มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1245

หลี่หลงอี้เองก็อยู่ที่เรือนจำโยวตูหนึ่งวัน 0รอฉลองปีใหม่ก่อนแล้วค่อยไป

แต่เขารู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ที่นี่ อีกอย่าง ฉีปู้อวี่เองก็พูดไม่ได้ จะสื่อสารกันแต่ละทีก็ค่อนข้างลำบาก

โดยรวมคืออยู่ที่นี่เขารู้สึกกดดันมาก รู้สึกว่านักโทษพวกนี้ไม่มีใครปกติสักคน แถมการป้องกันก็หละหลวมมาก นักโทษจะวิ่งออกไปเมื่อไหร่ก็ได้

ดังนั้นหลี่หลงอี้จึงคิดว่าเขาควรรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดจะดีกว่า เพื่อสุขภาพจิตที่ดีของตนเอง

เมื่อฉีปู้อวี่รู้ว่าเขากำลังจะกลับแล้วก็ชะงักไป

"เหล่าฉี ร่างกายของฉันไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่จริงๆ แล้วฉันก็ไม่เหมาะกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ด้วย รู้สึกพักผ่อนได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รีบกลับก่อนจะดีกว่านะ" หลี่หลงอี้พูด

"ไหนๆลุงหลี่ก็มาแล้ว ก็รอฉลองปีใหม่ก่อนแล้วค่อยกลับดีกว่า! เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ" ฉีเติ่งเสียนพูด

หลี่หลงอี้ส่ายหน้า ถ้าอยู่เพิ่มอีกวัน ชีวิตของเขาได้ลดลงอีกวันแน่ ไม่รู้ว่าทำไมในคุกแห่งนี้ถึงได้มีกลิ่นอายชั่วร้ายถึงขนาดนี้

เห็นหลี่หลงอี้ยืนกรานที่จะไป ฉีปู้อวี่ก็ให้ผู้คุมสองคนไปส่งเขา

"ผมรู้ทาง เดี๋ยวขับรถกลับไปเองก็พอแล้ว ไม่ต้องไปส่งหรอก!" หลี่หลงอี้พูด

แต่ฉีปู้อวี่กลับทำภาษามือ ผีพยาบาทรีบแปลทันที "ช่วงนี้สถานการณ์ใกล้ๆเรือนจำโยวตูไม่ค่อยปกติ ให้คนไปส่งจะได้ไม่มีปัญหาอะไร"

หลี่หลงอี้ได้ฟังแล้วก็ตะลึง ทำไมสถานการณ์ถึงไม่ปกติแล้ว? เขารู้ดีว่าสถานการณ์ของฉีเติ่งเสียนค่อนข้างพิเศษ จึงไดแต่พยักหน้ารับให้ผู้คุมไปส่ง

ฝีมือของผู้คุมสองคนนี้จัดว่าอยู่ในระดับดีมาก สามารถรับมือกับเหตุการณ์ฉุกเฉินได้หลายรูปแบบ ให้พวกเขาไปส่งหลี่หลงอี้ ฉีปู้อวี่ก็วางใจ

"ช่วงนี้มีพวกไม่กลัวตายมาเร่ร่อนแถวอาณาเขตของเราอีกแล้วเหรอ? ลูกน้องของใครมารอรับเจ้านายออกไปหรือเปล่า?" ฉีเติ่งเสียนถามเสียงเรียบ

ฉีปู้อวี่ส่ายหน้า บอกว่าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

ท่าทางแบบนี้สามารถดูออกได้ง่ายๆ ผีพยาบาทจึงไม่จำเป็นต้องแปล เห็นได้ชัดว่าเขาฉลาดกว่าหมาป่าโลภ รู้วิธีประเมินสถานการณ์

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ ก่อนจะพูด "ขี้เกียจจะสนใจแล้ว แต่ถ้ามันคิดจะมาหาเรื่องพวกเรา ก็ฆ่ามันให้ตาย!"

ฉีปู้อวี่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะทำภาษามือถามฉีเติ่งเสียนว่าเตรียมงานตรุษจีนในเรือนจำโยวตูเรียบร้อยหรือยัง ข้าวของอะไรครบถ้วนหรือเปล่า

"เตรียมเสร็จหมดแล้ว ใครที่มันไม่ตั้งใจทำงานก็จับไปแขวนซะให้สิ้นเรื่อง!" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก

ผีพยาบาทได้ยินก็เสียวสันหลังวาบ เขาไม่เคยถูกจับแขวนมาก่อน แล้วก็ไม่อยากด้วย!

ฉีเติ่งเสียนเดินมาส่งหลี่หลงอี้ถึงประตูเรือนจำ จากนั้นก็ให้ผูคุมสองคนไปส่งเขา ซึ่งทำให้หลี่หลงอี้รู้สึกแปลกมากกับการส่งแขกแบบนี้

พอหลี่หลงอี้จากไป ฉีเติ่งเสียนก็ถอนหายใจโล่งอก ถ้าเขายังอยู่ที่นี่ต่อไป ฉีเติ่งเสียนก็ต้องพยายามรักษากิริยาท่าทาง เพราะยังไงเขาก็เป็นพ่อของหลี่อวิ๋นหว่าน แต่ถ้าเขากลับไป ฉีเติ่งเสียนก็ไม่ต้องมาคอยระวังอะไรอีกแล้ว

"ดูเหมือนจะยังมีหนูอยู่จริงๆสินะ? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกำลังเจอพวกนอกรีตเหมือนเมื่อก่อนเลย?" ฉีเติ่งเสียนยังไม่ได้เดินไปไหน ในใจรู้สึกแปลกๆ

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก ถ้าไอ้พวกนี้กล้ามาหาเรื่องเขาถึงเรือนจำโยวตู พวกมันก็จะได้เป็นศพอยู่ที่นี่

ในขณะที่เขากำลังเดินกลับเข้าไปในเรือนจำอย่างสบายใจ ก็เห็นหยางกวนกวนเดินตามตูดจิ่วเฮิงที่กำลังหาคนต่อยตีด้วย เหมือนกำลังตั้งใจเรียนรู้

จิ่วเฮิงเป็นผู้คลั่งใคล้ในการต่อสู้ หยางกวนกวนเองก็เป็นคนกะตือรือร้นที่จะฝึกมาก จิ่วเฮิงอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่ต้องติดสอยห้อยตามหยางกวนกวนอีก เรียนรู้กับจิ่วเฮิงก็ไม่ต่างจากเรียนรู้กับเขามากนัก

เซี่ยงตงชิงอ่านหนังสืออยู่ในห้อง หน้าต่างเปิดกว้าง บนโต๊ะเต็มไปด้วยหนังสือกองพะเนิน ในมือถือหนังสือ The Castle ของคาฟคา