มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1986

ซ่างกวนหลานเย่ว์กลับขึ้นรถของตนเอง ก่อนจะสั่งให้คนขับเคลื่อนรถออกไป

"คุณผู้หญิง คุณไปคุยกับฉีเติ่งเสียนมา เป็นอย่างไรบ้าง?" เลขาคู่ใจที่ติดตามเธอมานาน อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม เพราะรู้ดีว่าเธอคือผู้ที่แกร่งกล้าและมีชั้นเชิงเหนือผู้คน

ซ่างกวนหลานเย่ว์ตอบเรียบ ๆ อย่างไม่ใส่ใจว่า "ผู้ชายก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ แม้แต่ยอดฝีมือที่ไม่ด้อยไปกว่าลูกของฉันอย่างเจียยาง ก็ยังหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น"

เลขาหัวเราะ "เช่นนั้นก็ดีแล้วค่ะ"

ซ่างกวนหลานเย่ว์พูดเสียงเรียบ "หากฉันสามารถชักจูงเขาได้ เท่ากับว่าเราจะมีช่องให้ลงมืออีกมาก…"

เธอพูดพลางจมอยู่ในภวังค์ มือขวาเอื้อมไปลูบแหวนที่เคยสวมอยู่บนมือซ้ายอย่างเคยชิน

ทว่าปลายนิ้วที่ควรสัมผัสเจอวงแหวนกลับพบเพียงผิวเนื้อของตนเอง

ซ่างกวนหลานเย่ว์ชะงัก เงยมือขึ้นดูอย่างรวดเร็ว แหวนไพลินซึ่งเป็นของโปรดกลับหายไปไม่รู้ตัว ของชิ้นนั้นเป็นของขวัญล้ำค่าจากขุนนางผู้ทรงอำนาจคนหนึ่งที่เคยลุ่มหลงในตัวเธอ และเป็นหนึ่งในสมบัติที่เธอหวงแหนที่สุด

"แหวนของฉันอยู่ที่ไหน?!"

ในวินาทีนั้น เธอยังไม่คิดระแวงฉีเติ่งเสียนแม้แต่น้อย ในสายตาเธอ เขาเป็นคนมีศักดิ์มีศรี ไม่น่าทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้

เลขาก็หน้าเหวอ "ฉันเห็นตอนคุณผู้หญิงเข้าไป คุณยังใส่อยู่เลยนะคะ"

ซ่างกวนหลานเย่ว์กัดฟันแน่น พลันยกมือซ้ายไปแตะกำไลข้อมือขวาอย่างเคยชินอีกครั้ง ทว่ากลับพบเพียงเนื้อเปล่า

นางก้มมอง ข้อมือขาวผ่องว่างเปล่า กำไลอันล้ำค่าก็หายไปอีกชิ้น!

ทันใดนั้นเอง เพลิงโทสะก็ปะทุขึ้นมาจากอก แทบจะลุกไหม้เผาผมนางให้มอดไหม้

ดวงหน้างามล้ำที่เคยสงบเคร่งขรึมบัดนี้กลับแผ่ไอหม่นหมองจนสาวใช้ข้างกายยังอดหวาดกลัวไม่ได้

"กำไลของฉัน...ก็ถูกขโมยไปด้วย!"

ซ่างกวนหลานเยว่สูดลมหายใจลึกอย่างยากลำบาก เพียงเพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา

สีหน้าของเลขาก็ประดับด้วยความกระอักกระอ่วน เอ่ยเสียงเบาว่า

"คุณผู้หญิง...หรือว่าเป็นฉีเติ่งเสียนที่ขโมยไป?"

ซ่างกวนหลานเยว่โกรธจนแทบระเบิด

"ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร?! ที่แท้...เขาเล่นตลกกับฉันตั้งแต่แรก ไอ้สารเลว!"

เวลานี้เองเธอจึงเริ่มเข้าใจ ที่แท้ฉีเติ่งเสียนไม่เคยสนใจในความงามของเธอเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็แค่เล่นเกมกับเธอเท่านั้น เสน่ห์ที่เธอแสดงออก เขาไม่แยแสเลยสักนิด

เมื่อย้อนคิดกลับไป เธอก็ราวกับตัวตลกที่กำลังแสดงละครคนเดียว เทียบแล้วไม่ต่างไปจากสีซอให้ควายฟัง! แค่คิดก็รู้สึกอับอายจนแทบอยากหายไปจากโลกนี้

ฉีเติ่งเสียนแสร้งทำตัวสุภาพกับเธอมาตลอด ตอนสุดท้ายที่จับมือเธอนั้น ที่แท้ไม่ใช่เพราะอดใจไม่ไหวอยากแตะต้องเธอเลย แต่เป็นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ แล้วขโมยแหวนกับกำไลที่อยู่บนมือไป!

แหวนกับกำไลทั้งสองชิ้นนั้นเป็นของที่ท่านผู้มีพระคุณมอบให้ ล้วนเป็นของล้ำค่าระดับโลก เธอรักและหวงแหนยิ่งนัก จึงสวมไว้ตลอดเวลา

แต่วันนี้กลับถูกฉีเติ่งเสียน ไอ้โจรสวะนั่น กวาดเอาไปหมดเกลี้ยง!

“สารเลว! ฉันจะฆ่าแกให้ตาย! ไอ้ขยะไร้มารยาท ไม่รู้จักรสนิยม!”

ซ่างกวนหลานเยว่กำหมัดแน่น ก่อนจะทุบประตูรถเข้าอย่างแรง

เลขาก็แทบทำอะไรไม่ถูก ไม่เคยเห็นคุณผู้หญิงหลุดเกินควบคุมขนาดนี้มาก่อน ใบหน้าที่เคยงดงามลึกล้ำ บัดนี้บิดเบี้ยวด้วยโทสะจนน่ากลัว

หัวใจของซ่างกวนหลานเยว่เจ็บแปลบขึ้นมา ที่แท้แต่แรก ฉีเติ่งเสียนไม่เคยหลงใหลเธอเลย สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงเครื่องประดับหรูหราบนตัวเธอเท่านั้น

ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ ไม่คิดเลยว่าแม้แต่คนระดับฉีเติ่งเสียน ก็ยังทำเรื่องขโมยแบบนี้ได้…

ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป คงไม่มีใครเชื่อแน่!

เลขาจึงพูดว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน