มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1111

"อาจารย์ฉีไม่ต้องขยับเลย ก็มีสตรูมากมาย! ศิลปะการต่อสู้แบบนี้ สามรถขนานนามว่าผู้อยู่ยงคงกระพันก็ไม่เกินจริง"

หน้าประตู มีชายชราปรากฎหนึ่งคน สวมชุดคลุมสังคมเก่า พูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยรอยยิ้ม

ฉีเติ่งเสียนสีหน้าไม่เปลี่ยน กล่าวกับคนแก่ว่า"เกรงใจกันเกินไปแล้ว นี่เป็นวิธีที่สมาคมหลงเหมินใช้ปฏิบัติต่อแขกเหรอ?"

ชายชรากล่าว"ไอ้หนุ่มที่อยู่ข้างล่างไม่รู้เรื่อง รู้ว่าอาจารย์ฉีมีศิลปะการต่อสู้ที่สูง จึงรู้สึกไม่สบายใจ อยากลองดูก็เป็นเรื่องปกติ ขอคุณอาจารย์ฉีที่ออมมือ! "

ฉีเติ่งเสียนมองคนแก่คนนั้นอย่างลึกซึ้ง กล่าวถาม"แล้วคุณหล่ะมีอะไร? เตรียมจะลงมือกับฉันหรือไง? "

ชายชราส่ายหัว ถอยหลีก ในมือถือกาต้มน้ำที่มีพวยยาวเหมือนกับที่ใช้ในโรงน้ำชามาด้วย

จากนั้น จากนั้นเขาก็หยับถ้วยชาออกมาอีกครั้งราวกับมายากล ยื่นไปทางคนแก่

ชายชราบิดตัวหลบ หัวกลับไป หลังเผชิญกับเขา ต่อด้วย เปลี่ยนเหมือน"สะพานเหล็ก"ที่บิดตัวกลับหัว กาต้มชาในมือยกขึ้น จากนั้น น้ำไหลออกมาจากปากกาต้มน้ำ

สีของน้ำแปลกนิดหน่อย

ฉีเเติ่งเสียนดูแล้ว อดไม่ได้ที่จะหรี่ตา นี่ไม่ใช่นำ้ แต่เป็นน้ำมันที่ร้อนจัด!

จุดเดือดของน้ำมันอยู่ที่สองถึงสามร้อยองศา สูงกว่าจุดเดือดของน้ำมาก

ชายชราเทน้ำมันร้อนออกจากปากกาต้มน้ำ มันสามารถตกบนตัวของฉีเติ่งเสียนได้ตลอดเวลา แต่ข้อมือของฉีเติ่งเสียนี่สามหลบเลี่ยงสี่ ถ้วยชาวางอยู่บนฝ่ามือ รับน้ำมันร้อนจัดทีเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย

ครู่หนึ่ง ถ้วยชาเต็มไปด้วยน้ำมันร้อน น้ำมันชาร้อนหนึ่งถ้วย ชงเสร็จแล้ว

ชายชราขยับก้าว หันกายกลับมา สีหน้าปรากฎความเคารพ ยิ้มให้ฉีเติ่งเสียน วางกาต้มน้ำลง กล่าว"อาจารย์ฉี เชิญดื่มชา"

ชาถ้วยนั้นในมือฉีเติ่งเสียน เต็มไปด้วยน้ำมันชาร้อนจัด มีแม้กระทั้งฟองเดือดอยู่บ้าง เขาฟังคำพูดของชายชราคนนี้ ก็ไม่ได้โกรธ เพียงแค่หัวเราะเสียงดัง

เมื่อหัวเราะเสร็จ เขายกแก้วชาขึ้น อ้าปากดูด กลืนชาน้ำมันร้อนจัดในอึกเดียว!

ถ้าเป็นคนปกติ ดื่มไปหนึ่งคำ คงต้องลวกปากและเต็มไปด้วยตุ่ม ถ้าต้องดื่มมันทั้งหมดโดยตรง เกรงว่าต้องรีบเข้าไอซียูแล้วหล่ะ

แต่ฉีเติ่งเสียนไม่เหมือนกัน ดื่มน้ำมันชาร้อนจัดแก้วนี้จนสะอาด จากนั้น สีหน้าเริ่มแดงขึ้น ถอนลมหายใจอุ่นๆออกมา

"อร่อยดีนี่ ไม่เลวเลย! "ฉีเติ่งเสียนยิ้มผลักถ้วยชาคืนให้ ถ้วยชาบินออกไป ด้วยพลังงานหมุนเวียน ล่วงลงไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ไม่มีการเสียหายใด

ชายชราเห็นฉีเติ่งเสียนดื่มชานี่ลงท้องในคราวเดียว จึงหรี่ตาลง กล่าว"อาจารย์ฉีเชิญด้านใน! "

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้พูดกับชายชรามาก เหวี่ยงเท้าเดิน เข้าไปข้างในวิวล่า

เมื่อถึงห้องโถง ก็เห็นผู้อาวุโสทั้งสามของสมาคมหลงเหมิน หนึ่งในนั้นมีหลี่เหอถูประธานสมาคมหลงเหมิน

"ประธานหลี่บอกว่าอาจารย์ฉีมีศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบ อยู่ยงคงกระพัน ก่อนหน้านั้นฉันไม่เชื่อ วันนี้ได้เห็นแล้ว กลับรู้สึกว่าที่เขาพูดเป็นความจริง"ผู้อาวุโสคนหนึ่งเปิดปากกล่าว ยืนขึ้นกำหมัดคราวะเล็กน้อย

"อาจารย์ฉีเป็นอย่างที่เขาว่าคือมังกรฟีนิกซ์ในฝูงชนจริงๆ ฉันปรารถนาเป็นเวลานาน วันนี้ได้เจอ ดีความสุขมาก! "ผู้อาวุโสอีกคนยิ้มกล่าว

ชายชราคนสุดท้ายไม่ได้พูดอะไร ก็คือลั่วเหลย เขานั่งอยู่บนโซฟา ลดคิ้วและหรี่ตาให้แคบลง ไม่ขยับราวกับภูเขา ให้ความรู้สึกสงบนิ่งมาก

เมื่อหลี่เหอถูพาฉีเติ่งเสียนทำความเคารพกับผู้อาวุโสทั้งสามแล้ว เรียกให้เขาไปนั่งลงบนโซฟา ให้ลูกน้องเสิร์ฟชาที่จริงจังให้เขา กล่าว"วันนี้ ที่เชิญอาจารย์ฉีมา เป้าหมายชัดเจนมาก เพื่อแต่งตั้งผู้ถือหางเสือเรือของหลงเหมินในเซี่ยงซานอย่างแท้จริง"

ลั่วเหลยฟังแล้ว มองไปที่หลี่เหอถู สายตามีประกายแสงแวบเข้ามา