มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1900

เป่ยบูฉีและหวงอิงได้ออกจากห้องโถงเทศบาลเป็นที่เรียบร้อย พวกเขารู้ดีว่าเหตุการณ์นี้ไปไม่รอด เพราะชาวอเมริกันเลือกที่จะสนับสนุนเฉินหยู นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่มีโอกาสอีกต่อไป

อย่างน้อยที่สุด รัฐบาลชั่วคราวนี้ก็ไม่มีความหมายและความจำเป็นที่จะอยู่ต่อไป หากฝ่าฝืนกฎ อาจจะได้รับผลกระทบจากการใช้ความรุนแรง

หวงอิงหันไปพูดกับเป่ยบูฉี “เป่ยเสี่ยว ต่อไปเป็นช่วงที่ต้องใช้ความอดทน ถึงเราจะเสียพื้นที่นี้ไป แต่ด้วยพลังของสมาคมหัวเมิ่น เราก็ยังสามารถทำอะไรได้หลายอย่าง”

เป่ยบูฉีพยักหน้าและพูดว่า “ไม่คิดเลยว่าเฉินหยูจะเด็ดขาดและโหดเหี้ยมขนาดนี้ เราประเมินเธอต่ำเกินไป ตจากนี้ไปจะเป็นการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ”

ขณะที่พวกเขากำลังพูดกันอยู่นั้น โทรศัพท์ของเป่ยบูฉีก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากผู้ใต้บังคับบัญชา เขาก็รับสายทันที

“เป่ยเสี่ยว เรื่องใหญ่แล้วครับ อัศวินจากศาสนาศักดิ์สิทธิ์บุกเข้าไปในวิลล่าของคุณและทำการค้นหา ไม่รู้ว่าพบอะไรไปบ้าง” รายงานนี้ทำให้เป่ยบูฉีรู้สึกเย็นวูบไปทั่วทั้งร่าง

ในช่วงเวลานั้น เขารู้สึกเหมือนตกลงไปในห้องเย็น จนสีหน้าของเขาซีดเผือด

หวงอิงเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น”

เป่ยบูฉีวางโทรศัพท์ลงและสั่นอย่างรุนแรง “จบแล้ว…จบแล้ว…หมดทางแล้ว ตอนนี้ฉันต้องหนีแล้ว ไม่งั้นตายแน่”

พูดจบเขาก็รีบวิ่งหนีไปอย่างเร่งรีบ

หวงอิงไม่สามารถนิ่งสงบได้ รีบเอ่ยถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? บอกฉันก่อนสิ!”

เป่ยบูฉีปัดมือของเธอออกอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว รอให้ฉันออกจากหนานหยางก่อนค่อยคุยกัน ฉันต้องหนีให้เร็วที่สุด ไม่งั้นฉันตายแน่”

พูดจบเขาก็รีบวิ่งไปที่รถและสั่งให้คนขับ “ไปที่ท่าเรือก่อน”

เขารีบกดโทรศัพท์ไปที่หมายเลขของเจ้าอาวาส และเมื่อโทรศัพท์เชื่อมต่อ เสียงที่ตอบกลับมาคือเสียงของ “นักฆ่าหั่นแขนขา” หรือที่เรียกกันในชื่อเล่นว่า “จ้าวนักโทษเรือนจำ”

“เป่ยเสี่ยว” เสียงของนักฆ่าหั่นแขนขาดังขึ้นอย่างเยือกเย็น

“เดเร็ก ผมถูกจับได้แล้ว เพิ่งมีอัศวินศาสนาศักดิ์สิทธิ์บุกค้นวิลล่าของผม น่าจะพบรูปปั้นของพระเจ้าบาบาและน้ำมนต์ผม” เป่ยบูฉีพูดด้วยเสียงหวาดกลัว เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

นักฆ่าหั่นแขนขาได้ยินแล้วก็ตกใจเล็กน้อย และเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงถูกเปิดเผย? การติดต่อของเราน่าจะเป็นความลับที่ดี”

เป่ยบูฉีตอบด้วยเสียงหวาดวิตก “ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมแน่ใจว่าวาติกันกำลังจับตามองผมอยู่ พระสันตะปาปาจะต้องไม่ปล่อยผมไปแน่”

นักฆ่าหั่นแขนขาพูดด้วยเสียงสงบ “ท่านเจ้าอาวาสบอกให้คุณไม่ต้องตกใจ ขอให้คุณรีบไปที่ท่าเรือก่อน เขาจะไปพบกับคุณที่นั่น และจะช่วยพาท่านออกจากหนานหยาง เมื่อท่านเจ้าอาวาสอยู่ข้างท่าน อัศวินศักดิ์สิทธิ์พวกนั้นไม่มีทางจับตัวท่านได้เลย สบายใจได้”

เมื่อเป่ยบูฉีได้ยินคำพูดนั้น ใจของเขาก็เบาลงบ้าง ความรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยแผ่ซ่านไปทั่วตัว เมื่อคิดถึงท่านเจ้าอาวาสผู้ลึกลับและน่าเกรงขาม เขาก็รู้สึกมีความมั่นใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

“ดีครับ ผมจะรีบไปที่ท่าเรือ ช่วยบอกให้ท่านเจ้าอาวาสรีบมาที่นั่นเร็ว ๆ เขาจะไม่อยู่ข้างผม ผมไม่สบายใจเลยจริง ๆ” เป่ยบูฉีตอบด้วยเสียงที่แสดงความวิตก

เขารู้ดีว่าเขาได้ถูกเปิดเผยแล้ว ครั้งนี้เหมือนกับถูกจับเข้ามุมแล้ว ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการพึ่งพาความช่วยเหลือจากท่านเจ้าอาวาสผู้ทรงอำนาจ หากหวังจะหนีรอดไปได้

ขณะที่เป่ยบูฉีกำลังรีบเดินทางไปที่ท่าเรือ เขาก็เริ่มย้ายทรัพย์สินของตัวเองไปยังที่ปลอดภัย เขารู้ดีว่าอำนาจทางการเมืองของนครรัฐวาติกันนั้นมันาน่ากลัวแค่ไหน ถ้าเขาช้ากว่านี้ทรัพย์สินของเขาก็จะถูกอายัด

การหลบหนีของเป่ยบูฉีในครั้งนี้ และท่าทางที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ทำให้หวงอิงรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองมากขึ้น