มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 12

อวี๋ไคเหอยังคงมีตำแหน่งอยู่ในสมาคมการค้ามังกรดํา เมื่อเขาเกิดปัญหาจึงสามารถทำให้เฉียวกรุ๊ปเกิดความวุ่นวายได้ทันที

เฉียวชิวเมิ่งไม่คาดคิดว่าที่ตัวเองไปมีปัญหากับอวี๋ไคเหอนั้นจะพ่วงปัญหาใหญ่มาได้ขนาดนี้…...

เฉียวชิงอวี่ลูกสาวของเฉียวกั๋วต้ง ก็แสดงสีหน้าเหยียดหยามพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ถ้าเฉียวชิวเมิ่งไม่มีความสามารถมากพอ ก็รีบสละตำแหน่งประธานบริษัทสักที!”

พั่งซิ่วอวิ๋นรีบพูดอย่างโกรธเคือง: “ใครบอกว่าชิวเมิ่งไม่มีความสามารถ? เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เดี๋ยวพวกเราจะหาทางแก้ไขเอง ไม่ทำให้กระทบถึงบริษัทอย่างแน่นอน!”

เฉียวชิวเมิ่งพยักหน้าพร้อมกับเม้มริมฝีปากของเธอแน่น เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่

“มีความสามารถพอ? ตอนนี้อวี๋ไคเหอโกรธมาก สมาคมการค้ามังกรดําทั้งหมดก็มุ่งเป้ามายังเฉียวกรุ๊ปของเรา เงินกู้ของธนาคารไม่สามารถจัดการได้ แล้วยังจะให้เธอแก้ปัญหาอีก” เฉียวชิงอวี่หัวเราะเยาะ

“ฉันได้ยินมาว่าคุณลุงปฏิเสธการแต่งงานกับอสังหาริมทรัพย์ตระกูลจัง แล้วให้เฉียวชิวเมิ่งแต่งงานกับผู้คุมเรือนจําที่ไร้ความสามารถ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า... เป็นเพราะคุณลุงไม่อยากให้ลูกสาวไปไหน เลยต้องยอมแต่งลูกเขยเข้าบ้านใช่ไหม?”

พั่งซิ่วอวิ๋นหันไปมองที่เฉียวกั๋วเทาด้วยใบหน้าเศร้า ถ้าเขาไม่ยืนกรานที่จะทำในแบบของเขาเอง ครอบครัวของเขาจะถูกหัวเราะเยาะแบบนี้ได้อย่างไร?

เฉียวกั๋วต้งทำท่าทางโบกมือและพูดว่า “สามวัน ฉันให้เวลาพวกนายสามวันไปจัดการแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ซะ!”

“ภายในสามวัน ถ้าเฉียวชิวเมิ่งไม่สามารถได้รับการให้อภัยจากสมาคมการค้ามังกรดํา และนำเงินที่ค้างชําระกลับมาได้ ฉันจะให้จะลูกสาวของฉัน เฉียวชิงอวี่จะเข้ามาแทนที่เธอ”

“ทําอะไรผิด ก็ต้องยอมรับกับบทลงโทษ!”

เฉียวกั๋วต้งใช้โอกาสนี้จากการที่เฉียวชิวเมิ่งไปมีปัญหากับอวี๋ไคเหอ

เฉียวชิวเมิ่งหายใจเข้าลึก ๆ และนึกถึงคำพูดของจังเซ่าเจี๋ยที่เคยสัญญากับเธอก่อนหน้านี้ เธอพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันจะจัดการมันเอง!”

เฉียวชิงอวี่เยาะเย้ย : “เธอจะจัดการ? เธอจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง?”

“ถ้าเธอแต่งงานกับคุณชายจังเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลจังก็ว่าไปอย่าง แต่เธอแต่งงานกับผู้คุมเรือนจำตำแหน่งเล็กๆแบบนี้ เธอคิดจะให้สามีของเธอจับสมาชิกสมาคมการค้ามังกรดําเข้าคุกเหรอ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า น่าตลกจริงๆ! ฉันว่านะ เธอรีบสละตำแหน่งประธานบริษัทเลยดีกว่า”

สีหน้าของเฉียวชิวเมิ่งเคร่งขรึมและพูดอย่างเย็นชาว่า : “ฉันจะแก้ปัญหาอย่างไร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ภายในสามวันฉันจะจัดการแก้ไขปัญหาทุกอย่างให้เรียบร้อย!”

เฉียวชิงอวี่พูดอย่างเฉยเมยว่า : “ฉันจะรอดูนะ ถ้าเธอแก้ไขไม่ได้เธอจะไปอธิบายให้ผู้เฒ่าเซี่ยงว่าอย่างไร!”

หลังจากพูดแบบนี้ เฉียวชิงอวี่ก็หันไปมองเฉียวชิวเมิ่งด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

ผู้คุมเรือนจำไร้อำนาจไม่มีที่นอนปลายเท้าคนนี้ ไม่รู้ว่าเฉียวกั๋วเทาไปชื่นชอบเขาตรงไหน?

“จะจัดการกับลูกน้องของไอ้หน้าปลาไหลจ้าว ไม่ต้องให้ถึงสามวันหรอก” ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นอย่างเย็นชา

“ไอ้หน้าปลาไหลจ้าว ?!”

ทุกคนต่างมากันมองไปที่เขาด้วยความตกใจ

“หุบปากเน่าๆของแกเดี๋ยวนี้! ออกไปเลย ที่นี่ไม่ต้อนรับแก! แกมันบ้า อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชิวเมิ่งของพวกเราอีก” พั่งซิ่วอวิ๋นโกรธมากและชี้ไปที่หน้าของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนยิ้มกริ่ม ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมของเขาขึ้นมาแล้วเดินหันหลังออกไป

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทําให้เขาไม่มีความสุข เขาจะต้องทนอยู่ที่ต่อไปทำไม?

เฉียวกั๋วเทาขมวดคิ้ว และกลุ้มใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเลยไม่อยากจะรั้งฉีเติ่งเสียนไว้

“กั๋วเทา ลูกเขยของนายดูไม่ได้เรื่องเลยนะ!”

“ถ้าเขาพูดแบบนี้ก่อนที่จะเข้ามาในตระกูลเฉียวของเราพวกเรา ฉันก็คงไม่สนเขาหรอก”

“แต่ตอนนี้เขาเป็นสามีของเฉียวชิวเมิ่งแล้ว ดังนั้นเขาก็ต้องควบคุมคำพูดของเขาให้ดี ถ้าคนอื่นได้ยินเรื่องนี้และพูดไปถึงหูของหัวหน้าจ้าว นายก็รู้ว่าผลที่ตามมาคืออะไร!”

“รบกวนออกไปให้ไกลจากที่นี่ อย่าทำให้ผมเสียเวลากลับบ้านไปพักผ่อน” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยแล้วเดินออกไป

กลับบ้าน?

เมื่อหลงย่าหนานได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะเยาะเย้ยและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ผู้ชายที่หลงตัวเองอย่างเขา แค่คิดว่าการที่มาส่งอาหารที่หมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่งก็ถือว่าตัวเองเป็นคนที่นี่แล้วเหรอ?

“นั่นใช่ฉีเติ่งเสียนหรือเปล่า?” อวี๋เสี่ยวหลงปรากฏตัวขึ้น ขมวดคิ้วมองไปยังเงาด้านหลัง พร้อมกับถามขึ้นมา

“เขามาส่งอาหาร” หลงย่าหนานพูดแล้วยิ้มจางๆ

“อ่อ...”อวี้เสี่ยวหลงพยักหน้า ในใจก็รู้สึกผิดหวัง ผู้ชายคนนี้ดื้อรั้นไปหน่อยเขายอมมาเป็นคนส่งอาหารดีกว่ามาขอความช่วยเหลือจากเธอ

อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่สําคัญหรอก เพราะทั้งสองคนต่างเป็นคนแปลกหน้าก็เท่านั้นเอง

เขาจะใช้ชีวิตอย่างไง? ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธออวี้เสี่ยวหลง

ฉีเติ่งเสียนกำลังพักผ่อนอย่างสบายใจในคฤหาสน์หลังใหญ่ ในขณะที่เขากินอาหารก็หยิบจดหมายที่นักโทษยัดใส่กระเป๋าเดินทางของเขาก่อนที่เขาจะมาที่นี่

ฉบับไหนที่ใช้คำประจบสอพลอหรือมีความสัมพันธ์ไม่ดีต่อกัน เขาก็จะเอาทิ้งไป

“โอ้ ฉันพลาดอะไรไปเนี่ย เหล่าเซี่ยงไปโดนอะไรมา โดนกระสุนปืนของทหาร! สมองได้รับการกระทบกระเทือน……” ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวและเขียนจดหมายมอบฉันทะ พร้อมกับส่ายหัวด้วยความรู้สึกเสียใจ

เขากินข้าวไปได้สักครู่หนึ่ง ก็มีสายเรียกเข้าจากหวังว่านจิน

“รองหัวหน้าใหญ่ นายกหวงเสียใจมากสําหรับสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว เขากับซุนชิงเสวียนจึงจัดการเลี้ยงเพื่อขอโทษคุณ ช่วยเห็นแก่หน้าเขาหน่อยนะ” หวังว่านจินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฉีเติ่งเสียนอยากจะปฏิเสธ แต่หวังว่านจินขอเขาไว้ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากละทิ้งอาหารที่ยังไม่เสร็จและไปที่งานเลี้ยง