อ่านสรุป บทที่ 13 มีเรื่องจะขอร้อง จาก มังกรผู้ทรงพลัง โดย จาง หลงหู
บทที่ บทที่ 13 มีเรื่องจะขอร้อง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนิยายโรแมนติกในเมือง มังกรผู้ทรงพลัง ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย จาง หลงหู อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
งานเลี้ยงจัดขึ้นที่โรงแรมเทียนตี้สุดหรูหราของจงไห่ หวงเหวินหลั่งรู้สึกว่าถ้าไม่ทําเช่นนี้มันจะเป็นเหมือนการไม่ให้เกียรติเขาเกินไป
ครั้งที่แล้วฉีเติ่งเสียนเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้ ชายหนุ่มผู้มีเบื้องหลังลึกลับคนนี้แต่กลับมีความสามารถและอำนาจมาก หวงเหวินหลั่งไม่กล้าแสดงความไม่เคารพเขา
“นายกหวง คุณก็มาทานข้าวที่นี่เหรอครับ? !” จังเซ่าเจี๋ยและครอบครัวของเฉียวชิวเมิ่งซึ่งเพิ่งมาถึงประตูโรงแรมก็ตกตะลึง เมื่อเห็นหวงเหวินหลั่งยืนรอใครสักคนอยู่หน้าประตูทางเข้า
จังเซ่าเจี๋ยตรงเข้าไปทักทายหวงเหวินหลั่ง แต่หวงเหวินหลั่งกลับขมวดคิ้วเพราะไม่รู้จักเขา
จังเซ่าเจี๋ยแนะนำตัว : “หวงเหวินหลั่ง ผมเป็นทายาทของจังกรุ๊ป ที่เคยไปดื่มกับคุณเมื่อครั้งที่แล้วไงครับ!”
หวงเหวินหลั่งกล่าวทักทายกลับเบาๆ ด้วยสีหน้าที่ดูร้อนรนอยู่เล็กน้อย
จังเซ่าเจี๋ยไม่กล้าพูดอะไรต่อมาก เพียงแค่แนะนำคนครอบครัวของเฉียวชิวเมิ่งเสร็จก็พาเดินเข้าโรงแรมอย่างรวดเร็ว
“คุณชายจัง ฉันไม่คิดว่าคุณจะรู้จักกับนายกหวงด้วย!” เมื่อพั่งซิ่วอวิ๋นได้เห็นจังเซ่าเจี๋ยคุยกับหวงเหวินหลั่ง ก็อดอิจฉาเขาไม่ได้
“ฮ่าฮ่า ทั้งหมดต้องยกให้เป็นคุณงามความดีของคุณพ่อผม มันไม่มีอะไรมากหรอกครับ” จังเซ่าเจี๋ยโบกมือปัดและพูดอย่างถ่อมตัว
ท่าทางของจังเซ่าเจี๋ยทําให้พั่งซิ่วอวิ๋นชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งรู้สึกว่าเฉียวกั๋วเทานั้นเลือกคนผิดไปจริงๆ
หลี่อวิ๋นหว่านกระซิบว่า “นายกหวงกำลังรอแขกคนสำคัญอยู่แน่เลย คงไม่ใช่ผู้นําใหญ่ของเมืองไหนหรอกนะ”
จังเซ่าเจี๋ยก็รู้สึกแบบเดียวกัน ไม่เช่นนั้นท่าทางของนายกหวงคงไม่รีบร้อนขนาดนี้
“ถ้าเกิดฉันสามารถกลายเป็นคนที่ทำให้นายกหวงมายืนรอต้อนรับอยู่หน้าประตูแบบนั้นได้ มันน่าซาบซึ้งใจขนาดไหนกันนะ?” เฉียวชิวเมิ่งอดไม่ได้ที่จะคิดในสิ่งที่ตัวเองปรารถนา
“มันต้องใช้เวลา วันหนึ่งฉันจะกลายเป็นคนแพรวพราวอย่างอวี้เสี่ยวหลงอย่างแน่นอน!”
กลุ่มคนเดินเข้าไปในห้องจัดงานเลี้ยงส่วนตัวของในโรงแรมเทียนตี้ ที่จองไว้ก่อนหน้านี้
ในเวลานี้เองที่ฉีเติ่งเสียนก็เพิ่งมาถึง เขามาด้วยท่าทางที่ขี้เกียจและพูดอย่างใจเย็นว่า “มาสายนิดหน่อย ขอโทษทีครับ”
“ปรมาจารย์ฉีเกรงใจเกินไปแล้ว ไม่เป็นไรครับ แค่ท่านมาผมก็ดีใจมากแล้วครับ!” หวงเหวินหลั่งพูดกับผู้ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ด้วยความเคารพ
บางคนที่แอบสังเกตเห็น ต่างก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใครมาจากไหนกัน ถึงทําให้นายกหวงรอนานได้ขนาดนี้?
ยิ่งกว่านั้นเมื่อรู้ว่านายกหวงกําลังรอเขาอยู่ แล้วยังกล้าจะมาสายอีก!
ฉีเติ่งเสียนมาตามที่เขาต้องการ มาถึงเวลานี้ก็ถือว่าเป็นให้เกียรติหวงเหวินหลั่งแล้ว
“ปรมาจารย์ฉี เรื่องที่คุยกันเมื่อครั้งก่อนเป็นอย่างไรบ้าง?” ซุนชิงเสวียนชายชราที่ประจบฉีเติ่งเสียนเพื่อหวังว่าจะได้เรียนรู้บางอย่างจากเขา
ความสามารถของชายชราซุนเป็นที่รู้จักของคนทั่วทั้งประเทศ แต่ก็มีชื่อเสียงออกมาว่าเป็นงี่เง่าคนหนึ่ง เพื่อที่จะพัฒนาทักษะทางการแพทย์ของตัวเขาเอง แม้ว่าจะให้เขาคุกเข่าและก้มหัวให้ฉีเติ่งเสียนก็ไม่มีปัญหา
ฉีเติ่งเสียนพูดกลับไปอย่างสบายๆว่า “เดี๋ยวค่อยคุย”
บนโต๊ะไวน์ หวังว่านจินทําหน้าที่เป็นตัวกลางในการอุ่นเครื่อง หวงเหวินหลั่งและซุนชิงเสวียนทั้งสองก็ผลัดกันดื่มอวยพรเขาอย่างไม่ขาดสาย
หลังจากดื่มไปสักพัก ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก ปรากฏให้เห็นชายวัยกลางคนรูปร่างท้วมนิดหน่อยกำลังเดินเข้ามา
“โรคทางใจก็ต้องมีสาเหตุที่ทำให้เกิด” ฉีเติ่งเสียนกล่าว
หวงเหวินหลั่งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับถอนหายใจและพูดว่า “ลูกสาวผมได้ทะเลาะกับแม่ของเธอ แล้วก็วิ่งหนีออกจากบ้านไป...…โดยไม่คาดคิดว่าแม่ของตัวเองจะล้มป่วยกะทันหัน ลูกสาวผมไม่ทันได้กลับมาเห็นหน้าแม่ของตัวเองครั้งสุดท้าย มันก็เลยกลายเป็นบาดแผลในใจของเธอ คอยเอาแต่โทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าอย่างครุ่นคิดและพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ถ้ามีโอกาสผมจะไปดูให้”
ประโยคนี้ของฉีเติ่งเสียน ทำให้หวงเหวินหลั่งโล่งใจอย่างมาก
ฉีเติ่งเสียนเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคม เมื่อกินข้าวและดื่มเสร็จก็รีบกลับทันที
หวงเหวินหลั่งและซุนชิงเสวียนรีบลุกขึ้นเดินออกไปส่งทันที
เมื่อทั้งสามคน หวงเหวินหลั่ง, หวังว่านจินและซุนชิงเสวียนออกไปส่งชายหนุ่มผู้นี้ ทำให้กลุ่มคนต่างพากันมองอย่างตกตะลึง
หลี่อวิ๋นหว่านบังเอิญออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก เมื่อได้เห็นฉากนั้นโทรศัพท์ในมือของเธอก็แทบจะร่วงลงกับพื้น
“จะ……เป็นไปได้อย่างไง……”
“คนที่นายกยืนรอต้อนรับอยู่ด้านนอก คือเขาเหรอ?”
“เขาเป็นเพียงแค่ผู้คุมเรือนจำเท่านั้นปล่อยให้ นายกหวงยืนรอต้อนรับและออกไปส่งด้วยตัวเองได้ยังไง? !”
หลี่อวิ๋นหว่านตกใจ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น
เธอกลับไปที่ห้องส่วนตัวและต้องการบอกเรื่องที่น่าตกใจให้กับเฉียวชิวเมิ่งฟัง แต่เมื่อทันทีที่เธอเข้ามา เธอก็ได้ยินจังเซ่าเจี๋ยหัวเราะและพูดขึ้นว่า : “อสังหาริมทรัพย์บริษัทจังของเราเพิ่งตัดสินใจเพิ่มทุนและขยายหุ้น เมิ่งเมิ่งคุณสนใจจะร่วมลงทุนด้วยไหม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มังกรผู้ทรงพลัง
ตั้งแต่ตอนที่ 217 ถ้าไม่อัพให้เต็มตอนก็คงต้องเลิกอ่านถาวรแล้ว...
อัพอีกวันไหนคะรับ...
ตอนละ6/7บรรทัด อัพใหม่ที...
ข้อความหายอีกแล้วครับ 280-284...
คนอัพไม่ดูเลยเหรอครับมันมาไม่กี่บรรทัดเอง...
ขาดตอนเลยครับ เนื้อหาไม่ครบแบบนี้...
ทำไมแต่ละตอนมันสั้นจัง...
253-264 ทำไมสั้นจังครับ...
ถ้าอัพมาแค่4, 5บรรทัดเลิกอัพเถอะ...
242 - 246 ข้อความขึ้นไม่ครบครับ...