มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1342

ในตอนกลางดึก อวี้เสี่ยวหลงและนักฆ่าหั่นแขนขาที่สวมด้วยชุดพลางตัวสีเข้มปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าวิลล่า

ภายในวิลล่าไม่ได้เปิดไฟ จึงทำให้มืดมาก

“คทาของพระอัครสังฆราชอยู่ในห้องนั้น คุณปีนขึ้นไปเอามันมา ฉันจะรอคุณอยู่ที่ด้านล่างนี่” อวี้เสี่ยวหลงพูดกับนักฆ่าหั่นแขนขา

“รับทราบ!” นักฆ่าหั่นแขนขาพยักหน้าตอบรับและไม่พูดอะไรต่อ เขารีบแอบเข้าไปในลานบ้านแล้วปีนขึ้นไปบนกำแพง

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสองได้แล้ว เขาเข้าไปหยิบคทาที่อยู่ใต้หมอนก่อน จากนั้นจึงเริ่มพลิกตู้ต่างๆ ทำให้ห้องเละเทะราวกับว่ามันถูกรื้อค้น

จากนั้นเขาก็โอบคทาไว้ในอ้อมแขนแล้วกระโดดลงมาจากชั้นสอง

ทันทีที่เขาลงมาที่พื้น เขาก็ชี้นิ้วทำสัญลักษณ์ให้อวี้เสี่ยวหลงเห็นว่าเขาทำสำเร็จแล้ว

อวี้เสี่ยวหลงพยักหน้า และรู้สึกว่ามันช่างง่ายดายเหลือเกิน เขารีบที่จะออกไปพร้อมกับนักฆ่าหั่นแขนขา...

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงหายใจอันหนักอึ้งก็ดังขึ้น เป็นจิ่วเฮิงที่ไม่สวมเสื้อและปรากฏตัวขึ้นที่ลานบ้าน

“คนชั่วช้าแบบแก ยังกล้าเสนอหน้ามาที่นี่อีกเหรอ!” จิ่วเฮิงอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยและถามอย่างเย็นชา

เมื่ออวี้เสี่ยวหลงเห็นจิ่วเฮิง เธอก็รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ อาจเป็นเพราะฉีเติ่งเสียนไม่ได้ทักทายกับบ้าคลั่ง แต่สุดท้ายเรื่องนี้ ยิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น

อีกทั้งในลานบ้านนี้ยังมีกล้องวงจรปิด เพราะฉะนั้นตอนนี้คงจะไม่สะดวกที่จะเปิดเผยความจริงแน่นอน และปล่อยให้จิ่วเฮิงเฝ้าดูพวกเขาจากไป

ไม่อย่างนั้น คงต้องทิ้งความผิดพลาดไว้!

“ไป!” อวี้เสี่ยวหลงพูดกับนักฆ่าหั่นแขนขาด้วยน้ำเสียงเข้ม

แต่จิ่วเฮิงที่เร็วกว่านั้นขยับตัวในขณะที่เธอกำลังอ้าปากพูด เขากระทืบเท้าลงบนพื้นราวกับสิงโตป่า กล้ามเนื้อและกระดูกของเขาก็ระเบิดขณะที่พุ่งไปข้างหน้า!

จิ่วเหิงที่รู้สึกหนาวในตอนกลางดึกเพราะเขานอนบนพื้นในห้องรับแขก ซึ่งนั่นทำให้การนอนหลับของเขาไม่สบายเท่าไหร่นัก ดังนั้นเขาจึงนอนหลับไปไม่ลึก ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะไม่สามารถตื่นได้ทันในยามนี้

ถ้าจะตำหนิก็คงต้องตำหนิฉีเติ่งเสียนที่ไม่สมกับที่เป็นเพื่อนกันเลย ถ้าตอนนี้เขาได้นอนบนโซฟาเขาคงไม่ตื่นขึ้นมาเจอวิกฤตินี้

“แม่เจ้า ให้ตายเถอะ !” นักฆ่าหั่นแขนขานั้นเคยถูกจิ่วเฮิงควบคุมในเรือนจำโหยวตู ซึ่งแน่นอนเขารู้ว่าอีกฝ่ายน่ากลัวแค่ไหน เขาจึงหันหลังกลับและวิ่งหนีไปทันที

อวี้เสี่ยวหลงเองก็ไม่ต้องการที่จะต่อสู้กับจิ่วเฮิงเช่นกัน เธอจึงหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปตามรอยเท้าของนักฆ่าหั่นแขนขาทันที

จิ่วเหิงหัวเราะเยาะ: "วันนี้พวกแกสองคนไม่ได้ฆ่าฉันหรอก แต่เป็นฉันที่จะฆ่าพวกแกสองคนให้ตาย! ระหว่างเราต้องตายกันไปข้าง"

ทันใดนั้นขาทั้สองข้างของเขาก็มีเลือดข้นขึ้น เขาวิ่งก้าวยาว ๆไปข้างหน้า ความเร็วของเขาในตอนนี้เร็วเหมือนกับสายฟ้า เร็วยิ่งกว่าอวี้เสี่ยวหลง และไปหยุดอยู่ตรงหน้าของนักฆ่าหั่นแขนขาพร้อมกับชกไปที่หน้าของเขา!

เขาลอบสบถในใจ กอดอกแล้วใช้ "สิบมือพิฆาต" จากนั้นใช้ท่า "จุดไฟบนท้องฟ้า" เพื่อโจมตีไปที่หัวของเขา

หมัดของจิ่วเฮิงที่หนักเหมือนกับกระสอบทรายล้มลงมานั้น ทำให้ร่างกายของนักฆ่าหั่นแขนขนสั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนกับกระดูกของเขาส่งเสียงเหมือนกับจะรับไม่ไหว

แต่โชคดีที่อวี้เสี่ยวหลงที่รีบมาถึง เขากระชับมือและแขนขวาขึ้น แขนขวาของเธอในตอนนี้เหมือนกับปืนใหญ่ แล้วเจาะจุดหมอนหยกที่อยู่ด้านหลังของจิ่วเฮิง!

ปรมาจารย์ชั้นสูงอย่างจิ่วเฮิงแน่นอนว่าเขาต้องสามารถรับรู้ได้ถึงการโจมตีจากด้านหลัง และเขายังได้สังเกตเห็นว่าทักษะของคนที่อยู่ด้านหลังนั้นสูงกว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเขาเล็กน้อย เขาหันหลังกลับไปทันที และร่างกายของเขาหมอบลงเหมือนกับกระบือที่แข็งแกร่งและพุ่งหมัดไปข้างหน้าราวกับเขาวัว!

หมัดของอวี้เสี่ยวหลงชนเข้ากับหมัดของจิ่วเฮิงพอดี เขาบิดไหล่และใช้กำลังขยับเอวและเท้าเข้าหากันเพื่อต้านความแข็งแกร่งของหมัดของอีกฝ่ายโดยไม่ต้องคิด

จิ่วเหิงถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยขึ้น "ไทเก๊ก! น่าสนใจนี่..."

จิ่วเฮิงรอยยิ้มหัวเราะอย่างชั่วร้ายพร้อมกับกล่าว " จะไปไหนล่ะ ถ้าวันนี้ไม่ได้สู้กับฉัน ก็อย่าหวังเลยว่าจะมีใครได้อออกไป!"

ขณะที่เขาพูด มือทั้งสองของเขาก็ได้สร้างสัญลักษณ์มือทางพุทธศาสนา มือซ้ายที่ต่อยขึ้นไป ทำให้ให้เกิดลมที่มีความรุนแรงและน่าสะพรึงกลัว บดขยี้ไปที่ศีรษะนักฆ่าหั่นแขนขา!

หนังศีรษะของเขาเกิดอาการชาทันทีจนเขาต้องกัดฟันเพื่อสู้ต่อ และไม่เพียงเท่านั้น มือขวาของจิ่วเฮิงค่อยๆ ยกนิ้วออกมาจากใต้ซี่โครง สองนิ้วของเขาดูเหมือนคีบดอกไม้ และเหมือนกับคีบเข็มและด้าย เขาใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีบวกกับพลังและการหามุมของเขาแทงเข้าที่ดวงตาของนักฆ่าหั่นแขนขาทันที!

จิ่วเฮิงมีรูปลักษณ์ที่ดุร้ายและมีความกล้าหาญ เขาใช้เทคนิคการต่อสู้ที่หลากหลายและมีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ ซึ่งถ้าหากคุณคิดว่าเขาไม่มีความละเอียดและรอบคอบ คุณคิดผิดอย่างมหันต์!

การเคลื่อนไหวด้วยท่า "เตียวหุยสนเข็ม" ใช้อย่างถูกต้อง และยังใช้ร่วมกับตราดอกบัวของศาสนาพุทธด้วย ซึ่งมันเหมือนจะไม่มีเจตนาฆ่าใด ๆ มีเพียงความสง่างามว่องไวและยากที่จะต้านทาน!

“แย่แล้ว ฉันจะตาบอด!” นักฆ่าหั่นแขนขาอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว

นิ้วของจิ่วเฮิงที่แทงเข้าไปนั้น ไม่กลัวเลยว่าลูกตาของเขาจะระเบิด และลูกตาอีกฝ่ายจะหลุดออกจากเบ้าตา!

แต่โชคดีที่อวี้เสี่ยวหลงมาช่วยไว้ได้ทัน และปืนที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ในมือของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอยิงไปที่ขาหลังของจิ่วเฮิง!

ในใจของจิ่วเฮิงที่สัมผัสได้ก่อนนั้น จึงรีบถอยกลับและหลบไปทางซ้ายทันที

เธอไม่รีรอให้จิ่วเฮิงได้ลุกขึ้นมา อวี้เสี่ยวหลงก็ทำการโยนสิ่งของในมือของเธอไปหาเขาทันที ซึ่งนั่นคือระเบิดมือ

จิ่วเฮิงไม่รู้ว่าระเบิดมือนี้มีขนาดเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าสกัดกั้นและจึงตัดสินใจถอยออกมาทันที

อวี้เสี่ยวหลงหยิบระเบิดควันอีกสองลูกในมือของเขา โยนมันไปที่เท้าของเขาเพื่อบดบังสายตา และรีบพาตนเองกับนักฆ่าแขนขาออกจากลานบ้านนั้นทันที

จิ่วเหิงรอสักครู่ แต่ก็ไม่เห็นว่าระเบิดนั้นมันจะระเบิดสักที เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปดูใกล้ๆและก็ได้พบว่าแหวนระเบิดไม่ได้ถูกฉีกออก เขารู้สึกโกรธมากและรีบไล่ตามไปทันที