มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1884

คำพูดของฉีเติ่งเสียนทำให้กัวหลินเฟิงรู้สึกปลาบปลื้มใจอย่างมาก

เขามองฉีเติ่งเสียนด้วยความชื่นชม พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ฉันชื่นชมคุณมาโดยตลอด เสียดายที่ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน วันนี้ได้เจอตัวจริงเสียที”

ฉีเติ่งเสียนอึ้งไปเล็กน้อยก่อนหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบว่า “ท่านประธานชมเกินไปแล้ว วันนี้ฉันก็ได้เห็นความเที่ยงตรงและความกล้าหาญของท่านประธาน ฉันรู้สึกนับถือท่านจริง ๆ เช่นกัน”

กัวหลินเฟิงยิ้มบาง ๆ ก่อนกล่าวต่อ “ฉันได้ยินเรื่องราวของคุณมามากมาย ฉันชื่นชมคุณอย่างจริงใจ คนหนุ่มสาวในยุคนี้ไม่มีใครมีความกล้าหาญแบบคุณอีกแล้ว”

ฉีเติ่งเสียนรีบประสานมือคารวะทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับคำชื่นชมจากผู้ใหญ่เช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก

นี่แหละที่เรียกว่าผู้มีดวงตาทิพย์มองเห็นยอดคน ประธานกัวนี่แหละคือบุคคลที่มีตาทิพย์แท้จริง!

“ฉันก็หวังว่าในอนาคต คุณจะยังคงมีความกล้าหาญเช่นนี้ และยังคงยึดมั่นในความเที่ยงธรรม เพราะมีเพียงเช่นนี้ ประเทศและชนชาติจึงจะมีความหวัง ศาสตร์แห่งชาติของเราก็จะรุ่งเรืองได้อย่างแท้จริง” กัวหลินเฟิงพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

“ฉันกัวหลินเฟิงแม้ฝึกฝนวิชาจนสูงส่ง แต่พอมองย้อนกลับไปในชีวิต ฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองแทบไม่มีสิ่งใดสำเร็จเลย”

“พอมองย้อนดูชีวิตตัวเอง ฉันกลับรู้สึกเสียดายมากมายเหลือเกิน”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบา ๆ ตอบว่า “ท่านประธานกัวพูดเล่นแล้ว ท่านเป็นถึงประธานสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้หนานหยาง นำพาองค์กรไม่ให้เดินทางผิด แล้วยังลุกขึ้นสู้ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ ฉันเห็นว่านี่แหละยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว!”

กัวหลินเฟิงโบกมือเบา ๆ ราวกับไม่ใส่ใจ แต่ในใจเขากลับรู้สึกว่าเมื่อเทียบกับฉีเติ่งเสียนแล้ว สิ่งที่เขาทำกลับดูเล็กน้อยไปเลย

นี่แหละคือเหตุผลที่เขาชื่นชมฉีเติ่งเสียน คนหนุ่มที่กล้าหาญ มีหลักการ และเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของนักสู้

“ในเมื่อคุณได้เป็นรองประธานสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้หนานหยางแล้ว งานในสมาคมก็ขอฝากฝังให้คุณเป็นคนดูแล”

“ฉันน่ะ ไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับเรื่องจุกจิกอะไรพวกนี้นัก”

“แต่เมื่อภัยมาถึง ฉันก็ไม่อาจอยู่เฉยได้ อย่างไรเสีย การบริหารภายในสมาคม ก็ขอมอบให้คุณเป็นคนตัดสินใจ”

กัวหลินเฟิงดูใจกว้างมาก ยอมมอบอำนาจให้ฉีเติ่งเสียนดูแลสมาคมแทบทั้งหมด

ต้องรู้ไว้ว่าหลายคนในชีวิตนี้ต่อสู้กันแทบเป็นแทบตายเพื่อแย่งชิงอำนาจ แค่ตำแหน่งประธานกับรองประธานก็พอจะฆ่ากันได้แล้ว

ฉีเติ่งเสียนตอบอย่างหนักแน่น “ครับ ขอบคุณท่านประธานที่เชื่อใจ ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

กัวหลินเฟิงพยักหน้าช้า ๆ “ฉันไม่รั้งคุณแล้ว คุณคงมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำอีกมาก”

หลังลาจากกัวหลินเฟิงแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็รีบไปหาอวี้เสี่ยวหลงทันที

เธอถูกจ้าวซวนหมิงเล่นงานจนบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

เป่ยบูฉีเองก็ตกใจไม่น้อยหลังอวี้เสี่ยวหลงถูกเล่นงาน เขาคิดว่าแผนของเขาจะสำเร็จและคว้าตำแหน่งรองประธานได้แน่ ๆ แต่กลับมีจ้าวถูหลงโผล่มาเล่นงานกลางทางเสียก่อน!

ความคิดแรกของเขาไม่ใช่ว่าศาสนาอาบาอ่อนแอ แต่กลับคิดว่าศิษย์น้องของผู้นำศาสนาโดนเล่นงานหนักขนาดนี้ ผู้นำศาสนาจะโกรธแค่ไหน? แล้วฉันจะรับมือกับโทสะนั้นไหวรึเปล่า?

เป่ยบูฉีคนนี้ ตอนนี้จมลึกลงไปในหล่มของศาสนาอาบาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว

เมื่อฉีเติ่งเสียนเจออวี้เสี่ยวหลง เธอมีเฝือกดามแขนทั้งสองข้าง ใบหน้าซีดขาว สภาพอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่นึกเลยว่าจ้าวซวนหมิงจะแฝงตัวเป็นจ้าวถูหลง คุณก็ยังแพ้ให้เขาจนได้!” นี่คือคำแรกที่อวี้เสี่ยวหลงพูดเมื่อเห็นหน้าฉีเติ่งเสียน

“เขาเป็นวัชระกาย ฉันแพ้เขาก็ไม่แปลกอะไรไม่ใช่เหรอ? แต่ฉันกลับคิดว่า คุณรอดจากหมัดของเขามาได้ นั่นโชคดีที่สุดแล้ว! ไม่งั้นป่านนี้คุณคงกลายเป็นศพไปแล้ว” ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวพูดอย่างไม่ใส่ใจ

อาการบาดเจ็บของเขาร้ายแรงมาก หากคนอื่นได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ พวกเขาจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องพูดถึงการเคลื่อนไหวอย่างอิสระ

อวี้เสี่ยวหลงกล่าว “เอาล่ะ คุณไปเถอะ เดี๋ยวเป่ยบูฉีคงมาเยี่ยมฉันแน่”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า “ทางฉันก็พร้อมเก็บเป่ยบูฉีเขาได้ทุกเมื่อ รอคุณหายหน่อย ฉันจะลงมือ”

อวี้เสี่ยวหลงพูดเตือนเสียงเข้ม “วางแผนให้ดีล่ะ ถ้าผู้นำศาสนาอาบารู้ความจริงขึ้นมา ต่อให้มีสิบชีวิต คุณก็ไม่พอใช้แน่!”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบา ๆ แล้วลาเธอ

ไม่นาน เป่ยบูฉีก็โผล่มาเยี่ยมจริง ๆ

แต่เขาไม่ได้โทษอวี้เสี่ยวหลงเลย กลับสบถด่า “บัดซบ! นึกไม่ถึงว่าไอ้อ้วนที่แท้คือฉีเติ่งเสียนปลอมตัวมา! เสียดายที่จ้าวซวนหมิงฆ่ามันไม่สำเร็จ”

อวี้เสี่ยวหลงแอบขำ “คนที่อยากให้ฉีเติ่งเสียนเจ้าหมอนั่นตาย นี่มันเยอะชะมัด”

“คุณหวัง ครั้งนี้แพ้ไม่เป็นไร รักษาตัวให้หายเถอะ แล้วค่อยลุกขึ้นมาทำงานใหญ่! พระคุณอาบาต้องคุ้มครองคุณแน่นอน หลังหายดีแล้ว คุณหวังจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นแน่!” เป่ยบูฉีกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งศรัทธา

อวี้เสี่ยวหลงถึงกับอึ้ง ก่อนแกล้งทำสีหน้าจริงจัง “อาบา! อาบา!”

เป่ยบูฉีรีบพนมมือทำท่าภาวนา “อาบา! อาบา!”

อวี้เสี่ยวหลงทำหน้าแข็งทื่อ ฝืนกลั้นขำแทบไม่ไหว เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาอยู่แล้ว