มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 160

ฉีเติ่งเสียนครั้งนี้เปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำเป็นผู้กระทำไม่ตามที่หลี่อวิ๋นหว่านนั้นคิดไว้ เขารู้สึกว่าเกมที่เขาควบคุมไว้อย่างแน่นๆ มันผิดพลาดไปหมด

“ครั้งหน้าถ้าคุณมาที่นี้อีก ไม่มีโอกาสที่คุณจะมาล้อฉันได้อีก!”ฉีเติ่งเสียนปล่อยตัวหลี่อวิ๋นหว่านแล้วถอยหายใจ กำลังจองดวงตาและใบหน้าที่แดงของเขา

“มันก็ไม่แน่นอนหรอก!”หลี่อวิ๋นหว่านเลียไปริมฝีปากของตัวเองที่บวม แล้วหัวเราะเบาๆขึ้น

ฉีเติ่งเสียนยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วแตะไปที่ริมฝีปากแดงๆของเขาหัวเราะพูขึ้น: “ติดใจแล้วใช่ไหม?”

พูดจบเขาก็ส่ายหัวแล้วพูอีก: “ฉันไปสนามบินแล้ว เย็นๆเจอกัน”

รอฉีเติ่งเสียนจากไปจากคฤหาสน์ หลี่อวิ๋นหว่างถึงค่อยๆตั้งสติขึ้นได้

“ไอ้หมอนี่เลวจริงๆ ตอนที่จู๊บปากมือก็ไม่หยุดนิ่งเลย.....”หลี่หวิ๋นหว่านหน้าแดงกัดฟัน แต่กลับไม่มีความโกรธเลยแม้แต่นิด ภายในใจเหมือนมีลมแห่งความรัก

วันนี้หลี่อวิ๋นหว่านก็ได้เห็นอีกด้านของฉีเติ่งเสียน มีเสน่ห์และเผด็จการมาก

นี่คืออีกด้านของผู้ดูแลโยวตูคนที่สอง

ฉีเติ่งเสียนถึงสนามบิน จากนั้นหาป้ายหนึ่งแผ่นแล้วเขียนชื่อหยางกวนกวน แล้วยืนที่ประตูช่องรับ

ผ่านไปไม่นาน ผู้หญิงฉลาดสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงลำลองสีดำเดินออกมาจากทางออก การปรากฏของเขาดึงดูดสายตาของชายมากมาย

เครื่องแต่งกายดูเรียบง่าย แต่รูปร่างของเธอเทียบได้กับนางแบบแต่ก็สะดุดตาอย่างยิ่ง

สูงขายาวอีกทั้ง หน้าอกใหญ่.....กระดุมเสื้อเชิ้ต เหมือนกับกำลังจะแตกออกมา

“ใหญ่กว่าของหลี่อวิ๋นหว่านอีก!”ฉีเติ่งเสียนมองเห็นผู้หญิงคนนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะมองดูอีกครั้ง ผู้ชายหยุดมองไม่ได้เลย

ผู้หญิงจะรังเกียจเล็กน้อยจากการจ้องมองของผู้ชายเหล่านี้ ทนไม่ไหวขมวดคิ้วเบาๆ มองไปที่ป้ายรับจากนั้นก็เดินไปทางฉีเติ่งเสียน

“คุณก็คือฉีเติ่งเสียน?”หญิงสาวเปิดปากพูด ริมฝีปากสีแดงของเธอแยกออกเล็กน้อย และร่างกายของเธอก็มีเสน่ห์เซ็กซี่อย่างอธิบายไม่ได้

“อืม คุณคือหยางกวงกวง?”ฉีเติ่งเสียนตั้งสติขึ้นแล้วรีบตอบกลับเขา

ความรังเกียจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว ขมวดคิ้วขึ้นเบาๆแล้วพูด: “ฉันก็คือหยางกวงกวง”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วพูด: “ชิวเมิ่งให้คุณมากรับฉัน”

หยางกวงกวงพยักหน้า นำกระเป๋าเดินทางโยนไปจากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

“กวนตีนขนาดนี้เลยหรอ?”ฉีเติ่งเสียนจับกระเป๋าเดินทางส่ายหัวอย่างไร้คำพูด เดินตามหลังของหยางกวงกวงออกไป

หญิงสาวคนนี้ชื่อหยางกวงกวง สัดส่วนของขนาดร่างกายนั้นเกินจริงไปเล็กน้อยและที่สำคัญไปกว่านั้นคือเขามีขายาวคู่หนึ่ง

ฉีเติ่งเสียนพาหยางกวงกวงมาที่จอดรถแล้วกดกุญแจรถ หยางกวงกวงมองไปหนึ่งครั้งอย่าไร้อารมณ์: “รถโฟล์คสวาเกน?”

รถโฟล์คเภาตันแบบนี้ไม่ดูดีๆ ก็จะนึกว่าเป็นรถโฟล์คสวาเกน อีกทั้งยังหยุดการผลิตแล้วในตลาดน้อยจนน่าสงสาร

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากอธิบาย นำกระเป๋าเดินทางไว้ที่ข้างหลังรถ ขับรถพาหยางกวงกวงไปพักที่โรงแรมที่ชิวเมิ่งจัดเตรียมไว้

“เมิ่งเมิ่ง ฉันถึงเมืองจงไห่แล้ว สามีของคุณรับฉันแล้ว อืม ฉันกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อนนะ เย็นๆค่อยไปกินข้าว.....”หยางกวงกวงโทรหาเฉียวชิวเมิ่งบนรถ

ตอนที่ไปกินข้าวเย็น เฉียวชิวเมิ่งไม่ได้เรียกฉีเติ่งเสียน โดยปกติฉีเติ่งเสียนก็ไม่ร่วมด้วยถ้าหากไม่มีใครเชิญ

“กวงกวง ยินดีต้อนรับกลับประเทศ!”เฉียวชิวเมิ่งเห็นหยางกวงกวงก็รีบเข้าไปกอด