มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1136

หมาป่าโลภถึงกับพูดไม่ออก รู้สึกแกล้งโง่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

ทุกคนต่างมองเขาอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ไอ้บ้าชอบเสแสร้งนี่มักจะได้ออกไปข้างนอกกับหัวหน้าใหญ่ทุกครั้ง ครั้งนี้ให้เขาไป กลับไม่ไปซะแล้ว?

อ้อ คงกลัวโดนรองหัวหน้าใหญ่ตามเก็บสินะ......

"ฉันไม่ไป ไม่อยากออกไป ข้างนอกอันตรายเกินไปแล้ว มีเพียงบ้านเกิดอย่างเรือนจำโยวตูเท่านั้นที่ดีกับฉัน" หมาป่าโลภคร่ำครวญ เกือบจำร้องไห้อยู่รอมร่อ "ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากหัวหน้าใหญ่!"

"หัวหน้าใหญ่ หัวหน้าใหญ่......ฮือๆๆ......ถ้าไม่มีหัวหน้าใหญ่ ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง!"

"หัวหน้าใหญ่ อย่าให้ผมไปจากที่นี่เลยนะครับ!"

"ผมยอมใช้ทั้งชีวิตอยู่ในคุก แลกกับการได้เป็นล่ามประจำตัวของหัวหน้าใหญ่ตลอดไป......"

สีหน้าฉีปู้อวี่เย็นชา เขาลุกขึ้นยืนแล้วปล่อยลูกเตะ "ถีบนกกางเขน" เข้าไปที่เข่าของหมาป่าโลภทันที

หมาป่าโลภไม่ทันระวังตัว จากนั้นเขาก็ส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด กระดูกที่เข่ามีเสียงปริแตก ก่อนจะเขาจะล้มลงไปกองกับพื้น

ฉีปู้อวี่ชี้มือเรียกผู้คุมเรือนจำสองคน แล้วเลื่อนนิ้วมาชี้ที่หมาป่าโลภ เป็นสัญญาณให้พวกเขาจัดการ

ผีพยาบาทพูดกับทุกคนอย่างมีความสุข "ไอ้หมาป่าเด็กจอมโลภนี่มีเจตนาชั่วช้ามาโดยตลอด เพื่อกันมันหนีไปก่อน หัวหน้าใหญ่ก็เลยจัดการหักขามันซะ นี่เป็นเรื่องของการรักษาความปลอดภัย!"

ทุกคนได้ฟังแล้วก็รู้สึกเสียวสันหลัง ก่อนจะพากันหัวเราะออกมา

ภายในเรือนจำเต็มไปด้วยบรรยากาศคึกคัก

หมาป่าโลภมองฉีปู้อวี่ด้วยสีหน้าไร้เดียงสาและน่าสงสาร "หัวหน้าใหญ่ โกรธแค้นอะไรขนาดนี้ล่ะ ผมเป้นล่ามให้หัวหน้าใหญ่มาตั้งนาน คงไม่ถึงขนาดที่ว่าจะไม่มีความไว้ใจให้กันสักนิดเลยกระมัง? หัวหน้าใหญ่ให้ผมไปหารองหัวหน้าใหญ่ แบบนี้ไม่เท่ากับว่าให้ผมไปตายหรอกเหรอ?"

ปีศาจราตรีปรบมือเชียร์อยู่ด้านข้างอย่างดีใจ ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ต้องทุกข์ทรมานแบบนี้ เมื่อเห็นว่าชะตากรรมของหมาป่าโลภแย่กว่าตัวเอง เขาก็พลันรู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที

"หมาป่าโลภ ฉันจะสอนเคล็ดลับรอดชีวิตจากรองหัวหน้าใหญ่ให้เอาใหม่ ขอแค่แกตั้งใจเรียน เขาก็จะไม่ตามจองล้างจิงผลาญแกอีก" ปีศาจราตรียิ้ม

"จริงเหรอ?" หมาป่าโลภสีหน้าเศร้าใจ เขารู้ดีว่ารอบนี้ตัวเองคงต้องไปแล้ว ไม่งั้นคงได้ตายคามือฉีปู้อวี่อยู่ที่นี่แน่

ปีศาจราตรีพูด "ตอนนี้รองหัวหน้าใหญ่เป็นพระอัครสังฆราชของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาใช้เงินซื้อตำแหน่งนี้มาจากพระสันตะปาปา! เพราะฉะนั้นเขาจึงรู้สึกหยิ่งหยองกับเรื่องนี้มาก"

"ตอนแกเจอหน้าเขา ขอแค่พูดเรื่องนี้กับเขา แล้วก็ชมเขาที่ใช้เงินซื้อตำแหน่งนี้ไม่หยุด รับรองว่าเขาจะชอบแกมากแน่นอน"

"ถ้าเขาดีใจ เขาจะไม่คิดบัญชีกับเรื่องเล็กๆน้อยๆที่แกทำให้เขาขุ่นเคืองก่อนหน้านี้เลย"

ผีพยาบาทชะงัก ก่อนจะพูด "ไอ้ปีศาจราตรีจอมเสแสร้งนี่ถึงแม้ว่าจะไม่น่าเชื่อถือ แต่ฟังที่มันพูดมานี่แล้วดูมีเหตุผลมาก! รองหัวหน้าใหญ่รู้สึกหยิ่งผยองมากกับเรื่องที่ใช้เงินซื้อตำแหน่งนี้มา เขามักจะพูดอยู่บ่อยๆ"

"แกก็แค่พูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเขา ชมว่าเขาฉลาด มีปัญญา บอกว่าเงินก็เป็นแค่เศษดินสำหรับเขา เขาจะต้องพอใจแกมากแน่ๆ"

"วางใจเถอะ ฉันกับปีศาจราตรีเคยใช้วิธีนี้มาก่อน!"

หมาป่าโลภได้ฟังแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูด "ยังไงพระก็เชื่อถือได้ อืม ฉันจะลองดูแล้วกัน"

"ลองแล้วจะได้ตายสมใจแน่!" รอยยิ้มของผีพยาบาทกดลึก

ฉีเติ่งเสียนไม่เคยพอใจเรื่องที่ตัวเองจ่ายไปหกพันล้านดอลลาร์เพื่อซื้อตำแหน่งนี้เลยสักครั้ง ผีพยาบาทกับปีศาจราตรีแสร้งทำเป็นผู้ศรัทธาต่อหน้าเขา ก็โดนเขาตบหน้าเล่นมาฉาดใหญ่

ไอ้หมาป่าโลภนี่ทำให้เขาขุ่นเคืองไม่พอ ยังจะเอาเรื่องนี้ไปพูดกับเขาอีก......

หึ ไม่อยากจะคิดสภาพ!

ปีศาจราตรีมองผีพยาบาท ทั้งสองยิ้มให้กัน ไม่พูดอะไร

"ปีศาจราตรี เราสองคนร่วมมือกันจัดการเขาดีกว่า เขาก็เป็นแค่คนพิการมือข้างเดียว เหมาะที่จะเอามาทำผลงานศิลปะชิ้นสุดท้ายของฉันมาก!" เสียงอันน่าสยดสยองดังขึ้นข้างกายของปีศาจราตรี ไม่ต้องหันไปดูก็รู้เลยว่าเป็นไอ้บ้านักฆ่าหั่นแขนขาโรคจิตที่ชอบเอาศพมาสร้างผลงานศิลปะนั่น

ปีศาจราตรีรีบเดินหนีทันที เดินไปพึมพำไป "เรือนจำโยวตูนี่มีแต่คนไม่ปกติ! มีแค่ฉันคนเดียวที่ปกติหรือเปล่าเนี่ย......"

"ลูกพี่ มีคนโดนหัวหน้าใหญ่จับแขวนคอ!!!"

ปีศาจราตรีกำลังเดินอยู่ก็มีลูกน้องมาตะโกนเรียก

สำหรับในเรือนจำโยวตูแห่งนี้ ข่าวนี้น่าตื่นเต้นพอๆกับคำว่า "สุขสันต์วันปีใหม่" ไม่มีผิด

ปีศาจราตรีได้ยินแล้วก็รู้สึกกะปรี้กะเปร่าขึ้นมา วิ่งไปถามไปอย่างตื่นเต้น "ที่ไหน? ที่ไหน? กำลังกาที่เยี่ยวอยู่พอดี......"

อืม ปีศาจราตรีเป็นคนปกติจริงๆ

วันต่อมา หมาป่าโลภก็สวมกุญแจมืออิเล็กทรอนิกส์ที่นำเข้าจากประเทศเสวี่ย ถูกคุมตัวด้วยผู้คุมเรือนจำขึ้นเครื่องบินไปเซียงซาน

ในขณะที่เครื่องบินกำลังลงจอด หมาป่าโลภก็รู้สึกเหมือนชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย

"เรือนจำโยวตูเต็มไปด้วยอากาศแห่งอิสรภาพ แต่โลกช้างนอกนี่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นน่าขยะแขยง!" หมาป่าโลภคิดในใจ แม้แต่แอร์สาวสวยถุงน่องดำก็ยังไม่สามารถดึงดูดใจเขาได้

เขาเดินลงเครื่องพร้อมผู้คุมที่คอยช่วยพยุงไม้ค้ำ

หลังจากเห็นฉีเติ่งเสียนรออยู่ที่ประตูสนามบิน ปากก็ของหมาป่าโลภก็สั่นเทา เขาหันไปพูดกับผู้คุมที่อยู่ข้างๆ "เมื่อก่อนผมไม่มีทางเลือก แต่ตอนนี้ผมอยากเป็นคนดี พวกคุณสองคนช่วยพาผมกลับเรือนจำตอนนี้เลยได้ไหม ให้ร่างกายและจิตวิญญาณของผมได้รับการฝึกฝนและขัดเกลาอยู่ในนั้นด้วยเถอะ!"

"ขอโทษครับ พวกเราคือตำรวจ"

ผู้คุมเรือนจำสองคนพูดเสียงทุ้ม พยุงแขนของหมาป่าโลภไว้ เกือบจะอุ้มเขาวิ่งไปที่ทางออกด้วยซ้ำ