มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 185

หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฉีเติ่งเสียนก็เดินตามหยางหลิงกวงและเลขขาอู่ทั้งสองไปพบฟู่เฟิงหยุน

รอฉีเติ่งเสียนพวกเขาเดินไปหยางกวงกวงก็พูดอย่างตกใจ: “ทำไมฉันดูแล้วปลัดหยางนี่มาเพื่อฉีเติ่งเสียน?”

หลี่อวิ๋นหว่านหัวเราะให้กับหยางกวงกวงแล้วพูดขึ้น: “พูดกับเธอตั้งนานแล้วว่าอย่าตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก อีกอีกอย่างคุณฉีก็ไม่ได้น่าเกลียด!”

หยางกวงกวงพูด: “เหมือนกับว่าเธอจะรู้จักเขาดีเลยนะ ลองพูดมาให้เลขาฟังหน่อย?”

หยางกวงกวงนั้นเห็นกับตาว่าหลี่อวิ๋นหว่านนั่งบนตักของฉีเติ่งเสียนแล้วจูบปากกัน ก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองนั้นไม่ธรรมดา ตั้งใจพูดล่อเขา

“ฮ่าๆๆ ฉันจะรู้จักเขาดีขนาดได้ยังไงฉันไม่ใช่ภรรยาเขานะ เธอน่าจะต้องไปถามเมิ่งเมิ่ง”หลี่อวิ๋นหว่านขำแล้วทำตัวปกติ

“เมื่อเทียบกับภรรยาของเขาแล้วเฮนั้นสนิทกว่าภรรยาเขาอีก!”หยางกวงกวงพูดอย่างเย็นชาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เกิดเรื่อง

เมื่อกี้ตอนอยู่ที่ร้านอาหาร ถูกฉีเติ่งเสียนลอบโจมตีที่หน้าอกทำให้หยางกวงกวงนั้นอารมณ์ ไอ้หมอนี่มีความสามารถบางอย่าง แต่เป็นโรคจิต ทำให้คนเหยียดหยาม

หลี่อวิ๋นหว่านถาม: “ฉันดูแล้วเธอนั้นมีความเห็นเกี่ยวกับเขานั้นเยอะเลยนะ?”

หยางกวงกวงพูดขึ้น: “สายตาไอ้หมอนี่มองฉันไม่ดีไม่ร้าย จ้องแต่สิ่งที่ไม่ควรจ้อง”

หลี่อวิ๋นหว่านไม่ใส่ใจแล้วหัวเราะพุขึ้น: “ของเธอใหญ่ขนาดนี้ ผู้หญิงอย่างฉันก็จ้องแต่ตรงนี้ของเธออยู่บ่อยๆ อย่าว่าแต่ผู้ชายเลย!”

หยางกวงกวงถูกคำพูดนี้พูดจนไม่รู้จะขำหรือร้องไห้

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ฉีเติ่งเสียนนั้นตามหยางหลิงกวงไปถึงที่พักของฟู่เฟิงหยุนแล้ว

เป็นวิลล่าเล็กๆใกล้ชานเมือง ดูไม่น่าสงสัยแต่ล้วนเป็นทหารยามในความมืดมิด เมื่อมีคนบุกรุกจะถูกค้นพบทันที

ฟู่เฟิงหยุนบุคคลระดับสูงเช่นนี้ มีความสำคัญต่อบ้านเมืองมาก ไม่เช่นนั้น คงไม่ได้รับการบริการดีขนาดนี้

ภายในประเทศและนอกประเทศ ไม่รู้ว่าจะมีกี่คนที่เป็นศัตรูของฟู่เฟิงหยุนอยากให้เขาตายอย่างมาก

“ท่านนี้ก็ต้องเป็นฉู่อู๋เต้าที่เป็นเจ้านายคนที่สองที่ฉันถูกพูดถึง ฉีเติ่งเสียน คุณฉีใช่ไหม?”ฟู่เฟิงหยุนหัวเราะที่หน้าประตูแล้วต้อยรับ ทำท่าทางสุภาพ

ฉีเติ่งเสียนมองขึ้นไปบนล่างของคนแก่คนนี้ ตัวไม่สูง ผมขาวแต่ดูใจดี อีกทั้งยังมีกลิ่นอายที่แข็งแรงอยู่ในตัวของเขา เห็นได้ชัดว่าสู้ชีวิตมาทั้งชีวิต

ฉีเติ่งเสียนก็พยักหน้าอย่างเป้นมารยาทพูดขึ้น: “ฉันเป็นผู้คุมเรือนจำโยวตูรุ่นที่สองฉีเติ่งเสียน ไม่รู้ว่าท่านฟู่เหล่านั้นมีเรื่องอะไรหาฉันหรอครับ?”

ฟู่เฟิงหยุนรีบตอบกลับ: “เข้ามานั่งแล้วดื่มชาก่อน ค่อยๆคุยกัน”

หยางหลิงกวงหัวเราะให้กับฟู่เฟิงหยุนแล้วพูด: “ท่านฟู่เหล่า คนฉันก็พามาแล้ว ก็ขอตัวกลับก่อนนะ ฉันยังมีเอกสารทางราชการต้องจัดการ”

“รบกวนแล้วนะเสี่ยวหยาง”ฟู่เฟิงหยุนพยักหน้าแล้วให้หยางหลิงกวงจากไป

“ไม่รบกวนๆ!”หยางหลิงกวงเผชิญหน้ากับฟู่เฟิงหยุน เขาเหมือนไม่ใช่ปลัดเลยทำตัวน่าเคารพ

ฉีเติ่งเสียนไปนั่งข้างในห้องรับแขกกับฟู้เฟิงหยุน มีชาดีมาต้อนรับคุณ

ข้างหลังของฟู่เฟิงหยุนมีชายผอมแห้งยืนข้างๆเขา แม้ว่าจะผอมมากๆแต่ไม่ผอมเหมือนคนอ่อนแอ แต่ความผอมเพรียวแบบนี้กระดูกมือมีความแข็งแรงมาก โค้งตัวเล็กน้อยดุก็รู้ว่าเป็นคนมีฝีมือ

“มีอะไรก็พูดมาตามตรง ท่านฟู่เหล่าไม่ต้องเกรงใจ”ฉีเติ่งเสียนถูดอย่างนิ่งๆ

“ฮ่าๆๆ...เรื่องมันเป็นแบบนี้...”ฟู่เฟิงหยุนนำเรื่องที่ตัวเองนั้นรับตัวฉู่อู๋เต้าออกจากคุก จากนั้นก็พูดเรื่องที่ช่วยฉู่อู๋เต้านั้นไปหนึ่งรอบ

“คนที่รู้จักการในนามวลาดิลอฟราชาแห่งสงครามต้องเป็นคนไม่ธรรมดา ถ้าหากให้เขานั้นซุ่มซ่อนอยู่ภายในประเทศของฉัน จะนำปัญหาและความสูญเสียให้พวกเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

“ความสามารถของคนคนนี้สูงมาก คู่กับพวกเราหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็คือพวกเราที่พ่ายแพ้อย่างหนัก”

“ยังเป็นคำนั้น เธอจะพูดยังไงตามสบาย”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบาๆ “ท่านฟู่เหล่า ลาก่อน ฉันไปก่อนแล้ว!”

พูดจบคำนั้นเขาก็หันตัวกำลังจะจากไป

ก้าวเดินของชายผอมเพรียวเร็วเหมือนกับไฟ สองสามก้าวก็วนหนึ่งรอบ ก็มาถึงตรงหน้าของฉีเติ่งเสียน

“ท่านเหล่าฟู่ไม่พูดอะไร คุณพูดว่าจะไปก็ไปเลย?”ชายผอมเพรียวพูดขึ้น

“ทำไม นี่ยังเป็นสังคมศักดินาอยู่?ฉันเจอคนชนชั้นสูงจะจากไป ก็ต้องคุกเข่าสามรอบถึงไปได้?”ฉีเติ่งเสียนล้วงมือไว้กระเป๋าแล้วมองอย่างขี้เกียจ

ชายผอมเพรียมพูด: “ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอคุณฉันก็ไม่พอใจแล้ว เป็นถึงผู้ชายแต่ไม่มีพลังงานเลย เหมือนกับคนตายเลย!ไม่รู้จริงๆว่าทำไมฉู๋อู่เต้าถึงตาบอดขนาดนี้ แนะนำคนไร้ประโยชน์แบบนี้มา?”

ฟู่เฟิงหยุนสีหน้าแย่ลงเล็กน้อย ชาตินี้ยัง ยังไม่เคยมีใครไม่ไหวหน้าฉันแบบนี้เลย

ชายผอมเพรียวพูด: “ท่านฟู่เหล่า ไม่ต้องขอร้องไอ้หมอนี่ เมืองหัวกั๋วของพวกเราไม่ขาดแคลนที่สุดก็คือคนมีฝีมือ!”

ฟู่เฟิงหยุนโบกมือแล้วพูดกับฉีเติ่งเสียน: “ในเมื่อคุณฉีไม่ยืนยอม อย่างนั้นก็ไปเถอะ”

“อืม คนที่นามสกุลฉีเป็นเหมือนกันหมดเลย เป็นคนขี้ขลาด”

“หรือว่าเรื่องนี้ให้แม่คุณไปแบกรับมันคนเดียวแต่แรก พ่อคุณแค่ตดยังไม่กล้าเลย!”

“คุณและพ่อคุณเหมือนกันเลย”

ชายผอมเพรียวจ้องฉีเติ่งเสียนแล้วพูด: “ไปสิ อย่ามาสิ้นเปลืองอากาศตรงนี้!”

:ฉีเติ่งเสียนเตรียมตัวจะไป ได้ยินคำพูดนี้แล้วหันตัวกลับไปมองไปทางชายผอมเพรียวอย่างไร้อารมณ์แล้วพูด “อยากตายหรอ?”