มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1772

ฉีเติ่งเสียนไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมาข่มขู่ได้ง่าย ๆ ทันทีที่หลี่เสวียนเจินพูดจบ เขาก็ลงมือทันที

เขาไม่ค่อยชอบกลุ่มเทควันโดไท่อี้ที่หันเฉิงจุนก่อตั้งเท่าไหร่ เพราะลูกศิษย์ยังเป็นแบบนั้น แล้วอาจารย์จะขนาดไหน?

มองไปที่ลูกศิษย์ของเขาสองสามคน ก็ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ อย่างมากก็มีแค่เฮ่อตั่วเหลียนที่ดูน่ารำคาญนิดหน่อยเท่านั้น…

“อยากเจอนายมานานแล้ว!” หันเฉิงจุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนเอื้อมมือมาคว้าโล่ประกาศเกียรติคุณ เขาก็รีบยกโล่ออกไปด้านข้างแล้วเหวี่ยงศอกขวางไว้ทันที

หันเฉิงจุนเป็นคนที่มีฝีมือและอันตรายจริง ๆ เพราะเขาเป็นผู้คิดค้นสำนักของตนเองโดยผสมผสานฝ่ามือแปดทิศกับเทควันโด ถือว่าอยู่ในระดับปรมาจารย์เหมือนหลิวจงเหยียนซุ่ยเลยทีเดียว

เมื่อฉีเติ่งเสียนปะทะปลายแขนกับหันเฉิงจุน ก็สัมผัสได้ถึงพลังของอีกฝ่ายที่แข็งและอ่อนผสมกันอย่างลงตัว คล้ายความอ่อนนุ่มที่มีความแข็งแกร่งซ่อนอยู่ แสดงว่าเขามีฝีมือจริง ๆ !

ขณะเดียวกัน หันเฉิงจุนก็รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของฉีเติ่งเสียนจากการปะทะนี้เช่นกัน จึงปล่อยมือจากโล่ประกาศเกียรติคุณทันที และเตรียมตัวสู้เต็มที่

หลี่เสวียนเจินมองอย่างไม่พอใจ พลางตะโกนว่า “คุณหัน ไม่ต้องออมมือ ถ้าตายฉันหรือพิการฉันจะรับผิดชอบเอง!

หันเฉิงจุนไม่รอให้หลี่เสวียนเจินพูดมากความ ก้าวเท้าสไลด์ไปข้างหน้า มือทั้งสองชูนิ้วเป็นรูปดาบ แล้วเล็งไปที่ชายโครงทั้งสองข้างของฉีเติ่งเสียน ทำท่าทางเหมือนจะฟันเฉือนลงไป!

ฉีเติ่งเสียนยกแขนขึ้นต้านรับการโจมตีของหันเฉิงจุนได้ทันที แต่เพียงพริบตา หันเฉิงจุนก็เปลี่ยนท่าก้าวเป็นท่าเท้าแปดทิศ เคลื่อนไหวว่องไวราวกับผีเสื้อโฉบผ่านดอกไม้ ก่อนจะพุ่งไปทางด้านซ้ายของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วใช้มือขวาจิ้มตรงไปยังจุดบริเวณขมับของเขา!

ในขณะเดียวกัน หันเฉิงจุนยกขาซ้ายขึ้น เตะไปยังบริเวณกระดูกสะบ้าของฉีเติ่งเสียนจากมุมที่แทบจะมองไม่เห็น เขาใช้ส่วนด้านนอกของอุ้งเท้าฟาดเข้าไปด้วยแรงเหมือนการเฉือน หากเตะโดนเข้าเต็ม ๆ เกรงว่าเส้นเอ็นอาจจะขาดได้!

ฉีเติ่งเสียนไม่แม้แต่เหลือบตามองหันเฉิงจุนแม้แต่น้อย มือขวาเหวี่ยงไปป้องกันบริเวณใบหูซ้าย พร้อมกับยกขาซ้ายขึ้นเล็กน้อยแล้วเหยียบลงอย่างแผ่วเบา ตัดขาดสองท่าโจมตีอันร้ายกาจของหันเฉิงจุนได้อย่างแม่นยำ

เมื่อท่าโจมตีถูกขัดขวาง หันเฉิงจุนก็รีบเปลี่ยนแผนทันที เขาย้ายขาอีกข้างพร้อมฟาดขาเตะด้วยแรงลมพุ่งตรงไปยังต้นขาของฉีเติ่งเสียน

แต่เมื่อขาเตะมาถึงครึ่งทาง เขากลับยกสะโพกขึ้น ทำให้ขาข้างนั้นพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิม และเปลี่ยนเป้าหมายไปโจมตีเข้าที่ลำคอของฉีเติ่งเสียนในทันที!

“เขาว่ากันว่าเทควันโดไท่อี้เป็นสำนักที่ยิ่งใหญ่ ฉันนึกว่านายจะผสมผสานฝ่ามือแปดทิศกับเทควันโดได้ดีกว่านี้ซะอีก ที่ไหนได้มีฝีมือได้แค่นี้เองหรือไง!” ฉีเติ่งเสียนกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา เขาหมุนตัวเล็กน้อย เอามือข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง ส่วนอีกข้างยกขึ้นมากันการโจมตีระดับสูงจากขาของหันเฉิงจุนได้อย่างง่ายดาย

หันเฉิงจุนไม่รอช้า รีบเก็บขากลับแล้วหมุนตัวพร้อมกับฟาดส้นเท้าเข้าหาขมับของฉีเติ่งเสียนอีกครั้ง

ฉีเติ่งเสียนก็ตอบโต้ด้วยการใช้มวยแยกหมัดฟาดลงไป สกัดการโจมตีของหันเฉิงจุนอย่างง่ายดายอีกครั้ง

หันเฉิงจุนรู้ตัวถ้าตนไม่จริงจัง คงจะสู้ฉีเติ่งเสียนไม่ได้แน่ เขาจึงเริ่มเคลื่อนขาอย่างรวดเร็วราวปานสายฟ้า ปรับจังหวะมือและเท้าเข้าพร้อมกัน ราวกับพายุฝนที่โหมกระหน่ำจนทำให้ทุกคนที่มองถึงกับตาลาย

การโจมตีของหันเฉิงจุนทั้งหมัดและเท้าเป็นไปอย่างรวดเร็ว ดุดันจนเกิดเสียงแตกดังสนั่นไปทั่วห้องประชุม เสียงเปรี๊ยะปร๊ะ ที่เกิดขึ้นผสานกับแรงลมที่น่ากลัว ทำให้ผู้คนรอบข้างถึงกับถอยหนีออกไปด้วยความตกใจ หวั่นเกรงว่าจะถูกลูกหลงจากการต่อสู้ของทั้งคู่

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว เขาใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างในการสกัดการโจมตีจากหันเฉิงจุน มือของเขาร่ายรำอย่างชำนาญเพื่อป้องกัน และเท้าก็ขยับไปตามท่วงท่าเฉพาะตัวในแบบฉบับเท้าแทงประตู ทำให้การป้องกันของเขาแน่นหนาราวกับน้ำที่ไม่สามารถทะลุผ่านได้

เสียงการปะทะระหว่างหมัดและเท้าที่ดังสนั่นสะท้านไปทั่วห้องประชุม ทำให้บรรดาผู้นำรอบข้างตกใจและถอยห่างออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้การต่อสู้ของทั้งสองคนกระทบถึงพวกเขา

หันเฉิงจุนโจมตีไปมากกว่าห้าสิบท่าติดต่อกัน แต่ทุกท่ากลับไม่สามารถทำลายการป้องกันของฉีเติ่งเสียนได้ ทุกรูปแบบการโจมตีถูกปัดป้องไว้หมด ทำให้เขารู้สึกตกใจและเริ่มลังเล