มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1250

หัวหน้าผู้ศรัทธาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเพราะฉากตรงหน้าของเขานี้มันช่างเกินจริงมาก เหล่าผู้คนในคุกแห่งนี้ มีพลังมากกว่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า？

เขายังรู้สึกอีกด้วยว่าหากเขานำกลุ่มคนของพวกเขามาด้วยในครั้งนี้และหาโอกาสที่เหมาะสมได้ เขาก็จะสามารถโค่นล้มเรือนจำโยวตูได้ทั้งหมด

แต่เขาอาจจะลืมคิดไปว่า จากเดิมทีที่เป็นนักล่าจะกลายเป็นเหยื่อจริงๆหรือ？

ในเวลาเดียวกัน เสือที่เขาเพิ่งเห็นก่อนหน้านี้วิ่งออกมาจากที่ไหนสักแห่ง และกัดคนของเขาไปคนหนึ่ง จากนั้นจึงกัดชายคนนั้นเข้าไปในปาก และเขย่าเขาอย่างรุนแรง...

“การคำนวณผิดพลาด จบเห่แล้ว ฉันประเมินพลังการต่อสู้ของคนเหล่านี้ต่ำเกินไป!” หัวหน้าผู้ศรัทธารู้สึกใจไม่ดี เขาจึงหันหลังกลับและเริ่มวิ่งหนีทันที

ศีรษะของเขาเพิ่งถูกโจมตีอย่างรุนแรงจากฉีปู้อวี่ ดีที่สมองของเขายังไม่เละกระจุย และเขายังสามารถวิ่งหนีได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ จึงแสดงให้เห็นถึงความสามารถของเขาที่มีความอดทนต่อการโจมตีนั้นแข็งแกร่งมาก

หัวหน้าผู้ศรัทธารู้ดีว่ามีคนจำนวนมากที่ถูกฝังไว้ที่นี่ ซึ่งเกรงว่าความแข็งแกร่งของลัทธิแดร็กคูล่านั้นอาจจะไม่ลดลง และถ้าเขาต้องตายไปด้วย ผลที่ตามมาจะยิ่งกลายเป็นหายนะ

เขาจะตายไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นเขาจึงต้องหลบหนี!

“หมัดนั้นเกือบจะฆ่าฉันแล้ว! หัวของฉันยังมีเสียงวิ๊งๆอยู่เลย…” หัวหน้าผู้ศรัทธาแอบกัดฟันก้มศีรษะลงแล้ววิ่งหนีไป

ความสามารถของพวกเขาในการต้านทานการโจมตีของคนนอกรีตเหล่านี้มีความพิเศษอย่างมาก ไม่ต้องพูดถึงเขาที่เป็นถึงหัวหน้าผู้ศรัทธา

คนนอกรีตที่ฉีเติ่งเสียนกำลังเผชิญหน้าอยู่นั้น จำเป็นต้องร่าย “คำสาปพิฆาต” ถึงสามครั้งถึงจะพาเขาออกไปได้ ซึ่งไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉีปู้อวี่จะไม่สามารถฆ่าคนๆนี้ด้วยหมัดเดียว

หัวหน้าผู้ศรัทธาวิ่งไปจนสุดทาง และในตอนที่เขาคิดว่าจะออกไปได้อย่างปลอดภัยนั้น เขาก็พบเข้ากับคนสองคนที่ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

ชายวัยกลางคนที่มีผมเผ้ารกรุงรัง และพระอัครสังฆราชแห่งเขตทางใต้ที่เขาเกลียดแสนเกลียด!

ฉีเติ่งเสียนที่เห็นคนนอกรีตเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้น “คุณทิ้งพี่น้องทั้งหมดของคุณไว้ที่นั่นให้ต่อสู้กับคนอื่น ๆ และคุณแอบหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว หากเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไป มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณ! ”

ดวงตาของหัวหน้าผู้ศรัทธาเปลี่ยนเป็นเย็นชาและพูดขึ้นบ้าง “ดีจริงๆ คุณกล้าเผชิญหน้ากับผมคนเดียวได้อย่างไรกันนะ แต่ก็พอดีเลยเพราะผมมาที่นี่เพื่อที่จะฆ่าคุณ ถือเป็นการชดเชยการสูญเสียในครั้งนี้แล้วกัน”

ฉีเติ่งเวียนเหลือบมองจิ่วเฮิง ที่ชี้ไปที่คนนอกรีตแล้วตะโกนขึ้น “การตัดสินใจเป็นของคุณ มา จิ่วเฮิง！”

จิ่วเฮิงเหลือบมองเขาอย่างแปลกใจ แต่ก็ยังไม่สามารถควบคุมจิตวิญญาณการต่อสู้ในใจของเขาได้ ด้วยเสียงคำรามของเสือที่ดังขึ้น จึงทำให้เขาก้าวไปข้างหน้าและตรงไปหาหัวหน้าผู้ศรัทธา!

“นี่ยังเป็นมนุษย์อยู่เหรอ？！” หัวหน้าผู้ศรัทธารู้สึกถึงแรงโจมตีที่เข้ามาหาเขา และนั่นทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออก

จิ่วเฮิง ถือเป็นปรมาจารย์ระดับสูงที่ใกล้จะทำลายความว่างเปล่าและพบว่าเหล่าเทพเจ้านั้นทำลายไม่ได้ ตอนนี้เขากำลังโจมตีอย่างสุดกำลัง มันน่ากลัวอย่างมาก

แขนทั้งสองข้างของจิ่วเฮิงนั้นหนาพอๆ กับท่อนเหล็ก ทันใดนั้นเขาก็เปิดออก จากนั้นจึงบีบเข้าด้านใน พยายามจับหัวหน้าผู้ศรัทธาไว้ภายใต้แขนของเขา

แน่นอนว่าหัวหน้าผู้ศรัทธาไม่กล้าที่จะปล่อยให้เขากอดเขาได้ จึงหลบไปทางด้านข้างทันที และในขณะเดียวกันก็เตะเข้าที่ซี่โครงของจิ่วเฮิง

มือของจิ่วเฮิงเสียการควบคุมและเตะออกไปทันทีด้วย เขารีบสะบัดร่างกายแล้วไปข้างหน้า ต่อยและเตะพร้อมๆ กัน สร้างแรงผลักดันเหมือนกับภูเขาถล่มและแผ่นดินแยกออกจากกัน!

ฉีเติ่งเสียนเอนหลังพิงเข้ากับต้นไม้ใหญ่ จากนั้นหยิบเมล็ดแตงโมจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าที่เขายังกินไม่หมดขณะชมงานกาล่าเทศกาลฤดูใบไม้ผลิเมื่อคืน เขาเริ่มกินพวกมันอย่างเอร็ดอร่อย และนั่งดูจิ่วเฮิงต่อสู้กับหัวหน้าผู้ศรัทธาลัทธิแดร็กคูล่า!

จิ่วเฮิงยังสังเกตเห็นลักษณะเฉพาะของหัวหน้าผู้ศรัทธาคนนี้อีกด้วย พละกำลังและเลือดของเขาไม่ได้เพิ่มขึ้น แต่ความแข็งแกร่ง ความเร็ว และความว่องไวของเขานั้นแตกต่างจากคนทั่วไปเป็นอย่างมาก การเคลื่อนไหวของเขาเป็นวิธีการต่อสู้แบบอิสระสไตล์ตะวันตกที่เรียบง่าย แต่ทุกการโจมตีนั้นทรงพลังและลึกล้ำ เกือบจะเก่งพอๆ กับปรมาจารย์ระดับตานจิ้ง！

หัวหน้าผู้ศรัทธาก็ตกตะลึงเช่นกัน ชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าของเขานี้ มีพลังและทักษะที่น่าสะพรึงกลัวจริงๆ ทำให้เขาต้องกระโดดขึ้นลงและยากที่จะต้านทานได้

ฉีเติ่งเสียนที่กำลังกินเมล็ดแตงโมและสังเกตการณ์สถานการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเอง “ลัทธิแดร็กคูล่านี้ส่งคนมากมายมาจัดการกับตัวเขาในครั้งนี้ ซึ่งก็ถูกเขากำจัดออกไปจนหมด ในอนาคตพวกเขาคงไม่กล้าที่จะส่งคนมาสร้างปัญหาให้ตัวเขาอีกแน่”