มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1689

“ติ่งเหลิ่ง นี่นายหมายความว่าอะไร? ! ”

หวงอิงถึงกับชะงัก จากนั้นจึงถามติงเหลิ่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา เห็นได้ชัดว่าท่าทีของติงเหลิ่งที่มีต่อจ้าวซือชิง นั้นเกินกว่าที่เธอคาดคิดไว้

ติงเหลิ่งไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงยืนอยู่ข้างจ้าวซือชิงอย่างเงียบ ๆ

ในเวลานั้นเฉินหยูยกมือขึ้นดันแว่นตาขึ้นเบา ๆ พร้อมกับพึมพำว่า “เก่งนี่ๆ! ไม่ทันได้พูดอะไรก็สามารถทำให้มือขวาของฝ่ายตรงข้ามเปลี่ยนมาเป็นพรรคพวกของตัวเองได้”

ฉีเติ่งเสียนพูดขำ ๆ ว่า “ก็ฉันบอกแล้วไง ไม่ต้องห่วงแม่ฉันหรอก!”

จ้าวหมิงลู่อดที่จะหัวเราะไม่ได้ เขาเอ่ยถามว่า “ติงเหลิ่ง นี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? นายควรบอกให้ฉันรู้บ้างนะ”

จ้าวซือชิงเอ่ยอย่างใจเย็น “บอกนายแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ตระกูลจ้าวมักจะปิดประตูที่เปิดให้คนเข้ามา แต่ทิ้งไว้เพียงช่องเล็ก ๆ สำหรับสุนัขปีนเข้าไป”

จ้าวหมิงลู่พยักหน้าอย่างครุ่นคิด จากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า“คำพูดของเธอฟังดูมีเหตุผลจริง ๆ นะ จ้าวซือชิง!”

เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่มีอาวุธเหล่านี้ ล้วนฟังคำสั่งของติงเหลิ่ง

เมื่อติงเหลิ่งแปรพักตร์ไปอยู่กับจ้าวซือชิง พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องฟังคำสั่งของจ้าวหมิงลู่อีก

“ฉันกลับมาคุมคลับย่งจิ่วแล้ว นายมีความคิดเห็นอะไรไหม?” จ้าวซือชิงมองไปที่จ้าวซือชิงถามอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“ปืนและคนอยู่ในมือพี่ ผมจะไปมีความคิดเห็นอะไรได้?” จ้าวหมิงลู่ยิ้มอย่างหมดหนทาง ยักมือขึ้น เขารู้ว่าครั้งนี้ตนเป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้แล้ว

“แต่ชื่อเสียงของพี่มันอยู่แค่ในอดีต ถึงพี่เข้าคุมในคลับ ก็ไม่ใครยินดีที่จะมาที่นี่หรอกคลับแล้ว”

“ใช่ไหมล่ะ?”

ในขณะที่จ้าวหมิงลู่กำลังพูด เขาหันไปยิ้มให้กับสมาชิกที่มาดูเหตุการณ์

เขาเพิ่งจะเสียหน้าไป แต่กลับไม่ใส่ใจแม่แต่นิด ยังคงทำตัวราวกับมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมและดูเหมือนมีแผนการอยู่ในใจ

เมื่อจ้าวหมิงลู่เอ่ยถามขึ้น ทันใดนั้นสมาชิกในกลุ่มก็โต้ตอบขึ้นมาทันที

“ใช่ครับ คุณชายจ้าวพูดถูก! เราเรามาคลับย่งจิ่วเพราะเรานับถือคุณจ้าว ถ้าคุณชายจ้าวไม่อยู่ เราจะจ่ายค่าบัตรสมาชิกไปทำไม!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันมาก็เพราะคุณหมิงลู่ ถ้าคุณหมิงลู่ไปเปิดคลับที่ไหน ฉันก็จะตามไปทำบัตรสมาชิกที่นั่น!”

“ฉันรู้จักแค่จ้าวหมิงลู่ จ้าวซือชิงเป็นใครกัน ทำไมไม่เห็นคุ้นเลย!”

เหล่าสมาชิกเหล่านี้ต่างก็สนับสนุนจ้าวหมิงลู่อย่างเต็มที่ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาแค่ต้องการไปร่วมงานที่จ้าวหมิงลู่จัดขึ้นในคลับของเขา

แต่จ้าวซือชิงกลับไม่แสดงท่าทีใด ๆ เพียงแต่พูดเบา ๆ ว่า “สิ่งที่มีอยู่ในชะตาชีวิตจะต้องมีอยู่แน่นอน ส่วนสิ่งที่ไม่มีในชะตาชีวิต ก็อย่าไปฝืนขอร้องฉอายุฉันก็ปูนนี้แล้ว คิดว่ามองไม่ออกอีกหรือไง?”

เมื่อทุกคนได้ยินเธอเรียกตัวเองว่า “อายุปูนนี้” ต่างก็รู้สึกแปลก ๆ เพราะเธอดูยังค่อนข้างเด็ก อายุเพียงค่สามสิบปีเท่านั้น

“ถ้าเรายังยึดมั่นในความคิดเก่า ๆ เราก็จะไม่ก้าวหน้าไปไหน เพราะยังไงฉันก็เป็นคนที่ชอบอดีต วันนี้น่าจะมีเพื่อนเก่ามาช่วยสนับสนุนบ้างสิ?” จ้าวซือชิงยิ้มและเอ่ยอย่างมีเลศนัย

จ้าวหมิงลู่ตอบว่า “หรือไม่ก็อาจจะมีคนลืมพี่ไปนานแล้ว พี่จะเอาเพื่อนเก่ามากที่ไหน?”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งถือบัตรสมาชิกเดินเข้ามาในคลับ พวกเขาล้วนเป็นผู้ใหญ่และผู้สูงอายุ มีทั้งชายและหญิง