มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1247

เซี่ยงตงชิงไม่รู้เลยว่าผู้ชายเจ้าชู้จะมีชั้นเชิงไม่สิ้นสุด ถึงขั้นเอาเสือมาขู่เธอ เพื่อจะได้หาเรื่องเอาเปรียบกัน

ฉีเติ่งเสียนที่กอดเซี่ยงตงชิงอยู่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนนี้เขากำลังคิดไปถึงฉากการนวดในบ่อน้ำพุร้อนหลังผ้าม่านนั่น ซึ่งมันอาจถึงตายได้เลย

แต่โชคดีที่พระอัครสังฆราชฉีเป็นคนที่สามารถควบคุมได้ ดังนั้นจึงไม่ได้กระตุ้นความขุ่นเคืองใดๆให้เซี่ยงตงชิง

จิ่วเฮิงมาหาหยางกวนกวนที่กำลังฝึกอยู่ จมูกและใบหน้าของเขาบวมช้ำ ไม่รู้ว่าไปมีเรื่องกับใครที่ไหนมา

แต่ยังไงเขาก็รู้สึกมีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่ ได้ต่อยตีทุกวัน ทำให้เขาพึพอใจสุดๆ

ถึงแม้ว่านอกจากฉีปู้อวี่แล้ว จะมีคนเป็นสิบรุมเขาคนเดียว แต่เขาก็รู้สึกชอบมาก

เจดีย์ซือกัวปิดมายี่สิบปีแล้ว การได้ต่อยตีกับคนอื่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในจินตนาการเท่านั้น

แต่ปีศาจราตรีไม่ได้รู้สึกชอบด้วย ตอนกลางวันต้องทำงาน ตอนกลางคืนยังต้องมาคอยระวังไอ้บ้านี่ลอบโจมตีอีก แถมฝีมือของไอ้บ้านี่ดันสูงเอาเรื่อง ต้องให้ทุกคนรุมถึงจะหยุดเขาได้

"เมื่อกี้ฉันเห็นอาจารย์เสี่ยวฉีพาคุณเซี่ยงออกไปล่าเสือ แถมยังกอดกันด้วย" จิ่วเฮิงพูดกับหยางกวนกวนอย่างลังเลใจ

เขาเป็นคนที่จริงจังและรักเดียวใจเดียวอันดับหนึ่งในเส้าหลิน เพราะเขาเลือกที่จะออกบวชทันทีที่เห็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ตัวเองรักแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ถึงแม้ว่าเขาจะนับถือในกังฟูของฉีเติ่งเสียนมาก แต่ก็รู้สึกละอายใจกับพฤติกรรมของฉีเติ่งเสียนเหมือนกัน

หยางกวนกวนได้ฟังสีหน้าก็พลันเย็นชา ปล่อยหมัดใส่ก้อนอิฐจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

ช่วงนี้เธอมักจะตามติดจิ่วเฮิงแจ ถึงแม้จะไม่ได้ลงไปสู้ด้วยกัน แต่การได้ดูเขาสู้ก็นับว่าได้เรียนรู้แล้ว

"อาจารย์จิ่วเฮิง คุณเป็นผู้มีฝีมือสูงส่งระดับสูงจริงๆ แต่การที่คุณมาพูดเรื่องซุบซิบนินทาคนอื่นแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะโดนคนหัวเราะเาะเอาเหรอ?" หยางกวนกวนพูด

"ฉันกลัวว่าเธอจะหูอื้อตาบอดอยู่คนเดียวน่ะสิ! ถึงได้มาเตือนด้วยความหวังดีนะ" จิ่วเฮิงพูด

หยางกวนกวนขมวดคิ้วเบาๆ เตรียมจะเดินไปจัดการฉีเติ่งเสียน แต่ไปได้ครึ่งทางก็ถูกฉีปู้อวี่เรียกไว้ก่อน เขาเดินเข้ามาทักทาย บอกว่าจะสอนอะไรบางอย่างให้

ยังไงคนเป็นพ่อก็ต้องช่วยลูกชายอยู่วันยันค่ำ

"ลูกชายของฉันคนนี้เป็นพวกอยู่ในกะลา หลังจากไปจากเมืองหลวงก็เติบโตมาในเรือนจำนี้ตลอด พอได้ออกไปเจอผู้คน ได้สัมผัสอะไรมากมาย มันก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงนิสัยแย่ๆแบบนี้"

"นิสัยน่ารังเกียจของเขาพวกนี้มาจากไอ้อ้วนคนฆ่าสัตว์ทั้งนั้น ไม่ต้องไปสนใจมากหรอก"

ผีพยาบาทยืนแปลภาษามือของฉีปู้อวี่ให้หยางกวนกวนฟังอยู่ด้านข้าง หยางกวนกวนได้ฟังก็ตะลึง

ผีพยาบาทแปลไปก็รู้สึกขำไปในใจ โชคดีที่คนฆ่าสัตว์ไม่ได้อยู่ที่นี่ตอนนี้ ไม่อย่างนั้นก็นึกสภาพไม่ออกเลยจริงๆ

"ลุงฉีบอกฉันทำไม?" หยางกวนกวนพูด

ผีพยาบาทมองมือของฉีปู้อวี่ ก่อนจะแปล "หัวหน้าใหญ่บอกว่า เขาคิดว่าคนที่เหมาะสมที่สุดคือคุณ ในอนาคตฝีมือการต่อสู้ของคุณจะต้องดีมากแน่ๆ เหมาะสมที่สุดที่จะเป็นคนร่วมเรียงเคียงบ่าที่ดีที่สุดของรองหัวหน้าใหญ่ เขาจะสนับสนุนคุณตลอดไป ถ้ารองหัวหน้าใหญ่กล้าทำเรื่องอะไรให้คุณเสียใจ เขาจะตีรองหัวหน้าใหญ่ให้ขาหักไปเลย"

หยางกวนกวนที่ไม่ได้อารมณ์ดีตั้งแต่แรก พอได้ฟังคำแปลภาษามือของฉีปู้อวี่แล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง จึงพยักหน้ารับ "ลุงฉีไม่ต้องกังวล ฉันรู้ดีว่าต้องทำยังไง กว่าจะมีวันนี้ต้องทำยังไงบ้าง"

ฉีปู้อวี่ยิ้มน้อยๆพลางพยักหน้า จากนั้นก็มอบตำราลับการต่อสู้ให้หยางกวนกวน นี่คือหนังสือที่เขาอ่านและฝึกมาเองกับตัว เนื้อหาทั้งหมดล้วนแทรกซึมแน่นอยู่ในหัว

หลังจากเซี่ยงตงชิงออกไปแล้ว ฉีปู้อวี่ก็ตกอยู่ในภวังค์

ผีพยาบาทยืนอยู่ด้านข้าง รู้สึกเหมือนรอบตัวกำลังถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายสังหารอย่างไม่มีสาเหตุ

"ซวยแล้ว......" ผีพยาบาทอดไม่ได้ที่จะสบถภาษาเจียเผิงในใจ

เมื่อเห็นสายตาของฉีปู้อวี่ที่มองมา เขาก็รีบพูด "หัวหน้าใหญ่ไม่ต้องกังวล จากวันนี้เป็นต้นไป ผมจะปิดปากให้เงียบที่สุด!"

หลังจากพูดประโยคนี้ออกไป กลิ่นอายสังหารรอบตัวก็พลันมลายหายไปทันที

ฉีปู้อวี่ลุกขึ้นเดินมาตบไหล่เขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นก็ทำภาษามือ ผีพยาบาทก็เข้าใจทันทีว่าเขากำลังพูดว่า "หา ฉันจะทำเรื่องฆ่าคนปิดปากแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ฉันเป้นคนแบบนั้นหรือไง?"

ผีพยาบาทยิ้มแห้ง

"แต่ถ้าเรื่องนี้ถึงหูคนอื่นล่ะก็ นายน่าจะรู้ผลที่จะตามมานะ" อันนี้ผีพยาบาทก็เข้าใจ

จากนั้นก็เห็นฉีปู้อวี่ยกกระสอบทรายมาวางไว้ตรงหน้า ก่อนจะหักนิ้ววอร์มจนได้ยินเสียงกระดูกดังกร๊อบ

"ครับ เข้าใจแล้วครับ!" ผีพยาบาทตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนจะโค้งคำนับเก้าสิบองศาพลางตะโกนพูดภาษาบ้านเกิดของตัวเองออกมา ไม่กล้าแม้แต่จะพูดคำว่าอามิตาพุทธด้วยซ้ำ

เขารู้ดีว่าเวลานี้พระพุทธเจ้าก็ช่วยไม่ได้แล้ว......

ฉีปู้อวี่เห็นผีพยาบาทกลัวจนเผลอพูดภาษาบ้านเกิดของตัวเองออกมาก็พอใจมาก รู้สึกได้ว่าความกลัวนี้มันออกมาจากจิตวิญญาณของเขาจริงๆ