มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1254

ทันทีที่จิ่วเฮิงมาถึงข้างหน้า อวี้เสี่ยวหลงรับรู้ได้ถึงความกดดันที่แข็งแกร่งมาก ถึงขนาดทำให้คนรู้สึกราวกับจะขาดหายใจ！

อย่างไรก็ตาม แต่เธอก็ไม่เกรงกลัว ร่างกายขยับ จากนั้นก็ฟาดแซ่ออกไปทันที！

“ตู้ม！”

ขณะที่ฟาดแส้ออกไปนั้น ภายในอากาศก็ปรากฏเสียงดังราวขึ้น ราวกับมีระเบิดอย่างไรอย่างนั้น

กระบวนแส้ที่ออกมานี้ รุนแรงยิ่งกว่ามวยไท่เก๊กเมื่อสักครู่อีก อีกทั้ง พลังเป็นระเบียบ ไม่มีเกินเลยสักนิด

ถ้ามวยไท่เก๊กจะซ้อมคนขึ้นมาล่ะ ยังคงต้องดูพลังด้วย ใช้ความอ่อนโยนชนะความแข็งแกร่ง ขณะออกกระบวนท่าก็อ่อนโยน แต่เวลาซัดออกไปนั้นก็เต็มไปด้วยพลังที่รุนแรง！ขณะที่ซ้อมนั้น แรงยิ่งอ่อนโยนยิ่งต่อเนื่องมากเท่าไหร่ เวลาต่อสู้นั้น ก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น！

หมัดของทั้งสองคนนั้นได้แหวกอากาศชนเข้าหากัน จนเกิดเป็นเสียงดังสนั่นออกมา ราวกับเสียงฟ้าผ่า

ถึงแม้ว่าอวี้เสี่ยวหลงจะรู้สึกว่าจิ่วเฮิงนั้นแปลกประหลาด แต่เมื่อได้ลองปะทะแล้วก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาไม่ได้ มีโอกาสประลองฝีมือกับยอดฝีมืออย่างจิ่วเฮิงนั้น สำหรับชาวยุทธ์แล้ว ถือเป็นโอกาสอย่างหนึ่ง

การปะทะกันคราวนี้ อวี้เสี่ยวหลงก็รับรู้ได้ถึงพลังหมัดที่รุนแรงของจิ่วเฮิง

ร่างกายของเธอสั่นสะท้านเล็กน้อย ถอนแรงออก เพ่งไปที่จุดศูนย์ถ่วง สองเท้าย่ำไปมา รองเท้าทหารนั้นกระแทกเข้ากับดินจนปรากฏเป็นรอยแตกร้าว ขณะเดียวกัน มือทั้งสองของเธอก็ยกขึ้น จากนั้นตามด้วยแส้ที่ฟาดออกไปด้านหน้า

เพียงแค่ชั่วเวลาเดียว แขนทั้งสองข้างของเธอได้ เหวี่ยง กวาด ผ่า ตก ม้วน พัน เด้งต่างๆมากมาย ขณะที่แส้ได้ฟาดออกไปนั้น รอบด้านก็เต็มไปด้วยลม ขณะที่ซัดแรงออกไปนั้น พื้นดินก็สั่นสะท้านจนส่งเสียงดังออกมา ราวกับมีแส้ล่องหนฟาดลงไปยังพื้นอย่างไรอย่างนั้น

“ฮ่าฮ่า เยี่ยม......” ขณะที่อยู่การปะทะที่ดุเดือดนั้น จิ่วเฮิงกลับยังอ้าปากพูด ชมออกมาหนึ่งคำ จากนั้นจึงสู้อย่างเต็มแรง

หลังจากที่เขารับเข้ากับการฟาดแส้สิบกว่าครั้งของอวี้เสี่ยวหลงแล้ว ลมหายใจของเขาก็หนักขึ้น สองตากลมโต สว่างราวกับดวงตะวันสองดวง พลังหมัดก็ถูกปล่อยออกมาในทันที！

แต่ก่อนที่พลังหมัดของเขาจะระเบิดพลังออกมานั้นอวี้เสี่ยวหลงก็เข้าใจทะลุปรุโปร่งแล้ว รู้ว่าพลังของตนนั้นสู้เขาไม่ได้ จึงขยับเท้าหลบทันที ร่างกายขยับ หลบซ้ายหลบขวาไปมา รอจนเมื่อหมัดของจิ่วเฮิงได้ส่งพลังเข้าไปยังกระดูกสันหลังแล้วปล่อยพลังระเบิดออกมานั้น เธอก็เปลี่ยนกระบวนท่าเป็นรูปงู แนบไปกับพื้น จากนั้นก็เลื้อยออกไป

ภายในร่างกายของจิ่วเฮิงนั้นได้ส่งเสียงราวเสือคำรามออกมา ประกอบเข้ากับปล่อยหมัด“ตราประทับวชร”ออกมา กลับได้แต่ความว่างเปล่า

จึงทำให้เขาตะลึงอย่างอดไม่ได้ถึงการต่อสู้ที่คล่องตัวและเดาสถานการณ์ได้ของอวี้เสี่ยวหลง

อวี้เสี่ยวหลงถึงขนาดว่าเคยประลองมือกับยอดฝีมืออย่างหงเซิงซือมาแล้ว ในบรรดายอดฝีมือตานจิ้งนั้น เป็นถึงผู้เก่งกาจที่สุด

จิ่วเฮิงที่หมัดกระทบกับอากาศนั้นก็เห็นอวี้เสี่ยวหลงได้เข้ามาหาตนในรัศมีที่ห่างแค่ห้าเมตรแล้ว เท้าทั้งสองของเธอกระทบเข้าที่พื้น สั่นสะเทือนจนพื้นดินแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ปลายเท้าเรียวได้เตะเข้ากับซากหิน เศษซากหินทั้งหลายก็ถูกเธอเตะกระจายออก

จิ่วเฮิงหาได้สนใจกลอุบายดังกล่าว มือทั้งสองข้างยกปกป้องหัว พร้อมกับตัวที่งอลง และพุ่งตัวออกไปด้านหน้าทันที！

ซากก้อนหินเหล่านั้นแฝงด้วยพลังได้ตกลงบนตัวเขา จนเกิดเป็นเสียงดังตู้มตู้มตู้มขึ้น ถึงขนาดบางอันก็แตกออกเป็นเศษๆ แต่ว่า ดูเหมือนจะไม่ได้สร้างอาการบาดเจ็บใดๆให้เขาเลย

อวี้เสี่ยวหลงเห็นฝ่ายตรงข้ามมาด้วยท่าทีที่ดุเดือด จึงกดกำลังลง จากนั้นเท้าทั้งสองก็ดีดตัวขึ้นในทันที

แต่กังฟูของจิ่วเฮิงนั้นยอดเยี่ยม และเปลี่ยนแปลงได้อย่างอิสระ ทันทีที่อวี้เสี่ยวหลงดีดขาขั้นนั้น เขาก็ได้เคลื่อนร่างกายที่ด้วยวิชาที่ยอดเยี่ยมเพื่อหลบไปด้านข้างแล้ว

อวี้เสี่ยวหลงก็เก็บกระบวนท่าสำเร็จพอดี ขาสองข้างที่ถีบออกไปนั้นก็เก็บเข้า จากนั้นจึงสองขาแยกออกเป็นรูปแปดจีน คนทั้งคนดูแล้วเหมือนผ่อนคลายผิดปกติ ราวกับว่าไม่ได้รับแรงกดดันใดๆมาก่อน