มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 16

“คุณหนู เป็นยังไงบ้าง ได้เจอราชาหย่งเยี่ยไหม?!”

หลงย่าหนานถามอย่างกระตือรือร้น เมื่อเห็นอวี้เสี่ยวหลงกลับมาถึงวิลล่า

“ ราชาหย่งเยี่ย” เป็นบุคคลต้นแบบในการใช้ชีวิตของเธอ

ท้ายที่สุด ชีวิตของเขายังคงเป็นตํานานที่งดงาม ซึ่งทําให้ผู้คนมีความฝันนับไม่ถ้วน

อวี้เสี่ยวหลงส่ายหน้าด้วยความหมดหวัง: “เขาน่าจะอยู่ในวิลล่านั่นแหละ แต่เขาไม่ยอมให้ฉันเข้าพบ”

หลงย่าหนานถอนหายใจพร้อมกับพูดว่า : “คงเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนี้ เขาคงมีบาดแผลในใจเลยไม่อยากจะออกมาเจอหน้าผู้คน!”

อวี้เสี่ยวหลงพูด : “แต่ฉันก็หวังว่าเขาจะหลุดพ้นจากบาดแผลในใจได้ เพราะประเทศของเราต้องการคนอย่างเขา”

หลงย่าหนานเห็นด้วยอย่างสุดซึ้ง และเธอเองก็เสียใจที่อวี้เสี่ยวหลงไม่ได้เจอตัวจริงของฉู่อู๋เต้า

หนึ่งคืนผ่านไป

วันต่อว่าฉีเติ่งเสียนก็ได้รับโทรศัพท์จากหลี่อวิ๋นหว่านตั้งแต่เช้าตรู่ : “ท่านฉี เมิ่งเมิ่งนัดเจอกับอวี๋ไคเหอที่สมาคมการค้ามังกรดำเพื่อหาทางแก้ไขปัญหา นายจะตามไปดูสักหน่อยไหม?”

เมื่อฉีเติ่งเสียนได้ยินเช่นนั้น ก็วางโทรศัพท์แล้วรีบไปยังสมาคมการค้ามังกรดำทันที

หลี่อวิ๋นหว่านชะงักอยู่ไปครู่หนึ่ง ขณะที่ถือโทรศัพท์อยู่ : “อะไรของเขา จู่ๆก็รีบวางโทรศัพท์ไปเฉยเลย!”

เวลาเดียวกัน เฉียวชิวเมิ่งก็ได้มาถึงด้านหน้าตึกของสมาคมการค้ามังกรดำ และได้เจอกับอวี๋ไคเหอที่นัดกันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

“คุณเฉียวมาตรงเวลาดีนี่!” อวี๋ไคเหอทำหน้าทำตาทะเล้น เมื่อได้เห็นเฉียวชิวเมิ่ง

บาดแผลที่เห็นอยู่บนใบหน้าเขานั้นเป็นฝีมือของฉีเติ่งเสียน แต่เมื่อเห็นเฉียวชิวเมิ่งมาคนเดียว ในใจเขาก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาหน่อย

เพราะเขาได้เตรียมแผนจัดการกับเติ่งเสียนไว้เรียบร้อย ถ้าเกิดเติ่งเสียนปรากฏตัวขึ้นมา เขาก็จะสั่งให้คนฆ่าทันที

เฉียวชิวเมิ่งพูดขอโทษ : “คุณอวี๋ ฉันต้องขอโทษเรื่องเมื่อวันก่อนด้วยนะคะ ไม่มีใครอยากให้มันกลายมาเป็นปัญหาใหญ่ขนาดนี้ ขอให้คุณได้โปรดอภัยด้วยค่ะ”

อวี๋ไคเหอหยิบคีย์การ์ดห้องออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วพูดว่า : “ไปคุยกันต่อที่โรงแรมด้านข้างกันดีกว่า”

เมื่อเฉียวชิวเมิ่งเห็นคีย์การ์ดห้องก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป พร้อมกับพูดเสียงต่ำว่า : “คุณอวี๋หมายความว่าอะไร?”

“หมายความว่าอะไรเหรอ? เธอเป็นคนบอกเองว่าจะขอโอกาสแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ ฉันก็กำลังให้โอกาสเธออยู่นี่ไง!” อวี๋ไคเหอยิ้มเย็น

“ไปปรนนิบัติรับใช้ฉันและคุณลุงที่โรงแรมให้พอใจก่อน แล้วฉันจะให้โอกาสเธอมานั่งเจรจาเรื่องนี้กันอย่างเท่าเทียม”

“ถ้าเธอปฏิเสธละก็ เฉียวกรุ๊ปของพวกเธอล้มละลายไม่เป็นท่าแน่”

“อือ……ริมฝีปากของเธอสวยจัง ฉันชอบ เดี๋ยวใช้ริมฝีปากนี้ปรนนิบัติฉันก็แล้วกัน”

เฉียวชิวเมิ่งหน้าซีดขาว พร้อมกับพูดเสียงสั่น : “คุณอวี๋……มัน……มันคงไม่เหมาะสม ฉันแต่งงานแล้วนะ……”

อวี๋ไคเหอพูด : “ฉันชอบผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เป็นงานเป็นการดี”

“แถมยังได้สวมเขาให้กับสามีของเธออีก คิดแล้วมันน่าตื่นเต้นดี!”

เฉียวชิวเมิ่งส่ายหัวด้วยความตกใจกลัว : “คุณอวี๋ เรื่องอื่นเราสามาถพูดคุยกันได้ แต่เรื่องนี้ฉันทำไม่ได้……”

อวี๋ไคเหอกางมือออกและพูดว่า : “แล้วถ้าไม่คุยกันเรื่องนี้ล่ะ? เธอไม่อยากจะได้โอกาสนั่งคุยเจรจาเพื่อแก้ไขปัญหานี้เหรอ?”

เฉียวชิวเมิ่งนึกถึงการกระทำของคุณลุงเฉียวกั๋วต้งและเฉียวชิงอวี่ลูกพี่ลูกน้องของเธอเมื่อวานนี้ ก็ได้แต่ก้มหน้าและพูดขึ้นอย่างเสียใจว่า : “ฉันอยากจะแก้ไขปัญหานี้ แต่เงื่อนไขของคุณมันคือการบังคับฝืนใจ”

“บังคับฝืนใจ? ฉันยอมให้โอกาสเธอก็เพราะเห็นแก่หน้าเธอ ถ้าเธอไม่ยอมถอดเสื้อผ้าแล้วมาปรนนิบัติฉัน แล้วจะเอาอะไรมาแลกกับฉัน?” อวี๋ไคเหอหัวเราะเยาะและเอื้อมมือไปเชยคางของเฉียวชิวเมิ่ง

นิ้วของเขาเพิ่งสัมผัสคางอันบอบบางของเฉียวชิวเมิ่ง ก่อนที่เขาจะสัมผัสไปมากกว่านี้ เฉียวชิวเมิ่งก็ยกมือขึ้นขึ้นมาตบหน้าอวี๋ไคเหอทันที

“เพี้ยะ!”