มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1343

แรงเท้าของจิ่วเฮิงไม่ได้น่ากลัวธรรมดา ขาสองข้างหนาพอๆ กับขาช้าง ทุกครั้งที่เหยียบไปบนพื้น จะทิ้งรอยหลุมขนาดใหญ่ไว้ และความเร็วก็เร็วอย่างมากเกินไป!

หลังจากไล่ตามมานานกว่าหนึ่งกิโลเมตร ก็มาถึงด้านหลังของอวี้เสี่ยวหลงและเจ่จือ เขาแสยะยิ้มแล้วพูดทันทีว่า “จะหนีไปไหน!”

ขณะที่พูด เขาก็ยกมือขวาขึ้น แล้ววิ่งไปจับท้ายทอยของเจ่จือ!

เจ่จือก็อดไม่ได้ที่จะร้องทุกข์ในใจ คนบ้านี้ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ ทำไมรองหัวหน้าใหญ่ไม่ทักทายผู้ชายคนนี้ล่วงหน้า?

ขณะที่เขากำลังอยากจะหันหลังกลับไปดักโจมตีจิ่วเฮิง จู่ๆก็มีร่างหนึ่งแวบขึ้นมาข้างหลังเขา ยกมือขึ้นแล้วปล่อยท่ามวยไทเก๊ก “ท่าหมัดทะลุฟ้า”!

ปืนใหญ่ยิงลงบนพื้น ลมและฟ้าร้องก็พุ่งสูงขึ้น!

ขณะที่หมัดย่ำลงบนพื้นแล้วดึงขึ้นด้วยแรง เจ่จือและอวี้เสี่ยวหลงก็รู้สึกว่าถนนทั้งสายสั่นสะเทือนราวกับว่ามีแผ่นดินไหว

แสงเย็นวาบในดวงตาของจิ่วเฮิง และคว้าหมัดที่พุ่งไปข้างหน้าอย่างแรง!

หมัดกระแทกเข้าที่ฝ่ามือของจิ่วเฮิง การกระแทกครั้งใหญ่ทำให้จุดศูนย์ถ่วงของจิ่วเฮิงสั่นไหว และคนทั้งคนก็แทบจะพลิกคว่ำลงไป

“ด้วยพลังหมัดอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนความวิปริตของคนที่นามสกุลฉี?!” ความคิดดังกล่าวแวบขึ้นมาในใจของจิ่วเฮิง

เขาเคยต่อสู้ทั้งฉีเติ่งเสียนและฉีปู้อวี่ ดังนั้นจึงรู้ความสามารถของสองคนพ่อลูก และสัมผัสได้อย่างลึกซึ้งว่าพลังหมัดของพวกเขานั้นแข็งแกร่ง ครอบงำ และบริสุทธิ์เพียงใด

ในขณะนี้ หมัดระเบิดทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับฉีเติ่งเสียนและฉีปู้อวี่

ไม่รอให้จิ่วเฮิงรักษาจุดศูนย์ถ่วงให้มั่นคง ผู้มีฝีมือสูงที่มาช่วยพยุงก็ลดเอวลงและนั่งบนหลังม้า มือสองข้างกำหมัด กระดูกและเอ็นสั่น ส่งเสียงลั่นราวกับสายธนูเขาวัวใหญ่ ด้วยเสียงที่คมชัด หมัดที่ดุเดือดรวดเร็วก็พุ่งเข้าหาจิ่วเฮิงทันทีราวกับถูกปกคลุมไปทั่วทุกแห่ง!

จิ่วเฮิงแทบจะมองเห็นเพียงเงาหมัดเต็มท้องฟ้า เขาอดไม่ได้ที่จะแผดเสียงก้อง และเลือดลมก็ไหลเข้าสู่ตันเถียน จากนั้นก็ระเบิด ใช้วิชาเสือคำรามระฆังทองคุ้มกาย แล้วยกหมัดขึ้นสู้กับคนตรงหน้า

อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายก็เผื่อใจไว้เหมือนกัน นอกจากนี้ “ท่าหมัดทะลุฟ้า” สั่นก่อนหน้าของจิ่วเฮิงทำให้เสียการทรงตัวไปชั่วขณะหนึ่ง แม้ว่าเขาจะปรับตัวกลับมาได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังเสียเปรียบอยู่

หมัดของคู่ต่อสู้เร็วและดุร้ายมาก ทุกๆหมัดปล่อยออกไปราวกับลูกธนูหนักของทหารม้าแมนจู ประสิทธิภาพการฆ่าอันน่าทึ่งและระดับความหนาแน่นก็น่ากลัวเช่นกัน

ดังนั้น เมื่อเผชิญกับการโจมตีดังกล่าว จิ่วเฮิงทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันหมัดที่มีความอันตราย แต่ก็ไม่สามารถป้องกันได้ ใช้วิชาระฆังทองคุ้มกายสุดชีวิต

การใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ อวี้เสี่ยวหลงและเจ่จือวิ่งไปไกลแล้ว

หลังจากแลกหมัดกันหลายร้อยครั้ง ในที่สุดจิ่วเฮิงก็รับไม่ไหว การไหลเวียนของเลือดลมในร่างกายหยุดนิ่ง หมัดทีละหมัด ทีละหมัดถล่มใส่ร่างกายของเขาจนเขาถอยทีละก้าวอย่างต่อเนื่อง

“อ๋า..…. การรัวธนูนี้ช่างอุกอาจมากนัก!” จิ่วเฮิงอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องในใจ

ถ้าเป็นคนธรรมดา เกรงว่ากล้ามเนื้อและกระดูกทั้งหมดในร่างกายจะถูกทำลายด้วยหมัดแบบนี้ แต่ท้ายที่สุดแล้วจิ่วเฮิงก็เป็นคนดุร้ายที่ทุบตีตลอดเวลา และความสามารถของเขาในการต้านทานการทุบตีก็เป็นจริงแท้

เมื่อหมัดอันหนักหน่วงกระแทกไปที่หน้าอกของเขา จิ่วเฮิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป และล้มลงกับพื้นดังตูม เลือดที่ปากและจมูกก็อดไม่ได้ที่จะไหล

หลังจากคนผู้นี้เอาชนะจิ่วเฮิงได้ ก็หันหลังกลับและเดินจากไปโดยไม่ได้ซ้ำเติม ใช้แรงหมุนขาและหายตัวไปในพริบตา

จิ่วเฮิงนอนอยู่บนถนนร้าง รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกายราวกับว่ากระดูกแหลก และเขาไม่สามารถรวบรวมแรงกำลังได้

“ไอ้เวรนี่เป็นใครกันแน่ กังฟูไม่อ่อนและเขาก็สามารถจู่โจมได้ ไม่เช่นนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะฉันอย่างรวดเร็วขนาดนี้” จิ่วเฮิงไม่พอใจ รู้สึกว่าเป็นการพ่ายแพ้ที่หดหู่มาก

ในเวลานี้ มีรถตำรวจแล่นผ่านจิ่วเฮิง และมีคนโผล่หัวออกมาแล้วถามว่า “เฮ้ คุณโอเคมั้ย ให้ฉันเรียกรถพยาบาลให้ไหม?”

จิ่วเฮิงหันหน้าไปมองอีกฝ่าย รู้สึกว่ากำลังฟื้นตัวขึ้นมาก เขาจึงกระโดดขึ้นจากพื้นแล้วพูดว่า “คุณคิดว่าฉันเหมือนคนต้องการรถพยาบาลอยู่ไหม?”

ชายคนนั้นมองดูเขาและเห็นว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งราวกับวัว จึงยักไหล่แล้วขับรถออกไป

ขณะที่จิ่วเฮิงเดินกลับไป ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดนั้นของฉีเติ่งเสียน

ช่วงเวลาสงบสุขจะมีได้ไง มีแต่คนจะสร้างปัญหาให้คุณ

ด้วยเหตุนี้ เขารู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าไอ้เวรฉีเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยความหมาย ในเวลาเดียวกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะเดาว่าผู้มีฝีมือสูงที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นกลางถนนในวันนี้คือใคร

เมื่อกลับมาที่ประตูวิลล่าพร้อมกับร่างกายที่บาดเจ็บเขาก็รู้สึกว่าเหมือนเหยียบอะไรบางอย่างอยู่ เมื่อหยิบขึ้นมาดู ก็พบว่ามันเป็นไม้กางเขนที่มีรอยด่างและค้างคาวรูปร่างแปลกๆ

“หือ? คงจะเป็นไอ้นั่นทำหล่นไว้!” จิ่วเฮิงเก็บไม้กางเขนไป โดยคิดว่าถ้าคราวหน้าเจอคนๆนี้อีกจะฆ่าเขาให้ตาย แล้วโยนไม้กางเขนเข้าไปในโกศของอีกฝ่ายฝังไว้กับเขา

ในวันต่อมา เป็นเรื่องยากที่ลานบ้านจะเงียบสงบ และไม่ได้ยินเสียงฮัมของจิ่วเฮิง

เมื่อเฮ่อตั่วเหลียนก้าวเข้าไปในประตูวิลล่า เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกใจและพูดด้วยความประหลาดใจ “เมื่อวานมีคนมารื้อถอนสถานที่นี้หรืออะไรกันเนี่ย!”

เห็นแค่ในลานบ้านกระเบื้องปูพื้นมีสภาพทรุดโทรม มีรอยเท้าลึกระเกะระกะเต็มไปหมด

“ดูเหมือนเมื่อวานจะมีขโมย” ฉีเติ่งเสียนเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าไม่มีความสุขแล้วกล่าว

จิ่วเฮิงเดินออกมาโดยสวมชุดกีฬาหลวมๆ กวาดสายตาไปด้านข้างมองผู้ชายคนนี้แล้วพูดว่า “คุณไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้?”

“เมื่อวานฉันเมามากบวกกับรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ดังนั้นฉันจึงหลับลึกมากไป” ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างเกรงใจ

จิ่วเฮิงมองเขาขึ้นๆลงๆ จับประเด็นสำคัญหนึ่งได้แล้วถามว่า “ทำไมคุณถึงเหนื่อยขนาดนี้!”

ฉีเติ่งเสียนไอและพูดว่า “คุณเป็นพระ อย่าถามคำถามเหล่านี้ มันจะไม่ดีสำหรับคุณ”