มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 158

ถ้าหากเธอไม่พอใจ สามารถมาช่วยเขาได้!

ฟังดูสิคำพูดของคนคนนี้?

คนที่อยู่รอบๆก็งง ไอ้หมอนี่คือใครมาจากไหน สมองมีปัญหาหรอ ถึงได้กล้าพูดแบบนี้กับปลัดจังหวัด?!

หยางเหวินไคพูดด้วยความโกรธ: “โอ้อวด!”

เลขาอู่หันหัวมาแล้วมแงไปทางหยางเหวินไคแล้วพูดอย่างนิ่งๆ: “คุณชายหยาง ดูแล้วปลัดน่าจะงานยุ่งเกินไม่ได้สั่งสอนคุณ”

“คุณขับรถสำรองของปลัด มาพุ่งชนตรงนี้เสี่ยงที่จะชนคน รู้ไหมจะส่งผลเสียอะไรบ้าง?”

“รีบขอโทษต่อคุณฉี!”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะนำเรื่องนี้ไปบอกท่านปลัด เขาไม่มีทางปล่อยคุณไว้แน่!”

หยางเหวินไคนั้นถูกคำพูดของเลขาอู่พูโจนตกใจจากนั้นก็พูดแล้วตัวสั่นขึ้น: “อะไรนะ?คุณจะให้ฉันขอโทษเขา?”

“ล้อเล่นอยู่หรอ?ให้ฉันหยางเหวินไคขอโทษต่อหมาตัวหนึ่ง?”

“เลขาอู่ สมองของคุณขึ้นสนิมหรอ?!”

เลขาอู่โกรธมากหนึ่งมือตบไปแรงๆตบไปที่หน้าของหยางเหวินไค

แม้ว่าเขาเป็นเพียงแค่เลขาของปลัด แต่มีความสัมพันธ์ที่ชิดมิตรกับปลัด ปลัดนั้นถือเขาเป็นคนสนิท

เขารู้วิธีการทำสิ่งต่าง ๆ อย่างเหมาะสม ดังนั้นการตบในครั้งนี้ของตัวเองเขานั้นไม่กังวลจะมีผลส่งอะไรที่ตามมา

“คุณ....”คำพูดของหยางเหวินไคนั้นโกรธ เขาจับตรงหน้าตัวเอง แล้วจ้องเลขาอู่อย่างโกรธแค้น

ดาราสองคนก็ตกใจจนตัวสั่นขึ้น เรื่องแบบนี้พวกเขาก็ไม่กล้าพูดมากอีก

หลี่เทียนลั่วที่อยู่ข้างๆก็ทำได้แค่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

เลขาอู่พูดด้วยสีหน้ามืด: “วันนี้ถ้าคุณไม่ขอโทษต่อคุณฉี ฉันก็จะโทรหาพ่อของคุณทันทีแล้วให้พ่อของคุณมาดูเรื่องราวดีๆที่คุณทำเอาไว้!”

ขณะพูด เลขาอู่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูแล้วเหมือนจะเอาจริง

หยางเหวินไคนึกถึงพ่อที่เคร่ง บ่นไปสักพักแล้วกัดฟันพยักหน้าแล้วพูด: “เลขาอู่ คุณดีมากเลย บังคับจนทำให้ฉันต้องขอโทษคนนอก ฉันจำไว้แล้ว!”

ขณะที่พูด หยางเหวินไคหันหน้าไปทางฉีเติ่งเสียนแล้วพูด: “ขอโทษ เรื่องวันนี้ฉันทำผิดไปแล้ว!”

“ท่าทางนั้นหมายความว่ายังไง?” ฉีเติ่งเสียนถามอย่างนิ่งๆ

“คุณ....”หยางเหวินไคโกรธมาก อยากจะขยี้คนคนนี้แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่อมมืดของเลขขาอู่ เขาทำได้เพียงเก็บความโกรธเอาไว้

สูบหายใจลึกๆ หยางเหวินไคพูดต่อฉีเติ่งเสียน： “คุณฉี ขอโทษอย่างยิ่ง เรื่องของวันนี้เป็นความผิดของฉันขอให้คุณให้อภัยฉัน”

ครั้งนี้ ท่าทางของเขานั้นดีขึ้นมาอย่างมากน้ำเสียงนั้นดีขึ้นไม่น้อย

ฉีเติ่งเสียนรู้ดีว่าไอ่หมอนี่ไม่ได้พูดด้วยความจริงใจ แต่ว่าไม่อยากที่จะสนใจต่อละโบกมือแล้วพูด: “แบบนี้พอละ!”

หยางเหวินไคพูดอย่างเย็นชาแล้วกัดฟันพูด: “พวกเราไปกันเถอะ!”

เขาพาราคาสองคนจากไปจากที่นั้น รถที่ถูกฉีเติ่งเสียนนั้นทำลายจนเสียหายก็ทิ้งไว้นี้ไม่สนใจ

หลี่เทียนลั่วเห็นหยางเหวินไคจากไปแบบนี้ ไม่กล้าพูดอะไร พยุงลุงหลี่สองก็รีบจากที่นี่ไป

“ครั้งนี้เสียหน้าเยอะเลย!”ในใจของหลี่เทียนลั่วก็โกรธจนเข้าไส้

“ความสามารถของฉีเติ่งเสียน ไม่ธรรมดา...”ลุงหลี่สองไอแล้วพูขึ้น ภายในก็ยังเจ็บปวด

หลี่เทียนลั่นพูดอย่างนิ่งๆ: “หน้าของมวยตระกูลหลี่ของเราถูกทำลายเกือบทั้งหมดโดยสัตว์ร้ายตัวนี้ ต้องหาวิธีเอาหน้ากลับคืนมาให้ได้!ถึงเวลา อาจเชิญพ่อฉันลงมือ!”

ลุงหลี่สองพูดขึ้น: “มีพี่ใหญ่ออกมือ ก็มั่นคงเอา”

หลังจากที่คนพวกนี้จากไป ผู้ชมรอบๆก็ไม่มีอะไรให้ดูก็จากไปกันหมด

หลี่อวิ๋นหว่านถอนหายใจ เรื่องราวก็ถูกจัดการไอย่างง่ายดายขนาดนี้?นี่มันไม่ตามที่คิดไว้เลย!

แต่ว่า ฉีเติ่งเสียนไปมีความเกี่ยวข้องกับปลัดเมื่อไหร่?ทำให้ปลัดนั้นส่งเลขาตัวเองมาเชิญเขา!

เลขาอู่หัวเราะแล้วพูดขึ้น: “คุณฉี ขอเชิญคุณตามฉันไปพบคุณปลัดเถอะ?”

“วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี ไว้วันหลังเถอะ!”ฉีเติ่งเสียนตอบกลับอย่างนิ่งๆ ลากตัวหลี่อวิ๋นหว่านแล้วจากไป

ตอนนี้หลี่อวิ๋นหว่าน/นั้นรู้สึกทำตัวไม่ถูก จะพูดยังไงเขาก็เป็นถึงเลขาของปลัด ทำแบบนี้ไม่เสียมารยาทหรอ?

แต่ว่าเขาก็พูดมากไม่ได้ ทำได้เพียงหันตัวแล้วขอโทษเลขาแล้วยิ้มเบาๆ

เลขาอู่ก็ตกใจ จากนั้นก็จับไปที่แว่นตาของตัวเองแล้วพูดอย่างดุๆ: “ใหญ่ขนาดนี้เลย?เขาเป็นใครมาจากไหน?”

คำพูดที่ว่าไม่มีอารมณ์ของฉีเติ่งเสียนนั้นส่งกลับเลขาอู่ไปเลย ฟังที่เลขาอู่พูดจนจบ หยางหลิงกวงก็โกรธมาก

“ปลัด ไอ้ผู้คุมเรือนจำนี้มันเป็นใครมาจากไหน?ผู้คุมเรือนจำชั้นสองคนหนึ่ง ทำตัวใหญ่ขนาดนี้!”เลขขาอู่ถามอย่างขมขื่น

“ฉันก็ไม่รู้....แต่ว่า เขาคือคนที่ข้างบนให้ฉันเชิญเขามา”หยางหลิงกวงพูดแล้วสีหน้าสงสัย

เลขาอู่ตกใจแล้วพูด: “ข้างบน?”

หยางหลิงกวงพูดอย่างนิ่งๆ: “สมเด็จพระสังฆราชผู้ยิ่งใหญ่แห่งกรมสงคราม คุณฟู่เฟิงหยุน”

หลังจากที่เลขาได้ยินชื่อนี้เขาก็ยิ่งตกใจ ฝู่เฟิงหยุนคือคนระดับสูงของเมืองหัวกั๋ว และเขาได้สร้างความสำเร็จอันโด่งดังนับไม่ถ้วนและเรียกได้ว่ามีรูปร่างเหมือนเสาหลัก

“ฉันโทรหาท่านฟู่เหล่าก่อน...”หยางหลิงกวงพูดอย่างไม่มีทางเลือก หยิบโทรศัพท์แล้วโทรออกไป

หลังจากที่ฟู่เฟิงหยุนรับสายก็พูด: “เสี่ยวหยาง ฉันใกล้จะถึงเมืองจงไห่แล้ว คุณหาให้ฉันหรือยัง?”

หยางหลิงกวงพูดอย่างขมขืน: “ท่านฟู่เหล่า คนฉันนั้นหายเจอแล้ว แต่เขาบอกว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่อยากเจอฉัน....มีภาระหนักต้องแบก!”

ฟู่เฟิงหยุนได้ยินก็ตกใจ ไม่คิดเลยท่านปลัดอย่างหยางหลิงกวงไปเชิญคนยังเชิญมาไม่ได้?

ดูแล้ว ฉู่อู๋เต้าผู้บังคับบัญชารองที่ฉันชื่นชมนั้นมีความสามารถมาก!

คนไร้ความสามารถจะไม่เป็นอิสระมากนัก

ฟู่เฟิงหยุนรู้ดีว่าเรือนจำโยวตูมีระบบที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง อีกทั้งตลอดมาก็มีลูกคนโตของตระกูนฉีมาดูแล แต่นึกไม่ถึงว่า ความสามารถของฉีเติ่งเสียนนั้นจะแย่กว่าพ่อของเขา

“ไม่เป็นไร หนึ่งครั้งเชิญไม่ได้ ไปเชิญอีกครั้งก็ได้แล้ว”

“เล่าปี่ยังไปเชิญจูกัดเหลียงตั้งสามครั้ง ถูกปฏิเสธหนึ่งครั้งนับอะไรไม่ได้”

“ไปเชิญหลายๆครั้ง ก็ต้องมีเวลาที่เขานั้นอารมณ์ดี”

ฟู่เฟิงหยุดพูดนิ่งๆ: “ฉันจะอยู่เมืองจงไห่หลายวันอยู่ คุณรีบไปหาคนมาให้ฉัน”

หยางหลิงกวงพูด: “ท่านฟู่เหล่าสบายใจได้ ฉันจะพยายามจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ!”

หลังจากวางสาย หยางหลิงกวงถอนหายใจแล้วหันตัวไปพูดกับเลขาอู่: “ฉีเติ่งเสียนนิสัยเป็นยังไง?”

“หึม...นิสัยของเขาหรอ.....”เลขาอู่รู้สึกว่าผู้ยาก แต่ก็ไม่ดีที่จะพูดเรื่องของหยางเหวินไคออกมา

“เป็นอะไร?”หยางหลิงกวงถามขึ้น

“อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนชนิดที่เข้าหายาก”เลขาอู่พูโอย่างขมขื่นไม่รู้พูดยังไง

หยางหลิงกวงตบไปที่โต๊ะเบาๆแล้วพูดขึ้น: “เธอไปสืบเรื่องเกี่ยวกับเขาดู หาเวลาว่างสักหน่อยแล้วฉันไปพบเขากับตัว”

“นี่เป็นถึงคนที่ท่านฟู่เหล่าจะเจอ ถ้าฉันจัดการไม่ได้ จะทำให้ดูไร้ความสามารถเกิน!”

“เธอวางลงของช่วงนี้ไว้ก่อน แล้วไปจัดการเรื่องนี้ให้ดี!”

เลขาอู่พยักหน้าแล้วพูด: “รับทราบ ปลัด!”

ในเวลานี้ฉีเติ่งเสียน เขาพาหลี่อวิ๋นหว่านกลับไปที่ทางหมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่งแล้ว เรื่องอื่นเขานั้นไม่อยากใส่ใจ

หยางหลินกวงจะเจอเขาเพื่ออะไร เขาก็เดาถูก เรื่องส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่ฉู่อู๋เต้านั้นก่อขึ้นมา