มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1237

"บรรพจารย์ นี่ไม่ใช่แค่ใบสั่งยาธรรมดาๆจากเขาเสวียนหวู่ของเรานะ แล้วก็มีของที่ศิษย์น้องจื่อหยางให้ด้วย เขาก็ลงทุนทำไปไม่ใช่เล่นๆเลย"

อาจารย์จางเทียนพูดพลางถูฝ่ามือไปมาอย่างเขินอาย

ฉีเติ่งเสียนมองดูภาพตรงหน้า อืม ท่าทางเหนียมอายแบบนี้ส่งตอกันรุ่นสู่รุ่นจริงๆ เหมือนกับที่เขาทำไม่มีผิด

งานชุมนุมในวันนี้เกิดขึ้นด้วยความสามัคคี ฝ่ายพุทธไม่มีปัญหา ฝ่ายเต๋าเองก็ไม่มีปัญหา เพราะได้สองปรมาจารย์คอยจัดการให้ จึงไม่มีใครสร้างเรื่องให้ฉีเติ่งเสียนทั้งนั้น

ซึ่งทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกเบื่อจนแทบจะหลับอยู่รอมร่อ

โชคดีที่ขั้นตอนต่างๆดำเนินไปอย่างรวดเร็ว คาดว่าพรุ่งนี้ก็คงจะจบลงด้วยดี

แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิดก็คือการที่ตู้ฉางหมิงกล่าวจบงานชุมนุมในช่วงบ่าย และให้เหล่านิกายทั้งหลายกลับไปยังที่พำนักของตนเอง

"อามิตาพุทธ ครั้งนี้พระอัครสังฆราชสร้างความประทับใจให้พวกเราเป็นอย่างมาก ถ้ามีวาสนาคงได้พบกันอีก!" พระภิกษุชราภาพรูปหนึ่งประสานมือขึ้นก่อนจะพูดอย่างเย็นชา

"ได้เลยได้เลย!" ฉีเติ่งเสียนตอบด้วยใบหน้าเบิกบาน "หวังว่าพวกท่านจะส่งผู้มีฝีมือสูงส่งอย่างจิ่วเฮิงมาอีก วันหลังจะได้เอามาเป็นลูกน้องของผมบ้าง"

คนจากฝ่ายพุทธโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปทีละคน เห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะสนทนากับฉีเติ่งเสียนต่ออีก

งานชุมนุมครั้งนี้จัดขึ้นอย่างกะทันหันมาก บางอย่างยังไม่ทันได้หารือกัน ก็ต้องตัดสินใจเองไปก่อนแล้ว

แต่โชคดีที่เหล่านิกายต่างๆไม่ได้สร้างปัญหายุ่งยากอะไร

ในขณะที่ฉีเติ่งเสียนกำลังจะถอยออกไป ก็ถูกเหรินซวนรั้งไว้ซะก่อน นักบวชเต๋ารูปนี้รู้สึกประทับใจกับพลังการต่อสู้อันน่าสะพรึงกลัวของฉีเติ่งเสียนมาก

"บรรพจารย์! ขอผมติดตามไปด้วยคนได้หรือเปล่า?" เหรินซวนประสานมือพลางถามฉีเติ่งเสียนอย่างเกรงใจ

"ไม่!" ฉีเติ่งเสียนปฏิเสธไม่ไว้หน้า ไอ้หมอนี่เคยต่อต้านเขามาก่อน เรื่องอะไรจะต้องสนใจคนพรรค์นี้

เหรินซวนสีหน้าผิดหวัง "ทุกคนต่างเป็นคนของลัทธิเต๋า ผมก็ขอโทษไปแล้ว ไม่เห็นต้องตัดโอกาสกันขนาดนี้เลยนี่?"

ฉีเติ่งเสียนกลับแค่นเสียงหัวเราะ ก่อนจะพูด "อยากเป็นพวกเดียวกับฉัน? งั้นก็เตรียมตัวเป็นลูกกระจ๊อกฉันได้เลย"

เหรินซวนตอบ "เป็นลูกกระจ๊อกก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้เรียนกับบรรพจารย์ก็พอแล้ว"

ฉีเติ่งเสียนยังอ่อนเยาว์มากก็มีพลังมากมายถึงขนาดนี้แล้ว เหรินซวนรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนจะต้องมีวิธีฝึกยุทธ์ที่ไม่เหมือนคนอื่นแน่ และถ้าเขาอยากจะพัฒนาฝีมือไปให้ถึงจุดสูงสุด ก็ห้ามละทิ้งโอกาสดีๆแบบนี้เด็ดขาด!

"ได้ เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกทีแล้วกัน ตอนนี้ฉันต้องไปทำธุระเรื่องบริษัทก่อน ถึงตอนนั้นค่อยร่วมมือกับเขาเสวียนหวู่ของพวกนาย......" ฉีเติ่งเสียนพูด

แน่นอนว่าเขาไม่อยากยอมรับเหรินซวน ถึงแม้ว่าพลังของนักพรตเต๋าคนนี้จะไม่ใช่ด้อยๆ แต่อย่าหาเรื่องให้ตัวเองต้องเหนื่อยจะดีที่สุด!

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนลงเขา ก็เรียกคนของศาสนาศักดิ์สิทธิ์มารวมตัว บอกทุกคนว่างานชุมนุมเสร็จสิ้นแล้ว ได้เวลากลับบ้านไปหาแม่ได้แล้ว

จิ่วเฮิงเมื่อรู้ว่างานชุมนุมจบแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับฉีเติ่งเสียนอย่างตื่นเต้น "งานชุมนุมจบแล้ว ได้เวลาพาผมไปรู้จักเหล่าผู้มีฝีสูงส่งหรือยัง"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า "แน่นอน อีกสองวันเราจะกลับไปทันที ดีไหม?"

"ได้! แต่ใกล้จะปีใหม่แล้วนี่......" จิ่วเฮิงพูด

"ไม่เป็นไร พวกนั้นอยู่ตลอด" ฉีเติ่งเสียนพูด

จิ่วเฮิงไม่ได้รบเร้าอะไรอีก

ไม้นี้เป็นรางวัลของจอหงวนใสมัยราชวงศ์ชิง สืบทอดมาแล้วหลายชั่วอายุคน

"ไม่แปลกใจเลยที่เป็นประธานเซี่ยง เขามักจะจับจุดสำคัญได้เสมอ ถึงขั้นคิดของขวัญดีๆแบบนี้ออกมาได้" ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกนับถือ

ฉีปู้อวี่เป็นคนฝึกยุทธ์ เซี่ยงตงชิงมอบของขวัญแบบนี้ให้ แน่นอนว่าเขาจะต้องดีใจมาก

"เรื่องทางนี้ก็ไม่มีอะไรมากแล้ว แผนการอะไรก็เรียบร้อยหมดแล้ว คนก็จัดการเรียบร้อย ทีนี้เราก็ไม่ต้องมาคอยคุมตลอดเวลาแล้วล่ะ" หลังจากที่เซี่ยงตงชิงจัดการงานต่างๆเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หันมาพูดกับฉีเติ่งเสียน

"จริงเหรอ? ถ้างั้นออกเดินทางกันเถอะ! รีบกลับไปเตรียมฉลองปีใหม่ ใกล้จะถึงวันแล้ว" ฉีเติ่งเสียนพูด

จิ่วเฮิงเองก็กระเหี้ยนกระหือรือมาก พอรู้ว่างานเสร็จแล้วก็มาเร่งให้เขาออกเดินทางทันที

ถ้าไม่ได้ฉีเติ่งเสียนคอยฝึกยุทธ์ให้บ้างในช่วงสองสามวันมานี้ ป่านนี้เขาคงนั่งก้นไม่ติดเก้าอี้ไปแล้ว

แน่นอนว่าเป็นเรื่องดีสำหรับฉีเติ่งเสียน การที่ได้ฝึกยุทธ์กับจิ่วเฮิงก็ทำให้เขาได้ความรู้เล็กๆน้อยๆมาบ้าง

ไม่นานทั้งสามคนก็ออกเดินทางไปเรือนจำโยวตู

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องราวยุ่งยาก ฉีเติ่งเสียนจึงโทรไปบอกผู้คุมเรือนจำก่อนล่วงหน้าแล้ว ว่าให้ส่งคนมารับที่สนามบิน

แบบนี้ก็ไม่ต้องเปลี่ยนรถแล้ว ไม่ต้องยุ่งยากอะไรมาก

หลังจากเซี่ยงตงชิงขึ้นเครื่องมาแล้วก็พลันรู้สึกประหม่า ส่วนเหตุผลว่าทำไมถึงรู้สึกประหม่า เจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

เธอเห็นการต่อสู้อะไรมาก็มากมาย แต่เรื่องที่ทำให้ประหม่ากลับเป็นเรื่องเล็กๆแค่นี้เนี่ยนะ?!

เซี่ยงตงชิงคิดว่าความรู้สึกแบบนี้ช่างน่าขันเสียจริง