มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 159

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก็ต้องผลกระทบต่ออารมณ์ของคน

แต่ว่า หลี่อวิ๋นหว่านยังไปที่คลังเหล้าไปยืมไวน์มาหลายๆขวด จากนั้นก็ถือโอกาสทำกับข้าวที่ถนัด ไม่สนใจว่าดื่มเหล้าแบบนี้แล้วจะดูบ้านนอกไหมแต่อร่อยก็จบ

“คุณฉี ฉันสงสัยมาเลยนะ คนแบบไหนที่ทำให้คุณรู้สึกทึ่งได้?”หลี่อวิ๋นหว่านทนไม่ไหวที่จะถาม

“พระเจ้าที่รู้ที่มีความสามารถ”ฉีเติ่งเสียนนึกขึ้นแล้วพูดอย่างนิ่งๆ

หลี่อวิ๋นหว่านตกใจ รู้สึกว่าไอ้หมอนี่ไม่เหมือนกับคนนับถือศาสนาคริสต์เลย

“วันนี้คุณไม่ไหวหน้าให้เขาเลยสักนิดนะ”หลี่อวิ๋นหว่านพูดแล้วหัวเราะ

“พวกเขาไม่เอาหน้าเลย ฉันจะไว้หน้าเขาทำไม?”ฉีเติ่นเสียนพูดแล้วสีหน้าไม่อารมณ์

หลี่อวิ๋นหว่างยกแก้วแล้วไปชนกับเขา แล้วก็ยกก้นไปนั่งใกล้เขาแล้วหัวเราะพูดขึ้น: “หน้าตาตอนคุณใจดีก็หล่อเหมือนกันนะ อะไรก็ไม่กลัว”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างนิ่งๆ: “เมื่อคุณคิดทุกอย่างให้เข้าใจแล้วไม่มีอะไรน่ากลัว เมื่อก่อนฉันก็รู้สึกว่าการมีตำแหน่งสูงๆมันน่ากลัวมา แต่ตอนนี้ก็แค่นั้นเอง”

“ใช้คำพูดของคานท์มาพูดก็พอ ในโลกใบนี้มีเพียงของสองอย่างที่ทำให้ฉันนั้นหวั่นไหว”

“อันหนึ่งคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันกว้างใหญ่เหนือศีรษะของเรา และอีกอันคือหลักศีลธรรมอันสูงส่งในหัวใจของผู้คน”

หลี่อวิ๋นหว่านคลุกคลีกับฉีเติ่งเสียนนานเข้ารู้สึกว่าเขานั้นไม่ธรรมดา ไม่เพียงแค่มีกำลังมีภูมิหลัง จากการกระทำต่างๆของเขาแล้ว สามารถดูออกว่าเขานั้นถูกสอนมาอย่างดี

ขณะพูด ฉีเติ่งเสียนยื่นมืออันใหญ่ๆลงไปที่ขาที่สวยงามของหลี่อวิ๋นหว่าน

หลี่อวิ๋นหว่านหัวเราะแล้วพูด: “ขณะที่คุณพูดแบบนี้มือของคุณช่วยซื่อสัตว์หน่อย ฉันจะได้เชื่อจริงๆ!”

“เฮ้ย?ทำไมมือของฉันถึงไปอยู่ที่นั้น?ขอโทษ ขอโทษ.....”ฉีเติ่งเสียนรีบเก็บมือแล้วพูดขึ้น

ทั้งสองดื่มเหล้าไปแล้วคุยกับไป ไม่นาน ขวดเปล่าก็กองอยู่ครึ่งโต๊ะ

ตอนเหล้าขึ้นสมองหลี่อวิ๋นหว่านทนไม่ไหวที่จะถาม: “คุณว่าถ้าหากเมิ่งเมิ่งรู้ว่าพวกเราชายโสดหญิงโสดอยู่ด้วยกัน ดื่มเหล้าจนถึงตอนนี้ จะมีความคิดอย่างไร?”

ฉีเติ่งเสียนไม่ตอบกลับ แล้วดื่มเหล้าไปหนึ่งคำ

หลี่อวี๋นหว่านทนไม่ไหวที่จะเตะขาแล้วพูด: “ถามคุณอยู่!”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “คุณรู้สึกว่าเขาจะมีความคิดอะไรละ?คุณสนิทกับเขามากว่าไหมแล้วทำถามฉัน?”

“ฉันไม่รู้ว่าเขานั้นจะโกรธไหม เขาเคยพูดว่า เขาไม่ชอบคุณ ถ้าหากว่าฉันชอบก็ให้ฉัน....ฮ่าๆๆ....”หลี่อวิ๋นหว่านทนไม่ไหวที่จะหัวเราะดังๆ

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพูดไม่ออกและหดหู่เล็กน้อย จากนั้นก็ฟังหลี่อวิ๋นหว่านพูด: “ถ้าหากมีวันหนึ่ง เขาเปลี่ยนใจ ให้คุณไปใช้ชีวิตดีๆกับเขา คุณจะเลือกยังไง?”

ฉีเติ่งเสียนได้ยินก็ตกตะลึง

หลี่อวิ๋นหว่านเห็นเขาไม่พูดอะไรเขาซึมขึ้นมาแล้วขาเล็กๆก็ถูกไปที่ขาของเขาขึ้นๆลงๆแล้วพูดอย่างยั่วๆ: “คนไม่มีหัวใจ คำพูดที่หลอกล่วงยังพูดไม่เป็น!”

ฉีเติ่งเสียนตอบสนองได้แล้วสมองก็เบลอๆ แขนขาวยื่นออกไปแล้วห้านิ้วก็เคลื่อนไหวขึ้นแล้วพูดอย่างดุๆ: “มีแค่เด็กน้อยที่เลือก ฉันเอาทั้งหมด!”

“ห๊ะ?!”

ครั้งนี้ทำเอาหลี่อวิ๋นหว่างนั้นงง แล้วหัวเราะถีบเขาหนึ่งครั้ง

ฉีเติ่งเสียนไม่รู้ว่าตัวเองดื่มไปเท่าไหร่แล้ว แต่กลับรู้สึกว่าคุยกับหลี่อวิ๋นหว่างนั้นมีความสุข ดื่มไปดื่มมาก็ภาพตัดเลย

หนึ่งหลับจนถึงเช้าวันที่สอง เปิดตาขึ้นมา ปรากฏว่าทั้งสองนอนเบียดกันที่โซฟา บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดเหล้า

“เชี้ย ไม่ต่างอะไรกับหมา นี่มันน่าขายหน้าจัง!”ฉีเติ่งเสียนพบว่าคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วขมวดคิ้วอย่างดุๆ

อยากจะลุกขึ้น แต่พบว่าหลี่อวิ๋นหว่างเหมือนกับปลาหมึกที่เกาะอยู่บนตัวของเขา

รอหลังจากที่สร่างเมา ลมหายใจของฉีเติ่งเสียนค่อยๆเร็วขึ้น บวกกับหลี่อวิ๋นหว่างที่กอดเขาอย่างใกล้ชิด ดังนั้นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของคนที่ไม่ใช่สุภาพบุรุษที่ซื่อตรงจะเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ

จากนั้นฉีเติ่งเสียนตัดสินใจทำภารกิจที่เมื่อวันอยากทำให้สำเร็จ