มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1390

ผู้หญิงมักอ่อนไหวง่าย นี่เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แน่นอนว่าที่สภาพจิตใจและร่างกายของสวีเอ้าเสวี่ยไม่ค่อยดีนักก็เป็นเพราะเหตุผลนี้ด้วย

เพราะเธอได้รู้ข่าวการเสียชีวิตของปู่แล้ว

แน่นอนว่าเธอมีความแค้นและความเกลียดชังต่อตระกูลสวี แต่ที่เธอเก่งเหมือนทุกวันนี้ได้ก็เพราะผู้อาวุโสสวี

การที่คนในครอบครัวเสียชีวิตแต่ไม่สามารถไปร่วมงานศพได้ ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจมาก

มีเรื่องมากมายให้เธอทำที่หนานหยาง บวกกับสภาพจิตใจที่อ่อนล้า สุดท้ายก็ทำให้เธอล้มป่วย

สวีเอ้าเสวี่ยนวดขมับตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองหากล่องยาเพื่อหายาลดไข้กิน แต่เมื่อเปิดดูกลับไม่พบยาที่ต้องการ

ในขณะที่กำลังจะโทรให้คนไปซื้อยา ก็เห็นฉีเติ่งเสียนกลับมาพร้อมถือถุงบางอย่างในมือ

"กลับมาทำไม?" สวีเอ้าเสวี่ยถามด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

"ก็ไปซื้อยาให้คุณมาน่ะสิ คิดว่าผมจะมาหาเรื่องคุณหรือไง?" ฉีเติ่งเสียนตอบเสียงเรียบ

สวีเอ้าเสวี่ยได้ยินก็แค่นหัวเราะ แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด สภาพจิตใจก่อนหน้าที่ยุ่งเหยิงก็เหมือนจะตีรวนกันมากยิ่งขึ้น

เช่นเดียวกับฉีเติ่งเสียน ที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าแค่ชอบร่างกายของเธอหรือตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว

"จะเสแสร้งไปทำไม? ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็ไม่มีวันกินยาของนายเด็ดขาด!" สวีเอ้าเสวี่ยพูดพลางยิ้มเย็น

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่ ก่อนจะโยนถุงยาให้สวีเอ้าเสวี่ย "อ่านฉลากยาเอาเองแล้วกัน เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน คุณต้องกินอะไรสักหน่อย"

ในขณะที่พูดก็เดินเข้าไปในครัว ทำบะหมี่ง่ายๆให้สวีเอ้าเสวี่ยหนึ่งชาม พร้อมด้วยไข่ดาวและต้นหอมตกแต่งเสร็จสับ

ฉีเติ่งเสียนชอบทำบะหมี่ให้สวีเอ้าเสวี่ยกิน

"กินอะไรสักหน่อยเถอะ ชามนี้ผมพยายามทำมากนะ" ฉีเติ่งเสียนวางชามบะหมี่ตรงหน้าสวีเอ้าเสวี่ยพลางพูด

สวีเอ้าเสวี่ยไม่สบาย ถึงแม้ท้องจะหิวแค่ไหนแต่ก็ไม่รู้สึกอยากอาหารเลย แต่ตอนนี้ พอได้กลิ่นหอมๆก็เริ่มรู้สึกอยากขึ้นมาบ้างแล้ว

แต่อาหารตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยรู้สึกไว้ใจฉีเติ่งเสียนขึ้นมา เธอหัวเราะเสียงเย็นพลางถาม "ดีกับฉันแบบนี้ ไม่ใช่ว่าหวังผลอะไรอยู่หรอกนะ?"

"ดูชามนี้สิ ทั้งกลมทั้งใหญ่ บะหมี่ก็ทั้งยาวทั้งกว้าง แม้แต่ปากของคุณก็ทั้งแข็งทั้งเหม็น" ฉีเติ่งเสียนพูด

สวีเอ้าเสวี่ยขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วยแล้ว จึงหยิบตะเกียบคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก ความรู้สึกแรกคืออร่อยมาก จึงอดไม่ได้ที่จะกินต่ออีกหลายคำ

"เป็นไงบ้าง?" ฉีเติ่งเสียนถาม

"อร่อยมาก!" สวีเอ้าเสวี่ยโพล่งออกมาอย่างลืมตัว

สุดท้ายแล้วบนโลกใบนี้ก็ไม่มีใครหนีอาหารเลิศรสได้ แม้แต่คนเย่อหยิ่งอย่างสวีเอ้าเสวี่ยก็ตาม

สวีเอ้าเสวี่ยเหมือนจะรู้ตัว จึงพูดกลบเกลื่อน "ฉันบอกว่าจะไม่กินยาของนาย แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่กินบะหมี่"

ได้บะหมี่ชามนี้ช่วยหาทางลงให้ สวีเอ้าเสวี่ยก็รู้สึกโล่งอก หลังกินบะหมี่เสร็จก็กินยาต่อ

ฉีเติ่งเป็นคนมีสัญชาติญาณที่ดี เขารู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยมีสภาพเป็นแบบนี้คืออะไร แต่เขาก็ไม่ได้พูดปลอบใจอะไร เพราะพูดไปแล้วอาจจะทำให้เธอเสียใจยิ่งกว่าเดิม สู้ไม่พูดอะไรจะดีกว่า

"การแข่งเซียนพนันจะประกาศเมื่อไหร่?" สวีเอ้าเสวี่ยถาม

"อยากกลับหนานหยางแล้วเหรอ?" ฉีเติ่งเสียนพูด

"ตอนนี้ผมโกรธมากนะ!"

สวีเอ้าเสวี่ยไข้ลดแล้ว รู้สึกสมองปลอดโปร่งขึ้นมาก แต่พอตื่นมาเจอฉีเติ่งเสียนพูดแบบนี้ เธอก็เริ่มรู้สึกมึนขึ้นมาอีกครั้ง

เธอรู้สึกอยากออกไปจากตรงนี้ แต่มือที่เหนียวราวกับคีมเหล็กของฉีเติ่งเสียนกลับล็อกเอวเธอไว้แน่น ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่เป็นผล

ตอนนี้เธอเหงื่อออกเยอะมาก ไม่รู้ว่าเป็นเหงื่อที่ไข้ลดหรือเป็นเหงื่อจากการดิ้นกันแน่

หรือบางทีอาจเป็นเพราะจิงเต่าอยู่ทางใต้ เดือนนี้จึงมีเริ่มมียุงแล้ว ดังนั้นจึงได้ยินเสียงตบยุงนานอยู่เป็นสิบนาทีกว่าจะเสียงจะเงียบลง

สวีเอ้าเสวี่ยอาบน้ำอุ่นและเปลี่ยนชุดนอนเดินออกมา รู้สึกร่างกายกะปรี้กะเปร่าขึ้นมาก เธอมองฉีเติ่งเสียนอย่างเย็นชาพลางพูด "เดิมทีเห็นนายเอาใจใส่กัน ฉันก็เริ่มมองนายเปลี่ยนไปสักหน่อย ตอนนี้......"

"ตอนนี้ชอบมากกว่าเดิม?" ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

สวีเอ้าเสวี่ยขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วยอีก ขี้เกียจแม้กระทั่งโกรธเขาด้วย

ฉีเติ่งเสียนดูเวลา ก่อนจะพูด "พักผ่อนเยอะๆนะ ช่วงนี้อย่าโหมงานหนักเด็ดขาด"

"หือ? จะไปแล้วเหรอ?" สวีเอ้าเสวี่ยถาม

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า "ถึงเวลาต้องกลับไปแล้วล่ะ ผมยังต้องฝึกให้เฮ่อตั่วเหลียนอีก แล้วก็ต้องไปจัดการเรื่องอื่นต่อด้วย......"

สวีอ้าเสวี่ยเดินไปส่งเขาที่หน้าประตู ท่าทางเหมือนไม่อยากให้ไป

ฉีเติ่งเสียนหมุนตัวกลับมาหา ก่อนจะดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น แล้วก้มหน้าจุ๊บหัวเธอไปหนึ่งที

สวีเอ้าเสวี่ยไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น แต่ความอ่อนโยนที่ยังคงอบอวลอยู่ ก็ทำให้คิ้วสวยคู่นั้นคลายออกอย่างไม่รู้ตัว......