มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1920

จู่ ๆ เสียงของหลัวเฮอก็ดังขึ้นจึงทำให้สวีเอ้าสะดุ้งโหยง

เธอตกใจหันไปมองและถามหลัวเฮอว่า "นี่นายหมายความว่าอย่างไร"

ใครจะไปรู้ลีคาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลัวเฮอก็พูดขึ้นมาว่า " คุณหนูสวี พอเถอะนะ! "

สวีเอ้าจำเป็นต้องข่มตาลง หลัวเฮอและลีคาเป็นลูกน้องที่เธอไว้วางใจและเป็นคนสนิทหลังจากที่เธอมาถึงหนานหยาง ทว่าตอนนี้ทั้งสองดูเหมือนว่าทำตัวแปลกแยกออกจากเธองั้นเหรอ !

เฉินหยูเหลือบมองฉีเติ่งเสียน เห็นได้ชัดเจน ไม่ใช่ว่าจุดเปลี่ยนมาถึงแล้วหรือ

ฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง เขารู้จักลูกน้องทั้งสองคนของสวีเอ้าเสวี่ย ซึ่งพวกเขาทั้งสองภักดีต่อสวีเอ้าเสวี่ยมาก เหตุใดถึงได้ทำตัวแปลกแยกในเวลานี้กันล่ะ จะแปรพักตร์งั้นเหรอ ดูไม่สมจริงเลย!

"พวกนายหมายความว่าอย่างไร " สวีเอ้าเสวี่ยสีหน้านิ่งเฉยและถามด้วยเสียงนิ่งเรียบ

หลัวเฮอพูดตอบ "คุณหนูสวี กองกำลังทหารเหล่านั้นที่คุณหนูดึงเข้ามาเป็นพวก ใช่ว่าพวกเขาจะฟังคำสั่งของคุณหนูทั้งหมด บางทีพวกเขาอาจจะฟังผมและลีคามากกว่าคุณหนูนะครับ "

สวีเอ้าเสวี่ยวพูดตอบ " งั้นเหรอ!"

หลัวเฮอพูดกล่าว "หากว่าไม่มีคนหนุนหลังคุณหนู คุณหนูจะสร้างเนื้อสร้างตัวที่หนานหยางและมีอำนาจบารมีที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไรกันล่ะ "

ลีคากล่าว "คุณหนูสวี คุณสมควรได้ในสิ่งที่สมควรได้เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องจำกัดให้สิ้นซาก เพราะว่ามันไม่ได้ส่งผลดีอะไรกับคุณหนูเลย"

สีหน้าของสวีเอ้าเสี่ยซีดลงทันทีและกล่าว่า " ที่แท้พวกนายทั้งสองล้วนเป็นคนเนรคุณงั้นเหรอ ถ้างั้นพวกนายเป็นคนของใครกันล่ะ "

"พวกเราเป็นคนของนายหญิงจ้าวซือชิง " หลัวเฮอกล่าว

เมื่อเธอได้ยินประโยคนั้น สวีเอ้าเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะยืนนิ่งด้วยความงุนงง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหลือจะเชื่อ

ไม่ใช่มีเพียงเธอ แม้แต่ฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกตกใจเช่นกันเมื่อได้ยินประโยคนี้ ชาวหนานหยางสองคนนี้เป็นคนของจ้าวซือชิงงั้นเหรอ พวกเขาถูกจัดแจงให้ไปอยู่ข้างตัวสวีเอ้าเสวี่ยเร็วขนาดนี้เลยหรือ

รู้หรือเปล่าว่าสองคนนี้เป็นคนที่สวีเอ้าเสวี่ยได้คัดเลือกเข้ามาเป็นพวกเธอตอนที่เธอเพิ่งมาถึงหนานหยาง เป็นบุคคลที่มีความสามารถให้เธอมาโดยตลอด แต่พวกเขากลับเป็นคนของจ้าวซือชิงซะงั้น!

มีเพียงแค่เฉินหยูที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่ว่า คิดไม่ออกเลยว่าจ้าวซือชิงจะใช้วิธีการใดมาจบเรื่องนี้

การเปลี่ยนแปลงและการพลิกผันที่เธอรอคอยทั้งหมดก็มาจากทางหนีทีไล่ของจ้าวซือชิง

"นี่เป็นไปไม่ได้" สวีเอ้าเสวี่ยส่ายหน้าไม่อยากเชื่อและรู้สึกตกใจ เธอไม่เคยพบจ้าวซือชิงมาก่อน แต่เคยได้ยินชื่อเสียงอันโด่งดังของเธอ เธอคือเทพธิดาแห่งรุ่นของตระกูลจ้าว เป็นภรรยาของฉีปู้อวี่และเป็นมารดาของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนก็เข้าใจในทันที และไม่แปลกใจที่มารดาของตนจะรับรู้สถานการณ์ของสวีเอ้าเสวี่ยทั้งหมดตอนที่อยู่หนานหยางเลย หนึ่งคือมีฉีหยุนเฟิงคนเหลี่ยมจัด สองคือมีผู้ภักดีต่อสวีเอ้าเสวี่ยทั้งสองคน ที่คอยป็นหูเป็นตาให้กับมารดาเขา

เขาอดไม่ได้ที่จะแยกเขี้ยวยิงฟันและรู้สึกขนลุก ที่รู้ว่ามารดาของตนเป็นสุดยอดคนเจ้าเล่ห์ที่แท้จริง ถึงกับเอาชนะฉีหยุนเฟิงได้

การวางแผนระยะยาวแบบนี้ช่างชาญฉลาดมากและไม่ทิ้งร่องรอย...

ลีคากล่าวอย่างจริงใจว่า "คุณหนูสวี ถ้าหากว่าไม่มีเสียงของพวกเรา คุณหนูก็ยากที่จะระดมกองกำลังทหารเหล่านั้นได้ ความไม่สงบในหนานหยางควรจบลงได้แล้ว ประเทศนี้ก็ไม่ควรที่จะต้องประสบกับความวุ่นวายไปมากกว่านี้ เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่นายหญิงจ้าวซือชิงต้องการ"

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวด้วยความโกรธว่า "ดังนั้นการเจอกันของพวกเราครั้งแรกเป็นแค่ฉากตบตาใช่ไหม "

หลัวเฮอโบกมือให้กับทหารเหล่านั้นเพื่อให้พวกเขาวางปืนลงพร้อมพร้อมกัน จากฉากนี้จะเห็นได้ว่าสิ่งที่หลัวเฮอและลีคาพูดไปเมื่อครู่นั้นไม่ได้เป็นเท็จแต่อย่างใด

"คิดไม่ถึงเลยว่าพวกนายจะเป็นคนของแม่งั้นเหรอ" ฉีเติ่งเสียนมองทั้งสองคนและอุทานว่า "แม่ของผมน่าทึ่งจริง ๆ มีผู้ติดตามในหนานหยางด้วย!

หลัวเฮอมองฉีเติ่งเสียนโค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวว่า "สวัสดีครับคุณชายฉี"

ลีคาก็กล่าวว่า "คุณชายฉี ต่อไปพวกเราจะฟังคำสั่งของคุณครับ"

ฉีเติ่งเสียนตกตะลึง หลังจากนั้นได้ชี้ไปที่ร่างของหวงอิงและกล่าวว่า "ลากตัวมันออกไป ตัดหัวมันแล้วส่งกลับไปให้จ้าวหมิงลู่ที่เมืองหลวง"

จ้าวหมิงลู่มีสาวใช้สี่คน สาวใช้ที่นามว่าลวี่ฉ่ายมาถึงที่เมืองเซียงซานก่อนถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของหยางกวนกวนศีรษะของเธอถูกตัดออกแล้วส่งไป หลังจากนั้นหลานอวี่ที่ถูกส่งไปยังจิงเต่าก็ถูกฆ่าตายด้วยฝีมือของจินถงอวี้หนี่ว์ และก็ถูกตัดศีรษะส่งออกไปเช่นกัน ตอนนี้ก็ถึงตาของหวงอิงแล้ว……

หลัวเฮอรีบสั่งการทหารสองนายให้ลากร่างของหวงอิงออกไป หลังจากที่ตัดศีรษะแล้วก็ส่งไปที่เมืองหลวงโดยตรง

"มานั่งลงแล้วคุยกันดี ๆ เถอะ!" ฉีเติ่งเสียนพูดกับสวีเอ้าเสวี่ย

ดวงตาของเธอไม่มีประกายและดูโศกเศร้ามาก

เมื่อได้ยินฉีเติ่งเสียนกล่าว สวีเอ้าเสวี่ยจำใจต้องพยักหน้า เธอคิดว่าเธอชนะแล้ว ผลสุดท้ายกลับเป็นจ้าวซือชิงที่เป็นคนควบคุมทุกอย่าง แล้วคนที่หัวเราะเป็นคนสุดท้ายก็คือฉีเติ่งเสียน

เธอรู้สึกไม่ยินยอมอย่างมาก ทว่าเผชิญกับคู่ต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างจ้าวซือชิง สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกได้คือความสิ้นหวัง