มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 198

“อ๊ะ!คุณกล้าทำร้ายฉัน!”

จ้าวเหมิงหลงจับไปตรงมือของตัวเองที่ถูกลูกธนูยิง ตะโกนร้องดังขึ้น

และหยางเฟยเฟยยังต้องไปอย่างดุๆ ไอ้หมอนี่กล้ามาก กล้าทำร้ายจ้าวเหมิงหลงในที่ของเขา!

หยางกวงกวงได้ยินเสียงกรีดร้องของจ้าวเหมิงหลง ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปจับไปที่มือของเฉียวชิวเมิ่งแล้วถาม: “เมิ่งเมิ่ง พวกๆๆ...พวกเราทำยังไงดี?”

เฉียวชิวเมิ่งก็กระวนกระวายพูดขึ้น: “ทำยังไงดี?ฉันรู้ได้ไงว่าต้องทำยังไง?ฉีเติ่งเสียนล่วงเกินหยางเฟยเฟย ยังยิงลูกธนูทำร้ายจ้าวเหมิงหลง”

มีเพียงแค่หลี่อวิ๋นหว่านที่ยืนอยู่ข้างๆสีหน้าปกติในดวงตาของเขา ฉีเติ่งเสียนผู้กล้าเผชิญหน้ากับอวี้เสี่ยวหลง แต่ไม่ใช่ใครที่ไหนก็สามารถเผชิญได้นะ

“คุณจ้าว......คุณๆๆๆ....คุณไม่เป็นไรใช่ไหม...”

“ฉันยอมรับผลตามหลังของวันนี้ ขอให้คุณอย่าโกรธ...”

หยางกวงกวงแม้ว่าตอนนี้จะกล้ามาก แต่ก็ยังเดินไป

เขารู้ว่าทั้งหมดเริ่มจากตัวของเขา ดังนั้นสิ่งที่ต้องรับผิดชอบมันก็รับผิดชอบ

“หลบไป!”จ้าวเหมิงหลงยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าของหยางกวงกวง ตบจนหยางกวงกวงนั้นเกิดเสียงคร่ำครวญแล้วล้มลงกับพื้น

ดวงตาของฉีเติ่งเสียนก็เย็นชาลง เดินไปข้างหน้าในทันทีก็เดินไปถึงตรงหน้าของจ้าวเหมิงหลง

“ขอโทษ!”

ฉีเติ่งเสียนมองจ้าวเหมิงหลงแล้วพูดอย่างนิ่งๆ

“ขอโทษ?ล้อเล่นอะไรกัน!จะให้จ้าวเหมิงหลงอย่างฉันขอโทษคนไร้ประโยชน์อย่างพวกเธอ?”จ้าวเหมิงหลงโกรธมาก ยกมือขึ้นก็จะตบไปที่หน้าของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือหยุดมือของเขาแล้วกดไปที่ฝ่ามือเขา พูโอย่างยิ้มและไม่ยิ้ม: “ตีหมาก็ต้องดูเจ้าของ ยิ่งไปกว่านั้นกล้าตีเลขาของฉัน”

จ้าวเหมิงหลงกัดฟันแล้งพูด: “ฉันตีเขาแล้วทำไม?”

“สักพักฉันค่อยมาจัดการไอ้พวกสาวๆนี้ คิดบัญชีกับคุณก่อนที่ยิงธนูทำร้ายฉันจนบาดเจ็บ!”

“พูดมาคุณอยากตายไหม?”

ฉีเติ่งเสียนพูขึ้น: “คุณอยากยิงฉันตายแล้วทำไมฉันถึงไม่สามารถยิงคุณตายได้?อีกทั้ง ฉันยังอ้อมแล้วนะ”

จ้าวเหมิงหลงดวงตาเย็นชาขึ้นแล้วพูดอย่างดุๆ: “ฉันอยากทำคุณตายนั้นมันเป็นสิ่งที่คุณต้องได้รับมัน ใครให้คุณกล้ามาเห่าในที่ของฉัน?”

“ฉันจะทำให้คุณตาย อย่างนั้นมันเหมสะสมสมเหตุและถูกกฎหมาย!คุณยืนที่นี่ดีๆ แล้วให้ฉันยิงธนูไปที่สมองของคุณ!”

“แต่ว่าคุณคับค้านแล้ว อย่างนั้นมันไม่สมควรและไม่เหมาะสมอีกทั้งมันยังกลายเป็นผิดกฎหมายแล้ว!”

“เพราะว่าที่นี่คือที่ของฉัน!”

“ที่ของฉัน เหตุผลของฉันเป็นใหญ่!”

ฉีเติ่งเสียนพูดตอบหนึ่งคำ จากนั้นเขาก็จับไปที่ลูกธนูที่อยู่ในมือของจ้าวเหมิงหลงแล้วขยับไปมาแล้วพูดขึ้น: “อย่างนั้นคุณเก่งมากเลย ทำเอาฉันนั้นตกใจหมด!”

“อ้ะๆๆๆๆ------------!!!”

ปากของจ้าวเหมิงหลงกรีดร้องอย่างกับหมูที่ถูกฆ่า เจ็บจนคุกเข่าลงตรงหน้าของฉีเติ่งเสียน ร่างกายไม่หยุดที่จะบิดไปมาเหมือนกับจะสลบไปแล้ว

ทุกคนเห็นภาพนี้แล้วมีท่าทางที่น่าเกรงกลัว

“ไอ้หมอนี่รู้ว่าทำร้ายแก้วจนแตกแล้ว รู้ว่าวันนี้ออกไปไม่ได้แล้ว ดังนั้นอยากจะลากจ้าวเหมิงหลงไปเป็นแพะรับบาปด้วย?”

“ฉันว่าเขาคิดแบบนี้ ทุกคนอยู่ห่างๆหน่อยอย่าไปทำให้เขาโกรธ ไม่อย่างนั้นจะถูกเขานั้นเอาไปเป็นแพะรับบาป!”

“คุณหยาง อยู่ห่างๆเขาหน่อย เขารู้ว่าตัวเองนั้นจะหนีออกไปได้ยากเหมือนกับคนบ้าเลย!”

หยางเฟยเฟยได้ยินคำพูดพวกนี้สีหน้าซีดลงรีบถอยหลังไปหลายๆก้าว กลัวว่าฉีเติ่งเสียนที่หมดหนทางจะลากตัวเองเข้าไปด้วย

ในเวลานี้สมาชิกยามภายในซางตงคลับก็รีบวิ่งมา

“คุณยอมซางตงคลับออกมา แล้วให้เลขาของฉัน ถือว่าเป็นค่าชดเชยสำหรับที่เธอลงมือกับเขา”

“จากนั้นฉันก็เอาธนูยิงมือข้างที่เธอนั้นทำร้ายเขา เรื่องนี้ก็ถือว่าจบ”

ฉีเติ่งเสียนหรี่ตาลงแล้วมองไปทางจ้าวเหมิงหลง พูดอย่างเบาๆ

จ้าวเหมิงหลงได้ยินคำของสองข้อนี้แล้วตกตะลึงจากนั้นพูดอย่างโกรธๆ: “คุณเป็นคนโง่หรอ?”

“คุณรู้ไหมว่าซางตงคลับนั้นมีมูลค่าเท่าไหร่?ให้ฉันมอบส่งให้เขา?ฉันกลัวว่าจะทำให้เขานั้นอกแตกตาย!”

“ยังจะยิงให้มืออีกข้างของฉันให้ทะลุ?คุณกำลังล้อเล่นอะไรอยู่?”

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นก็ตบไปที่หน้าของจ้าวเหมิงหลงหัวเราะพูดขึ้น: “พูดดีๆ!”

จ้าวเหมิงหลงกัดฟันจนจะฟันจะแตกแล้ว น้ำไหลเลือดถุยลงที่หน้าอกตัวเองพูดขึ้น: “คุณอับอายฉันเลย พี่ใหญ่ของฉันไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่!”

หยางเฟยเฟยหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วโชว์มือถือตัวเองพูดขึ้น: “เมื่อกี้ฉันโทรหาจ้าวเฮยหลงแล้ว เขาอยู่แถวๆนี้ไม่ช้าก็มาถึงแล้ว”

“อ๋อ?เรียกปลาซิวมาแล้วหรอ?”ฉีเติ่งเสียนตะลึง จากนั้นก็โยนจ้าวเหมิงหลงออกไป “อย่างนั้นก็เรียกเจ้าปลาซิวมาคุยกับฉัน!”

ทุกคนตกใจอ้าปากค้างไอ้หมอนี่ บ้าคลั่งขนาดนี้เลย?ไม่เอาสมาคมการค้ามังกรดำไว้ในสายตา?

หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างตกใจ: “คุณฉี ทำไมคุณถึงปล่อยตัวเขา?!”

จ้าวเหมิงหลงก็หัวเราะ เตรียมตัวออกคำสั่งให้พวกยามรักษาความปลอดภัยนั้นตีฉีเติ่งเสียนให้ตายทั้งเป็น

คำพูดถึงมุมปาก ก็รู้สึกว่าตรงใบหน้าของตัวเองเหมือนมีลมพัดมา เสียงดังขึ้น ธนูหนึ่งดอกแทงไปตรงดินที่อยู่ข้างๆของเขา แก้มของเขาก็ถูกธนูนั้นเฉี่ยวจนเป็นแผล

แล้วคำพูดที่อยู่ในมุมก็กลืนลงเข้าไป!

“ฉันปล่อยเขาไป เขาจะกล้าทำไรอีก?”

ในมือของฉีเติ่งเสียน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มีธนูเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งดอก ในเวลานี้ยังคงรักษาท่าทางการยิงธนูอยู่