มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1622

“คุณฉีเสื้อตัวนี้เหมาะสมกับคุณมากเลย ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่เลือกเสื้อผ้าเป็นเลือกมาให้ !”

“ว้าว คุณนาย วันนี้คุณสวยมากๆเลย สวมชุดเดรสสีดำเต็มตัวดูสง่างามเหมือนกับหงส์ดำ ดึงดูดสายตาคนได้ทั้งงานจริงๆ”

เย่จีกั๋วเริ่มประจบสอพลออย่างน่าไม่อายทันทีที่พวกเขาลงจากาถ อย่างไรก็ตามการพึ่งพาการพูดประจบของเขาในได้ผลดีมาก ทำให้คุณซุนอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา

ฉีเติ่งเสียนปล่อยให้เย่จีกั๋วเล่นสักพัก จากนั้นจึงพาซุนหยิงซูเดินไปที่ประตู จั่วเฉินกำลังต้อนรับแขกอยู่กับภรรยาของเขา

ภรรยาของจั่วเฉินมีอายุใกล้ไล่เลี่ยกับเขา และเธอก็ยังสง่างามมากทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความสง่างามและมีเกียรติ

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงเพื่อนผู้หญิง แน่นอนว่าฉีเติ่งเสียนหน้าตาดีที่สุด การคุยโอ้อวดของเย่จีกั๋วที่ผู้คนทั้งหลายพากันยักย่อง ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นการสอพลอไปซะทั้งหมด แต่คุณนายซุนก็มีศักยภาพที่จะทำได้จริงๆ

“ยินดีต้อนรับทั้งสองท่าน !” หลังจากที่จั่วเฉินเห็นทั้งสองคนก็ยิ้มต้อนรับอย่างเป็นมิตร

คนหนึ่งเป็นสปอนเซอร์ที่สนับสนุนเขา และอีกคนก็คือผู้ใหญ่ที่ค่อยช่วยเหลือเขาไว้มากมาย แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาต้อนรับอย่างดีได้ยังไงล่ะ?

ฉีเติ่งเสียนกับจั่วเฉินจับมือกันเล็กน้อย พร้อมกับพยักหน้าไปให้ภรรยาของจั่วเฉินจากนั้นก็เข้าไปในห้องโถงพร้อมกับซุนหยิงซู

วันนี้ซุนกั๋วฉวินไม่ได้มาแต่ก็ส่งซุนเจี้ยนเฉินมา หลังจากที่เขาเห็นฉีเติ่งเสียน เขาก็เดินเข้ามาพูดตุยด้วยรอยยิ้ม : “อาจารย์ คุณมาแล้วเหรอ !”

ฮีเติ่งเสียนอดที่จะรู้แปลกใจไม่ได้ ทำไมกั๋วฉวินถึงได้แสดงความกระตือรือร้นขนาดนี้ ?

อันที่จริงแล้ว ซุนเจี้ยนเฉินเองก็ทำตัวไม่ถูก เขารู้นิสัยของฉีเติ่งเสียนแล้วว่าหากเขาไม่เข้ามาทักทายก่อน แล้วหากเป็นอีกฝ่ายเขามาทักทายก่อนมันจะเป็นอะไรที่น่าเขินอาย

การที่เป็นฝ่ายมาทักทายก่อน และอย่าให้โอกาสอีกฝ่ายในการยืมแสดงความคิดเห็น ด้วยวิธีนี้ตัวเขาก็จะโกรธน้อยลง

“นายน้อยซุน” ซุนหยิงซูหยักหน้าเล็กน้อยให้ซุนเจี้ยนเฉิน พร้อมทักทายด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีครับคุณนายซุน” ซุนเจี้ยนเฉินเองก็ตอบกลับอย่างเกรงใจ

ต่อซุนหยิงซูแล้วบ้านตระกูลซุนถือเป็นผู้มีพระคุณ หากไม่ได้ซุนกั๋วฉวินช่วยเหลือ เธอคงไม่อาจจัดการเรื่องสมาคมผึ่งไหลได้ และตอนนี้เธอก็คงจะยังติดอยู่กับภาวะยากลำบากเช่นนั้นอยู่

ฉีเติ่งเสียนถามขึ้น : “ท่านผู้เฒ่าไม่ได้มาด้วยเหรอ ?”

ซุนเจี้ยนเฉินพูด : “คุณปู่ไม่ค่อยมาออกหน้าออกตาในโอกาสเช่นนี้หรอก มีเพียงครั้งเดียวเมื่อไม่นานมานี้ก็คือตอนที่เขารับคุณเจียงเป็นหลานสาวของเขา…..”

ในตอนที่พูด เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองฉีเติ่งเสียนด้วยความรังเกียจกับผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนี้!

แน่นอนว่าในสายตานั้นรวมไปถึงความอิจฉา….ใครจะไม่อยากมีราชินีภาพยนตร์อยู่ทางซ้าย มีภรรยาผู้มั่งคั่งอยู่ทางขวาล่ะ?

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีผู้คนเข้ามามากขึ้น หลีเสวียนเจิ้นที่เป็นศัตรูบ่อยครั้งกับซุนหยิงซูก็มาถึงแล้ว หรือแม้แต่คู่แข่งของจั่วเฉินอย่างโหยวซินก็มาถึงแล้วเช่นกัน

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นงานการกุศล แม้ว่าบ้านตระกูลซุนจะให้การสนับสนุนจั่วเฉิน แต่นี่ก็ถือเป็นงานทำความดีโหยวซินก็ควรจะมา

“นายน้อยซ่ง ทางนี้ !” จู่ๆหลีเสวียนเจิ้นก็โบกมือให้ชายหนุ่ม พร้อมทักทายเขาด้วยเสียงเล็กๆ

ชายหนุ่มที่ใส่สูทสีน้ำเงินเข้ม ค่อยๆเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนมั่นใจในตัวเองมากเขาก็คือซ่งผู้แห่งตระกูลซ่ง!

ซ่งผู้เช็คแฮนด์กับหลี่เสวียนเจินอย่างสุภาพบุรุษ พร้อมหอมไปที่หลังมือหนึ่งที กล่าวขึ้น: “คุณซ่ง เป็นเกียรติที่ได้พบคุณครับ”

เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนยังแสร้งทำตกตะลึงไม่รู้เรื่อง ซ่งผู้ก็แค่ยิ้มแล้วพูดว่า : “คุณหลี่ อย่าได้โกรธเคืองไป พวกเราไปคุยกันเถอะ”

หลี่เสวียนเจินมองฉีเติ่งเสียนกับซุนหยิงซูด้วยสายตาเย็นชา แล้วยิ้มอย่างฝืนๆพูดขึ้น : “วันนี้ก็รอขายหน้าเขาไปเถอะ ไอ้สารเลว !”

ซุนเจี้ยนเฉินรอจนทั้งสองฝ่ายคุยกันเสร็จสิ้นแล้ว ก่อนที่เขาจะเข้ามาและพูดว่า : “อาจารย์สุดยอดมากเลย”

“เด็กน้อย เมื่อกี้ตอนที่ซ่งผู้เข้ามาเธอก็หลบเขาแล้ว? ตอนนี้เขาไปแล้วเธอก็เลยมาวางมาด? เธอกลัวเขาใช่หรือเปล่าเนี่ย!” ฉีเติ่งเสียนถามขึ้น

“คุณปู่ฉันบอกว่า ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะขัดแย้งกับบ้านตระกูลซ่ง เมื่อตระกูลซุนกับตระกูลซ่งเปิดฉากสู้กัน ทั้งเผิงไหลก็ตกอยู่ในความวุ่นวาย คุณปู่อยากให้คนเผิงไหลมีชีวิตที่ดีไม่ใช่ให้เผิงไหลยิ่งวุ่นวายมากกว่าเดิม!” ซุนเจี้ยนเฉินพูดอธิบายจริงจังเกี่ยวกับพฤติกรรมที่ตัวเขาหลบหนี

ฉีเติ่งเสียนอึ้งไปสักครู่ เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ก็ฟังดูมีเหตุผลอยู่ จริงอยู่ที่บ้านตระกูลซุนกับบ้านตระกูลซ่งต่างก็เป็นตระกูลที่มีอิทธิพลทั้งคู่ คนหนึ่งก็ โดดนเด่นยิ่งใหญ่ อีกคนก็ซ่อนลับไม่เปิดเผย หากว่าทั้งสองมาชนกันโดยตรงคงจะมีผลกระทบที่รุนแรงมาก

ซุนเจี้ยนเฉิน : “นักอักษรวิจิตหลั่วฮันที่ซ่งผู้พามาด้วย ฉันรู้จักเขา เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการประดิษฐ์อักษร การประดิษฐ์อักษรของเขาดีมาก อย่างเข้าถึงแก่นแท้!”

ฉีเติ่งเสียนถามขึ้น : “เธออยากจะบอกอะไรหรอ ?”

ซุนเจี้ยนเฉิน : “ซ่งผู้ไม่เคยทำอะไรออกนอกขอบเขตโดยไม่วางแผน การที่เขาพาหลั่วฮั่นไปมางานเลี้ยง เขาต้องมีแผนการอย่างดีแน่ ต้องระวังในการรับมือให้ดีๆ นอกจากนี้หลั่วฮั่นก็คือนักวิจิตรอักษรที่ร่ำรวยมาก แล้วเขายังมีของโบราณสะสมอยู่ไม่น้อย !”

บ้านตระกูลซุนเป็นตระกูลที่ลำบากตากแดดตากฝนมาก่อน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ซุนเจี้ยนเฉินจะ….ทุบร่มกันฝนของคนอื่นทิ้ง !”

เมื่อฉีเติ่งเสียนได้ฟังอย่างนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกายอย่างที่คาดไว้ เขายิ้มและพูดขึ้น : “อึม ประเทศของเราเสียของโบราณไปให้กับเผิงไหลไปไม่น้อยจริงๆ!” อืม…..มันไม่สำคัญว่าเขาจะร่ำรวยหรือไม่ ฉันก็แค่อยากแบ่งเบาความกังวลให้กับชาติเท่านั้นเอง”

ซุนเจี้ยนเฉิน : “ใช่ใช่ใช่…..”

เขายังไม่ทันจะได้พูดจบ ฉีเติ่งเสียนก็รีบวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ เขาพลางออกไปพลางพูดทักทายอย่างเป็นกันเอง : “โย่ว หลงถู! คุณหลง! ได้กินเกี๋ยวแล้วหรือยัง?!”