มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1006

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้หมดสมรรถภาพทางกายและพร้อมที่จะวิ่งตามที่ฝูงชน

และเขายังรู้สึกถึงศัตรูที่แท้จริงของชีวิตความตาย!

ท่ามกลางสายลมและสายฝนนั้นมีออร่าที่น่ากลัวกําลังใกล้เข้ามา

ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งออกจากสนามแข่งทันที

เมื่อถึงโลกภายนอกที่กว้างใหญ่ เขาสามารถถอยกลับได้ แต่เมื่ออยู่ในสนามแข่งที่ถูกศัตรูนำความตายมาปิดกั้นประตูไว้ สถานการณ์ที่อันตรายนั้นจะกลายเป็นอันตรายมากกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย

"คุณไม่ได้ออกจากเมืองเซียงชานจริงๆหรอกคลาร์ก คุณช่างกล้ามากซะจริง!" ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยเสียงที่เย็นชา ทันทีที่สัมผัสกับคลาร์กก็สีหน้าตื่นตะหนกและในใจก็ตึงเครียด

คลาร์กยิ้มและพูดว่า "เป็นยังไงบ้างปรมาจารย์ฉี ต้องการที่จะเข้าร่วมประเทศมี่ของพวกเราหรือไม่ ถ้าหากคุณยอมรับก็พยักหน้า ผมจะเก็บรักษาอํานาจของคุณที่อยู่ในประเทศมี่เอง ผมสามารถดูแลจัดการความยุติธรรมให้เท่าเทียมกับประเทศเซียะ"

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะฮ่าๆและพูดว่า "สําหรับการดูแลจัดการแบบเท่าๆ กับคุณ สิ่งที่ผมอยากทํามากกว่าคือทำร้ายตีคุณจนตาย!"

คลาร์กส่ายหัวเละพูดว่า "ผู้มีอํานาจของ ประเทศหัวกั๋วจีนของงคุณข่มเหงบังคับทำให้พี่น้องของคุณตาย และยังระบุว่าคุณเป็นผู้ก่อการร้ายด้วย คุณสามารถพึ่งพาประเทศมี่ของพวกเราได้ ประเทศของพวกเราร่ำรวยได้ตลอดชีวิต และความสามารถของประเทศของเราสามารถช่วยคุณทำความสะอาดล้างชื่อเสียงของคุณได้ก็ไม่ใช่เรื่องสําคัญนะ"

ในขณะที่เขาพูดแบบนี้ เขาฏ้ได้ลงมือทำเรียบร้อยแล้ว

เท้าของเขาถูกเตะเข้าอย่างแรง กล้ามเนื้อน่องก็เกิดอาการปวดบวมและหัวเข่าของเขาแทบจะระเบิดออกมาด้านนอก

ทุกคนที่เคลื่อนที่เข้ามาหาความเร็วนั้นรวมกับสายฟ้า ฝ่าสายฝนและมาถึงด้านหน้าของฉีเติ่งเสียนอย่างเฉียบขาด

พอถึงตรงเท้าด้านหน้าของเขาก็ล้มลง ทันใดนั้นเขาก็ยกแขนขวาขึ้นทันที นิ้วของเขาบีบกําปั้นอย่างว่างเปล่าโดยตรง

แล้วยกขึ้นไปในอากาศก็วาดมือกระบวนท่า "ตบ"ตรงไปที่สมองอย่างเท่าเทียมกันทั้งสอง

ทันทีที่คลายกําปั้นในมืออก นิ้วทั้งห้าของเขาก็อ่อนลง ทันใดนั้นก็เสียงตูมตามและมีพลังที่น่ากลัวก็ระเบิดออกมาจากฝ่ามือ จู่ๆก็มีน้ําฝนที่พุ่งขึ้นไปยังอากาศใกล้กันกับกําปั้นที่กลายเป็นสูญญากาศ

การโจมตีแบบ "ตัด" นี้ดูธรรมดา แต่ในความเป็นจริงมันเกินสมรรถภาพทางกายของมนุษย์ นั่นมันเกินไปแล้ว การครอบงำนี้จะไม่มีการระบุอย่างสิ้นสุดและแม้กระทั่งมีความรู้สึกที่มีให้ฉีเติ่งเสียนนั้นยังคลุมเครือยากที่จะระงับให้อยู่ยืนยาว

รูม่านตาของฉีเติ่งเสียนที่ว่างเปล่านั้นหดตัวลงอย่างรุนแรง ทันใดนั้นลมหายใจ ลมปราณและเลือดของเขาก็ทำงานอย่างบ้าคลั่ง ท่ามกลางสายฝนไม่เด้งตกมาใส่ แต่ตกลงมาที่ร่างกาย

แต่เนื่องจากลมปราณและเลือดในร่างกายของเขานั้นเดือดเกินไป จึงทำให้ฝนตกลงมา ไม่นานหลังจากนั้นก็ระเหย กลายเป็นหมอกสีขาวและค่อย ๆ ลอยเป็นเมฆหมอกขึ้นมา

คนของเขาทุคนต่างก็พากันมีท่าทางที่ตึงเครียดมากที่สุด ในทันใดนั้นพลังทั้งหมดก็รวมอยู่ในกำลังภายใน

เมื่อเผชิญหน้ากับพลังที่ดูเหมือนจะรุนแรงที่เริ่มใช้พลังฝ่ามือซึ่งใช้พลังในเมืองเซียงชานทั้งหมด ฉีเติ่งเสียนไม่ได้ถอยกลับ พลังทั้งหมดระเบิดออกมาที่จุดตันเถียนในทันที เตรียมกําปั้นฝ่ามือและกําปั้นนั้นก็พร้อมพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

"ตู๊ม!"

เมื่อกําปั้นทั้งสองนี้ปะกันในอากาศ จู่ๆก็เสียงระเบิดออกมา ความรุนแรงนั้นก็ไม่น้อยไปกว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์

เมื่อคลาร์กเห็นฉีเติ่งเสียนกำลังจับหมัดของตัวเองและไม่ได้ถอยกลับแม้แต่ก้าวเดียว จิตใจของเขาไม่สามารถทำให้สงบนิ่งได้ เพียงแค่หมัดหนึ่งที่ทุบนั้นลงไป แม้แต่ช้างหนึ่งตัวก็ยังต้องถูกทุบจนตาย ไม่เพียงแต่ฉีเติ่งเสียนนั้นได้รับพลังจริงๆ และยังมีลมปราณที่คงที่และมั่นคง การก้าวฝีเท้าอย่างมั่นคงและไม่เคยถอยกลับแม้แต่ครึ่งก้าว

ฉีเติ่งเติ่งเสียนเพิ่งจะเปิดฉากสังหารคนหมู่ในสนาม สมรรถภาพทางร่างกายของเขานั้นได้ถูกทำลายไปแล้ว แต่เขาก็ยังสามารถต่อสู้กับหมัดที่มีพลังเทียบเท่ากับเขาได้ขนาดนี้ นั่นทําให้เขารู้สึกเหลือเชื่อจริง ๆ

ในทันใดนั้นนิ้วทั้งห้าของคลาร์กก็แบนิ้วออก บนนิ้วมือของเขารู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา ทั้งที่ปลายนิ้วของเขาที่สัมผัสที่กล้ามเนื้อของฉีเติ่งเสียน ทําให้เขารู้สึกเสียวซ่าเหมือนกระแสไฟฟ้าแล่น

"ผมฝึกศิลปะการต่อสู้มาสามสิบกว่าปีแล้ว ในตลอดชีวิตนี้ไม่เคยเห็นใครที่พูดเกินจริงขนาดนี้มาก่อน"

"คนผิวขาวคนนั้นมาจากที่อะไร ชาวต่างชาติคนหนึ่งได้ฝึกกังฟูมาถึงระดับนี้แล้ว ความสามารถเทียบได้กับโจรเลย!"

"นี่คือการต่อสู้ของเทพอย่างแท้จริง วิชากังฟูของสองคนนี้สูงเกินไป ถ้าหากกังฟูไม่แข็งแรงอยู่ใกล้กันเล็กน้อย เพื่อดูการต่อสู้แก้วหูจะสั่นสะเทือนด้วยแรงหมัดที่ระเบิดออกมา!"

ในสนามประลองกำลังภายใน เมื่อมองผ่านช่องผ่านได้เห็นการต่อสู้ของทั้งสองคนต่างตกใจสุดขีด แล้วรู้สึกว่าารแข่งขันกีฬาแบบนี้ไม่ได้เป็นของมนุษย์แล้ว

เทพเจ้าทั้งหมดทั้งแผ่นดินสององค์กำลังต่อสู้!

สีหน้าของจ้านเฟยนั้นวิตกกังวล แล้วก็รู้สึกปากแห้งคอแห้งอีกด้วย ตัวละครระดับนี้อย่างน้อยต้องมีเขาสามคนรวมกันจึงจะสามารถต่อสู้ได้

พูดก็พูดได้ว่าคลาร์กเริ่มใช้หมัดรัวใส่ฉีเติ่วเสียนด้วยกระบวนท่า "หมัดล้มครึ่งก้าว" ในพริบตาที่สู้กันอย่างเท่าเทียมกัน มือและนิ้วเคลื่อนที่อย่างมั่นคงในทันที ลมหายใจก็ตกลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยน้ําขังในอากาศและกลายเป็นหยดน้ำที่กระทบลงบนถนน ในเวลาเดียวกันไหล่ของเขาสั่นและมือของเขาเด้งก็ขึ้นแล้ว หลังจากนั้นมีฟ้าผ่าเกิดขึ้นในอากาศก็พุ่งผ่าน

ซึ่งมือของเขาจับชายโครงที่ซี่กระดูกอย่างเท่าเทียมกันในที่แสงไฟฟ้าส่องสาดไปเห็นท้องฟ้าทันที

กรงเล็บนี้ถ้าจิกลงไป ก็จะทำให้ซี่โครงกระดูกของตัวเองเน่าทั้งหมด สามารถให้ฉีเติ่งเสียนช่วยแก่ส่วนที่ไม่สามารถใช้งานได้ออกมา

นอกจากนี้พรสวรรค์ของคลาร์กยังเท่ากับพรสวรรค์ของฉีเติ่งเสียน ร่างกายรูปร่างสูงยาวกระดูกที่แข็งแรง และจึงอาศัยจังหวะที่แสงไฟฟ้ากระพริบเพื่อเล่นกลอุบาย ซึ่งทําให้เขามองเห็นไม่ชัดเจน

ไม่เพียงแต่บนร่างกายของฉีเติ่งเสียนที่ดวงตาจะดูไม่เหมือนอย่างนี้ แต่ส่วนสะโพกและก้นกบของเขาก็บิดเกรงเล็กน้อย ไหลและแขนของเขาสั่น แล้วพยายามพยุงร่าง "ร่างกายร่วงตุ๊บลง" กระแทกอย่างรุนแรง

หลังจากการชนกระทบกระทั่งกัน ไม่พูดอะไรสักอย่าง แล้วร่างกายเขย่าเหมือนกลายเป็นหมีแก่ แล้วเอื้อมมือไปกอดร่างกายของคลาร์ก