มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1992

"อะไรคือไม่ต้องให้คนนอกมาห่วงแทนเธอ? ทั้งหมดที่ฉันทำก็เพื่อเธอนะ เธอไม่รู้หรือไง?"

เหอเลี่ยงพูดด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อยว่า: “ตอนนี้เธอโดดเด่นขนาดนี้ ก็ควรเอาใจใส่แต่เรื่องก้าวหน้า ไม่ใช่ไปคบหากับคนไม่เอาไหน!”

ฉีเติ่งเสียนได้ยินก็ไม่สบอารมณ์ กล่าวขึ้นว่า: “ทำไมฉันถึงกลายเป็นคนไม่เอาไหนไปได้ล่ะ?”

เหอเลี่ยงชี้มาที่ฉีเติ่งเสียนแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ฉันกำลังคุยกับลูกพี่ลูกน้องของฉันอยู่ นายหุบปากไปซะ! ที่นี่ไม่มีสิทธิ์ให้นายแทรกพูด!”

ฉีเติ่งเสียนร้องอ้อขึ้นเสียงหนึ่ง ที่แท้เขาก็เดาผิดไป ที่แท้เหอเลี่ยงคนนี้ไม่ใช่คนที่ตามจีบสารวัตรลู่ แต่เป็นพี่ลูกพี่ลูกน้องของเธอต่างหาก!

แต่อย่างไรก็ตาม นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดน้อยลงเลย ตัวเขาเนี่ยดูยังไงก็เป็นบุรุษผู้ศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่ แล้วไม่เอาไหน มันคำบรรยายแบบไหนกัน?

“พี่เลี่ยง เรื่องของฉัน ฉันรู้ตัวเองดี” ลู่หยู่ไห่สีหน้าก็เริ่มเย็นชา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

“เธอเป็นคนที่มีอนาคตที่สุดในตระกูลนี้นะ ควรตั้งเป้าหมายไว้ที่ความก้าวหน้า! ถ้าเธอประสบความสำเร็จในอนาคต ตระกูลของเราก็จะได้รับเกียรติยศด้วย เธอไม่รู้เหรอ?”

“ฉันอุตส่าห์ทุ่มเทจนเชิญลูกชายของท่านผู้อำนวยการสถานีตำรวจได้ แล้วก็เชิญเธอมากินข้าวด้วย เธอกลับไม่เห็นหัวฉันเลย บอกว่าไม่เข้าร่วม ก็ไม่เข้าร่วมเลย!”

“ในสายตาเธอ ยังมีพี่ชายอย่างฉันอยู่บ้างไหม?!”

เหอเลี่ยงโกรธจัด ชี้นิ้วไปที่จมูกของลู่หยู่ไห่แล้วระเบิดอารมณ์ออกมา คิดว่าเธอไม่รู้จักคิดก้าวหน้า

ลู่หยู่ไห่ไม่พูดอะไรเลย แม้กระทั่งขี้เกียจจะพูด ปัญหาเรื่องงานของเธอ คนในบ้านกลับร้อนรนยิ่งกว่าเธอเสียอีก!

แต่ละคนล้วนแต่อยากให้เธอได้ดีแบบก้าวกระโดด แล้วตัวเองจะได้อาศัยเธอรับผลประโยชน์ไปด้วย!

เหอเลี่ยงตะคอกว่า: “พูดสิ!”

ลู่หยู่ไห่ตอบกลับว่า: “พวกคุณอยากประจบเจียงอวิ๋น ก็ไปประจบกันเองสิ มันเกี่ยวอะไรกับฉัน ทำไมฉันถึงต้องไปกินข้าวกับพวกคุณด้วย?”

เหอเลี่ยงถึงกับโกรธจนพูดไม่ออก พูดขึ้นว่า: “อนาคตของเธอสดใสไร้ขีดจำกัดนะ ต้องคบคนระดับสูงให้มาก ๆ อย่ามัวแต่คบคนระดับต่ำไปวัน ๆ!”

“วันนี้เธอไปกินข้าวกับฉัน ก็จะได้รู้จักลูกชายของผู้อำนวยการ แล้วก็สร้างความสัมพันธ์กับเขา อนาคตก็จะได้รับการส่งเสริมเลื่อนขั้นไง!”

“แต่ถ้าเธอมัวคบคนแบบนี้ เธอจะได้อะไรบ้าง? เขาให้เธอได้อะไร?”

“นอกจากได้กินข้าวให้อิ่มท้อง เธอได้อะไรเพิ่มอีกไหม?”

“ก็ในเมื่อกินข้าวเหมือนกัน ทำไมไม่เลือกกินกับคนระดับสูงล่ะ ได้อิ่มท้อง แถมยังได้ขยายคอนเนคชั่นอีกด้วยนะ!”

ฉีเติ่งเสียนฟังคำพูดของเหอเลี่ยงแล้วรู้สึกไม่ชอบอย่างมาก คนประเภทที่มองโลกด้วยสายตาแบบเห็นแต่ผลประโยชน์นั้น ไม่มีอย่างอื่นในใจเลยนอกจากผลตอบแทน

คนแบบนี้แหละ ที่มักจะละทิ้งหลักการได้ง่ายที่สุด ถ้าคนแบบนี้ได้ถืออำนาจขึ้นมาเมื่อไร จะยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่

“ความสุขและความพอใจต่างหากที่เป็นแก่นแท้ของชีวิต สารวัตรลู่ก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว มีความสามารถในการตัดสินใจด้วยตัวเอง นายถึงจะเป็นพี่ชายของเธอ ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่นายพูดจะถูกเสมอ แล้วเธอก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อนายทุกอย่าง” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างสงบนิ่ง

เหอเลี่ยงจ้องฉีเติ่งเสียนอย่างเดือดดาล แล้วพูดว่า: “แกคิดว่าเป็นใครกัน? คิดจะไปเทียบกับเจียงอวิ๋นเหรอ? พ่อเขาเป็นถึงผู้อำนวยการกรมตำรวจ แล้วพ่อแกเป็นใคร?!”

ฉีเติ่งเสียนชะงักเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ฉันเหรอ... พ่อฉันเป็นใบ้ เป็นโจรป่า”

เหอเลี่ยงถึงกับโกรธจนหัวเราะเยาะ แล้วหันไปพูดกับลู่หยู่ไห่ว่า: “ได้ยินไหม เขาถึงกับดูถูกตัวเองแล้วนะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน