มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1407

อาจารย์ผู้มีฝีมือสูงที่บาดเจ็บสาหัสของสำนักมวยภายในหลงเหมินนั้น ได้ทยอยออกมาจากห้องผ่าตัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ปลอดภัยหายห่วง

เพียงแต่ว่า บรรยากาศของสำนักมวยนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศกอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจาก สำนักมวยพึ่งจะเปิดได้ไม่นาน ก็มาเจอกับสถานการณ์แบบนี้เข้า จึงสร้างความสะเทือนใจให้ผู้คนไม่น้อย

หลี่เหอถูรีบมาโรงพยาบาลเพื่อแสดงความเสียใจ เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้น ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอกสั่นขวัญหาย

ฉีเติ่งเสียนได้พบเข้ากับอาจารย์ที่บาดเจ็บ จากนั้นจึงได้เงินเพื่อเป็นการปลอบโยนพวกเขา ส่วนอาจารย์สามท่านที่ได้ถึงแก่ชีวิตนั้น ก็ได้สั่งให้เฮ่อตั่วเหลียนจัดพิธีรําลึกแล้วฝังพวกเขาเป็นที่เรียบร้อย ส่วนญาติของผู้ตายนั้นก็ได้รับการปลอบโยนเป็นอย่างดี

หลังจากคืนที่วุ่นวายผ่านพ้นไป ถึงแม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่แข็งแกร่ง แต่บนใบหน้าก็อดที่จะปรากฏความเหนื่อยล้าออกมาไม่ได้

เช่นเดียวกับเฮ่อตั่วเหลียนที่ยุ่งจนตัวแทบพันกัน จึงได้ใช้อำนาจของตระกูลเฮ่อมาช่วยจัดการ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นโอกาสที่แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการจัดการของเธอได้อย่างชัดเจน

หลังจากความวุ่นวายจบลง ฉีเติ่งเสียนก็โล่งใจออกมาทันที จากนั้นก็ออกไปหาร้านก๋วยเตี๋ยวแถวๆหน้าโรงพยาบาลกับเฮ่อตั่วเหลียน และสั่งก๋วยเตี๋ยวสองชามมากิน

เฮ่อตั่วเหลียนก็ไม่ได้ถือลุคคุณหนูแต่อย่างใด นั่งกิรร้านริมทางอย่างเอร็ดอร่อย ซดก๋วยเตี๋ยวไปพูดไป“อาจารย์ วันนี้ศิษย์ไม่ได้ซ้อมวรยุทธ์เลย แล้วยังนอนดึกด้วย จะทำให้กล้ามเนื้อหายไป และถดถอยลงไหม？”

ฉีเติ่งเสียนหมดคำจะพูดถึงกับกรอกตามองบน“คงจะไม่หรอก แต่มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นมะเร็ง แล้วตายในทันที！”

เฮ่อตั่วเหลียนรู้ว่านี่เป็นการล้อเล่น และก็พอดีที่มีโทรศัพท์โทรเข้ามา ขณะที่บอกที่อยู่กับคนในสาย ก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ตรงหน้ายังไม่ทันที่จะกินหมด ก็มีคนคนมาส่งกระติกน้ำร้อนมาให้ทันที

เฮ่อตั่วเหลียนกินก๋วยเตี๋ยวหมดแล้ว จึงเปิดฝากระติกน้ำร้อนออก จากนั้นก็กระดกดื่มน้ำแกงอุ่นๆที่อยู่ภายในนั้น

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก ดื่มแกงไก่ต้มมะละกอทุกวันจริงหรอเนี่ย？กินไก่เยอะๆก็ดี ยังไงสะมวยสิงอี้ก็ให้ความสำคัญกับ“ท่าตีนไก่”อยู่ดี

“พอๆ เธอกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ถ้ามีอะไร เดะฉันจะโทรไปทีหลัง สองวันนี้ ก็พักผ่อนให้มากๆ” ฉีเติ่งเสียนพูด

“ได้เลย！” เฮ่อตั่วเหลียนตอบรับอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็กระดกน้ำแกงดื่มไปอีกอึกใหญ่

ฉีเติ่งเสียนได้จากไปแล้วเรียบร้อย ขณะที่เฮ่อตั่วเหลียนกำลังที่จะจากไป กลับถูกเท่าแก่เรียกให้จ่ายตัง......

นี่ทำให้เฮ่อตั่วเหลียนหมดคำที่จะพูดอย่างอดไม่ได้ นี่มันอาจารย์แบบไหนกัน เลวซะจริง กินอาหารยังไม่คิดที่จะจ่ายตัง แล้วยังสั่งชามใหญ่ใส่ทุกอย่างซะด้วย น่าไม่อายซะจริงเลย！

แม้ว่าอาหารเช้ามื้อหนึ่งกินแล้วชิ่ง ประหยัดมากสุดก็ได้แค่ยี่สิบสามสิบ แต่ก็ยังได้ชิ่ง ก็ถือว่ามีความสุขอยู่ดี

ไม่มีเงินมาเกี่ยวข้อง ไม่มีอารมณ์มาเกี่ยวข้อง

อย่างไรซะ หลังจากที่กินแล้วชิ่งก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ที่ใส่ทุกอย่างแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย เมื่อกลับมาถึงโรงพยาบาล ก็พบเข้ากับหวงชงที่ฟื้นแล้ว

เพียงแต่ ทำได้แค่ขยับลูกตาเท่านั้น ยังคงไม่มีแรงที่จะพูด

“ไม่ทำไรเลย เป็นไงสบายไหม？” ฉีเติ่งเสียนมองไปที่เขา พูดพร้อมส่ายหัวไปมา

ภายในใจของหวงซงรู้สึกเสียใจผ่ายหลังไม่มากก็น้อย ถ้ารู้ว่าจะเป็นการปล้นใหญ่ขนาดนี้ล่ะก็ ขณะที่เรียกกังฟูก็น่าจะต้องหน้าด้านมากกว่านี้อีกสักหน่อย แล้วก็พยายามมากกว่านี้ด้วย ผลที่ตามมาก็ไม่น่าจะอนาถขนาดนี้

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ“ช่างมันเถอะ ขี้เกียจจะพูดกับนายละ พักผ่อนเยอะๆ รอนายหายแล้ว ฉันค่อยเอาข่าวนายไปบอกกับหนานเชี่ยน ให้เธอนี่เพื่อเยี่ยมนาย

หลังจากที่พูดจบ ฉีเติ่งเสียนก็หมุนตัวจากไปทันนี