มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 15

“นายรู้ได้ไงว่าจังกรุ๊ปกำลังขาดทุน การหาคนมาร่วมลงทุนครั้งนี้ก็เพื่อที่จะยักยอกเอาเงินแล้วหนีไป?”

หลี่อวิ๋นหว่านยืนขวางทางเดิน พร้อมกับพูดถามฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉย: “ผมอธิบายไปแล้วรอบหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำรอบสอง ผมคิดว่าคุณคงไม่ได้หูหนวกหรอกนะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านเหลือบตามองบน คำพูดของหมอนี่ชอบยั่วโมโหเสียจริง

โดยปกติผู้ชายส่วนใหญ่เมื่อได้เห็นเธอ ต่างก็จะตัวเป็นสุภาพบุรุษ?

“ฉันเชื่อคำพูดนาย ฉันจึงตัดสินใจจะไปเอาเงิน 10 ล้านที่รวมลงทุนคืนกลับมา!” หลี่อวิ๋นหว่านพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

คำพูดเธอทำให้ฉีเติ่งเสียนถึงกับต้องชะงัก ตอนแรกคิดว่าผู้หญิงคนนี้แค่จะหัวเราะเยาะเย้ยเขาเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาเชื่อในคำพูดของเขา?

เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า : “แล้วแต่เธอ”

หลี่อวิ๋นหว่านพูดต่อ : “แล้วนายทนเห็นเฉียวกรุ๊ปต้องสูญเสียเงินจำนวนมากให้กับจังกรุ๊ปได้ยังไง?”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “พวกเขาไม่เชื่อผม ผมพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ผมกลับสงสัยว่าทำไมคุณถึงมาเชื่อผม?”

“ฉันคอยสังเกตนายอยู่ตลอดเวลา ที่วันนี้ฉันแกล้งพูดโกหกแล้วยกความดีความชอบให้กับจังเซ่าเจี๋ย ก็เพราะจะดูว่านายจะทำอย่างไร ดูว่านายจะเป็นลูกผู้ชายพอหรือเปล่า”

“จากที่ฉันคอยสังเกตนายอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ฉันก็เห็นว่านายไม่ใช่คนที่เอาแต่ผลประโยชน์ตัวเอง ไม่พูดอวดให้ตัวเองดูเป็นคนดี”

“ดังนั้นถึงพวกเขาจะไม่เชื่อนาย แต่ฉันเชื่อนาย!”

หลี่อวิ๋นหว่านเดินมาอยู่ด้านข้างฉีเติ่งเสียนและพูดด้วยรอยยิ้มหวาน ขาเรียวยาวเคลื่อนไหวพร้อมด้วยเสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบพื้นอย่างเป็นจังหวะ

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจมาก

หลี่อวิ๋นหว่านเดินเข้าใกล้เขามากยิ่งขึ้น ยิ้มและพูด : “ท่านฉี สิ่งที่ฉันพูดทั้งหมดคือความจริง ไม่ได้โกหก! ฉันเชื่อนาย ทำไมนายถึงไม่เชื่อฉัน?”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างเฉยชา : “ถ้าพวกเขาไม่เชื่อผม คุณก็กลับไปพูดโน้มน้าวพวกเขาให้ถอนหุ้นออก ไม่อย่างนั้นถ้าอสังหาริมตระกูลจังยักยอกเงินไป ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้!”

หลี่อวิ๋นหว่านพยักหน้า : “ฉันจะหาโอกาสคุยกับเมิ่งเมิ่งเรื่องนี้เอง นายวางใจได้เลย”

“พรุ่งนี้นายมีเวลาว่างไหม? ฉันอยากจะชวนนายไปดื่มชาสักหน่อย” หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มหวาน

“หืม?” ฉีเติ่งเสียนไม่รู้ว่าในใจของผู้หญิงคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรไม่ดีกันแน่

คงไม่ได้วางกับดักทำให้เหมือนเขานอกใจ จนต้องหย่ากับเฉียวชิวเมิ่งหรอกนะ?

“นายแค่บอกมาว่าตกลงหรือไม่ตกลง!” หลี่อวิ๋นหว่านเข้าใกล้พร้อมเอามือไปกอดแขนฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนผู้ซึ่งไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับผู้หญิงใกล้ชิดแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกได้ว่าแขนของตัวเองนุ่มสบายเหมือนได้สัมผัสกับทรายนิ่มๆที่ชายหาด

แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายตัณหากลับอย่างนั้น จึงรีบแกะมือของเธอออก และพูดอย่างเย็นชาว่า : “ขอบใจ ผมไม่สนใจ!”

หลี่อวิ๋นหว่านถึงกับหน้าเสีย ทั้งชีวิตนี้นี่เป็นครั้งแรกที่เขานัดผู้ชายออกเดต แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย?!

“เหอะ นายนี่มันพูดดีๆไม่ฟังชอบต้องให้บังคับหรือไง!” หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างหงุดหงิดใจ

“……” ฉีเติ่งเสียนโบกมือเรียกรถแท็กซี่นิ่งเฉย

หลี่อวิ๋นหว่านพูด : “นี่ ฉันเป็นเพื่อนสนิทเมิ่งเมิ่งนะ ถ้านายอยากจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อเธอ ก็ต้องดีกับฉันด้วยสิ! ท่าทางแบบนี้ นายคิดว่าฉันจะช่วยนายพูดกับเธอเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉยว่า “เธอไม่ได้ชอบผม ผมรู้อยู่แก่ใจ แตงที่ถูกบังคับมักจะไม่มีความหวานในตัวเอง

ผมแต่งงานกับเธอก็เพราะคำขอร้องของคุณพ่อ! ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แค่แอบช่วยปกป้องเธออยู่เงียบๆ และรอให้เรื่องนี้มันจบไป”

“ยัยนี่บ้าไปแล้วหรือไง? ตามมารังควานฉันถึงที่นี่เลยเหรอ?!” ฉีเติ่งเสียนหัวร้อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดจะเอาผู้หญิงคนนี้ไปแขวนคอไว้กลางสนามสามวันสามคืน

อวี้เสี่ยวหลงเห็นว่าไม่มีคนตอบรับ ก็พูดเสียงเข้มขึ้นว่า : “ราชาหย่งเยี่ย ท่านฉู่อู๋เต้า! ฉันรู้ว่าท่านอาศัยอยู่ที่นี่ และก็รู้ว่าตอนนี้ท่านอยู่ข้างใน”

เมื่อฉีเติ่งเสียนได้ยินอย่างนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ยัยผู้หญิงบ้านี่ไม่ได้มาตามหาตัวเขา แต่มาหาเจ้าหนุ่มฉู่อู๋เต้า

“ฉันคืออวี้เสี่ยวหลง พลโทแห่งกองทัพมังกรดําประเทศจีน ฉันชื่นชมท่านมานานแล้ว! ยิ่งกว่านั้น ฉันรู้ว่าท่านเป็นคนจัดการกับผู้ใต้บังคับบัญชาสี่ที่โหดเหี้ยมสี่อันดับแรกของราชา ดังนั้น ฉันจึงอยากพบเพื่อขอบคุณเป็นการส่วนตัว!” อวี้เสี่ยวหลงพูดอย่างเคร่งขรึม

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากจะสนใจ เขาปิดกล้องดิจิตอลหน้าประตู และกลับเข้าไปนอนต่อ

อวี้เสี่ยวหลงกล่าวต่อว่า “ฉันรู้ว่าเหตุการณ์ที่ท่านเคยเจอมามันน่าเจ็บปวดใจ แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านไปแล้ว ประเทศเราต้องการคนอย่างท่าน ฉันหวังว่าท่านจะรับเรื่องนี้ไว้พิจารณา!”

แต่ตอนนี้ฉีเติ่งเสียนนั้นได้นอนหลับไปแล้ว

อวี้เสี่ยวหลงยังคงยืนอยู่ด้านหน้าอีกประมาณห้านาที เมื่อไม่เห็นมีใครออกมา ก็ถอนหายใจพร้อมกับวางนามบัตรของตัวเองเอาไว้

“ท่านฉู่นี่คือนามบัตรฉัน หวังว่าท่านจะติดต่อกลับมา!” อวี้เสี่ยวหลงพูด

เมื่อพูดเสร็จเธอก็หมุนตัวเดินออกไป พร้อมกับสีหน้าท่าทางที่ตื่นเต้น

เมื่อครู่ที่เธอได้ข้อมูลมาว่าวิลล่าแห่งนี้เป็นของใคร ก็ทำให้เธอต้องตกตะลึง

ไม่น่าแปลกใจที่อีกฝ่ายสามารถจัดการกับผู้ใต้บังคับบัญชาสี่อันดับแรกของราชาได้อย่างง่ายดาย!

“คิดไม่ถึงว่า คนที่พักอยู่ที่นี่แท้จริงแล้วก็คือราชาของประเทศ ราชาหย่งเยี่ย ฉู่อู๋เต้า!”

"ถ้าสามารถทำให้คนสันโดษแบบนี้กลับมาดำรงตำแหน่งได้ นั่นก็ถือว่าเป็นภารกิจที่ยิ่งใหญ่ที่ต้องทำให้สำเร็จ!”

แต่เธอไม่รู้ว่าวิลล่านี้ได้เปลี่ยนเจ้าของไปแล้ว แล้วคนที่มาอาศัยอยู่ที่นี่คือผู้คุมเรือนจำที่เธอดูถูก