มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1390

ผู้หญิงมักอ่อนไหวง่าย นี่เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แน่นอนว่าที่สภาพจิตใจและร่างกายของสวีเอ้าเสวี่ยไม่ค่อยดีนักก็เป็นเพราะเหตุผลนี้ด้วย

เพราะเธอได้รู้ข่าวการเสียชีวิตของปู่แล้ว

แน่นอนว่าเธอมีความแค้นและความเกลียดชังต่อตระกูลสวี แต่ที่เธอเก่งเหมือนทุกวันนี้ได้ก็เพราะผู้อาวุโสสวี

การที่คนในครอบครัวเสียชีวิตแต่ไม่สามารถไปร่วมงานศพได้ ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจมาก

มีเรื่องมากมายให้เธอทำที่หนานหยาง บวกกับสภาพจิตใจที่อ่อนล้า สุดท้ายก็ทำให้เธอล้มป่วย

สวีเอ้าเสวี่ยนวดขมับตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองหากล่องยาเพื่อหายาลดไข้กิน แต่เมื่อเปิดดูกลับไม่พบยาที่ต้องการ

ในขณะที่กำลังจะโทรให้คนไปซื้อยา ก็เห็นฉีเติ่งเสียนกลับมาพร้อมถือถุงบางอย่างในมือ

"กลับมาทำไม?" สวีเอ้าเสวี่ยถามด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

"ก็ไปซื้อยาให้คุณมาน่ะสิ คิดว่าผมจะมาหาเรื่องคุณหรือไง?" ฉีเติ่งเสียนตอบเสียงเรียบ

สวีเอ้าเสวี่ยได้ยินก็แค่นหัวเราะ แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด สภาพจิตใจก่อนหน้าที่ยุ่งเหยิงก็เหมือนจะตีรวนกันมากยิ่งขึ้น

เช่นเดียวกับฉีเติ่งเสียน ที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าแค่ชอบร่างกายของเธอหรือตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว

"จะเสแสร้งไปทำไม? ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็ไม่มีวันกินยาของนายเด็ดขาด!" สวีเอ้าเสวี่ยพูดพลางยิ้มเย็น

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่ ก่อนจะโยนถุงยาให้สวีเอ้าเสวี่ย "อ่านฉลากยาเอาเองแล้วกัน เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน คุณต้องกินอะไรสักหน่อย"

ในขณะที่พูดก็เดินเข้าไปในครัว ทำบะหมี่ง่ายๆให้สวีเอ้าเสวี่ยหนึ่งชาม พร้อมด้วยไข่ดาวและต้นหอมตกแต่งเสร็จสับ

ฉีเติ่งเสียนชอบทำบะหมี่ให้สวีเอ้าเสวี่ยกิน

"กินอะไรสักหน่อยเถอะ ชามนี้ผมพยายามทำมากนะ" ฉีเติ่งเสียนวางชามบะหมี่ตรงหน้าสวีเอ้าเสวี่ยพลางพูด

สวีเอ้าเสวี่ยไม่สบาย ถึงแม้ท้องจะหิวแค่ไหนแต่ก็ไม่รู้สึกอยากอาหารเลย แต่ตอนนี้ พอได้กลิ่นหอมๆก็เริ่มรู้สึกอยากขึ้นมาบ้างแล้ว

แต่อาหารตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยรู้สึกไว้ใจฉีเติ่งเสียนขึ้นมา เธอหัวเราะเสียงเย็นพลางถาม "ดีกับฉันแบบนี้ ไม่ใช่ว่าหวังผลอะไรอยู่หรอกนะ?"

"ดูชามนี้สิ ทั้งกลมทั้งใหญ่ บะหมี่ก็ทั้งยาวทั้งกว้าง แม้แต่ปากของคุณก็ทั้งแข็งทั้งเหม็น" ฉีเติ่งเสียนพูด

สวีเอ้าเสวี่ยขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วยแล้ว จึงหยิบตะเกียบคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก ความรู้สึกแรกคืออร่อยมาก จึงอดไม่ได้ที่จะกินต่ออีกหลายคำ

"เป็นไงบ้าง?" ฉีเติ่งเสียนถาม

"อร่อยมาก!" สวีเอ้าเสวี่ยโพล่งออกมาอย่างลืมตัว

สุดท้ายแล้วบนโลกใบนี้ก็ไม่มีใครหนีอาหารเลิศรสได้ แม้แต่คนเย่อหยิ่งอย่างสวีเอ้าเสวี่ยก็ตาม

สวีเอ้าเสวี่ยเหมือนจะรู้ตัว จึงพูดกลบเกลื่อน "ฉันบอกว่าจะไม่กินยาของนาย แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่กินบะหมี่"

ได้บะหมี่ชามนี้ช่วยหาทางลงให้ สวีเอ้าเสวี่ยก็รู้สึกโล่งอก หลังกินบะหมี่เสร็จก็กินยาต่อ

ฉีเติ่งเป็นคนมีสัญชาติญาณที่ดี เขารู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยมีสภาพเป็นแบบนี้คืออะไร แต่เขาก็ไม่ได้พูดปลอบใจอะไร เพราะพูดไปแล้วอาจจะทำให้เธอเสียใจยิ่งกว่าเดิม สู้ไม่พูดอะไรจะดีกว่า

"การแข่งเซียนพนันจะประกาศเมื่อไหร่?" สวีเอ้าเสวี่ยถาม

"อยากกลับหนานหยางแล้วเหรอ?" ฉีเติ่งเสียนพูด