มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1555

เรื่องมันพลิกผัน ทำให้คนก่อนหน้านี้ที่มาร่วมงานของติงหยงคังนั้นตามไม่ทัน

เห็นหลิบปิงเว่ยนั้นส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง กำลังจะถูกรองหัวหน้าอวี้นั้นจัดการแล้ว ใครจะไปรู้ ก็มีฉีเติ่งเสียนโผล่มาตอนครึ่งทาง อีกทั้งยังเชิญตัวท่านอาวุโสสองคนและซุนเจี้ยนเฉินมาด้วย ไม่นานก็จัดการรองหัวหน้าอวี้จนได้

รองหัวหน้าอวี้โอนเงินให้กับฉีเติ่งเสียนห้าพันล้านดีนาร์คูเวตอย่างอับอาย ในเวลานี้ก็ยังกังวกลัวว่าเรื่องจะไม่จบ

สีหน้าติงหยงคังเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาม่คิดเลยว่าพรรคไผ่เขียวนั้นจะผัวพันกับจั่วเฉิน ดังนั้นจึงออกมาแทรกแซงหลิวปิงเว่ยอย่างแข็งแกร่ง

งานวันเกิดวันนี้ จะถือโอกาสจัดการหลิวปิงเว่ยแล้วนำตำแหน่งหัวหน้าให้กับรองหัวหน้าอวี้

แม้ว่าตระกูลซุนนั้นไม่ค่อยออกหน้า แต่ทุกๆคำพูดก็กล่าวว่าจะสนับสนุกหลิวปิงเว่ย เขาจะทำไงได้?ในเวลานั้น เขานั้นไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร!

ในเวลานี้ สมาชิกของพรรคไผ่เขียวต่างก็เข้าใกล้หลิวปิงเว่ย หวังว่าเขานั้นจะไม่ถือสาเรื่องก่อนหน้านี้ อย่าถือโทษทุกคน เพราะว่าทุกคนก็ทำเพื่ออนาคตกันทั้งนั้น ไม่คิดทำร้ายเขา

สีหน้าของหลิวปิงเว่ยนั้นเย็นชาลง ในมือมีอำนาจหัวหน้าอยู่ ไม่ได้พูดอะไร สีหน้าที่เย็นชาของเขาทำให้ในใจของหลายคนนั้นเต้นอย่างรุนแรง

หลัวจากผ่านเรื่องนี้ หลิวปิงเว่ยรู้ความสำคัญของอำนาจในมือ ยิ่งเข้าใจว่าเรื่องบางเรื่องต้องจัดการถึงรากถึงโคน

“เรื่องของตำแหน่งก็ไม่ต้องแย้งกันอีกแล้ว ในเมื่อคุณชายซุนนั้นยอมรับการทำงานของเขาแล้ว อย่างนั้นเขาก็ดำเนินตำแหน่งหัวหน้าพรรคไผ่เขียวต่อไป”ติงหยงคังโบกมือไม่อยากจะพูดอะไร

เขานั้นรู้ดี หลังจากที่หลิวปิงเว่ยนั้นครองอำนาจใหม่แล้วแน่นว่าเขาต้องใช้อำนาจจากตระกูลซุน จัดการเขาแล้วทำให้เขานั้นตกต่ำลงไป

จากนั้น เขาต้องการยืนหยัดจากเบื้องหลังและมีอิทธิพลต่อพรรคไผ่เขียว จะเป็นเรื่องที่เป็นจริงได้

คำพูดของติงหยงคัง ถือได้ว่าเป็นการตัดสินใจขั้นสุดท้าย เผชิญหน้าต่ออำนาจของตระกูลซุน แม้ว่าทุกคนจะไม่พอใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้

เพราะว่า หลิวปิงเว่ยเป็นหัวหน้าแต่แรกแล้ว แล้วได้รับการสนับสนุนจากตระกูลซุนด้วย อย่างนั้นทุกคนจะเปลี่ยนคนได้อย่างไร?กลับบ้านอาบน้ำนอนหลับเถอะ!

รองหัวหน้าอวี้ตบหนึ่งทีแล้วให้ติงหยงคังคุกเข่าลง ร้องไห้พูดขึ้น: “ซูกง ฉันต้องทำยังไง….”

ติงหยงคังเห็นแล้วอดใจไม่ไหว พูดกับหลิวปิงเว่ยขึ้น: “เสี่ยวหลิว ในเมื่อเรื่องมันก็จบลงแล้ว ไว้ชีวิตเขาหน่อยแล้วให้เขานั้นไปจากผึ้งไหล แล้วไม่กลับมาอีก!”

หลิวปิงเว่ยพูดอย่างเย็นชา: “ไม่ใช่ว่าไม่ได้”

ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้น: “จับเขาไปทิ้งที่เมืองกวางหยางเตียนเป่ยเลย ฉันมีลูกน้องตรงนั้นคนหนึ่งเก่งมาก สามารถจับตาดูเขาได้ อีกทั้งเมืองกวางหยางกำลังต้องการคนเก่งและเงินทุน เขาไป ดีเลย!”

คนฆ่าสัตว์อยู่เตียนเป่ยฆ่ากัน สู้กับรัฐบาลอย่างดุเดือด แย้งที่ดินกัน ตอนนี้กำลังเริ่มสร้างเมืองใหม่ การรักษาตำแหน่งของตน

หลิวปิงเว่ยได้ยินแบบนี้ก็เห็นชอบ ขุนศึกท้องถิ่นในเตียนเป่ยแตกแยก และยังมีกองกำลังติดอาวุธส่วนตัวที่สำคัญอีกด้วย วุ่นวายจนถึงชีวิต ไม่ระหว่างตัวหน่อยก็จะทิ้งชีวิตอันมีค่าเลย นำเอารองหัวหน้าอวี้ไปที่แบบนั้นเป็นทางออกที่ดี

“ขอบคุณคูณฉี ขอบคุณคุณฉี!”รองหัวหน้าอวี้ขอบคุณฉีเติ่งเสียนที่เมตตา อย่างน้อยๆตัวเองก็รักษาชีวิตเอาไว้ได้

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าเบาๆแล้วพูดขึ้น: “อย่างนั้นเรื่องวันนี้ก็ตามนี้”

หลิวปิงเว่ยส่งคนไปจับตาดูรองหัวหน้าอวี้ หลังจากงานเลี้ยงจบก็จะส่งเขานั้นไปที่เมืองกวางหยางทันที

ติงหยงคังคือคนเก่าแก่ ในเวลานี้เขาก็ลุกขึ้น แล้วเปลี่ยนหัวข้อการพูดคุย พูดกับทุกคนและทำความเคารพ: “คนแก่อย่างฉันไม่คิดเลยจัดงานวันเกิด จะมีผู้คนที่มีหน้ามีตานั้นมาเยอะขนาดนี้มาอวยพรฉัน มันน่าละอายมาก!ทุกคนเชิญนั่งแล้วดื่มน้ำเหล้ากัน แด่มิตรภาพ”