังระบุว่าคุณเป็นผู้ก่อการร้ายด้วย คุณสามารถพึ่งพาประเทศมี่ของพวกเราได้ ประเทศของพวกเราร่ำรวยได้ตลอดชีวิต และความสามารถของประเทศของเราสามารถช่วยคุณทำความสะอาดล้างชื่อเสียงของคุณได้ก็ไม่ใช่เรื่องสําคัญนะ"

ในขณะที่เขาพูดแบบนี้ เขาฏ้ได้ลงมือทำเรียบร้อยแล้ว

เท้าของเขาถูกเตะเข้าอย่างแรง กล้ามเนื้อน่องก็เกิดอาการปวดบวมและหัวเข่าของเขาแทบจะระเบิดออกมาด้านนอก

ทุกคนที่เคลื่อนที่เข้ามาหาความเร็วนั้นรวมกับสายฟ้า ฝ่าสายฝนและมาถึงด้านหน้าของฉีเติ่งเสียนอย่างเฉียบขาด

พอถึงตรงเท้าด้านหน้าของเขาก็ล้มลง ทันใดนั้นเขาก็ยกแขนขวาขึ้นทันที นิ้วของเขาบีบกําปั้นอย่างว่างเปล่าโดยตรง

แล้วยกขึ้นไปในอากาศก็วาดมือกระบวนท่า "ตบ"ตรงไปที่สมองอย่างเท่าเทียมกันทั้งสอง

ทันทีที่คลายกําปั้นในมืออก นิ้วทั้งห้าของเขาก็อ่อนลง ทันใดนั้นก็เสียงตูมตามและมีพลังที่น่ากลัวก็ระเบิดออกมาจากฝ่ามือ จู่ๆก็มีน้ําฝนที่พุ่งขึ้นไปยังอากาศใกล้กันกับกําปั้นที่กลายเป็นสูญญากาศ

การโจมตีแบบ "ตัด" นี้ดูธรรมดา แต่ในความเป็นจริงมันเกินสมรรถภาพทางกายของมนุษย์ นั่นมันเกินไปแล้ว การครอบงำนี้จะไม่มีการระบุอย่างสิ้นสุดและแม้กระทั่งมีความรู้สึกที่มีให้ฉีเติ่งเสียนนั้นยังคลุมเครือยากที่จะระงับให้อยู่ยืนยาว

รูม่านตาของฉีเติ่งเสียนที่ว่างเปล่านั้นหดตัวลงอย่างรุนแรง ทันใดนั้นลมหายใจ ลมปราณและเลือดของเขาก็ทำงานอย่างบ้าคลั่ง ท่ามกลางสายฝนไม่เด้งตกมาใส่ แต่ตกลงมาที่ร่างกาย

แต่เนื่องจากลมปราณและเลือดในร่างกายของเขานั้นเดือดเกินไป จึงทำให้ฝนตกลงมา ไม่นานหลังจากนั้นก็ระเหย กลายเป็นหมอกสีขาวและค่อย ๆ ลอยเป็นเมฆหมอกขึ้นมา

คนของเขาทุคนต่างก็พากันมีท่าทางที่ตึงเครียดมากที่สุด ในทันใดนั้นพลังทั้งหมดก็รวมอยู่ในกำลังภายใน

เมื่อเผชิญหน้ากับพลังที่ดูเหมือนจะรุนแรงที่เริ่มใช้พลังฝ่ามือซึ่งใช้พลังในเมืองเซียงชานทั้งหมด ฉีเติ่งเสียนไม่ได้ถอยกลับ พลังทั้งหมดระเบิดออกมาที่จุดตันเถียนในทันที เตรียมกําปั้นฝ่ามือและกําปั้นนั้นก็พร้อมพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

"ตู๊ม!"

เมื่อกําปั้นทั้งสองนี้ปะกันในอากาศ จู่ๆก็เสียงระเบิดออกมา ความรุนแรงนั้นก็ไม่น้อยไปกว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์

เมื่อคลาร์กเห็นฉีเติ่งเสียนกำลังจับหมัดของตัวเองและไม่ได้ถอยกลับแม้แต่ก้าวเดียว จิตใจของเขาไม่สามารถทำให้สงบนิ่งได้ เพียงแค่หมัดหนึ่งที่ทุบนั้นลงไป แม้แต่ช้างหนึ่งตัวก็ยังต้องถูกทุบจนตาย ไม่เพียงแต่ฉีเติ่งเสียนนั้นได้รับพลังจริงๆ และยังมีลมปราณที่คงที่และมั่นคง การก้าวฝีเท้าอย่างมั่นคงและไม่เคยถอยกลับแม้แต่ครึ่งก้าว

ฉีเติ่งเติ่งเสียนเพิ่งจะเปิดฉากสังหารคนหมู่ในสนาม สมรรถภาพทางร่างกายของเขานั้นได้ถูกทำลายไปแล้ว แต่เขาก็ยังสามารถต่อสู้กับหมัดที่มีพลังเทียบเท่ากับเขาได้ขนาดนี้ นั่นทําให้เขารู้สึกเหลือเชื่อจริง ๆ

ในทันใดนั้นนิ้วทั้งห้าของคลาร์กก็แบนิ้วออก บนนิ้วมือของเขารู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา ทั้งที่ปลายนิ้วของเขาที่สัมผัสที่กล้ามเนื้อของฉีเติ่งเสียน ทําให้เขารู้สึกเสียวซ่าเหมือนกระแสไฟฟ้าแล่น