มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1357

"อะไรนะ? คุณยังจะเอาค่าชดเชย? ! "

หลานติ่งฉิงโกรธจนแทบระเบิด ร่างทั้งร่างของเขาล้มลงกับพื้น แม้แต่ตัวเองยังถูกตบหนักๆไปสองที

ผลสรุป เวลานี้ฉีเติ่งเสียนขึ้นมา ถามหาค่าชดใช้ บอกว่าจะคิดค่าที่ตัวเองตบหน้าหลานโหย่ว!

เวลานี้แม้แต่หลานโยว่นยังรู้สึกว่าไม่มีเหตุผล เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นเรื่องใหญ่ กับขึ้นมากล่าว"คุณฉี ช่างมันเถอะ ตบครั้งนั้นไม่หนักเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไร"

สีหน้าฉีเติ่งเสียนหมองลงทันที คนที่อยู่ในสถานการณ์ไม่ให้ความร่วมมือ อย่างนั้น มีเขียงนี้ก็ตัดลงไปไม่ได้น่ะสิ

เขาถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจ กล่าว"ในเมื่อเธอพูดแล้ว อย่างนั้นก็ช่างมนเถอะ! "

หลานติ่งฉิงกลับหัวเราะด้วยความโกรธ กล่าวเสียงดัง"ช่างมัน? คุณบอกว่าช่างมันก็ช่างมัน? ตีคนมากมายของฉันขนาดนี้ ตบฉันไปอีกสองครั้ง! "

ฉีเติ่งเสียนฟังแล้ว มีพลังขึ้นมาทันที กล่าว"คุณชายหลานพูดแล้ว แน่นอนว่าจะช่างมันไปแบบนี้ไม่ได้รีบหน่อย รีบเรียกคน! "

หลานติ่งฉิงกัดฟันกล่าว"ไอ้สารเลว คุณณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งให้ฉันดู ฉันเรียกคนแน่! "

"หลานโหย่ว เธอกล้าไม่เชื่อฟัง ยังให้ไอ้หนุ่มหน้าขาวนี้มาตีฉัน เรื่องวันนี้ ไม่จบแน่! "

"ฉันจะคอยดู คุณหยางมาด้วยตัวเอง พวกคุณยังจะเย่อหยิ่งได้อีกมั้ย! "

ขณะที่พูด หลานติ่งฉิงเตรียมจะโทรศัพท์ แต่ว่า เขายังไม่ได้คว้าโรทศัพท์ กูเห็นคนเป็นแถวเดินมา

ผู้นำเป็นชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบปี ดูมีเสน่ห์ ให้ความรู้สึกสง่างามมาก

"ไม่ต้องโทรหาฉัน ฉันมาแล้ว"ผู้ชายคนนี้ ก็คือคนที่หลานติ่งฉิงเรียกว่าผู้บัญชาการหยาง

ผู้บัญชาการหยางเป็นหัวหน้าระดับสูงของเมืองเทียนหน่าน เพราะว่า พี่ชายแท้ๆของเขาหยางหลิงก็วง เป็นถึงผู้นำคนใหม่ของเมืองเทียนหน่าน อีกอย่าง ในใจกลางเมืองหลวง ต่างก็ลาออกจากตำแหน่งแล้ว หลังจากสมัยเทียนหน่านแล้ว จะถูกโอนโดยตรงไปยังใจกลางเมืองหลวง ดำรงตำแหน่งสำคัญ!

เมื่อหลานโหย่วเห็นผู้ชาบัญชาการหยาง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ชัดเจนว่ากลัวถึงขั้นสุด

แม้แต่เฮ่อตั่วเหลียนยังอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ นี่เป็นถึงน้องชายของหัวหน้าเจ้าหน้าที่เมืองเทียนหนาน คนที่สามารถปกปิดท้องฟ้าได้ด้วยมือเดียว!

เมื่อหลานติ่งฉิงเห็นผู้บัญชาการหยาง รอยยิ้มโง่ๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าทันที ล้มลุกคุกคลานไปข้างเขา กล่าว"คุณหยาง คุณมาแล้ว! "

ผู้บัญชาการหยางกล่าวนิ่งๆ"หลานต่ิงฉิง คุณเป็นตัวไร้ประโยชน์อะไรกัน แม้แต่ต่เรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการไม่ได้? ยังจะให้คนอื่นตบหน้าอีก?"

หลานติ่งฉิงอดไม่ได้ที่จะหดคอ กล่าวยิ้มข่มขื่น"คุณหยาง ผมล้มเหลวเอง ขอโทษด้วยจริงๆ"

"พวกคุณอย่ามามั่วนะ เขาเป็นถึงน้องชายเเท้ๆของผู้นำเมืองเทียนหนาน อำนาจใหญ่มาก อย่าทำให้เขาโกรธง่ายๆ"

"ถ้าทำให้เขาขุ่นเคือง พวกเราต่างจะยืนหยัดยากในจิงเต่า เเม้ว่าจงเต่าไม่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของเมืองเทียนหนาน แต่หน้าของเมืองเทียนหนาน ใครก็ต้องให้! "

หนานโหย่วอดไม่ได้ที่จะกล่าวเตืนเสียงเบา อย่าให้พวกเขาทำให้ผู้บัญชาการหยางขุ่นเคือง

หมาป่าโลภกลับปรากฎรอยยิ้มไม่ใส่ใจ ตอนที่เขาคุมคามโลกนี้ด้วยระเบิดนิวเคลียร์ คนที่มาพบเขาต่างก็เป็นรัฐมนตรีกลาโหมและแม้แต่รองประธานาธิบดีด้วยซ้ำ ก็แค่ผู้นำ จะอยู่ในสายตาเขาได้ยังไง?

แต่ฉีเติ่งเสียนล่ะ......นั่นเป็นถึงผู้ก่อกบฏ อำนาจอะไรในสายตาเขา เป็นเพียงไก่กระเบื้องสนุขดินเผา

เจ้าหน้าที่ระดับสูงไม่เพียงพอที่จะกลัว อำนาจไม่เพียงพอที่จะกลัว!

ผู้บัญชาการหยางไม่คิดว่าจะมีคนกล้าท้าทายคนใหญ่โตเช่นเขาด้วยตัวเอง หลังจากเกิดคามประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาราวก็มีไฟโทสะปรากฎออกมา!

"ฉันยังคิดว่าคุณหยางที่พวกเขาเอ่ยถึงจะเป็นคนอะไร ที่แท้ก็แค่คนร้ายที่ต้องการตอบแทนบุญคุณ นิสัยแย่จริงๆ"ฉีเติ่งเสียนฟังไม่ลงแล้ว รู้สึกละอายใจแทนคนนี้จริงๆ

หมาป่าโลภท้าทายผู้บัญชาการหยางโดยตรงก็แล้ว ฉีเติ่งเสียนกลับเรียกชื่อเขาโดยตรง1 นี่ทำให้ผู้บัญชาการหยางรู้สึกว่าตัวเองได้รับความอัปยศและถูกเหยียดหยามอย่างมาก

ผ่านไปชั่วครู่ ผู้บัญชาการหยางยิ้มอย่างโกรธเคือง กล่าว"ดีดีดี ดีมาก! บางทีในจินเต่า พวกคุณจะมีเบื้องหลังเล็กน้อย สามารถปกป้องเะอได้ แต่ว่า พวกคุณจะปกป้องทั้งตระกูลเธอได้มั้ย? "

"ถึงกล้าที่จะทำให้ฉันโกรธ อย่างนั้นก้ต้องเตรียมพร้อมที่จะสูญเสียทั้งตระกูล และกลายเป็นหมาข้างถนน! "

"หนึ่งวันที่ตระกูลหลานอยู่ในเทียนหนาน อย่างนั้นก็ต้องมีสักวันที่จะถูกฉันควบคุม! "

สีหน้าฉีเติ่งเสียนเต็มไปด้วยความรำคาญกล่าว"พูดจบหรือยัง พูดจบแล้วก็คุยเรื่องค่าเสียหาย ไอ้สวะทั้งหลาย ทำให้ฉันเสียเวลาผักผ่อน ต้องให้ค่าเสียหายทางจิตใจอย่างร้ายแรง ต้องให้ค่าเสียหายเสียหายทางจิตใจ"

ครั้งนี้ฉีเติ่งเสียนเปลี่ยนคำพูด ไม่เอาหลานโหย่วที่เป็นคนในสถานการณ์มาพูด พูดเรื่องค่าเสียหายทางจิตใจโดยตรง

แน่นอน เราเรียนรู้สิ่งนี้จากทนายจางที่เขาจ่ายเงินจำนวนมาก

เพราะทนายจางบอกเขาว่า ค่าเสียหายทางจิตใจวัดไม่ได้ในความจริง ดังนั้น เรื่องค่าเสียหายแบบนี้ ก็ไม่มีขีดจำกัดสินะ

สวี่เอ้าเสวี่ยกรอกตาอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าตัวเองละอายใจจริงๆที่ได้อยู่ร่วมกับคนอย่างฉีเติ่งเสียน!

ตอนนั้นฉีเติ่งเสียน เป็นเพียงคนเเสร้งและตบหน้า ตอนนี้ ต้องเสแสร้งด้วย หน้าก็จะตบ ยังต้องรีดไถเงินอีก ไม่มีขีดจำกัดเลยจริงๆ.......