มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1405

“คนละ?ส่งตัวออกมา!”

ทันทีที่อวี้เสี่ยวหลงไปถึงที่ห้อง ก็พูดกับเหยียนมู่หลงอย่าดุรุนแรงและใบหน้าที่ไม่พอใจ

เหยียนมู่หลงกลับพูด: “คนอะไร?”

อวี้เสี่ยวหลงหรี่ตาทั้งสองข้างแล้วพูดอย่างเย็นชา: “มือขวาของหลินถิงปู้ คุณเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว?เขาใช้ปืนทำให้คนบาดเจ็บ คุณแกล้งทำเป็นไม่รู้?”

เหยียนมู่หลงพูด: “คุณก็รู้ว่าเขาเป็นลูกน้องของฉัน สถานะของเขานั้นไม่เหมือนคนทั่วไป มีคนขู่เขาถึงชีวิต เขาใช้ปืนเพื่อป้องกันตัวแล้วจะทำไม?มีปัญหาหรอ?หรือไม่นายพลอวี้คุณลองฟ้องศาลดู ว่ามันไม่สมเหตุสมผลตรงไหน?”

อวี้เสี่ยวหลงหัวเราะพูดอย่างเย็นชา: “เหยียนมู่หลง ฉันว่าคุณนั้นคงไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม!คุณก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ยังคิดว่าตัวเองสามารถยืนอย่างมั่นคงได้อีกหรอ?คนของตระกูลจ้าว ยังคงเต็มใจที่จะต่อสู้เพื่อหลินถิงปู้เพียงคนเดียว?”

เหยียนมู่หลงได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนไป หลินถิงปู้คือลูกน้องของเขา อีกทั้งยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเหยียน บางทีอาจเป็นเพราะฉันรู้สึกว่าการเผชิญหน้ากับมหาวิหารจิงเต่าอยู่คนเดียว เหยียนมู่หลงถูกอับอายจากฉีเติ่งเสียน เขาจึงใช้วิธีที่โหดร้ายแบบนี้มาแก้แค้น

แต่ว่า ไม่พูดไม่ได้ เรื่องใหญ่โตแล้ว!

มีผู้เสียชีวิตในที่เกิดเหตุสามราย และบาดเจ็บสาหัสแปดราย!

นี่ไม่เพียงแต่จะทำให้ฉีเติ่งเสียนนั้นโกรธ เกรงว่าจะทำให้ยุทธภพ(บู๊ลิ้ม)นั้นโกรธอีกด้วย

“เรื่องนี้ฉันจะจัดมันเอง นายพลอวี้ไม่ต้องมาเสียเวลา เชิญ!”เหยียนมู่หลงโบกมือ ไม่อยากคุยกับอวี้เสี่ยวหลงแล้ว

อวี้เสี่ยวหลงพูดขึ้น: “ที่ฉันมาหาคุณไม่ได้ให้คุณมาปลอบใจ แต่กังวลว่ากลางดึกฉีเติ่งเสียนจะแอบเข้ามาฆ่าคุณจนตาย ถึงเวลาก็ต้องมารับการตราหน้าว่าทรยศประเทศ”

เหยียนมู่หลงอดไม่ได้ที่จะกระชับขึ้นเล็กน้อยแล้วหัวเราะพูดขึ้น: “ฉันจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองได้!”

อวี้เสี่ยวหลงไม่พูดอะไรต่อ เดินไปข้างนอกแล้วพูดไปเดินไป: “คน คุณก็ไม่ต้องคิดส่งออกไปเลย ไม่ว่าใครจะเข้าออกจิงเต่าแบบเปิดเผยหรือลับลอกล้วนมีคนกำลังจับตามองอยู่ ขอเพียงแค่หลินถิงปู้กล้าแสดงตัว อย่างนั้นเขาก็ต้องตาย!”

เหยียนมู่หลงไม่พูดอะไร แต่ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมมาก

ไม่ต้องสงสัยเรื่องมันใหญ่โตขนาดนี้ ฉีเติ่งเสียนจะไม่ยอมอยู่นิ่งๆแน่นอน ถ้าหากตัวเองไม่ป้องกันตัวก่อน เกรงว่าหลังจากนี้จะต้องสูญเสียครั้งใหญ่

แต่จะให้เขาส่งมอบตัวหลินถิงปู้อย่างนี้ เขาก็ไม่พอใจ!

ท้ายที่สุดแล้วหลินถิงปู้ได้รับการฝึกฝนโดยตระกูลเหยียนและเขาก็เป็นเหมือนคนสนิทของเธอ

ที่หลินถิงปู้ทำแบบนี้ หนึ่งคือเธอนั้นอยากระบายความโกรธต่อเหยียนมู่หลง สองเธออาจแก้แค้นเหยียนมู่หลงด้วยเรื่องนี้

ถ้าหากเหยียนมู่หลงส่งมอบตัวหลิงถิงปู้ไปแบบนี้ ไม่ว่าคนคนนี้จะเป็นหรือตาย อย่างนั้น จดหมายขู่ของเขาเกรงว่าจะเป็นศูนย์แล้ว

จากนั้น ใครจะยอมทำงานให้กับเหยียนมู่หลงอีก?เธอเหยียนมู่หลงมีสิทธิ์อะไรที่จะถูกเรียกว่าหนึ่งในมังกรทั้งห้า?

“หลิงถิงปู้ เจ้าโง่ ใครให้คุณทำงานแบบนี้?”

เหยียนมู่หลงเดินเข้าไปภายในห้อง สีหน้าอมมืด เขายกมือขึ้นแล้วฟาดหลินถิงปู้จนแทบจะล้มลงกับพื้น

หลินถิงปู้จับหน้าตัวเอง สีหน้าขมขืนแล้วพูดขึ้น: “นายพลเหยียน ฉันก็แค่อยากจะช่วยคุณก็แค่นั้น....คนที่นามสกุลฉีเขาโอ้อวดเกิน อีกทั้งคุณชายเหยียนก็ตายในมือของเขา...ฉันเป็นคนที่ถูกตระกูลเหยียนฝึกฝนมา ในใจนั้นมีความโกรธมาตั้งนานแล้ว”

เหยียนมู่หลงสูบหายใจลึกๆแล้วพูดขึ้น: “คุณจะก่อเรื่องก็ก่อเรื่องสิ ทำไมต้องใช้ปืน?”

หลินถิงปู้พูด: “พวกเขาคนเยอะกำลังเยอะ อีกทั้งยังเก่งเรื่องกังฟู ถ้าหากฉันไม่ใช้ปืน ก็คงตายเพราะถูกทุบตีแล้วจากคนพวกนั้นแล้ว”

ดวงตาของเหยียนมู่หลงกระตุก โกรธมากแล้วพูดขึ้น: “คุณเป็นฝ่ายยั่วยุก่อน จากนั้นก็ใช้ปืน จึงทำให้ที่เกิดเหตุมีนตายและบาดเจ็บ!คุณรู้ไหม คุณทำเรื่องโง่ๆแบบนี้จะนำพาปัญหามาให้ฉันเยอะแค่ไหน?”

แม้ว่ากังฟูจะแกร่งเหมือนเขา ในเวลานี้ก็คงจะตกอยู่ในความสงบเงียบ ในสมองปรากฏภาพที่ไม่เคยมีขึ้นมา

ต่อมา เธอตัวสั่นโดยไม่มีเหตุผลและรู้สึกหนาวไปทั่วทั้งตัว

สุดท้ายเหยียนมู่หลงก็โทรหาสมาคมหง แล้วพูดขึ้น: “ฉันต้องการให้สมาคมหงนั้นช่วยจัดการเจรจาปัญหาให้จบ บุญคุณที่สมาคมหงติดค้างตระกูลเหยียน ก็จะหายกัน!”

“เจรจากับฉีเติ่งเสียน?เขามีความแค้นกับสมาคมหง อีกทั้งยังฆ่าผู้นำสูงของประเทสมี่ของสมาคมหง....”ประธานสมาคมหงพูดอย่างพึมพำ

เหยียนมู่หลงไม่พูดอะไร

เงียบไปสักพัก ประธานสมาคมหงพูดขึ้น: “ฉันรู้แล้ว พวกเราสมาคมหงจัดการได้ เราก็สามรถขจัดความขานเคืองทั้งหมดที่มีต่อเขาได้ และหนี้บุญคุณที่มีต่อตระกูลเหยียนก็จะจบลง!”

เหยียนมู่หลงพูด: “ขอบคุณ”

คำพูดนี้ชัดเจนมาก สมาคมหงมาจัดการ ถือว่าให้หน้าฉีเติ่งเสียนอย่างเต็มๆ อีกทั้งยังสามารถทำให้ความสัมพันธ์ทั้งสองฝ่ายจบลง เพียงแค่ฉีเติ่งเสียนยอมที่จะไม่ติดตามเรื่องนี้ ทุกคนก็สามารถจับมือกันและสร้างสันติภาพได้

เหยียนมู่หลงวางสาย แล้วนั่งลง ดวงตามองไปที่ชั้นวางหนังสือ แล้วมองหนังสือเล่มหนึ่ง

“ถ้าทุกคนมีอำนาจ บ้านเมืองก็จะรุ่งเรือง ถ้าทุกคนไม่มีอำนาจ บ้านเมืองก็จะพินาศ จำนวนนี้เปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ท้องฟ้า และแม่น้ำที่ไหลผ่านโลก”เขามองไปที่ปกหนังสือ แล้วใจนิ่งลง

ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจสิ่งที่ลู่จ้านหลงจะปกป้องจนตาย

เขาไม่โง่

เพียงแต่ว่าอุดมคติทางศีลธรรมของเขานั้นสูงส่งเกินไปโลกที่เต็มไปด้วยโคลนนี้ไม่สามารถทนต่อผู้สูงศักดิ์เช่นนี้ได้

แต่น่าเสียดาย ที่เขารู้สึกว่าตัวเองรู้ช้าไป