มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 160

ฉีเติ่งเสียนครั้งนี้เปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำเป็นผู้กระทำไม่ตามที่หลี่อวิ๋นหว่านนั้นคิดไว้ เขารู้สึกว่าเกมที่เขาควบคุมไว้อย่างแน่นๆ มันผิดพลาดไปหมด

“ครั้งหน้าถ้าคุณมาที่นี้อีก ไม่มีโอกาสที่คุณจะมาล้อฉันได้อีก!”ฉีเติ่งเสียนปล่อยตัวหลี่อวิ๋นหว่านแล้วถอยหายใจ กำลังจองดวงตาและใบหน้าที่แดงของเขา

“มันก็ไม่แน่นอนหรอก!”หลี่อวิ๋นหว่านเลียไปริมฝีปากของตัวเองที่บวม แล้วหัวเราะเบาๆขึ้น

ฉีเติ่งเสียนยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วแตะไปที่ริมฝีปากแดงๆของเขาหัวเราะพูขึ้น: “ติดใจแล้วใช่ไหม?”

พูดจบเขาก็ส่ายหัวแล้วพูอีก: “ฉันไปสนามบินแล้ว เย็นๆเจอกัน”

รอฉีเติ่งเสียนจากไปจากคฤหาสน์ หลี่อวิ๋นหว่างถึงค่อยๆตั้งสติขึ้นได้

“ไอ้หมอนี่เลวจริงๆ ตอนที่จู๊บปากมือก็ไม่หยุดนิ่งเลย.....”หลี่หวิ๋นหว่านหน้าแดงกัดฟัน แต่กลับไม่มีความโกรธเลยแม้แต่นิด ภายในใจเหมือนมีลมแห่งความรัก

วันนี้หลี่อวิ๋นหว่านก็ได้เห็นอีกด้านของฉีเติ่งเสียน มีเสน่ห์และเผด็จการมาก

นี่คืออีกด้านของผู้ดูแลโยวตูคนที่สอง

ฉีเติ่งเสียนถึงสนามบิน จากนั้นหาป้ายหนึ่งแผ่นแล้วเขียนชื่อหยางกวนกวน แล้วยืนที่ประตูช่องรับ

ผ่านไปไม่นาน ผู้หญิงฉลาดสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงลำลองสีดำเดินออกมาจากทางออก การปรากฏของเขาดึงดูดสายตาของชายมากมาย

เครื่องแต่งกายดูเรียบง่าย แต่รูปร่างของเธอเทียบได้กับนางแบบแต่ก็สะดุดตาอย่างยิ่ง

สูงขายาวอีกทั้ง หน้าอกใหญ่.....กระดุมเสื้อเชิ้ต เหมือนกับกำลังจะแตกออกมา

“ใหญ่กว่าของหลี่อวิ๋นหว่านอีก!”ฉีเติ่งเสียนมองเห็นผู้หญิงคนนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะมองดูอีกครั้ง ผู้ชายหยุดมองไม่ได้เลย

ผู้หญิงจะรังเกียจเล็กน้อยจากการจ้องมองของผู้ชายเหล่านี้ ทนไม่ไหวขมวดคิ้วเบาๆ มองไปที่ป้ายรับจากนั้นก็เดินไปทางฉีเติ่งเสียน

“คุณก็คือฉีเติ่งเสียน?”หญิงสาวเปิดปากพูด ริมฝีปากสีแดงของเธอแยกออกเล็กน้อย และร่างกายของเธอก็มีเสน่ห์เซ็กซี่อย่างอธิบายไม่ได้

“อืม คุณคือหยางกวงกวง?”ฉีเติ่งเสียนตั้งสติขึ้นแล้วรีบตอบกลับเขา

ความรังเกียจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว ขมวดคิ้วขึ้นเบาๆแล้วพูด: “ฉันก็คือหยางกวงกวง”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วพูด: “ชิวเมิ่งให้คุณมากรับฉัน”

หยางกวงกวงพยักหน้า นำกระเป๋าเดินทางโยนไปจากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

“กวนตีนขนาดนี้เลยหรอ?”ฉีเติ่งเสียนจับกระเป๋าเดินทางส่ายหัวอย่างไร้คำพูด เดินตามหลังของหยางกวงกวงออกไป

หญิงสาวคนนี้ชื่อหยางกวงกวง สัดส่วนของขนาดร่างกายนั้นเกินจริงไปเล็กน้อยและที่สำคัญไปกว่านั้นคือเขามีขายาวคู่หนึ่ง

ฉีเติ่งเสียนพาหยางกวงกวงมาที่จอดรถแล้วกดกุญแจรถ หยางกวงกวงมองไปหนึ่งครั้งอย่าไร้อารมณ์: “รถโฟล์คสวาเกน?”

รถโฟล์คเภาตันแบบนี้ไม่ดูดีๆ ก็จะนึกว่าเป็นรถโฟล์คสวาเกน อีกทั้งยังหยุดการผลิตแล้วในตลาดน้อยจนน่าสงสาร

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากอธิบาย นำกระเป๋าเดินทางไว้ที่ข้างหลังรถ ขับรถพาหยางกวงกวงไปพักที่โรงแรมที่ชิวเมิ่งจัดเตรียมไว้

“เมิ่งเมิ่ง ฉันถึงเมืองจงไห่แล้ว สามีของคุณรับฉันแล้ว อืม ฉันกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อนนะ เย็นๆค่อยไปกินข้าว.....”หยางกวงกวงโทรหาเฉียวชิวเมิ่งบนรถ

ตอนที่ไปกินข้าวเย็น เฉียวชิวเมิ่งไม่ได้เรียกฉีเติ่งเสียน โดยปกติฉีเติ่งเสียนก็ไม่ร่วมด้วยถ้าหากไม่มีใครเชิญ

“กวงกวง ยินดีต้อนรับกลับประเทศ!”เฉียวชิวเมิ่งเห็นหยางกวงกวงก็รีบเข้าไปกอด

“วันนี้ฉันกำลังคุยธุรกิจกับคนของเทียนไล่แคปปิตอลอยู่ ดังนั้นไม่ได้ไปรับเธอเลย ขอโทษจริงๆนะ!”

หยางกวงกวงหัวเราะแล้วพูดขึ้น: “ไม่เป็นไร เธอก็เรียกสามีเธอไปรับฉันแล้วไม่ใช่หรอ?”

ในเวลาที่ทั้งสองกำลังคุยกันหลี่อวิ๋นหว่านก็มา

“ความสัมพันธ์ของเธอและสามีของเธอดูไม่เหมือนไม่ค่อยดีเลยนะ?”หลังจากดื่มไปหลายแก้ว ทุกคนเปิดเรื่องพูดคุย หยางกวงกวงก็เปิดปากถามขึ้นมา

“สามีในนาม พ่อฉันเป็นคนบังคับ ระหว่างฉันและเขาไม่มีความรู้สึกต่อกันเลย”

“อีกทั้ง ผู้ชายคนนี้เป็นตัวปัญหาและเขาชอบพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องทางการ”

เฉียวชิวเมิ่งถอยหายใจส่ายหัวไปมาแล้วพูด: “ฉันว่า ลากไปอีกสักสองสามปีถึงเวลาบอกกับพ่อฉันว่าจะหย่า ท่านน่าจะไม่ปฏิเสธแล้ว?”

หยางกวงกวงพยักหน้า เขาก็รู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอะไร ตอนที่ตัวเองออกมาจากประตูทางออกไอ้หมอนี่ก็จ้องแต่หน้าอกของตัวเองอย่างไม่หยุด

หลี่อวิ๋นหว่านได้ยินคำพูดของสองคนนี้ แต่ในใจยังคงแอบๆได้ใจ ตอนนี้ฉีเติ่งเสียนก็เหมือนกับเพชรชิ้นหนึ่ง พวกเขาไม่พบก็ยิ่งดีตัวเองก็สามารถเก็บอย่างเงียบๆ

ผู้คนในโลกโบราณจะมีความสุขเป็นเวลานานและรู้สึกภาคภูมิใจหากพลาดบางสิ่งบางอย่างไปครั้งหนึ่ง ตอนนี้ หลี่อวิ๋นหว่านมีความคิดเช่นนี้

“ไม่รู้ว่าในอนาคตเธอวางแผนอะไรไว้ให้กับตัวเอง?”หยางกวงกวงทนไม่ไหวที่จะถามขึ้นอย่างสงสัย

“อ๊ะ....วันนี้คุยธุรกิจกับคนของเทียนไล่แคปปิตอล พวกเขาเปิดเผยผู้บริหารลึกลับคนนั้นไหมเหมือนกับว่าจะดูแลฉันอย่างดี ฉันไม่รู้ว่าผู้บริหารลึกลับนั้นหมายความว่ายังไง”เฉียวชิวเมิ่งเมนริมฝีปากจากนั้นพูดขึ้น

หยางกวงกวงพูดขึ้น: “ฉันเคยได้ยินว่าผู้บริหารลึกลับคนนี้พักที่วิลล่าวิมานเมฆ อีกทั้งเป็นคนที่สามารถทำให้สวีเอ้าเสวี่ยนั้นกินไม้เรียวได้ ต้องมีฐานะที่ใหญ่โต ภายนอกเทียนไล่แคปปิตอลเป็นสินทรัพย์ของเซี่ยงกรุ๊ป ในความเป็นจริงผู้สนับสนุนทางการเงินคือผู้บริหารลึกลับคนนี้!”

หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกว่านี่น่าเชื่ออยู่ เซี่ยงตงฉิงตั้งใจสร้างตัวตนของผู้บริหารลึกลับออกมา ตอนแรกเหมือนฉีเติ่งเสียน แต่ว่าสวีเอ้าเสวี่ยและคนอื่นๆเพราะว่าเข้าใจผิดเรื่อง“วิลล่าวิมานเมฆ” คิดว่าผู้บริหารลึกลับคือฉู่อู๋เต้า

เซี่ยงตงฉิงไม่มีทางเอาตัวเองเข้าไปพัวพันเรื่องนี้ แต่ว่าก็ทำตามข้อตกลงและคาดเดาต่อไป จนทำให้ผู้บริหารลึกลับคนนี้ดูเหมือนไม่อาจหยั่งรู้ได้มากขึ้นเรื่อยๆ

สวีเอ้าเสวี่ยและคนอื่นๆคาดการณ์ว่า ฉีเติ่งเสียนเป็นแค่หุ่นเชิดของผู้บริหารของเทียนไล่แคปปิตอล แต่ความจริงแล้วคนที่เป็นเจ้าของจริงๆคือฉู่อู๋เต้าที่ยังไม่ปรากฏ

อีกทั้งพนักงานทั่วเทียนไล่แคปปิตก็คิดว่าเป็นแบบนี้

“ถ้าหากเขาสนใจเธอจริงๆ อย่างนั้นก็อย่าลังเลเลย ผู้ชายแบบนี้ไม่ได้เจอบ่อยๆ”หยางกวงกวงหัวเราะแล้วพูด “อวิ๋นหว่าน เธอพูดอะไร?”

หลี่อวิ๋นหว่านพยักหน้าแล้วพูด: “ฉันรู้สึกว่าที่เธอพูดนั้นมีเหตุผล!”

เฉียวชิวเมิ่งไม่พูดอะไร

หยางกวงกวงพูด: “ครั้งนี้ฉันกำลังจะไปสมัครเป็นเลขาผู้บริการของเทียนไล่แคปปิตอล ถึงเวลานั้นอาจมีโอกาสได้คลุกคลีกับผู้บริหารลึกลับนั้น ฉันช่วยเธอส่องทางก่อน”

“ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนหนึ่งที่ซื้อกำลังช่วยหญิงสาวคนหนึ่งอย่างไม่มีเหตุผล ต้องไม่มีสาเหตุอื่นแล้ว”

“เมิ่งเมิ่ง เธอคว้าโอกาสไว้ดีๆนะ!”

เฉียวชิวเมิ่งพยักหน้าเบาๆแล้วพูดขึ้น: “ถ้าหากเธอมีข่าวอะไรก็มาคุยกับฉันนะ”

ข้าวหนึ่งมื้อทั้งสามคนคุยกันอย่างสนุก

หลี่อวิ๋นหว่านในใจรู้สึกตลกมาก เซี่ยงตงฉิงแกล้มทำเป็นผู้บริหารลึกลับนั้นทำเกินตัวไปไหม?อาจสามารถทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวชิวเมิ่งและฉีเติ่งเสียนได้

ถ้าหากฉีเติ่งเสียนรู้ว่าตัวเองจะถูกผู้บริหารลึกลับนี้ถีบไปที่มุกกำแพง ไม่รู้ว่าบนใบหน้ายังจะมีความสุขแบบนี้อีกไหม?

หรืออาจถ้าหากเฉียวชิวเมิ่งรู้ว่าผู้บริหารลึกลับนี่ไม่มีตัวตน ผู้บริหารลึกลับนั้นก็คือฉีเติ่งเสียน เขานั้นคิดยังไง?

แค่คิดเขาก็รู้สึกว่ามีความหมายมากเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเติ่งเสียนได้รับคำขอจากเฉียวชิวเมิ่งให้ขับรถไปรับหยางกวงกวงที่โรงแรมแล้วไปส่งที่เทียนไล่แคปปิตอล