มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 15

“นายรู้ได้ไงว่าจังกรุ๊ปกำลังขาดทุน การหาคนมาร่วมลงทุนครั้งนี้ก็เพื่อที่จะยักยอกเอาเงินแล้วหนีไป?”

หลี่อวิ๋นหว่านยืนขวางทางเดิน พร้อมกับพูดถามฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉย: “ผมอธิบายไปแล้วรอบหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำรอบสอง ผมคิดว่าคุณคงไม่ได้หูหนวกหรอกนะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านเหลือบตามองบน คำพูดของหมอนี่ชอบยั่วโมโหเสียจริง

โดยปกติผู้ชายส่วนใหญ่เมื่อได้เห็นเธอ ต่างก็จะตัวเป็นสุภาพบุรุษ?

“ฉันเชื่อคำพูดนาย ฉันจึงตัดสินใจจะไปเอาเงิน 10 ล้านที่รวมลงทุนคืนกลับมา!” หลี่อวิ๋นหว่านพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

คำพูดเธอทำให้ฉีเติ่งเสียนถึงกับต้องชะงัก ตอนแรกคิดว่าผู้หญิงคนนี้แค่จะหัวเราะเยาะเย้ยเขาเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาเชื่อในคำพูดของเขา?

เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า : “แล้วแต่เธอ”

หลี่อวิ๋นหว่านพูดต่อ : “แล้วนายทนเห็นเฉียวกรุ๊ปต้องสูญเสียเงินจำนวนมากให้กับจังกรุ๊ปได้ยังไง?”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “พวกเขาไม่เชื่อผม ผมพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ผมกลับสงสัยว่าทำไมคุณถึงมาเชื่อผม?”

“ฉันคอยสังเกตนายอยู่ตลอดเวลา ที่วันนี้ฉันแกล้งพูดโกหกแล้วยกความดีความชอบให้กับจังเซ่าเจี๋ย ก็เพราะจะดูว่านายจะทำอย่างไร ดูว่านายจะเป็นลูกผู้ชายพอหรือเปล่า”

“จากที่ฉันคอยสังเกตนายอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ฉันก็เห็นว่านายไม่ใช่คนที่เอาแต่ผลประโยชน์ตัวเอง ไม่พูดอวดให้ตัวเองดูเป็นคนดี”

“ดังนั้นถึงพวกเขาจะไม่เชื่อนาย แต่ฉันเชื่อนาย!”

หลี่อวิ๋นหว่านเดินมาอยู่ด้านข้างฉีเติ่งเสียนและพูดด้วยรอยยิ้มหวาน ขาเรียวยาวเคลื่อนไหวพร้อมด้วยเสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบพื้นอย่างเป็นจังหวะ

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจมาก

หลี่อวิ๋นหว่านเดินเข้าใกล้เขามากยิ่งขึ้น ยิ้มและพูด : “ท่านฉี สิ่งที่ฉันพูดทั้งหมดคือความจริง ไม่ได้โกหก! ฉันเชื่อนาย ทำไมนายถึงไม่เชื่อฉัน?”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างเฉยชา : “ถ้าพวกเขาไม่เชื่อผม คุณก็กลับไปพูดโน้มน้าวพวกเขาให้ถอนหุ้นออก ไม่อย่างนั้นถ้าอสังหาริมตระกูลจังยักยอกเงินไป ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้!”

หลี่อวิ๋นหว่านพยักหน้า : “ฉันจะหาโอกาสคุยกับเมิ่งเมิ่งเรื่องนี้เอง นายวางใจได้เลย”

“พรุ่งนี้นายมีเวลาว่างไหม? ฉันอยากจะชวนนายไปดื่มชาสักหน่อย” หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มหวาน

“หืม?” ฉีเติ่งเสียนไม่รู้ว่าในใจของผู้หญิงคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรไม่ดีกันแน่

คงไม่ได้วางกับดักทำให้เหมือนเขานอกใจ จนต้องหย่ากับเฉียวชิวเมิ่งหรอกนะ?

“นายแค่บอกมาว่าตกลงหรือไม่ตกลง!” หลี่อวิ๋นหว่านเข้าใกล้พร้อมเอามือไปกอดแขนฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนผู้ซึ่งไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับผู้หญิงใกล้ชิดแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกได้ว่าแขนของตัวเองนุ่มสบายเหมือนได้สัมผัสกับทรายนิ่มๆที่ชายหาด

แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายตัณหากลับอย่างนั้น จึงรีบแกะมือของเธอออก และพูดอย่างเย็นชาว่า : “ขอบใจ ผมไม่สนใจ!”

หลี่อวิ๋นหว่านถึงกับหน้าเสีย ทั้งชีวิตนี้นี่เป็นครั้งแรกที่เขานัดผู้ชายออกเดต แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย?!

“เหอะ นายนี่มันพูดดีๆไม่ฟังชอบต้องให้บังคับหรือไง!” หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างหงุดหงิดใจ

“……” ฉีเติ่งเสียนโบกมือเรียกรถแท็กซี่นิ่งเฉย

หลี่อวิ๋นหว่านพูด : “นี่ ฉันเป็นเพื่อนสนิทเมิ่งเมิ่งนะ ถ้านายอยากจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อเธอ ก็ต้องดีกับฉันด้วยสิ! ท่าทางแบบนี้ นายคิดว่าฉันจะช่วยนายพูดกับเธอเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉยว่า “เธอไม่ได้ชอบผม ผมรู้อยู่แก่ใจ แตงที่ถูกบังคับมักจะไม่มีความหวานในตัวเอง

ผมแต่งงานกับเธอก็เพราะคำขอร้องของคุณพ่อ! ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แค่แอบช่วยปกป้องเธออยู่เงียบๆ และรอให้เรื่องนี้มันจบไป”