มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1292

จิ่วเฮิงแข็งแกร่งและเย่อหย่งเกินไปแล้ว การปรากฎตัวของเขา เหมือนดั่งวัวคลั่งพุ่งเข้าใส่ฝูงชน

ฉินเอ้าถูกทุบตีจนพิการ ไม่ง่ายเลยที่เหยียนมู่หลงจะได้รับการสนับสนุนผลสุดท้ายกลับกลายเป็นแบบนี้ เหล่ายุทธภพที่อยู่ในสถานการณ์เห็นฉากนี้ ในใจอดไม่ได้ที่จะเริ่มรุ้สึกหนาวเย็น

อีกอย่าง ในเวลานี้อวี้เสี่ยวหลงก็มาถึงที่เกิดเหตุเช่นกัน นำกองกำลังของตัวเองมด้วย

"นายพลเหยียน คุณอยากใช้คนจากแผนกสงครามของเราจัดการกับเหล่ายุทธภพพลเรือนงั้นเหรอ ไม่เหมาะสมมั้ง? ยิ่งกว่านั้น เดิมทีการประชุมแลกเปลี่ยนนี่คุณเป็นคนจัดขึ้น ทุกคนต่างก็เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ มีการเสียดสีเล็กน้อย ก็เป็นเรื่องปกติ?"ตอนนี้อวี้เสี่ยวหลงเก่งมากเช่นกัน แค่เปิดปากก็พูดนเหยียนมู่หลงต้องสวมหมวกใบใหญ่ พาจิ่วเฮิงออกไปก่อน

ใบหน้าเหยียนมู่หลงเปลี่ยนเป็นมืดลงอย่างกับก้นหม้อ ถ้าอวี้เสี่ยวหลงไม่เข้ามายุ่ง เธอจะสามารถสั่งล้อมจิ่วเฮิงได้ แล้วทุบตีไอ้บ้าที่ก้าทำลายเรื่องของเธอให้ตายที่นี่

หยางกวนกวนมองดูอวี้เสี่ยวหลงที่สงบสถานการณ์ได้ อดไม่ได้ที่จะหายใจโล่งอก กล่าว"อาจารย์จิ่วเฮิงผู้มีฝีมือสูงแบบนี้ น่าทึ่งจริงๆ ถ้าให้เขามีอำนาจสูงสุด อย่างนั้นใครก็ตามจะสามารถเอาใจเขาได้! "

เมื่อครู่จิ่วเฮิงควบคุมฉินเอ้าจนแทบไม่มีช่องว่างให้ตอบโต้กลับภายในคราวเดียว ทิ้งไว้เพียงกับดักให้คู่ต่อสู้

ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือทางจิตใจ จิ่วเฮิงต่างก็ได้เปรียบอย่างแน่นอน ฉินเอ้าตำแหน่งรองประธานสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้หนานหยาง ถูกเขาบีบไว้ในกำมือเน่น

"ฮ๊ะ จิ่วเฮิงเป็นถึงนักรบชั้นยอด แม้จะถูกกังมานานหลายปี แต่หลายปีมานี้เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาโดยตลอด อีกอย่าง เขายังรู้รูปแบบการต่อสู้ของนิกายต่างๆ รูปแบบการต่อสู้ทุกประเภทแม้จะไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเองก็ตาม ก็สามารถฝึกฝนได้หลายพันครั้งในใจ"ฉีเติ่งเสียนฟังแล้ว อดไม่ได้ที่จะยิ้มกล่าว

ในเวลานี้เหยียนมู่หลงโบกมือให้ลูกน้องตัวเอง ให้คนแบกฉินเอ้าไปรักษาที่โรงพยาบาล แต่ว่า ถูกทำร้ายขนาดนี้ กระดูกสันหลังหัก ไม่ว่าจะรักษายังไง ก็เป็นได้เพียงคนพิการเท่าน้ัน

ฉินเอ้าที่เป็นถึงรองประธานสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้หนานหยาง ถูกผู้มีฝีมือนิรนามโผล่ออกมาทำร้ายจนสาหัสอย่างกระทันหัน เผยออกไปก็คงแปลกนิดหน่อย ขณะเดียวกัน อาจจะกระทบต่อชื่อเสียงของเหยียนมู่หลงครั้งใหญ่

เหยียนมู่หลงต้องการแทรกซึมคนของตัวเองผ่านรองประธานหนานหยางเพื่อรู้ถึงปฏิบัติการของหนานหยาง คงจะเป็นเรื่องยากที่จะดำเนินต่อไป

ด้านรองประธานหนานหยาง คงไม่ให้คนพิการมีอำนาจต่อไป

"ควรแยกก็แยก เรื่องที่ไม่ควรเข้ารวมก็เข้าร่วมให้น้อยหน่อย"จิ่วเฮิงหัวเราะเสียงดังสองที จากนั้นก็เอามือไพล่หลังเดินจากไปอย่างสบายๆ

เหมือนว่า คนที่คลั่งเมื่อครู่นี้ ไม่ใช่เขาอย่างนั้น

ขณะที่เขากำลังเดิน และยังกล่าวกลอนเสียงดังไปด้วย--

อัศวินจ้าวสวมพู่หารบนหัว มีดาบแวววาวอยู่บนเอว

อานม้าสีเงินส่องประกายบนม้าขาว ส่งเสียงกรอบแกรบราวดาวตก

สิบก้าวฆ่าหนึ่งคน พันไมล์ไม่ทิ้งรอย

สำเร็จเรื่องยิ่งใหญ่ เดินทางซ่อนความสำเร็จภายใต้ชื่อเสียง

ฉีเติ่งเสียนมองดู ไอ้แก่นี่เสแสร้งงเก่งดีหมือนกัน 《เซี่ยเค่อสิง》ของหลี่ไป่ก็ทำออกมาได้

แต่ว่า เพียงเสน่ห์ของจิ่วเฮิงและแรงผลักดันดั่งเสือกลืนแม่น้ำหลายพันไมล์ ประกอบกับบทกลอนของหลี่ไป่ กลับไม่แย่เลยทีเดียว!

การกระทำของจิ่วเฮิง แสดงให้เห็นอย่างเต็มที่ว่าเขาเป็นนักรบชั้นยอด และดุหมิ่นผู้มีอำนาจที่ขี้ขลาด

หลายคนมองดุแผ่นหลังที่จากไปของจิ่วเฮิง ต่างก็อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด จากนั้นเดินจากไปอย่างเงียบๆ พวกเขารู้สึกว่า นักรบที่แท้จริงงควรเหมือนจิ่วเฮิง แต่ไม่ใช่มุ่งศึกษาในการเรียน เพื่อยึดอำนาจ

"ใจคนกระจาย! "