มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 23

เซี่ยงตงฉิงพลิกสถานการณ์ทําให้นายเหวินสับสนโดยตรง

“เซี่ยงตงฉิง เธอมันนังมารร้าย อย่าบังคับฉันนะ!” ดวงตาของคุณเหวินเป็นสีแดงก่ำ และเขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“กดสิ กดเลย พวกเราจะได้ตายไปพร้อมกัน!” เซี่ยงตงฉิงยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับแสยะยิ้มมุมปาก แสดงถึงความดุร้ายมากกว่าคุณเหวิน

คุณเหวินโกรธมากจนตัวสั่นไปหมดและพูดว่า : “อย่างนั้นพวกเราก็ตายไปพร้อมกัน! ฉันมันเป็นแค่เจ้าของโรงงานตายพร้อมกับประธานเซี่ยงกรุ๊ปหมื่นล้านอย่างเธอ มันจะไม่คุ้มได้อย่างไง!”

หลังจากพูดจบ คุณเหวินก็กดนิ้วโป้งลง!

แต่ในเวลาเดียวกันนั้น ก็มีเหรียญเงินบินออกจากมือของฉีเติ่งเสียน และโดนเข้าที่ข้อมือของคุณเหวินอย่างรุนแรง

เขาเจ็บข้อมือมากจนต้องคลายรีโมทในมือออกและล้มลงไปกับพื้น

ดวงตาของเซี่ยงตงฉิงกลายเป็นสีแดง ในขณะที่คุณเหวินกําลังจะหยิบรีโมทคอนโทรลขึ้นมา เธอก็ดึงดินสอที่อยู่ปักผมอยู่ด้านหลังออกมาและแทงเข้าที่แขนของคุณเหวินอย่างรุนแรง!

“โอ๊ย!”

คุณเหวินกรีดร้องเหมือนหมาป่า และเลือดที่แขนก็ไหลออกมาก

ฉีเติ่งเสียนก็เข้าไปหาคุณเหวินแล้วเอามือดัดคอเขาจากด้านหลัง

เสียงกรีดร้องหยุดลงทันที และร่างของคุณเหวินก็หมดสติล้มลงกับพื้น

เส้นผมของเซี่ยงตงฉิงหลุดกระจาย ในมือถือดินสอที่เปื้อนเลือดเอาไว้ราวกับผู้ไร้วิญญาณที่สิ้นหวัง เธออ้าปากหายใจอย่างแผ่วเบา และดวงตาสังหารของเธอก็หันไปเห็นฉีเติ่งเสียน

“ตอนนี้คุณโทรแจ้งตำรวจได้แล้ว!” ฉีเติ่งเสียนหันไปพูดกับเลขาตัวน้อยที่กำลังตกตะลึงอยู่หน้าประตู ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เลขาตัวน้อยได้สติกลับมาแล้วรีบกดโทรแจ้งตํารวจทันที

ฉีเติ่งเสียนก้มลงไปหยิบเหรียญขึ้นมาเล่นในมือ ก่อนจะหันไปยิ้มกับเซี่ยงตงฉิงแล้วพูดว่า : “มาคุยกันหน่อยไหม?”

เซี่ยงตงฉิงหยิบกระดาษทิชชูเปียกขึ้นมาค่อยๆเช็ดดินสอในมือของเธอ จากนั้นก็เก็บผมโดยใช้ดินสิอแท่งนั้นปักไว้เหมือนเดิม

“ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีอะไรจะคุยกับคนที่เซี่ยงตงเหลยส่งมานะ!” เซี่ยงตงฉิงพูดด้วยความเยาะเย้ย

“ผมไม่ใช่คนของเขา ถ้าพูดให้ถูกคือเขาเป็นคนที่ อืม……ผมดูแลอยู่” ฉีเติ่งเสียนพูด

เซี่ยงตงฉิงขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า : “คุณเป็นผู้คุมเรือนจำ?!”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าและพูดว่า : “พอดีผมมีโอกาสได้ออกจากเรือนจำ เซี่ยงตงเหลยเลยขอให้ผมมาดูแลคุณ”

เซี่ยงตงฉิงปักดินสอกลับเข้าไปในผมมวยของเธอ ดวงตาที่เย็นชาและหยิ่งผยองของเธอไม่มีความผันผวนทางอารมณ์ ริมฝีปากแหลมคมราวกับใบมีดก่อนจะเปิดปากพูดเบาๆว่า : “ฉันไม่ต้องการใครมาดูแล”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “อันที่จริงผมก็ไม่อยากจะสนใจเรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่เซี่ยงตงเหลยอยู่ในเรือนจำเขาเป็นคนดีมาก ช่วยเหลืองานของผมทุกอย่าง และอีกอย่างเขาคงจะอยู่ได้ไม่อีกนานแล้ว ดังนั้นผมเลยรับปากที่จะทำในเรื่องที่เขาขอร้องไว้”

เมื่อได้ยินข่าวว่าเซี่ยงตงเหลยจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่อีกนาน แววตาของเซี่ยงตงก็แสดงถึงอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย เธอไม่พูดอะไร

แววตาของเซี่ยงตงฉิงเย็นลงอีกครั้งและพูดอย่างเฉยเมยว่า: “คุณกำลังเวทนาฉันอยู่หรือเปล่า?”

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่เล็กน้อย จากนั้นส่ายหัวและพูดว่า : “คุณนั่งอยู่ในบริษัทยักษ์ใหญ่มูลค่ากว่าหมื่นล้านผมมีสิทธิ์อะไรไปเวทนาคุณ? เพียงแต่ว่าคุณจะรักษาตำแหน่งได้อยู่ไหม นั่นก็อีกเรื่อง……”

เซี่ยงตงฉิงหัวเราะเยาะ : “คุณรู้อะไร?!”

“ตอนนี้ผมรู้ว่าคุณกำลังถูกกดโดยหลงเหมิน และก็รู้ว่าคนในตระกูลสวีจากเมืองหลงกำลังจ้องจะเล่นงานคุณอยู่ แล้วอวี้เสี่ยวหลงก็ดูเหมือนจะสนใจเซี่ยงกรุ๊ปเช่นกัน” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่รีบร้อน

ประโยคแรกที่ฉีเติ่งเสียนพูดนั้นไม่ได้ทำให้เซี่ยงตงฉิงรู้สึกอะไร แต่ประโยคที่สองและสามนั้นทำให้เธอรู้สึกตกใจเหมือนมีคลื่นพายุเกิดขึ้นในใจ