มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 118

เมื่อฉีเติ่งเสียนเห็นพวกเขาพูดเช่นนี้ ก็ยักไหล่และพูดว่า "ผมหวังว่าชายชราจะจำสิ่งที่เขาพูดในครั้งต่อไปได้และมีเมตตากรุณา"

ท่านผู้เฒ่าเฉียวขอให้ฉีเติ่งเสียนพูดแบบนี้ ใบหน้าของเขาแดงก่ำและในใจเขารู้สึกโกรธมาก

คุณเป็นเด็กน้อย ยังกลับสั่งสอนบทเรียนให้กับคุณปู่เข้าแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้สถานการณ์แข็งแกร่งขึ้น ถ้าหากตระกูลเฉียวจะได้รับโครงการของเซี่ยงกรุ๊ป ยังมีความจำเป็นที่ต้องพึ่งพาฉีเติ่งเสียนง เมื่อได้ยินคำพูดก็ต้องถอนหายใจออกมา

"โอเค"

ท่านผู้เฒ่าเฉียวพยายามเก็บอาการแล้วกัดฟัน และพยายามข่มใจพูดว่าเห็นด้วย แต่ในขณะนี้มีเสียงในหัวของเขารู้สึกวิงเวียนศีรษะ และเขาก็ล้มหมดสติลงกับพื้น

ฉากนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง

“ฉีเติ่งเสียน ไอ้ชาติหมาคุณจงใจทำให้ปู่โกรธ และทำให้ร่างกายเป็นแบบนี้!”

"ทําไมมีหลานลูกอกตัญญูอย่างคุณ ในงานวันเกิดของคุณปู่ก็ทําให้คุณปู่สลบในงานทันที?"

“เฉียวชิวเมิ่งดูสามีให้ดีๆหน่อยสิ เขาทำให้ปู่ของคุณโกรธมากจริงๆ!”

ทันทีเมื่อท่านผู้เฒ่าเฉียวหมดสติล้มลง ญาติของตระกูลเฉียวก็เริ่มพูดคุยกันทันที โดยกล่าวหาว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนทำ โดยบอกว่าเขาคือคนที่ทำให้นายเฉียวเป็นลม

เมื่อฉีเติ่งเสียนเห็นฉากนี้ เขาก็ไม่แปลกใจเลยและคาดหวังไว้ด้วยซ้ำ ว่าครั้งสุดท้ายที่ท่านผู้เฒ่าเฉียวมาที่ประตู เขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติบนร่างกายของชายชราและมีพลังชั่วร้ายเข้าสู่ร่างกาย

การเจ็บป่วยไม่ช้าก็เร็วก็เกิดขึ้นได้

เฉียวชิวเมิ่งก็ตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูก แล้วตะโกนว่า "เรียกรถพยาบาลเร็ว ๆเข้า!"

ในขณะนี้พี่เฉียวกั๋วตงได้เชิญผู้ชายคนหนึ่งในวัยอายสามสิบปีเข้ามา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านผู้เฒ่า ดูสิว่าผมเชิญใครมา ซุนชิงเสวียนและซุนโหยวเว่ยศิษย์สายตรงของอาจารย์ซุน!"

เพียงแค่ในชั่วพริบตาเขาเห็นชายชรานอนหมดสติอยู่บนพื้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีและเขาถามด้วยความประหลาดใจ "เกิดอะไรขึ้นกับท่านผู้เฒ่า?"

“ไม่ต้องเรียกรถพยาบาล พ่อของผมได้เชิญลูกศิษย์ของอาจารย์ซุน ซุนชิงเสวียนและซุนโหยวเว่ยมาแล้ว!” ในเวลานี้เฉียวชิงอวี่พูดอย่างภาคภูมิใจ

เฉียวกั๋วตงรีบเชิญซุนโหยวเว่ยไปยังด้านหน้า

ซุนโหยวเว่ยมองไปที่ชายชราที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น ขมวดคิ้วและพูดว่า "มั่นใจว่าจะเป็นโรคร้ายแรงอะไร"

“อย่างนั้นก็ดี อย่างนั้นก็ดี" ทุกคนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดต่อไป

ซุนโหยวเว่ยคุกเข่าลงข้างหนึ่ง หยิบเข็มเงินออกมาจากกระเป๋าในแขนเสื้อของเขาและเตรียมฝังเข็มด้วยเข็มเงินบนจุดต่างๆของร่างกาย

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดว่า "ท่านผู้เฒ่านี่เป็นการนำพลังงานชั่วร้ายที่เข้าสู่ร่างกาย พลังงานชั่วร้ายนี้ไม่ได้เกิดจากโรคที่เจ็บป่วย ถ้าหากคุณใช้เข็มเงินเพื่อคอยช่วย มันกลับจะปล่อยให้พลังงานชั่วร้ายแทรกซึมเข้าสู่อวัยวะภายใน เมื่อถึงเวลา ซุนชิงเสวียนจะไม่สามารถช่วยเขาได้ !”

เมื่อขาพูดคำพูดเหล่านี้ออก ซุนโหยวเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะหยุดทำการฝังเข็มและหันหน้าไปมองเขาอย่างเย็นชา

"เด็กเหลือขอ กล้าพูดต่อเรื่องทักษะทางการแพทย์ต่อหน้าผมเหรอ" ซุนโหย่วเว่ยถามด้วยรอยยิ้มที่แสนเย็นชา

“ฉีเติ่งเสียนในใจของคุณแค่อยากจะท่านผู้เฒ่าใช่ไหม ! คุณถึงทำให้เขาโกรธมากโดยตั้งใจแบบนั้น และในตอนนี้คุณกลับป้องกันไม่ให้ซุนโหยวเว่ยรักษาอาการป่วย มีเจตนาอะไรหรือเปล่า” เฉียวชิงอวี่นั้นแทบอยากกระโดดออกมาจากตรงนั้นจากนั้นก็ชี้ไปที่ฉีเติ่งเสียนและด่า

“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า มันช่างน่าขำจริงๆ คุณกล้าเอาต้นหอมมาใส่จมูกหมูต่อหน้าคุณซุนโหย่วเว่ยได้ยังไง!”

“ผู้ชายคนนี้มันบ้ามากจริงๆ จนคิดว่าตัวเองเหยียบขี้หมา แล้วจะกลายเป็นผู้อำนวยการแผนกโครงการของเซี่ยงกรุ๊ปแล้ว เขาจะสามารถพูดอะไรก็ได้?”

“ซุนโหยวเว่ยเป็นศิษย์สายตรงของอาจาร์ยซุนชิงเสวียนราชาแห่งการแพทย์ แล้วทำไมมีคนกล้าสอนเขาถึงวิธีรักษาโรคต่อหน้าเขาล่ะ”

“ผู้ชายคนนี้มีเจตนาไม่ดีและจงใจทำให้ท่านผู้เฒ่าเจ็บป่วยเป็นบ้า เพื่อที่เขาจะได้สมรู้ร่วมคิดกับเฉียวชิวเมิ่งและยักยอกทรัพย์สินของเฉียวกรุ๊ป”

คำพูดของทุกคนเริ่มไม่เป็นที่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ และเฉียวชิวเมิ่งก็ถูกพาเข้าไปด้วย

เฉียวกั๋วเทาขมวดคิ้วและตบที่ไหล่ที่ของฉีเติ่งเสียนเบา ๆ แล้วพูดว่า "เติ่งเสียน คุณอย่าพูดมั่ว ๆ ดีกว่า"

“ท่านซุนโหย่วเว่ยมีความเชี่ยวชาญด้านศิลปะ! และเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านการแพทย์”

“การที่เขามาพบท่านผู้เฒ่านั้นาถือเป็นพรแก่ตระกูลเฉียวของเรา ถ้าหากคุณพูดเรื่องมั่วซั่วอีก อย่าโทษผมก็ด่าคนอื่นเลย!”

พั่งซิ่วอวิ๋นพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก "ใช่ ใช่! คุณซุนโหย่วเว่ยเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แล้วคุณมีทักษะทางการแพทย์อะไรบ้าง รีบเล่นไปพลางๆ"

“ลูกศิษย์ของอาจารย์ซุนชิงเสวียนต้องไม่ธรรมดา ดังคำกล่าวที่ว่าครูผู้ยิ่งใหญ่สร้างลูกศิษย์ที่ยิ่งใหญ่ แล้วอย่างนั้นทำไมจึงต้องมีผู้คุมอยู่ข้างๆ ล่ะ?”

“เมื่อเป็นผู้คุมก็แค่กลับเข้าไปในคุกเพื่อไปเยี่ยมนักโทษในคุกซื่อสัตย์เหรอ แกล้งบังคับอะไรต่อหน้าหมอที่มีชื่อเสียงต่อหน้าเขา? แล้วคุณรู้สึกยังไงบ้าง?”

“คนประเภทนี้น่าสนใจจริงๆ เขาไม่คิดว่าเพราะเขาเหยียบย่ำและเจริญรุ่งเรือง พวกเราทุกคนในตระกูลเฉียวจึงต้องสนับสนุนเขาใช่ไหม?”

ทุกคนในตระกูลเฉียวไม่เห็นด้วย* และเหยียดหยามมาก

ถ้าหากเจิ้งกวงหมิงอยู่ที่นี่ พวกเขาคงจะไม่กล้าผายลมเสียงดังด้วยซ้ำ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฉีเติ่งเสียน พวกเขาก็มีความรู้สึกถึงความเหนือกว่าอย่างอธิบายไม่ถูก

ซุนโหยวเว่ยพูดอย่างใจเย็น "ท่านผู้เฒ่าคนนี้เป็นเพียงอาการลมบ้าหมูเป็นครั้งคราว ไม่มีอะไรร้ายแรง ผมจะใช้เข็มเงินเพื่อกระตุ้นจุดฝังเข็มและกระตุ้นพลังของเขา เขาจะตื่นขึ้นมาทันที"

หลังจากที่ทุกคนได้ยินสิ่งนี้แล้วพวกเขาก็พยักหน้า

ขณะที่เขากำลังพูดซุนโหยวเว่ยก็ยกเข็มเงินในมือขึ้น เตรียมที่จะฝังเข็มลงบนจุดเหรินจงของร่างกายท่านผู้เฒ่า

“ถ้าคุณฝังเข็มมันยิ่งจะกระตุ้นให้วิญญาณชั่วร้ายหลั่งไหลออกมาอย่างดุเดือด เมื่อถึงเวลานั้นท่านผู้เฒ่าก็จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินเจ็ดวัน”ฉีเติ่งเสียนกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“ ไอ้สารเลว ในเวลานี้คุณยังกล้าสาปแช่งท่านผู้เฒ่าชายชรา!”

1“จะบ้าเหรอถ้าคุณต้องการพูดระบายความรู้สึก? ก็ะพูดอะไรก็ได้ออกมาให้หมดเลย!”

“ไอ่ชาติหมา ว อย่าคิดว่าตอนนี้คุณประสบความสำเร็จแล้วตระกูลเฉียวของเราต้องตามใจคุณ ควรจะออกไปจากที่นี่ทันที!”

ซุนโหยวเว่ยเหลือบไปมองฉีเติ่งเสียนด้วยสีหน้าท่าทางที่เยาะเย้ย "ผมเป็นศิษย์ของอาจารย์ซุนซิงเสวียนราชาแห่งการแพทย์ จะกล้าให้ผมถามว่าคุณเรียนกับใครและทำไมคุณกล้าพูดจาหยาบคายเช่นนี้?"

“ผมไม่มีอาจารย์ ไม่เพียงแต่ผมรู้ ถ้าหากคุณไม่เชื่อ คุณสามารถขอให้อาจารย์ซุนชิงเสวียนมาพบผมได้” ฉีเติ่งสียน กล่าวอย่างสงบ

“มันช่างตลกจริงๆ คนงี่เง่าแบบนี้อยากจะบ้า แต่ก็ยังอยากเจอคุณเหยาหวาง?”

“มันน่าอายจริงๆ ที่มีคนแบบนี้มาอยู่ในตระกูลเฉียวของพวกเรา ให้ตายเถอะ ป่านี้กว้างใหญ่มากและก็มีนกทุกชนิด”

“คุณอยากให้คุณซุนมาหาเขาเหรอ? มันเป็นเรื่องตลกมากในโลกนี้ ทำไมคุณไม่ขอให้ผู้นำประเทศมาพบเขาล่ะ”

ทุกคนในตระกูลเฉียวพูดคุยกันมากมาย ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์ ฉีเติ่งเสียนจนทำให้เขาไร้ค่า

เฉียวชิวเมิ่งไม่สามารถช่วยได้อีกต่อไป เขารีบดึงแขนของสีเติ่งเสียนออกไปและพูดด้วยความโกรธว่า "ฉีเติ่งเสียน นี่คือลูกศิษย์ของ อาจารย์หวัง ทักษะทางการแพทย์ของเขาไม่มีใครเทียบได้ คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรต่อหน้าเขา? คุณจะพูดไร้สาระอีกเหรอ อย่าโทษฉันที่เลิกกับคุณ!”

“แล้วแต่คุณ” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยท่าทางที่สบายๆ แล้วหันหลังกลับและจากไป

ถ้าไม่ใช่เพราะความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของเฉียวกั๋วเทาที่มีต่อเขาและพ่อของเขา เขาคงไม่ขี้เกียจเกินไปที่จะทำให้ตระกูลเฉียวเสียไป

แม้ว่าเขาจะยังมีความรู้สึกต่อเฉียวชิวเหมิ่งอยู่ในใจ แต่เขาก็อารมณ์ไม่ดีหลังจากได้รับการปฏิบัติด้วยทัศนคติที่ไม่ดีจากเธอหลายครั้ง

เขานึกถึงผู้หญิงที่ส่งผลต่อความรู้สึกในการชักดาบโดยไม่มีเหตุผล เธอนั้นอ่อนโยนแค่ไหน?

เฉียวชิวเหมิ่ง อดไม่ได้ที่จะตัวแข็งเทื่อ เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนจากไป ในใจเธอนั้นรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล

ในเวลานี้ซุน โหยวเว่ยได้ฝังเข็มเงินเข้าไปแล้ว