มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1894

วิลเลียม เชสเตอร์ เปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหัน ทำให้ทหารประเทศมี่ที่ยืนคุมเชิงรอบ ๆ เริ่มรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา

แต่เฉินหยูกลับเพียงแค่ยิ้มแล้วกล่าวว่า "ท่านเชสเตอร์ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ เราไม่มีทางคิดจะวางกับดักพลเรือเอกแห่งประเทศมี่หรอกนะ"

ฉีเติ่งเสียนถึงกับงงไปเลย "เดี๋ยวนะ อะไรกันเนี่ย"

เฉินหยู โบกมือให้เขาเงียบก่อนจะหันไปพูดกับเชสเตอร์ ต่อว่า "มันก็แค่เรื่องที่กลุ่มหัวรุนแรงในหนานหยางขโมยขีปนาวุธไปเท่านั้นเอง เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับท่านพลเรือเอกล่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของ เชสเตอร์ ค่อย ๆ สงบลง

"ขีปนาวุธงั้นเหรอ... เฉินหยูกับสวีเอ้าเสวี่ย นี่เล่นกันใหญ่เลยนะ" ฉีเติ่งเสียน จับประเด็นสำคัญได้และรู้สึกตกตะลึง

จากนั้น การเจรจาระหว่างเฉินหยู และ วิลเลียม เชสเตอร์ ก็เริ่มขึ้น ทั้งสองฝ่ายต่อรองกันอย่างเข้มข้นเกี่ยวกับผลประโยชน์ของหนานหยาง

แม้จะต้องเผชิญหน้ากับพลเรือเอกระดับสูง แต่เฉินหยูก็ไม่มีท่าทีหวาดกลัว เธอสามารถโต้แย้งทุกประเด็นด้วยเหตุผลที่แน่นหนา

ท้ายที่สุด ทั้งสองฝ่ายก็ได้ข้อตกลงที่พอใจร่วมกัน ก่อนจะจับมือกันด้วยรอยยิ้ม

"นี่มันชวนหมาป่าเข้าบ้านชัด ๆ ไม่กลัวหายนะหรือไง" ฉีเติ่งเสียน เอ่ยขึ้น

เฉินหยู ตอบอย่างใจเย็น "ไม่เป็นไรหรอก สมเด็จพระสันตะปาปาจะลงมือเอง" เฉินหยูมั่นใจอย่างมาก "ถ้าเขาคิดจะตะกละตะกลามมากเกินไป ฉันก็จะทำให้หนานหยางวุ่นวายจนถึงที่สุด แล้วให้สมเด็จพระสันตะปาปาออกหน้ากดดันเขาแทน"

ฉีเติ่งเสียน ถึงกับกลอกตา "เธอนี่มัน คิดแผนล้ำลึกจริง ๆ"

เฉินหยู หัวเราะ "เอาล่ะ กลับตระกูลเฉินกันเถอะ พวกนั้นคงกระวนกระวายกันจะเป็นจะตายแล้ว ถ้าฉันไม่โผล่ไปตอนนี้ พวกเขาอาจจะลุกฮือก่อกบฏใส่ฉันแทนก็ได้"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า "โอเค แต่เธอขับเองนะ ฉันเหนื่อยแล้ว"

เฉินหยู แซวกลับ "ผู้ชายที่ไหนพูดว่าเหนื่อยง่าย ๆ กันล่ะ"

ฉีเติ่งเสียน ถอนหายใจ "เธอแกล้งฉันทั้งวัน ฉันล้าจะตายอยู่แล้ว"

เฉินหยู หัวเราะ"นายนี่นะ ถ้าไม่หยอดอะไรหน่อยก็ไม่มีแรงทำงานสิ เอาเถอะ เดี๋ยวถ่ายเซ็ตชุดว่ายน้ำส่งไปให้ดูละกัน"

ฉีเติ่งเสียน ทำหน้าตาย "เดี๋ยวนี้ชุดว่ายน้ำมันไม่กระตุ้นอะไรฉันแล้ว น่าเบื่อ ดูบ่อยจนเบื่อแล้ว"

เฉินหยู ถึงกับอึ้ง ก่อนจะหมดอารมณ์เถียงต่อ เธอผลักฉีเติ่งเสียนเข้าไปในที่นั่งคนขับแล้วบังคับให้ขับรถกลับคฤหาสน์ตระกูลเฉิน

เมื่อพวกเขามาถึง คฤหาสน์ก็เต็มไปด้วยผู้คนที่พากันวิ่งออกมาต้อนรับ แต่ละคนดูร้อนรนเหมือนมดที่ถูกไฟลน...

เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่เจรจากับรัฐบาลล้มเหลวทำให้พวกเขาร้อนรนเป็นอย่างมาก และหลังจากนั้นเฉินหยูกับฉีเติ่งเสียนก็ไปพบกับ วิลเลียม เชสเตอร์ โดยปิดโทรศัพท์ไปเลย ซึ่งยิ่งทำให้พวกเขากระวนกระวายมากขึ้น

แม้แต่คุณย่าใหญ่เฉินก็ยังต้องออกโรงเอง แต่เธอยังคงรักษาท่าทีสง่างามเอาไว้ได้ ยิ้มให้เฉินหยู แล้วถามว่า "หลานรัก ได้ยินว่าหนูไปพบกับพลเรือเอกเชสเตอร์มา คุยอะไรกันบ้างล่ะ"

เฉินหยู ยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบ "เป็นความลับค่ะ"

เฉินฝู สีหน้าเคร่งครึมขึ้นทันที ตวาดเสียงแข็ง "เฉินหยู เลิกทำเป็นลึกลับได้แล้ว เธอให้เรามอบอำนาจทั้งหมดให้ แต่ตอบแทนเราด้วยแบบนี้เนี่ยนะ ตอนนี้ตระกูลเฉินของเรากำลังตกอยู่ในอันตราย สถานการณ์เลวร้ายจนพร้อมจะพังทลายลงทุกเมื่อ"

เฉินหยู ตอบเรียบ ๆ "ถ้าไม่ไว้ใจฉัน งั้นก็ไปจัดการเองสิ แต่ถ้าโดนเล่นงานขึ้นมา ก็อย่ามาขอให้ฉันช่วยแล้วกัน"

เฉินฝู โกรธจนตัวสั่น หันไปทางคุณย่าใหญ่เฉินแล้วกล่าวว่า "แม่ ผมว่าเราควรมอบอำนาจให้เฉินเย่ดีกว่า เขารอบคอบและไว้ใจได้มากกว่า"

เฉินเย่ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ขมวดคิ้วแล้วกล่าวเสียงเข้ม "เฉินหยู เธออย่ามัวแต่ทำตามใจตัวเองเลย ตอนนี้ตระกูลเฉินอ่อนแอมากอยู่แล้ว แต่เธอกลับไปแสดงท่าทีแข็งกร้าวในการเจรจากับรัฐบาลกลาง แบบนี้มันไม่ใช่การหาทางรอด แต่มันเป็นการทำลายตัวเอง"

เฉินหยู พูดเสียงเย็นชา "ยิงไปแล้วไม่มีหันหลังกลับ ฉันแน่ใจแน่นอน และอย่าลืมกดยิงไปที่เมืองซูลา เอาคนสารเลวอย่างคาปูซานให้หายไปจากโลกด้วย"

"โอเค ฉันกดแล้ว" สวีเอ้าเสวี่ย ตอบกลับเรียบ ๆ

"อืม" เฉินหยู พยักหน้า แล้วกดวางสาย

จากนั้นเธอก็หันกลับมามองทุกคน แล้วกล่าวเสียงเรียบ "อีกไม่นาน รัฐบาลกลางของหนานหยางก็จะไม่เหลืออีกต่อไป พรุ่งนี้ รัฐบาลเฉพาะกาลจะขึ้นบริหาร"

คุณย่าใหญ่เฉิน ตกตะลึง เช่นเดียวกับสมาชิกตระกูลเฉินคนอื่น ๆ ทุกคนต่างมองเธอด้วยสีหน้าช็อกสุดขีด

เฉินหยู ดีดนิ้วก่อนจะกล่าวว่า "อย่าเพิ่งเข้าบ้านเลย หยิบเก้าอี้ออกมานั่งข้างนอก แล้วมาดูพลุกันเถอะ" พูดจบ เธอก็ปีนขึ้นไปนั่งบนฝากระโปรงรถ เงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยท่าทีสบาย ๆ

ฉีเติ่งเสียน จิ๊ปากเบา ๆ เขาเข้าใจทันทีว่าขีปนาวุธจากฝั่ง วิลเลียม เชสเตอร์ คงถูกส่งต่อมาให้ สวีเอ้าเสวี่ยแล้ว และตอนนี้ขีปนาวุธลูกนั้นกำลังพุ่งไปที่อาคารรัฐบาลกลางของหนานหยาง

"เฮ้ อย่าลืมว่าเป่ยบูฉีอยู่ในนั้นนะ อย่าให้เขาโดนระเบิดไปด้วยล่ะ" ฉีเติ่งเสียน นึกขึ้นได้ จึงร้องเตือน

"อ้าว ฉันลืมไปเลย" เฉินหยู ตบหน้าผากตัวเอง รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาทันที

แต่ไม่ทันที่เธอจะกดโทรออก เสียงหวีดหวิวของวัตถุพุ่งผ่านท้องฟ้าก็ดังขึ้น พร้อมกับที่ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นว่าสิ่งหนึ่งกำลังฉีกผ่านม่านฟ้า มุ่งตรงไปยังเมืองกาดา

"นั่นมัน...ขีปนาวุธ"

ริค ซึ่งถูกเลือกให้เป็นประธานาธิบดีของรัฐบาลเฉพาะกาล ตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ก่อนจะหันมามอง เฉินหยู ด้วยสายตาหวาดกลัว

เฉินหยูกลับยักไหล่ ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ "ใช่แล้ว ขีปนาวุธของพวกประเทศมี่"