มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1307

ฉีเติ่งเสียนเตรียมออกไปทันที ซึ่งทำให้พระบิดาเฒ่าสับสนเล็กน้อย เขาเพิ่งจะมาถึง ทำไมถึงจะออกไปอีกแล้วล่ะ

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “ผมยังมีเรื่องต้องไปทำ ตำแหน่งพระอัครสังฆราชมีงานยุ่งมาก คุณคิดว่ามันง่ายเหรอ!”

พระบิดาเฒ่าครุ่นคิดเรื่องนี้และคิดว่ามันมีเหตุผล เขาจึงพูดว่า “พระอัครสังฆราชดูแลตัวเองด้วย!”

ขณะที่ฉีเติ่งเสียนกำลังจะเดินออกไป เขาก็ชนเข้ากับลูกน้องของเฉียวชิวเมิ่ง

“คุณฉี คุณจะไปไหนครับ กษัตริย์บอกว่าเธอถอนเงินออกมาจำนวนหนึ่งเพื่อต้องการให้คุณเพิ่มโควตาของอัศวินแห่งแสงให้มากขึ้น และให้ผมมาบอกคุณว่าถ้าคุณมาเมื่อไรให้รีบไปพบเธอโดยเร็วที่สุด” ลูกน้องของเฉียวชิวเมิ่งเข้ามาขวางเขาและพูดอย่างสุภาพ

ฉีเติ่งเสียนมีสีหน้านิ่งเฉย เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กัดฟันกรอด เอาน่า มันเป็นวาสนาไม่ใช่คราวเคราะห์ ถ้าเป็นคราวเคราะห์ก็หลบไม่พ้น!

“ได้ ฉันจะไปพบเธอ” ฉีเติ่งเสียนพูดนิ่งๆ จากนั้นก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในวิหาร

เจียงชิงเย่ว์กำลังคุยกับเฉียวชิวเมิ่งอยู่ตามที่คาดไว้ ทั้งสองนั่งอยู่บนเก้าอี้ คุยกันเรื่องสัพเพเหระ คุยไปหัวเราะไป บรรยากาศดูกลมเกลียวมาก

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับเห็นว่าท่าไม่ดีเท่าไร ในเมื่อเกาเม่ยเป็นคนประมาทเลินเล่อ ไม่แน่ว่าเธออาจจะพูดออกมาหมดทุกเรื่อง

แต่นิสัยในตอนนี้ของเฉียวชิวเมิ่งเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้มากและความคิดของเธอก็ละเอียดอ่อนมากขึ้นด้วย ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับเมื่อก่อนอีกต่อไป

“อ้าว ฉีเติ่งเสียนมาแล้วเหรอ” หลังจากที่เจียงชิงเย่ว์เห็นแฟนหนุ่มของตัวเอง เธอก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็โบกมือให้เขาด้วยรอยยิ้ม

“เกาเม่ย ไม่ไปถ่ายละครเหรอ ทำไมมาวิหารได้” ฉีเติ่งเสียนถามอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อจะยืดหัวก็โดนตัด หรือหดหัวก็โดนตัด ยังไงเรื่องมันก็ต้องเกิดไม่ช้าก็เร็ว สู้เผชิญหน้ากับมันเร็วๆ ไปเลยเสียดีกว่า เจ็บสั้นๆ ดีกว่าเจ็บยาวๆ

เจียงชิงเย่ว์ตอบว่า “ฉันปิดกล้องแล้วน่ะ ผู้กำกับหวังเป็นสิงห์ปืนไว นายน่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ แล้วฉันก็กังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของคุณหนูเฉียว ฉันเลยตั้งใจมาเยี่ยม!”

ความจริงแล้วเจียงชิงเย่ว์เป็นเด็กสาวจิตใจดี ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถูกบิดาที่ไร้ความเป็นมนุษย์ควบคุมในตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพียงแต่ว่าหญิงสาวคนนี้มักจะสับสนอยู่บ่อยๆ ทำให้คนรู้สึกว่าไอคิวของเธอคงไม่สูงนัก...

หากมองผิวเผิน เธอจะเป็นเทพธิดาผู้เย็นชา แต่จริงๆ แล้วเธอเป็นคนมึนๆ และช่างพูดคนหนึ่ง

เฉียวชิวเมิ่งยิ้มจางๆ และพยักหน้าให้ฉีเติ่งเสียน “คุณหนูเจียงมาคุยเล่นกับฉัน ถือว่าฉันได้คลายเหงาด้วย เธอเล่าเรื่องสนุกๆ ในกองถ่ายให้ฉันฟังตั้งเยอะ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าการเป็นดาราจะลำบากขนาดนี้ แถมยังมีเรื่องน่าสนใจมากมาย...”

“ลำบากแล้วไง หนังเรื่องหนึ่งสร้างรายได้หลายสิบล้านถึงหลายร้อยล้าน ใครจะไม่อยากทำล่ะ” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างดูถูก

ทันใดนั้นความไม่พอใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเจียงชิงเย่ว์ “ดูเหมือนว่านายจะไม่ชอบที่ฉันได้ค่าตัวสูงไปสินะ นายไม่พอใจที่ฉันหาเงินได้ใช่ไหม”

“แล้วก็นะ เงินน้อยนิดที่ฉันได้จากการถ่ายละครมันจะไปเทียบอะไรกับนายได้”

“นายแค่จับคนมาขู่ฆ่าก็ได้เงินเก้าหลักมาง่ายๆ แถมนายยังแบ่งให้ฉันแค่ห้าหลักเท่านั้น มันเกินไปจริงๆ!”

ฉีเติ่งเสียนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ก็เกาเม่ยพูดเองว่าจะเอาห้าหลัก ไม่ใช่ว่าเขาใจดำแล้วให้เธอแค่ห้าหลักสักหน่อย!

เมื่อเห็นทั้งสองเถียงกัน เฉียวชิวเมิ่งก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าและลอบถอนหายใจเบาๆ สีหน้าของเธอดูเศร้าและสับสน

เธอถึงขั้นเสียใจจนนอนไม่หลับอยู่บ่อยๆ ด้วยซ้ำ

ถึงใครจะพูดว่าในเมื่อทำไปแล้วก็อย่าเสียใจ แต่จะมีสักกี่คนบนโลกนี้ที่ทำได้ง่ายๆ อย่างหวังเสี่ยวโปล่ะ มีใครที่บอกว่าไม่เสียใจแล้วทำได้จริงๆ บ้าง