มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1295

สวีเอ้าเสวี่ยโกรธจัดจนหัวเราะออกมา

เธอจ้องฉีเติ่งเสียนพลางกัดฟันพูด "ไอ้หมาบ้าฉีเติ่งเสียน ยังน่ารังเกียจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ!"

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ "เอาน่า เธอเองก็ไม่ต่างกันมากนักหรอก!"

แววตาสวีเอ้าเสวี่ยเย็นชา เอื้อมมือไปหยิบปืนที่ใต้เบาะ พร้อมจะเล็งไปที่ฉีเติ่งเสียน

แต่ยังไม่ทันได้เล็งฉีเติ่งเสียนก็ยื่นมือซ้ายออกไปคว้าปืนก่อน มือขวาก็บิดเข้าที่ข้อมือของสวีเอ้าเสวี่ย

เป็นการคว้าปืนที่แม่นยำและรวดเร็วจนมองไม่ทัน!

นิ้วของสวีเอ้าเสวี่ยยังคงค้างไว้ที่ไกปืน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าปืนไม่ได้อยู่ในมือแล้ว

"ปืนไม่ได้ใช้แบบนี้สักหน่อย!" ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ พลางดันไกปืนให้กลับไปที่เดิม

สวีเอ้าเสวี่ยโกรธจนหน้าเขียว จากนั้นก็รู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง สุดท้ายก็โดนไอ้บ้านี่ทำให้โกรธจนแทบบ้า ถึงเธอจะรู้ว่าเขาจงใจกวนประสาท แต่มันก็น่าโกรธอยู่ดี!

สวีเอ้าเสวี่ยยิ้มเย็น "สักวันฉันจะฆ่าไอ้สารเลวอย่างแกให้ได้!"

มีเสียงกรอกแกรกอยู่สองสามครั้ง ก่อนที่ปืนในมือของฉีเติ่งเสียนจะแตกออกเป็นแปดส่วนแล้วร่วงลงบนโต๊ะ

"ยังไงเธอก็เป็นคนรักเก่าที่ทำให้ฉันมีความสุขเมื่อได้มองทุกครั้งล่ะนะ" พระอัครสังฆราชฉีหัวเราะอย่างชอบใจ รู้สึกว่าที่ตัวเองทำแบบนี้ก็ดูโรคจิตอยู่หน่อยๆเหมือนกัน

"ไปตายซะไป! ไอ้สารเลว!" สวีเอ้าเสวี่ยคว้ามีดปอกผลไม้ ก่อนจะแทงไปที่คอของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกได้ทันทีว่าทักษะการต่อสู้ของสวีเอ้าเสวี่ยดีขึ้น แค่เอามีดแทงเข้าที่คอก็บอกทักษะการต่อสู้บางอย่างได้แล้ว

แสดงให้เห็นว่าหลังจากที่สวีเอ้าเสวี่ยกลับมาหนานหยางแล้วก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ แต่หาคนมาสอนการป้องกันตัวให้ด้วย

แต่ทักษะแมวดมแบบนี้ สำหรับฉีเติ่งเสียนแล้วทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ

แต่เธอไม่สามารถใช้แรงอย่างเต็มที่ได้ เธอแทงแบบนี้ ฉีเติ่งเสียนแค่ใช้วิชาภูษาเหล็กมีดเล่มนี้ก็ทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว

"ดูเหมือนเธอจะทำการบ้านมาดีนะ แต่น่าเสียดายที่มันไม่มีประโยชน์ซักนิด" ฉีเติ่งเสียนคว้าเข้าที่ข้อมือของสวีเอ้าเสวี่ย บิดปลายมีดเข้าหาตัวเธอแล้วสะบัดมีดลง

เกิดเสียงฉีกขาดของผ้า เสื้อบริเวณหน้าอกของสวีเอ้าเสวี่ยขาดออกจากกัน เผยให้เห็นผิวขาวนวลใต้ร่มผ้า

แสงแดดอันร้อนแรงของหนานหยางไม่สามารถส่งผลกระทบอะไรต่อผิวอันสวยงามของเฉินหยูได้ ผิวของสวีเอ้าเสวี่ยเองก็เหมือนกัน

"ไอ้สารเลว ฉันจะกระชากหน้ากากของแกให้พระสันตะปาปาเห็นให้ได้ ให้เขาเห็นไปเลยว่าแกเป็นคนยังไง!" สวีเอ้าเสวี่ยกัดฟันพูด

"เธอไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น พูดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

คนรักเก่าของฉีเติ่งเสียนเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น หยิ่งผยองและดื้อรั้นเหมือนเคย คล้ายเม่นที่พร้อมจะระเบิดขนเมื่อถูกสัมผัสตลอดเวลา

แต่สิ่งที่ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยรู้สึกลัวก็คือ พฤติกรรมแบบนี้ของเธอจะทำให้ฉีเติ่งเสียนได้ใจ และเธอจะเดินเข้าไปในกับดักที่เขาวางไว้

เธอโกรธก็จริง แต่คนฉลาดแบบเธอไม่มีทางเสียสติปัญญาเพราะพ่ายแพ้ให้กับคนอย่างเขาแน่

การรู้จักควบคุมความโกรธ เป็นสิ่งที่คนระดับเธอต้องทำมาตลอด