มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1251

นักฆ่าหั่นแขนขานอนบนพื้นอย่างหมดพลัง การที่ไม่สามารถใช้แขนขาที่พิการมาสร้างผลงานศิลปะอันยิ่งใหญ่ได้ สำหรับเขาแล้วนั้นมันราวกับว่าได้สูญเสียความหมายในการมีชีวิตอยู่ไป

ถึงขนาดที่นึกย้อนไปถึงการใช้สิบแปดศพสรรค์สร้าง “ประตูอเวจี” นั่นคือผลงานศิลปะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

ตอนนี้ที่นี่มีคนอยู่สิบแปดคนพอดี บางทีอาจจะสามารถสร้างผลงานที่สวยงามยิ่งกว่าเดิมได้！

“ที่นี่ยังมีอีกคนที่ยังไม่ตาย จับกลับไปมัดเอาไว้ก่อน” ฉีเติ่งเสียนจับหัวหน้าผู้ศรัทธาโยนออกไปยังที่ปีศาจราตรีอยู่

ปีศาจราตรีรีบยื่นแขนทั้งสองออกมาแล้วจับคนยกขึ้นไปในอากาศ หัวเราะอย่างแปลกประหลาดแล้วพูดว่า “ในที่สุดก็ถึงคราวที่ข้าจะได้แขวนคอคนแล้ว！”

หัวหน้าผู้ศรัทธาพูดด้วยความโกรธ “เทพแดร็กคูล่าไม่ปล่อยศิษย์ชั่วอย่างแกไปแน่！”

“ฮ่าฮ่าฮ่า——”

ทุกคนหัวเราะออกมาราวกับได้ยินเรื่องตลก

เทพแดร็กคูล่าอะไรกัน นั่นก็คือพระเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์……เอิ่ม พระเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้สิ เขาเป็นหัวหน้าใหญ่ของรองหัวหน้า

ถึงซาตานจะมาเองก็ตาม เขาก็ยังจะโดนมัดอยู่ในคุกอยู่ดี！

“เทพแดร็กคูล่า？ที่แท้ก็คือคนลัทธิแดร็กคูล่า！” นักฆ่าหั่นแขนขาทำท่า “ปลาคาร์ป” เด้งตัวขึ้นมาจากพื้น เข้ามามองที่หัวหน้าผู้ศรัทธาแล้วถาม

หัวหน้าผู้ศรัทธาพูดอย่างโมโหว่า “ใช่แล้วจะยังไง？”

นักฆ่าหั่นแขนขาถูมือทั้งสองแล้วพูด “ในปีนั้นประตูอเวจีของฉันก็ใช้ผู้ศรัทธาลัทธิแดร็กคูล่าจำนวนแปดคนมาสร้าง เพราะว่าเมื่อพวกเขาได้รับพรจากแดร็กคูล่าแล้ว ผิวจะกลายเป็นสีขาว ความงามของร่างกายมนุษย์นั้นได้สะท้อนอยู่ในผลงานของฉัน……”

เมื่อหัวหน้าผู้ศรัทธาได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาฉับพลัน แล้วพูดอย่างผวา “แก……แกคือนักฆ่าหั่นแขนขาเต๋อลั่วเค่อจากลัทธิเทพอเวจี？！”

นักฆ่าหั่นแขนขามองหัวหน้าผู้ศรัทธาแล้วพูด “สถานะของชายคนนี้ในลัทธิแดร็กคูล่าไม่ได้ต่ำต้อยเลย ศพของเขานั้นต้องมีคุณค่าไม่ธรรมดาแน่ๆ……”

“เพี๊ยะ！”

ฉีเติ่งเสียนตบเขาจนหน้าหันแล้วพูดว่า “อย่ามาลีลาเสียเวลา รีบเก็บงานให้เรียบร้อย เอาศพทั้งหมดไปเผาซะ จากนั้นให้เอาไปหว่านที่ภูเขาแทนปุ๋ย”

หัวหน้าผู้ศรัทธาเห็นนักฆ่าหั่นแขนขาถูกฉีเติ่งเสียนตบหน้าหันจนล้มลงบนพื้นแล้วก็รู้สึกกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

ลัทธิเทพอเวจีก็เป็นหนึ่งในนิกายนอกรีตจากโลกฝั่งตะวันตก พวกเขานั้นได้แย้งกับคำสอนของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ที่ว่าคนจากนิกายขึ้นได้ขึ้นสวรรค์หลังจากตายไป แต่กลับสอนให้ทำชั่วแล้วตกนรกไปรับใช้เทพปีศาจชั่วนิรันดร์

“พนันได้เลยว่าแกก็เป็นพวกนอกรีตด้วย？”ฉีเติ่งเสียนหันหน้ากลับไปมองนักฆ่าหั่นแขนขาแล้วถาม

“นอกรีตอะไรกัน！ฉันก็แค่เป็นนักโทษที่กลับตัวกลับใจแล้วอยู่ในเรือนจำโยวตู” นักฆ่าหั่นแขนขาพูดอย่างมั่นใจ “พระเจ้าในใจฉันมีแค่หัวหน้าใหญ่เท่านั้น”

ผีพยาบาทมองไปที่ปีศาจราตรีแล้วพูด “หัดเรียนรู้ไว้บ้าง”

ปีศาจราตรีจับหัวหน้าผู้ศรัทธาไว้ แล้วอยู่ในภวังค์ครุ่นคิดไม่ได้กล่าวอะไร

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้จัดการหัวหน้าผู้ศรัทธาเลยในทีเดียวก็เพราะการมีอยู่ของเหล่าพวกนอกรีตสำหรับพวกเขานั้นมีค่ามาก

ในที่สุดแล้ว เป่ยบูฉีก็ตกในมือพวกเขาเพราะมีพวกนอกรีตอยู่แค่ไม่กี่คน

“โอ้วเดี๋ยวก่อน ฉันขอถ่ายรูปส่งไปให้พระสันตะปาปาดูก่อน” ฉีเติ่งเสียนพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป

เขาบอกพระสันตะปาปาว่าคืนวันปีใหม่พวกนอกรีตจะมาโจมตีท่าน หลังจากที่เขาได้ต่อสู้กับพวกนอกรีตแล้ว มีคนตายสิบแปดคน แต่เขาเองก็บาดเจ็บหนัก เกือบจะต้องใช้น้ำมนต์เพื่อรักษาชีวิต……