มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1135

“พี่บอกว่าวันนี้จะเพิ่มน่องไก่ให้ผม แต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าอีกสามวันจะเพิ่มให้!”

“พอถึงสามวันก็บอกว่าอีกสามวัน พอสามวันไปแล้วก็เพิ่มอีกสามวัน นี่มันเป็นสิบวันแล้วนะพี่!"

“สรุปว่าน่องไก่ของผมน่ะ จะเพิ่มให้ได้ไหม”

“เมื่อก่อนผมไม่มีทางเลือก ตอนนี้ผมแค่อยากได้น่องไก่เพิ่มอีกชิ้นหนึ่ง มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ!”

ปีศาจราตรีแผดเสียงใส่ผู้คุมที่กำลังเตรียมอาหาร ขณะเดียวกันก็ยกจานอาหารขึ้นแล้วกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดังปึง

รุ่นน้องของปีศาจราตรีคนหนึ่งดึงชายเสื้อเขาเบาๆ และกระซิบว่า “พี่...”

ปีศาจราตรีสะบัดมือผลักรุ่นน้องออกไป เขาขมวดคิ้วให้ผู้คุมผู้เตรียมอาหารและบอกว่า “วันนี้ฉันจะกินน่องไก่นี่ให้ได้ หัวหน้าใหญ่มาแล้วก็ยังเก็บไว้ไม่ได้! นั่นคือที่ผมจะสื่อ!”

ผู้คุมมองปีศาจราตรีด้วยสีหน้าเฉยชาและพูดว่า “รองหัวหน้าใหญ่มีกฎว่า ถ้าอยากเพิ่มน่องไก่ก็ต้องทำคุณงามความดี ก่อนหน้านี้นายทำงานได้ไม่ดี ทำงานสะเพร่า ฉันก็เลยไม่ให้นาย”

“พี่ใหญ่!” คนเป็นน้องร้อนใจและกระตุกชายเสื้อของปีศาจราตรีอีกครั้ง

ปีศาจราตรีส่งเสียงตะคอกอย่างเย็นชาและบอกว่า “อย่ามาจับฉัน ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังขอน่องไก่!"

ในเวลาเดียวกันนั้น ปีศาจราตรีก็เหลือบไปเห็นว่าผีพยาบาทได้รับน่องไก่หนึ่งชิ้นไปแล้ว

“อามิตตาพุทธ เหล้าเนื้อผ่านลำไส้ พุทธสถิตกลางหทัย! ประเสริฐแท้... ประเสริฐแท้!” ผีพยาบาทยิ้มหน้าบานพร้อมยกจานอาหารเดินออกไป

แววตาของปีศาจราตรีไหววูบและเตรียมจะเอื้อมมือไปแย่ง แต่ขณะที่กำลังคิดจะทำเขาก็พบว่าผู้คนรอบๆ ตัวกำลังมองเขาด้วยแววตาเหมือนกับมองคนตาย

โดยไม่มีเหตุผล ปีศาจราตรีมีความรู้สึกเหมือนมีปฏิกิริยาหลีกเลี่ยงอันตราย ความรู้สึกที่น่ากลัวของวิกฤติห่อหุ้มที่หัวใจของเขา

ยังไม่ทันคุกเข่าและตะโกนว่า “ผมมันโง่” เขาก็รู้สึกถึงสัมผัสของฝ่ามือใหญ่ที่วางลงมาบนไหล่ของเขา

ปีศาจราตรีเริ่มสั่นสะท้านไปทั้งตัวและแทบจะฉี่ราด

“หัวหน้าใหญ่ถามนายน่ะ ว่าอยากกินน่องไก่ใช่ไหม” เสียงถามอย่างสะใจของหมาป่าโลภดังมาจากด้านข้าง เขาถือน่องไก่ไว้ในมือและกำลังเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

ปีศาจราตรีหันไปตัวแข็งทื่อ มุมปากของเขาสั่นระริก จากนั้นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มสั่นๆ ว่า “หัวหน้าใหญ่ เอ่อ... ผม... ผมเป็นนักโทษ จะไปกินน่องไก่ได้ยังไง น่องไก่พวกนี้น่ะ ล้ำค่าสุดๆ ต้องให้หัวหน้าใหญ่กินก่อนอยู่แล้ว!”

ผีพยาบาทกวาดจานกินข้าวไปอีกสองสามคำและตะโกนบอกว่า “กินคู่กับข้าวนี่เหมาะจริงๆ!"

ฉีปู้อวี่ลดมือลงจากไหล่ของปีศาจราตรี บนใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มจางๆ

จากนั้นเขาจึงเหลือบมองที่จานข้าวก่อนจะขมวดคิ้ว

“ทำไมยังเหลือน่องไก่เยอะขนาดนี้?” หมาป่าโลภเอ่ยสิ่งที่เขาอยากจะถามออกมา

ผู้คุมบอกว่า “ช่วงนี้งานเยอะ ปีศาจราตรีบอกว่าทีมที่เขาเป็นคนนำจะเพิ่มความรับผิดชอบเป็นสองเท่า เลยขอเพิ่มเป็นสองส่วน แต่กลายเป็นว่าทีมพวกเขาทำงานสะเพร่า น่องไก่พวกนี้ก็เลยเหลือ ไม่เคยได้แจกพวกเขาเลย”

ฉีปู้อวี่ส่งเสียงอ่อเป็นการรับรู้ จากนั้นจึงให้ปีศาจราตรีนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วชี้ไปที่น่องไก่เหล่านั้น

หมาป่าโลภก้าวไปตรงหน้าด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาและยกชามข้าวขึ้นมา ข้างในอาจจะมีน่องไก่อยู่หลายร้อยชิ้น

เขาวางน่องไก่ไว้ตรงหน้าปีศาจราตรีเสียงดังปึง

ฉีปู้อวี่พยักหน้าเบาๆ

ทันใดนั้นปีศาจราตรีก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาซึม เขาบอกว่า “หัวหน้าใหญ่ใจดีมีเมตตาและดีกับผมเหลือเกิน!"

หมาป่าโลภกลับกลั้นยิ้มและบอกว่า “หัวหน้าใหญ่บอกว่าจะปล่อยให้เสียของไม่ได้ น่องไก่เหล่านี้นายต้องกินคนเดียวทั้งหมด”

ขณะที่เขาพูด ฉีปู้อวี่ก็นั่งลงตรงหน้าปีศาจราตรีและเอนหลังกับพนักเก้าอี้และมองปีศาจราตรีอยู่อย่างนั้น

“ให้ผมกินคนเดียว?!” ปีศาจราตรีมองน่องไก่ในชามและชะงักไป จากนั้นใบหน้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว

แน่นอนว่าน่องไก่อร่อยมาก แต่ถ้าให้กินทีเดียวเป็นร้อยชิ้นจะไม่แน่นท้องจนตายเหรอ? แถมอิ่มจนตายแล้วยังต้องเลี่ยนจนตายด้วย!