มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1097

นี่คือทักษะเฉพาะตัวของหงเทียนตู เวลานี้ฉีเติ่งเสียนใช้มันออกมา

ความเร็วของเขา เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เหยียนต้งสัมผัสได้ถึงจิตอาฆาตจากด้านหลัง ราวกับกับกำลังหวาดกลัวจน เท้าหน้าอ่อนลง กึ่งคุกเข่าลงพื้นทันที

ฉีเติ่งเสีนเพิ่งตามาถึง เหยียนต้งได้บิดตัวหันมาแล้ว ทันใดนั้นร่างกายก็ลุกขึ้น ตามด้วยการเตะหลายครั้งติดต่อกัน พลังนั้นแข็งแกร่ง ทุกการเคลื่อนไหวล้วนแต่จะเอาให้ถึงชีวิต!

"ฝีมือต่ำต้อย ยังกล้าที่จะสอนจระเข้ว่ายน้ำ? ! "

ฉีเติ่งเสียนมอง"ท่าซุ่มโจมตี"ที่เหยียนต้งใช้ อดไม่ได้ที่จะตะคอกเสียงอย่างเย็นชา แวดตาดูถูกเหยียดหยามฉายทั่วดวงตา

เขาใช้"ท่าข้อศอก"ทันที แขนราวกับมีพลังกลมและยุบตัว มันคือท่าที่ใช้ตัดขาโดยเฉพาะ

เหยียนต้งเห็นว่าทักษะของตัวเองถูกฉีเติ่งเสีนแก้ทางอย่างรวดเร็ว แม้แต่ขายังถูกฝ่ายตรงข้ามขัดวาง ใบหน้าก็ซีดเซียวทันที

ถูกนักฆ่าผู้ไม่มีใครเทียบอย่างฉีเติ่งเสียนจีบขาไว้ ในใจเหยียนต้งกลัวแทบตาย ขนลุกไปทั่วร่างกาย ใบหน้าทั้งหน้าบิดเบี้ยว ดูน่ากลัวและดุร้าย

เขาถึงขั้นได้กลิ่นลมหายใจแห่งความตายที่ใกล้เข้ามาอย่างไม่ขาด ลมหายใจนี้ ทำให้เขาให้ปวดฉี่อย่างแรง!

"พี่สาว ช่วย......"เหยียนต้งเปิดปากตะโกน

แต่เสียงเพิ่งจะพูดได้เพียงครึ่ง ร่างกายของฉีเติ่งเสียนพุ่งเข้าไปในอ้อมอกของเขา พิงเข้าไปในอ้อมอก

"ตุ้ม! "

เกิดเสียงังสนั่น ราวกับรถยนต์ชนกันอย่างรุนแรงงก็ไม่ปาน

ทั้งร่งของเหยียนต้งบินออกไป แต่เขาเห็น ร่างของเขา กลับยังอยู่ในมือของฉีเติ่งเสียน

จากนั้นก็หันมองไปข้างล่างอย่างยากลำบาก ขาของตัวเองได้ถูกกระชากไปทั้งขา ร่างกายที่ลอยออกไป หลั่งเลือดจำนวนนับไม่ถ้วน และแพร่กระจายไปทุกที่

ในสมองของเขาราวกับโคมม้าวิ่งเริ่มปรากฎภาพจำทุกช่วงชีวิตตัวเอง กระทั้ง เขายังเสียใจว่าทำไมก่อนหน้านั้นเขาต้องดูถูกฉีเติ่งเสียนด้วย ความคิดในสมอง ล้วนเป็นคำพูดที่จ้านเฟยเคยบอกแล้วทั้งสิ้น

"อร๊า！！！"เหยียนมู่หลงเห็นน้องชายตัวเองถูกฉีเติ่งเสียนฆ่าตายคาที่ อดไม่ได้ที่จะตะคอกด้วยความโกรธ ยกฝ่ามือขึ้นกดไปที่หลังของฉีเติ่งเสียนอย่างแรง

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับไม่ได้ปิดกั้น กล้ามเนื้อหลังยังคงขยายตัวเหมือนเดิม เลือดลมสูบฉีด แข็งแกร่งงขึ้นกว่าเดิมอีก!

เหยียนมู่หลงกดฝ่ามือลงไป พลังมืดกำลังจะเจาะเข้าไปในร่างและทำลายหัวใจของฉีเติ่งเสียน กลับถูกกล้ามเนื้อด้านนอกระเบิดพุ่งออกมา หายแล้วต่อกัน

"คืนให้คุณ! "

ร่างของฉีเติ่งเสียนขยับไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จากนั้นเขาก็หันกลับไปอย่างเชื่อช้า ในมือจับขาของเหยียนต้งไว้ ราวกับปืนใหญ่ ต่อด้วยท่า"พลิกอาชาจู่โจมพุ่งเข้าไปที่อกของเหยียนมู่หลงโดยตรง

อกของเหยียนมู่หลงถูกขาที่เต็มไปด้วยเลือดพุ่งเข้าชน เพียงรู้สึกเหมือนถุกม้าดุร้ายโจมตีเข้าที่หน้าอก ขยับแขนหันตัวอย่างยากลำบาก หลังจากปลดปล่อยพลังบางส่วน คนทั้งร่างก็ล้มลงไปข้างหลังราวกับน้ำเต้า แล้วกลิ้งตัวออกไป

ลวี่ฉ่ายเพิ่งมาถึง ฉีเติ่งเสียนก็ต่อยออกไป หนึ่งหมัดนี้ เขาไม่ได้กักเก็บพลังอีกต่อไป ใช้ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อข้างลังส่งมันออกไปอย่างสุดกำลัง!

"ตุ้ม! "

ลวี่ฉ่ายรับหมัดนี้ไว้ เพียงรู้สึกเวียนหัวตาลาย ร่างกายทนไม่หมุนกลับไป มีเสียงคลิก นั่งลงไปที่พื้นทันที

ฉีเติ่งเสียนกล่าวหัวเราะเสียงดัง"ไม่เพียงเช่นนี้เอง! คนฉันได้ฆ่าปแล้ว เรื่องวันนี้ จบลงเท่านี้ก็ดีเหมือนกัน"

เหยียนมู่หลงมองเหลยเทียนอี้ลึกๆ กล่าว"ผู้อวุโสเหลย ทำเรื่องอะไร ต้องรู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะพอ อย่างพอประมาณ ไม่อย่างนั้น......"

"สาวน้อยเธอก็รู้ว่าเป็นคนต้องรู้จักพอ? ! "

"ตาของเด็กนี่ เกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้หือไง?"

เหลลยเทียนอี้กล่าวเย็นชา

เมื่อกล่าวจบ เขาบอกให้ฉีเติ่งเสียนจากไป

มีเหลยเทียนอี้อยู่ที่นี่ ทหารพวกนี้ไม่มีทางยิงใส่ฉีเติ่งเสียน ผู้บัญชาการที่อยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถรับความผิดได้ไหว

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้พูดอะไร เดินเคียงข้างกับเหลยเทียนอี้เท่านั้น เดินไปไหน ก็มีเพียงความเงียบ

ตอนนี้ตระกูเหลยกลายเป็นเสือแก่ แม้ว่าเสือจะแก่แล้ว แต่ก็ยังกัดคนได้!

ไม่มีใครอยากสู้กับเสือแก่อย่างเหลยเทียนอี้ เพราะว่า หากต่อสู้ อาจเสียชีวิตดวงน้อยของตัวเองได้ กำไรก็จะสูญเสียไปเยอะมาก

เหลยเทียนอี้กล่าวถาม"คิดว่า ไอ้เลวที่ชื่อว่าเหยียนต้ง ได้ตายแล้วสินะ?"

"ขาข้างหนึ่งถูกผมกระชากออก อวัยวะภายในทั้งหมดถูกสั่นสะเทือนเป็นชิ้นๆด้วยพลังมืดของผม ถึงเซียนทองคำต้าโหลวจะมา ก็ช่วยเขาไม่ได้"ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างสงบ

เหลยเทียนอี้หัวเราะเสียงดัง กล่าว"ชื่นชมนัก! ไม่คิดเลย ฉันแก่ขนาดนี้แล้ว กลับถูกวัยรุ่นอย่างคุณ ทำเรื่องแบบนี้อกมาได้"