มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1671

จ้าวซือชิงเก่งทุกด้าน แต่ติดอยู่เรื่องเดียวคือด้านการทำอาหาร แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขมาก

อาหารสีเข้มคือจานเด็ดของจ้าวซือชิง ยกตัวอย่างเช่นซุปเป็ดย่างหรือไส้ที่ยังคงรักษากลิ่นอายดั้งเดิมเอาไว้......

ใครจะไปสู้รองหัวหน้าใหญ่ที่ทั้งหล่อเหลา ทัศนคติดี ดูแลคนเก่ง เคร่งครัดในกฏระเบียบ อีกทั้งยังรักใคร่เพื่อนฝูงแบบนี้

หยางกวนกวนคิดว่าการกินอาหารมื้อนี้ให้หมดนั้นทรมานยิ่งกว่าการถูกฟู่หรงหัวตีเสียอีก แต่ในเมื่อเธอพูดว่าอร่อย จ้าวซือชิงจึงเติมอาหารให้กับเธออีก

“ถึงคุณจะพูดว่าไม่อร่อยเธอก็ไม่ว่าคุณหรอก แต่ในเมื่อคุณโกหกงั้นก็อย่าไปโทษเธอเลย”ฉีเติ่งเสียนกระซิบบอก

ฝีมือการทำอาหารของแม่นั้น สิบกว่าปีมานี้ไม่พัฒนาขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

จ้าวซือชิงไม่ใช่ยอดฝีมือในด้านการทำอาหารจริงๆ......

หยางกวนกวนร้องไห้อย่าไร้น้ำตา แล้วพูด：“คุณไม่บอกก่อนว่าแม่ทำอาหารไม่อร่อย ถ้ารู้ก่อนฉันก็หาอะไรกินข้างนอกมาก่อนแล้ว！”

ใบหน้าของฉีเติ่งเสียนปรากฏรอยยิ้มอันอบอุ่นขึ้น：“ลูกชายจะนินทาแม่ตัวเองได้ยังไง”

หยางกวนกวนโมโห เจ้าคนเจ้าเล่ห์นี่ก็แค่อยากให้เธอขยาดอาหารฝีมือจ้าวซือชิงเท่านั้นเอง！

หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อย ทั้งครอบครัวก็ดื่มชาร่วมกัน แล้วดูภาพยนตร์เรื่องไลฟ์สดสยองขวัญ จากนั้นก็อุทานขึ้นว่าเจ้าคนพวกนี้ช่างกล้านัก ขนาดรัฐบาลก็ยังถูกแฮ็กได้

“สนุกดีนะ แต่ว่าสเกลใหญ่เกินไปหน่อย รัฐบาลในหนังเรื่องนี้ไม่มีคนดีเลยซักคนเดียว”หยางกวนกวนพึมพำ

“ไม่มีรัฐบาลใดในโลกที่ถูกยกย่อง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนดีก็ตาม！เพราะว่ารัฐบาลนั้นอยู่ได้เพราะภาษีจากประชาชน ดังนั้นพวกเขาควรที่จะคอยจับตามองรัฐบาลว่าได้ทำเรื่องไม่ดีหรือไม่ อีกทั้งยังควรจะวิจารณ์การทำงานของพวกเขาด้วย ประชาชนควรที่จะต่อสู้เพื่อปกป้องสิทธิและผลประโยชน์ของตัวเองต่างหากล่ะ”จ้าวซือชิงยิ้มให้กับหยางกวนกวนแล้วพูดขึ้นอย่างจริงจัง

หลังจากที่หยางกวนกวนได้ฟังก็คิดว่าค่อนข้างจะคุ้นหู เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

จ้าวซือชิงหัวเราะแล้วพูด：“นี่คือคำพูดของเบอร์นาร์ด ชอว์”

หยางกวนกวนพูด：“แม่ช่างเป็นคนที่รักเรียนเสียจริง”

ในเวลาเดียวกันนั้นเธอเหลือบมองฉีเติ่งเสียน แล้วคิดว่าคงเพราะการเลี้ยงดูจากครอบครัวเช่นนี้ ฉีเติ่งเสียนจึงได้มีบุคลิกพิเศษเช่นนั้นได้

ฉีเติ่งเสียนพูดกับจ้าวซือชิง：“ผมอยากจะพากวนกวนไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืนในเมืองหลวงหน่อย แม่กับพ่อดูหนังต่อเถอะ！”

หลังจากพูดจบเขาก็ไม่ให้โอกาสจ้าวซือชิงได้ตอบ จากนั้นก็พาหยางกวนกวนจากไป

ฉีปู้อวี่มองด้วยสายตาชื่นชม ในใจคิดว่าเจ้าเด็กนี่ทำได้ดีจริงๆ

“จะทำอะไรน่ะ？”หยางกวนกวนถามขึ้น

“คุณต้องให้เวลาทั้งคู่อยู่ด้วยกันสองต่อสองบ้างสิ”ฉีเติ่งเสียนยิ้มแล้วพูด

หยางกวนกวนอดไม่ได้จนต้องหัวเราะออกมา：“หากแม่รู้ว่าคุณเรียกเธอว่าคนแก่ เกรงว่าคุณต้องโดนตีด้วยแส้ม้าแน่ๆ！”

ฉีเติ่งเสียนพูด：“ไม่หรอก แส้ม้าเอาไว้ตีพ่อต่างหาก แม่รักฉันจะตาย เธอไม่เคยลงไม้ลงมือกับฉันมาก่อน”

“เป็นไง ฉันบอกแล้วว่าแม่นั้นเข้ากับคนง่าย！”ฉีเติ่งเสียนยิ้มแล้วพูด

“อืม……”หยางกวนกวนตอบอย่างแผ่วเบา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับจ้าวซือชิง แต่เธอนั้นรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ได้รับจากคนเป็นแม่ ทำให้ความเจ็บปวดในใจทุเลาลงไปไม่น้อย

เช้าวันต่อมาหลังจากที่ฉีเติ่งเสียนตื่นขึ้นก็โทรไปหาจ้าวซือชิงแล้วพูดว่า：“แม่ วันนี้ผมจะพากวนกวนไปคำนับหลุมศพลู่จ้านหลง เดี๋ยวรอกลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”

จ้าวซือชิงตอบ：“อืม อย่าลืมกลับมากินมื้อเย็นล่ะ”

ฉีเติ่งเสียนตัดสายไป หากไม่พูดเช่นนี้เขาคงจะตัดสินใจกลับไปบ้าน แต่ถ้าต้องกินอาหารฝีมือแม่แล้ว สู้ไม่กลับไปเลยดีกว่า！

เขาไม่ทราบว่านิสัยติดเล่นของจ้าวหงซิ่วนั้นได้มาจากจ้าวซือชิงหรือไม่……แต่เรื่องการทำอาหารนั้น จ้าวซือชิงนั้นไม่ไหวจริงๆ！

ฉีเติ่งเสียนหารถมาหนึ่งคัน จากนั้นก็พาหยางกวนกวนไปรับลู่หลิงหลิงที่สนามบิน

ลู่หลิงหลิงไว้ผมสั้น รวมชุดสูทสตรีสีดำ ด้านนอกยังสวมโค้ทสีดำ ทำให้คนรู้สึกเหมือนได้เห็นเจ้าหญิงผู้เงียบขรึม

“พี่เสียน”หลังจากที่ลู่หลิงหลิงเห็นฉีเติ่งเสียนแล้ว ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น

“เป็นยังไงบ้างล่ะหลิงหลิง？”ฉีเติ่งเสียนถาม

“นายพลหน่ายซิ่นดูแลฉันดีมาก อีกทั้งทุกอย่างที่นั่นก็เป็นไปอย่างราบรื่น”ลู่หลิงหลิงตอบ

เธอไม่ได้อยากจะกลับประเทศ เพราะทั้งเพื่อนและคอนเนคชั่นต่างๆของเธอล้วนแต่อยู่ที่เมืองกวางหยาง ตอนนี้สถานการณ์ของที่นั่นก็ดีขึ้นแล้ว การอยู่ที่นั่นก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย