มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1962

ศิษย์ที่ฝึกฝนจนถึงระดับฮั่วจิ้งก็ถือว่าเรียนจบอย่างแท้จริง สามารถออกไปตั้งสำนัก รับศิษย์เป็นของตัวเองได้แล้ว

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้น จึงเป็นธรรมดาที่ต้องทดสอบฝีมือของหยางกวนกวน

ช่วงที่เปิดสำนักกังฟู หยางกวนกวนฝึกซ้อมต่อสู้จริงกับคนอื่นทุกวัน ทำให้เธอสามารถขัดเกลาฝีมือทั้งหมัดและเท้าได้อย่างคล่องแคล่วและเฉียบคม ไม่มีท่าทีฟุ่มเฟือยใดๆ

จ้านเฟยก็เป็นยอดฝีมือเช่นกัน ในช่วงที่เขานั่งประจำอยู่ที่สำนัก หยางกวนกวนก็ชอบไปประลองกับเขาเสมอ ทำให้ได้รับประสบการณ์มากมาย

ในด้านการต่อสู้ หยางกวนกวนแทบไม่มีช่องโหว่แล้ว เพียงแต่อาจยังขาดการประยุกต์ใช้ท่วงท่าต่างๆ ได้อย่างคล่องแคล่วเป็นธรรมชาติ

เพราะยังฝึกฝนมาไม่นานนัก และมักจะมัวแต่ดูหนังสือการสู้รบจริงของฉีเติ่งเสียน จึงขาดความลื่นไหลอย่างเป็นธรรมชาติไปเล็กน้อย

แต่ที่เธอฝึกฝนจนถึงระดับนี้ได้ ก็ถือว่าน่าทึ่งมากแล้ว

ทุกคนรู้ดีว่าการเริ่มต้นเรียนกังฟูต้องเริ่มจากท่าม้าขี่ ดังนั้นในการทดสอบสุดท้าย ฉีเติ่งเสียนจึงให้เธอฝึกท่าม้าขี่......ย่อตัวขึ้นลงดุจดั่งม้า

เพื่อถ่ายทอดวิชาด้วยตัวเอง ฉีเติ่งเสียนก็ยินดีทำหน้าที่ม้าอย่างไม่บ่นเหนื่อย

เนื้อเพลงฝึกนี้ยังมีท่อนหลังอีกว่า “กระโดดขึ้นฟ้า ศีรษะลอย ร่างจิตเปิดสว่าง”

เพื่อให้ศิษย์เข้าใจเทคนิคนี้ได้ดี ฉีเติ่งเสียนจึงออกแรงยกขึ้นให้เธอได้สัมผัสความรู้สึกวิญญาณหลุดออกจากร่างด้วยตนเอง

ว่ากันว่าห่างกันสักพัก ดีกว่าแต่งงานใหม่นั้นไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล แม้ทั้งคู่จะดูเหมือนกำลังฝึกกังฟูอย่างจริงจัง

หลังจากสอนกันต่อเนื่องเป็นเวลานาน หยางกวนกวนก็ดูพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง ดวงตาคู่งามเปล่งประกายสดใสเปี่ยมอารมณ์

เมื่อสายตาทั้งคู่สบกัน ฉีเติ่งเสียนก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกร้อนแรงที่ซ่อนอยู่ จึงตัดสินใจสาธิตให้อีกครั้ง

วันนี้ฉีเติ่งเสียนยังไม่ได้รับโทรศัพท์จากกู่ฉงเฟิง และต่อให้โทรมา เขาอาจไม่รับก็ได้

หลังจากสื่อสารกันอย่างแนบแน่นเสร็จ ฉีเติ่งเสียนก็พาหยางกวนกวนออกไปเที่ยวชมเมือง เมืองเทียนหร่างเป็นเมืองที่มีเอกลักษณ์มากบนแผ่นดินใหญ่ เหมาะกับคู่รักมาเที่ยวจริงๆ

เดินเคียงข้างฉีเติ่งเสียนไปตามถนนอันสะอาดของเมืองเทียนหร่าง ภายใต้ท้องฟ้าสีครามและอากาศเย็นสบาย หยางกวนกวนก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างดีงาม

ทั้งสองลองชิมของกินพื้นเมืองระหว่างทาง และยังซื้อลูกเล่นของฝากเล็กๆ น้อยๆ กลับมาด้วย บรรยากาศเป็นไปอย่างอบอุ่นและสนุกสนาน

ตอนกลับถึงโรงแรมในตอนเย็น ก็พบว่าฉีปู้อวี่กลับมาแล้ว

เมื่อเขาเห็นหยางกวนกวนก็ชะงักเล็กน้อย แล้วใช้ภาษามือทักว่า “ลูกสะใภ้ มาถึงจังหวัดซีเทียนแล้วเหรอ?”

หยางกวนกวนดูไม่เข้าใจภาษามือที่ยุ่งเหยิงนั้น จึงส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนจึงแปลอย่างมีไหวพริบว่า “พ่อผมบอกว่ายินดีต้อนรับคุณมาที่จังหวัดซีเทียน”

“ขอบคุณค่ะ ลุงฉี” หยางกวนกวนยิ้มกว้าง รู้สึกอบอุ่นใจมาก ไม่คิดว่าฉีปู้อวี่จะมี EQ สูงขนาดนี้

ฉีปู้อวี่ได้ยินฉีเติ่งเสียนแปลมั่วๆ ทีแรกก็อยากต่อยเขา แต่พอเห็นหยางกวนกวนตอบกลับด้วยท่าทีอ่อนโยน ก็นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างเงียบๆ

ฉีเติ่งเสียนกลับรู้สึกว่าฉีปู้อวี่กลับมาไม่ถูกเวลา เพราะคืนนี้เขายังอยากสอนหยางกวนกวนฝ่ามือแปดทิศในเชิงการต่อสู้อีก......

ฉีปู้อวี่สีหน้าเคร่งขรึม กล่าวว่า “สองวันนี้ข้าออกไปเดินทางติดต่อเพื่อนเก่า และพบเรื่องบางอย่าง”

ฉีเติ่งเสียนถามว่า “ทำไมเร็วขนาดนั้น?”

ฉีปู้อวี่ใช้ภาษามือบอกว่า “ที่จังหวัดซีเทียน มีนักท่องเที่ยวหญิงบางคนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย น่าจะเป็นขบวนการค้ามนุษย์ที่จงใจลักพาตัว”

เมื่อฉีเติ่งเสียนแปลให้ฟัง หยางกวนกวนก็กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ฉันเพิ่งลงรถไฟวันนี้ก็ถูกจับตามองทันที เป็นพวกค้ามนุษย์สามคน แต่ฉันจัดการพวกมันหมดแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน