มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1093

เหมือนกับที่อวี้เสี่ยวหลงพูด หน้าตาของเหลยเทียนซื่อมีประโยชน์มาก

ฉีเติ่งเสียนเข้ามาในเส้นทางพระอัครสังฆราชกับหมอ ได้อย่างโล่งไปหมด

แต่ในห้องโถงใหญ่บรรยายกลับตึงเครียดขึ้นมา

เหยียนต้ง กับหวงชงมีหนี้เลือดด้วยกัน ผู้ชายที่ชอบเล่นด้วยอำนาจ เต็มไปด้วยคนที่ฉีเติ่งเสียนคุ้นเคยล้อมรอบเอาไว้

แม้แต่เหยียนมู่หลงที่เป็นพี่สาวก็อยู่ในเหตุการณ์ เธอสีหน้ามืดครึ้ม และยังเคร่งขรึม

“พวกคุณเว่อร์เกินไปแล้วเถอะ?หนานหยิงหยิงเป็นคนเถื่อนก็จริง แต่ก็มีสายสัมพันธ์พี่น้องกับพวกเราตระกูลเหยียน ฉันจะจัดการเธอยังไง ก็เป็นเรื่องของพวกเราตระกูลเหยียน พวกนายคนนอก ก้าวก่ายได้เหรอ?”เหยียนต้งพูดเสียงเย็นชา

“อีกอย่างฉีเติ่งเสียนคนที่พวกคุณพูดถึง ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เป็นขยะที่ถูกประกาศจับจนหนีหัวซุกหัวซุนไหม?เขาฆ่าหงเทียนตูแล้ว ยอดเยี่ยมมากเหรอ?”

“ฉันไม่เชื่อ เขาจะมีความกล้ามาฆ่าฉัน!และยิ่ง เขาจะสามารถฆ่าฉันได้ไหม นี่ก็ยังเป็นคำถาม”

สีหน้าของเหยียนมู่หลงก็อดไม่ได้ที่จะมืดครึ้มลง ก็พูดด้วยความโกรธ“นายก็รู้ว่าหนานอิงอิงเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ แล้วทำไมนายยังทำถึงขนาดนี้?นำกระจกตาของเธอเปลี่ยนกับลูกชายของนาย?!”

หลังจากที่ได้ฟังเหยียนต้งก็หลุดหัวเราะ และพูด“เธอเป็นแค่ลูกของหนานเชี่ยนคนเลวเท่านั้นเอง เปรียบเทียบกับลูกชายฉันไม่ได้ เธอเป็นใคร?ยังติดกระจกตาให้เธอแล้ว ก็ถือว่ามีเมตตากรุณาแล้ว!ไม่อย่างนั้น ก็จะควักออกมาเลย และไม่ต้องใช้เงินหกแสนหยวนในการผ่าตัด?”

“สามารถเปลี่ยนกระจกตากับลูกชายฉันได้ สำหรับเธอคนเลวทราม ก็มีเกียรติมากแล้ว!”

เหยียนต้งมีลูกชายหนึ่งคน แต่ดวงตาของลูกชายมีปัญหา ดังนั้น ก็มีความคิดกับหนานหยิงหยิง

ก่อนหน้านี้ก็ส่งคนไปก่อกวนที่ร้านเสื้อผ้าของหนานเชี่ยน ก็เพื่อให้หนานเชี่ยนส่งหนานหยิงหยิงมา หลังจากนั้นก็เตรียมผ่าตัดกระจกตา

ฟังคำพูดนี้ของเหยียนต้ง ผู้มีฝีมือสูงที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มรังเกียจ

ถึงแม้ว่าพวกเขาล้วนมีความแค้นกับฉีเติ่งเสียน แต่คนที่มีศิลปะการต่อสู้ ก็จะยังแยกแยะความผิดถูกได้

เหยียนมู่หลงยิ้มพลางพูดเสียงเย็นชา“นายไม่รู้ว่าเรื่องราวใหญ่แค่ไหน ตายด้วยน้ำมือของฉีเติ่งเสียน มีน้อยเหรอ?”

เหยียนต้งกวาดสายตามองดูผู้มีฝีมือสูงที่อยู่รอบๆ ก็พูดเสียงเรียบเฉย“ที่นี่มีพี่สาวก็ไม่ต้องพูดถึง ยังมีปรมาจารย์มือเทพจ้านเฟย เมิ่งเชียนเซิงผู้นำสมาคมรักชาติ นายหางเสือเฉินปาเซี่ยเซียงซานหลงเหมิน คุณลวี่ฉ่ายที่ตระกูลจ้าวส่งมา เขายังจะเอาชีวิตของฉันได้ นั่นเป็นเรื่องตลกแล้ว”

จ้านเฟยพูดด้วยเสียงเรียบเฉย“ครั้งก่อนที่เผชิญกับเขา แม้แต่ความกล้าที่จะลงมือก็ไม่มี นายก็ไม่ต้องเอ่ยถึงฉัน!”

การประชุมศิลปะการต่อสู้ครั้งก่อนจ้านเฟยก็ถูกฉีเติ่งเสียนทำให้ตกใจ ตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ไม่กล้าลงมือกับเขาแล้ว

ในใจเขาก็เกิดความหวาดกลัวแล้ว นึกถึงคนนี้ขึ้นมา ก็รู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามเหมือนเป็นเทพเจ้า ไม่สามารถล่วงเกินได้

เขาเข้าใจ จิตใจของตัวเองพบกับตรวนกุญแจมือและคอขวด ถ้าต้องพบกับความหวาดกลัวนี้ ก็คงจะถูกโจมตีจนพังทลาย ชั่วชีวิตนี้คงจะย่ำเท้าอยู่ที่เดิม จนกระทั่งล้มไปข้างหลัง

“ถ้าหากไม่ไช่ทุกคนมีความแค้นกับฉีเติ่งเสียน อาจจะไม่จำเป็นต้องปกป้องคนเลวแบบนี้”จ้านเฟยพูดเสียงเย็นชา

“ฉันเป็นคนเลวแล้วยังไง?ใครให้ฉันเกิดมาในตระกูลที่ดีล่ะ?เหอะ”เหยียนต้งได้ฟังคำพูดของจ้านเฟย กลับไม่ถือสา ยังหัวเราะขึ้นมา

เมิ่งเชียนเซิงกับเฉินปาเซี่ยเงียบไม่พูดจา ลูกชายของทั้งสองคนของพวกเขา ก็ตายด้วยน้ำมือของฉีเติ่งเสียน ความแค้นที่ฆ่าลูกชาย ก็อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว

ลวี่ฉ่ายเป็นคนใช้ของจ้าวหมิงลู่ ทุกเรื่อง ไม่ว่าจะถูกหรือผิด แค่จ้าวหมิงลู่เปิดปากพูด เธอก็จะไปทำ