มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1567

“แม่เจ้า มันน่ากลัวมากเลย!” “แทงร่างของมหาปุโรหิตจนทะลุเลย!”

ผีพยาบาทเนภาพนี้ ทั่วร่างกายก็สั่นขึ้นจากนั้นก็เต้นตื่นขึ้นแล้วรีบเอาหนังสือเล่มหนึ่งออกจาก

นี่เป็นหนังสือที่เขานั้นแต่งขึ้นมาเอง ชื่อว่าหนังสือแห่งความตาย เป็นมนต์ที่เขานั้นวิจัยขึ้นมาเอง แซงคนอื่นไปหลังจากนั้นกลายเป็นพระพุทธเจ้า

ส่งผลให้ผีพยาบาทเริ่มช่วยเหลือคนตายได้ทันที...

หลังจากที่ฉีปู้อวี่นั้นฆ่ามหาปุโรหิตตายแล้ว ก็ไม่ได้ลงมืออีกเลย เพราะว่าในเวลานี้ไม่มีใครกล้ามาสู้กับเขาอีก ศพที่กองเต็มพื้น มหาปุโรหิตที่ถูกกล่าวนำว่าเป็นผู้แข็งแกร่งก็ถูกแทงตายคากำแพง ใครจะกล้าไปสู้อีก？！

“คุณมหาปุโรหิต！”

มีคนเห็นมหาปุโรหิตที่ถูกแทงอยู่บนกำลัง ไม่มีใครกล้าเชื่อสายตาตัวเองเลย

มหาปุโรหิตผู้ยิ่งใหญ่ออกโรง สุดท้ายยังไม่ทันออกจากเจียเผิง ก็ถูกคนนั้นใช้ปืนใหญ่แทงอยู่บนกำแพง มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ

ฉีป็อวี่เดินไปทางกำแพง สีหน้านิ่งเฉย ราวกับว่าตัวเองกำลังทำเรื่องไร้สาระ

“คุณเป็นใครกัน ทำไมแกร่งขนาดนี้…..”มหาปุโรหิตพูดขึ้นเบาๆ มีพลังชีวิตที่แกร่งมาก ยังไม่ตาย

ฉีปู่อวี่เดินไปตรงหน้าของเขา แล้วยื่นมือไปจับปืน แล้วดึงปืนออกมา

ไม่มีแล้วปืนใหญ่ ร่างของมหาปุโรหิตก็ค่อยๆไหลลงจากมาบนพื้น เลือดไหลอย่างไม่หยุด

เขาไม่มีแรงที่จะควบคุมร่างกายตัวเองเพื่อปิดปากแผล เขารู้ว่าตัวเองครั้งนี้ต้องตายแน่ๆ ยากที่จะรอด

เมื่อสักครู่ ทุกคนรู้สึกว่าชายใบ้คนนี้เหมือนจะอ่อนแอ แต่จริงๆแล้วเมื่อดูแล้วทำให้คนนั้นรู้สึกผอมบางอ่อนแอร ใครจะไปรู้คนนั้นเป็นเสือที่กินคนเลย ดุร้ายและฆ่าคนได้อย่างน่าตะลึง!

“รองหัวหน้าเก่งจริงๆ คนคนเดียวฆ่าคนตายได้ขนาดนี้ ยังจัดการมหาปุโรหิตได้อีกด้วย!”ผีพยาบาทพูด รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองได้บุญเต็มๆ แซงคนอื่นไปแล้ว

ฉีปู้อวี่ถือปืนยาวที่ติดเลือดไว้แล้วสะบัดเบาๆ เลือดที่ติดบนปืนก็ถูกสะบัดลอยออกไปในทันที ปืนยาวอันนี้ดูแล้วสว่างและสวยงามมาก

ปืนใหญ่ที่สว่างสวยงามใครจะไปคิดว่ามันนั้นเพิ่งฆ่าคนยอดฝีมือจากเจียเผิงไปเยอะขนาดนี้

“อย่าเปลี่ยนชื่อของคุณเมื่อคุณทำงาน อย่าเปลี่ยนนามสกุลเมื่อคุณนั่งลง ฉีปู้อวี่จากเรือนจำโยวตู!”ผีพยาบาลแปลไปหนึ่งประโยคแล้วพูดอย่างได้ใจ

คนเจียเผิงทุกคนต่างตะลึง คนใบ้คนนี้ที่มาพร้อมกับมิยาซากิ จินโซที่แท้เป็นคนหัวกั๋ว!

หัวกั๋วมียอดฝีมือแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!

ดวงตาของมหาปุโรหิตหมุนขึ้น มองไปทางฉีป็อวี่แล้วค่อยๆพูด: “คุณแกร่งมาก แต่….คุณฆ่าคนของพวกเราไปขนาดนั้น…..”

ฉีปู้อวี่โบกมือ ขาดคำพูดต่อไปของมหาปุโรหิตเอาไว้

ผีพยาบาทแปลอย่างขมขื่น:“ก่อนหน้านี้คนไร้ค่าอย่างผีพยาบาลยังสามารถฆ่าคนได้ที่เจียเผิงแล้วหนีไปทั่วสารทิศ ยิ่งกว่านั้นฉันคือฉีปู้อวี่!”

คำนี้แปลจนเขานั้นอยากจะตาย ตัวเองไร้ค่าขนาดนั้นเลยหรอ ถึงถูกเรียกว่า“คนไร้ค่า”มันน่าขยะแขยงจริงๆ !

แต่ว่า เขาคิดกลับกัน คนพวกนี้ไล่ตามฆ่าคนอื่นจนหมดหนทาง แล้วไร้ประตู….แต่หัวหน้าใหญ่ยิงคนละหนึ่งครั้ง ก็ฆ่าทุกคนจนตายหมด เรื่องไม่ใช่คนไร้ค่าตัวเองเป็นอะไร?

ฉีปู้อวี่ชี้หัวปืนลงไป แล้วเก็บไว้อย่างดี จากนั้นก็ยกกระบอกปืนขึ้นเตรียมตัวจะจากไป

“คุณเป็พ่อของฉีเติ่งเสียนอะไรนั้น…..น่าเสียดาย ถ้าให้ฉันกลับไปที่ผึ่งไหล เขาต้องตายในมือฉันแน่ๆ!”มหาปุโรหิตพูดอย่างไม่ตายใจ