มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1242

เมื่อได้ฟังเข้ากับคำไร้สาระของฉีเติ่งเสียนแล้ว จิ่วเฮิงก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างอดไม่ได้

ผ่านไปได้สักพัก เขาถึงจะถามขึ้นมา“มีแฟนเยอะขนาดนี้ ก็ฝึกกังฟูจนเก่งได้？”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว“พูดจาให้มันดีๆหน่อย แฟน ฉันมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ！ที่มีแฟนหลายๆคนแบบนั้น ล้วนเป็นผู้ชายหน้าหม้อทั้งนั้น”

แต่เดิมเขาก็มีแฟนคนเดียวที่แน่นอนอยู่แล้ว ก็คือเจียงชิงเย่ว์ที่ตัวสูงขายาวพูดมาก

“ช่างมันเถอะ กินข้าว！” หลังจากที่จิ่วเฮิงได้ฟัง ก็อดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่าฟังผีร้องที่ป่าช้ายังจริงกว่าอีก

ขณะกินข้าว ไวน์กระดูกเสือก็ได้ยุบไปครึ่งไหแล้ว จิ่วเฮิงตอนนี้ได้อยู่ในสภาพที่หูแก้มแดง แต่ฉีปู้อวี่นั้น กลับอยู่ในสภาพปกติ สีหน้าไม่เปลี่ยน พร้อมกับยกแก้วดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า

งานอดิเรกของฉีปู้อวี่ในชีวิตนี้นั้นมีเพียงสามอย่าง สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ระเบิดหัว

ฉีเติ่งเสียนรีบเติมให้ท้องตัวเองอิ่มอย่างรวดเร็ว ไม่มีอารมณ์กินเหล้าเป็นเพื่อนสองคนนี้ จึงวางตะเกียบลงและไปหาเซี่ยงตงชิงทันที

จิ่วเฮิงถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้“ตาฉี ลูกชายของนายมีลูกเล่นเยอะขนาดนี้คงจะไม่ได้เรียนมาจากนายใช่ไหม？”

ฉีปู้อวี่ส่ายหัว แล้วชี้มาที่ตัวเอง พร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกว่าทำอะไรไม่ได้

“หัวหน้าใหญ่หมายความว่า เขาเป็นถึงคนโรแมนติกอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง รองหัวหน้าใหญ่รายนั้นถูกคนฆ่าสัตว์สอนไปในทางไม่ดีต่างหาก” เสียงของผีพยาบาทที่อยู่ด้านข้างลอยมา ช่วยฉีปู้อวี่อธิบายให้จิ่วเฮิงฟัง

“เอ๋ นายก็ส่งกระแสจิตได้หรอ？！” จิ่วเฮิงมองไปยังผีพยาบาท ถามด้วยความตะลึง

ผีพยาบาทถึงกับชะงัก“การติดต่อทางกระแสจิตเป็นถึงระดับหกของพระพุทธศาสนา ผู้ที่มีบุญบารมีเท่านั้นถึงจะได้วิชานี้ อย่างอาตมาจะไปเอาบารมีแบบนั้นมาจากไหน”

“งั้นท่ามือของตาฉีนี้นายแปลออกมาได้ยังไง？นี่ไม่ใช่ภาษามือซะหน่อย......” จิ่วเฮิงถาม

ผีพยาบาทพนมมือพูด“อามิตตาพุทธ นี่เป็นเพียงความสามารถเล็กๆ น้อยๆที่หลายปีมานี้อาตมาไม่ได้ถูกแขวนก็เท่านั้น ไม่มีค่าต้องเอ่ย”

ฉีปู้อวี่ยิ้ม คนอย่างผีพยาบาทนี่ ถูกขังอยู่ในเรือนจำโยวตูมานานหลายปี เป็นจริงที่ไม่มีครั้งไหนที่โดนจัดการ

เพราะว่าเขามองสถานการณ์ออก ข้อสองถึงคนจะบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่ใช่คนโง่

“นายฝึกวิชาอะไรกัน？” จิ่วเฮิงถามด้วยความสนใจ

“อ่าอ่าอ่าอ่าอ่า......ฆ่าฆ่าฆ่า ใช้วิธีที่โหดเหี้ยมเพื่อไม่ให้คนทำผิด！” จู่ๆสีหน้าของผีพยาบาทก็บิดเบี้ยว จากนั้นพูดด้วยเสียงดังเสียงเบา

จิ่วเฮิงมองด้วยความตะลึง วรยุทธของเขาก็สูง เห็นคนมากไม่มากไม่น้อย แต่นักโทษที่มีเอกลักษณ์ในเรือนจำโยวตูแบบนี้นั้น ยังไม่เคยพบเจอมาก่อน

ฉีปู้อวี่เห็นฉากนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะลูบหน้าผากส่ายหัว พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

จิ่วเฮิงหัวเราะ“น่าสนใจจริงๆ！”

คืนนั้น จิ่วเฮิงก็ถูกจัดให้พักในห้องขัง

นึกถึงตอนนั้นคืนแรกที่หวงชงอยู่ ก็ถูกซ้อมจนหน้าบวมเขียวไปหมด ไม่มีแสงใดๆ แม้กระทั่งว่าคนเป็นใครก็ไม่อาจชัดเจนได้

แต่ครั้งนี้ ภายในห้องขังนั้นกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งของจิ่วเฮิงและเสียงร้องไห้พร้อมคำด่าของนักโทษคนอื่นๆ ทั้งเรือนจำโยวตูนี้ถูกชาวยุทธบ้านี่ทำซะอลม่ายวุ่นวายไปหมด

แต่นักโทษก็ไม่ได้โง่ อย่างผีพยาบาท ที่มีแขนขา และหนวดยาวที่เป็นยอดฝีมือนั้นยังมีกำลังสู้ ทุกคนรวมตัวแล้วพุ่งเข้าไปพร้อมกัน หลังจากชนคนล้มไปบ้างแล้ว ก็ไปถึงตัวจิ่วเฮิงจากนั้นจึงกดเขาลงและรุมซ้อม

ในความมือมิดนั้น เต็มไปด้วยความอลม่ายวุ่นวาย......

วันรุ่งขึ้น บนทางเดิน บนพื้น บนบันได บนราวนั้นเต็มไปด้วยคนที่ถูกซ้อมจนสลบ......