มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1081

ฉีเติ่งเสียนไม่เคยเข้าใจสำนวนโบราณที่ว่า "คำพูดล้อลมของหงส์ ดุจกระโปรงแต้มด้วยสีแดงทับทิม"

จนกระทั่งได้เห็นกระโปรงสีเขียวของคุณนายซุนที่ถูกย้อมด้วยดอกเหมยแดงสองสามจุด เขาจึงเข้าใจว่าที่จริงแล้วคนในสมัยโบราณก็ลามกสุดยอดไม่แพ้กัน ช่างรู้จักใช้คำเสียจริง!

คุณนายซุนได้สัมผัสกับพละกำลังของคนที่ไม่เคยตกปลา ไม่ท่องหนังสือ ไม่หยิบจับอะไรอย่างฉีเติ่งเสียนแล้ว รู้ดีเลยว่าร่างกายนี้แข็งแรงแค่ไหน

คุณนายซุนคิดว่า ชายหนุ่มที่มีร่างกายแข็งแรงแบบนี้ แต่ในหัวกลับมีแต่ขาอ่อนคนอื่น จะมีเวลาไปทำอย่างอื่นได้ยังไง

"ที่จริงแล้วฉันก็ยังคงอยากได้ร่างกายของเธออยู่ดี" ฉีเติ่งเสียนกลับใจในบาปและความหน้าซื่อใจคดของตัวเอง ในฐานะที่เป็นถึงผู้นำของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ เขาไม่ควรทำตัวหน้าซื่อใจคด และควรเผชิญหน้ากับหัวใจของตัวเองด้วย

หลังเสร็จกิจ แววตาของซุนอิ่งซุก็ฉายแววอ่อนโยน ซ้ำยังชุ่มชื้นไปด้วยน้ำ รอยสีแดงจางบนผิวทำให้เธอดูอ่อนกว่าเยาว์ลงหลายปี

"ขอบคุณเหล่าชุยที่ป่วยหนัก! ชาติหน้าขอให้อายุยืนหมื่นปี!" ฉีเติ่งเสียนตะโกนสรรเสริญในใจ

ถ้าซุนอิ่งซูรู้ว่าในใจของเขาลามกแค่ไหน คาดว่าคงตีเขาตายแน่

"ตอนนี้นายไม่จำเป็นต้องดิ้นรนต่อสู้อะไรแล้ว มาโคกูรยอสิ ให้ฉันเลี้ยงดูนายเป็นไง?" ซุนอิ่งซูเอามือเท้าคาง นั่งพิงอย่างสง่างาม ก่อนจะถามพลางยิ้ม

"ก็แค่พูดเล่นๆ จะนับเป็นเอาจริงเอาจังได้ยังไง? เห็นผมเป็นพวกทะเยอทะยานเกินตัวพวกนั้นเหรอ?" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างแง่งอน

ซุนอิ่งซูหัวเราะ แน่นอนว่าเธอไม่เก็บคำพูดของฉีเติ่งเสียนมาเอาจริงเอาจัง อีกอย่าง เธอรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เธอและฉีเติ่งเสียนจะไปถึงขั้นได้แต่งงานมีลูก ใช้ชีวิตฉันสามีภรรยาร่วมกัน

แต่ถ้าจะให้พูด สำหรับเธอแล้ว นอกจากฉีเติ่งเสียนก็ไม่มีตัวเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

ฉีเติ่งเสียนเองก็รู้ดี ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผู้บริหารสาวสวยจากซ่างซิงจะไม่ได้ส่งผลเสียอะไรให้เขาเลยสักนิด ดังนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายรุกก่อน

"พวกผู้ชายน่ะไว้ใจไม่ได้ ก่อนได้กินก็อย่างหนึ่ง หลังได้กินแล้วก็อีกอย่างหนึ่ง" ซุนอิ่งซูพูด

"คุณนาย พูดดีๆหน่อย ผมไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้นซะหน่อย ผมน่ะเป็นนักรักอันดับหนึ่งของจงไห่!" ฉีเติ่งเสียนพูด

ซุนอิ่งซูได้ยินแล้วก็โมโหจนหัวเราะออกมา ก่อนจะคว้าหมอนทุบเขาพลางด่า "เมื่อก่อนเรียกพี่อิ่งซู เดี๋ยวนี้เรียกคุณนายซุน"

"ไม่เกี่ยวกันซักน่อย ผมแค่รู้สึกว่าถ้าเรียกแบบนี้อาจทำให้คุณมีความรู้สึกมากขึ้นแค่นั้นเอง......" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างจริงจัง

"???"

ซุนอิ่งซูสีหน้ามึนงง อะไรที่เรียกว่ามีความรู้สึก

"ข้าใช้ชีวิตเยี่ยงโจโฉมาตลอด เหตุใดต้องอธิบายให้เจ้าฟังด้วย!" ฉีเติ่งเสียนแสร้งพูดด้วยท่าทางอวดดี

ซุนอิ่งซูรู้สึกว่าไอ้หมอนี่จะเริ่มกลับมาติ๊งต๊องอีกแล้ว เธอจึงหันหลังให้อย่างเกียจคร้าน รู้สึกไม่อยากเสวนาด้วย

ฉีเติ่งเสียนจึงถือโอกาสนี้กอดเธอจากด้านหลัง ท่อนแขนแข็งแรงของเขาโอบรอบเอวบางของเธอ "ลืมความแค้นเรื่องที่เมื่อก่อนผมเคยแบล็กเมล์คุณร้อยล้านเถอะนะ"

-""

"เมื่อกี้ผมก็ชดใช้ให้คุณหมดแล้ว เกรงว่าจะใช้เกินไปหลายร้อยเลยด้วยนะ......" ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเบา

"นายคิดจะอยู่ที่นี่กี่วัน?" ซุนอิ่งซูถามเสียงเรียบ เธอหลับตาลงพลางซุกตัวเข้าหาอ้อมอกของฉีเติ่งเสียน ซึ่งให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

"ดูก่อนแล้วกัน" ฉีเติ่งเสียนคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

เพิ่งพูดจบก็ได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบา เอ๋ แป๊บเดียวก็หลับแล้ว? ดูๆแล้วคุณนายแห่งซ่างซิงคนนี้จะเห็นเขาเป็นพื้นที่ปลอดภัยเหมือนกันนะเนี่ย

แน่นอนว่าฉีเติ่งเสียนไม่สามารถสะบัดตูดจากไปอย่างกะทันหันได้ ควรจะต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอต่ออีกสักหน่อย

การที่คุณนายคนสวยงดงามมากหรือไม่ หุ่นดีหรือไม่ ยั่วยวนคนได้ดีแค่ไหน เรื่องพวกนี้ล้วนไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยสักนิด

เขาก็เป็นเพียงผู้ชายที่อบอุ่นคนหนึ่ง

ตอนกลางคืนจะได้นอนหรือไม่ก็ไม่เป็นไร

วันต่อมา ตอนที่กลับถึงบ้าน ซุนอิ่งซูยังคงรู้สึกเบิกบานใจ ราวกับว่ากำลังใช้ชีวิตอยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิก็ไม่ปาน