มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 236

หยางกวนกวนรู้สึกว่าเธออยู่ใกล้ฉีเติ่งเสียนมากเกินไป แต่ก็ไม่สามารถทําอะไรได้ เพราะแผงขายหนังสือพิมพ์นั้นไม่ได้ใหญ่มาก ด้วยแรงลมพายุฝนแบบนี้ถ้าขยับออกไปก็คงเปียกมากกว่านี้

เธอพยายามรักษาระยะห่างเพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสทางกายกับฉีเติ่งเสียนให้มากที่สุด

“ฝนตกหนักมากเลย ไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่ ฉันนี่เป็นคนโชคร้ายตลอด!” หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูดออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า.….” ฉีเติ่งเสียนทำได้เพียงแค่ยิ้มจางๆ และรู้สึกว่าการติดอยู่ที่นี่แต่มันไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

จู่ๆหยางกวนกวนอันก็รู้สึกเศร้าและพูดขึ้นว่า : “ไม่คิดว่าชีวิตมันต้องมาลำบากอะไรแบบนี้ แม้แต่พระเจ้าก็จะรังแกฉัน!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็นว่า: “อย่าเศร้าไปตามฤดูกาลที่เปลี่ยนไปเลย ชีวิตเป็นของเรา ทุกอย่างอยู่ที่เราจะเขียนให้ตัวเองเป็นแบบไหน”

หยางกวนกวนเม้มริมฝีปากและพูดว่า: “คุณไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่ใต้ล่างหรอก ไม่ว่าจะเงยหรือก้มหน้าก็จะถูกรังแกและดูถูกเหยียดอยู่เสมอ”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆว่า: “ฉันก็ไม่เข้าใจอะไรมาก เพราะคนส่วนใหญ่มองมาที่ฉันเพื่อมีชีวิตที่ดีขึ้น”

หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉีเติ่งเสียนและพูดว่า: “คุณพูดถูก ฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่น่าเสียดายระยะความแตกต่างนั้นมากเกินไป!”

เธอกอดตัวเองด้วยแขนของเธอ พายุลมแรงทําให้ร่างที่เปียกของเธอหนาวสั่น

ฉีเติ่งเสียนจึงถอดเสื้อคลุมและวางไปที่ไหล่ของหยางกวนกวน

หยางกวนกวนถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมของฉีเติ่งเสียน และด้วยอุณหภูมิจากร่างกายของเขาที่ยังคงอยู่ภายในเสื้อมันทําให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ

“ฉันถูกคนในตระกูลหยางรังแกมาตลอดตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะหยางเฟยเฟย ฉันถูกเธอทุบตีไม่รู้กี่ครั้งแล้ว”

“แม้ทุกครั้งที่ฉันต้องแสร้งเยินยอเธอเพื่อไม่ให้ถูกทุบตี.…..”

“ฉันถูกทำร้ายตอนที่อยู่ข้างนอก ก็มีคนเห็นแต่พวกเขากลับไม่เข้ามาห้ามปรามเธอเลย”

“เพราะรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังหยางเฟยเฟยคือใคร พวกเขาก็เดินจากไปราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย”

“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันมักจะถูกรังแกรุนแรงมากกว่าที่พวกเขาเห็นกันอีก”

หยางกวนกวนมองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนตกหนัก ม่านฝนทําให้เมืองทั่วทั้งเมืองมืดไปหมด

สภาพแวดล้อมที่เดียวดายเช่นนี้ ทําให้เธอรู้สึกเปิดใจและกล้าเล่าประสบการณ์ความคับข้องใจที่เก็บมาตลอดหลายปีให้ฉีเติ่งเสียนฟัง

“แม่ทนไม่ได้กับความอัปยศอดสูแบบนี้ และในที่สุดแม่ก็ทิ้งฉันไว้ที่ตระกูลหยางตามลําพังจนถึงตอนนี้”หยางกวนกวนถอนหายใจ

“ชีวิตฉันในตระกูลหยางแย่ยิ่งกว่า มันแย่จนฉันทนไม่ไหวเลยต้องมาเรียนที่จงไห่ ……”

“และเพื่อที่จะหนีให้พ้นจากตระกูลหยาง ฉันจึงต้องไปเรียนหนังสือที่สหรัฐอเมริกา”

“ภายนอกที่ฉันดูแข็งแกร่งและก้าวร้าวมันเป็นแค่ผิวภายนอก เพราะจริงๆ แล้วฉันนั้นขี้ขลาดมาก…...”

“ที่ทำแบบนี้ก็เพียงเพราะต้องการซ่อนจุดอ่อนของตัวเองเอาไว้”

หยางกวนกวนพูดมาถึงตอนนี้ น้ําตาก็เริ่มไหลริน สภาพความเป็นอยู่ที่น่าสังเวชตลอดเวลา 20 ปีเหล่านี้ทําให้เธอรู้สึกน่าสังเวชและทรมานหัวใจของเธอมาก

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าและพูดว่า: “ในตอนที่เธอกลับมาที่จีนครั้งแรก เธอดูเหมือนสาวงามที่เย็นชาและหยิ่งผยอง แต่จริงๆ แล้วเธอกลับเป็นคนขี้ขลาดไม่ใช่น้อย!”

เมื่อหยางกวนกวนอันได้อย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธและพูดว่า : “คุณพูดอะไรที่ที่คนทั่วไปพูดกันได้ไหม? ประชดประชันเก่งเหลือเกิน? แย่มาก!”

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า: “อันที่จริงแล้วมันก็แค่นั่นแหละ เธอกล้าตอบโต้ฉันหนักๆได้ตลอด แต่กับคนในตระกูลหยางล่ะ? กลับยอมเชื่อฟังทุกอย่างเป็นเหมือนกับทาส!”

น้ําตาของหยางกวนกวนก็ไหลรินลงมา

ฉีเติ่งเสียนเห็นว่าเลขาหยางโกรธจนร้องไห้ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “ฉันล้อเล่น อย่าคิดจริงจังสิ!”

ดวงตาของหยางกวนกวนเปิดกว้างขึ้นทันที ริมฝีปากสีแดงของเธอก็เปิดออกเล็กน้อย ส่วนโค้งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันสร้างความประหลาดใจและความตื่นตระหนกในใจของเธอ

เพราะเธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งแข็งแกร่งอยู่ตรงบริเวณหน้าท้องของเธอ

ในเวลาเดียวกัน แขนของเธอก็บังหน้าอกจากฉีเติ่งเสียนเอาไว้ เธอรู้สึกถึงกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแกร่ง ความรู้สึกที่มั่นคงจากแขนของเธอทําให้ใบหน้าสวยของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยและหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น

พระเจ้ายังส่งความช่วยเหลือในเวลานี้ ลมกระโชกแรงพัดมา และเม็ดฝนก็กระทบหลังศีรษะของหยางกวนกวน ซึ่งทําให้เธอตกใจพร้อมกับปล่อยแขนลงโดยไม่รู้ตัว และก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว!

ในขณะนี้ร่างของทั้งสองแนบชิดติดกันมากขึ้น และฉีเติ่งเสียนรู้สึกได้ถึงความยืดหยุ่นที่น่าทึ่งที่กําลังต่อสู้กับกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรงของเขา

ทั้งสองอดไม่ได้ที่มองตากัน ทำให้เกิดประกายในดวงตาของกันและกัน

หยางกวนกวนไม่สามารถถอยได้ในขณะนี้ และฉีเติ่งเสียนก็ไม่รู้ว่าการถอยหลังหมายความว่าอย่างไร

หยางกวนกวนกัดฟันและกำลังจะถอยหลัง ถ้าจะโดนฝนก็โดนไป!

“อย่าขยับ!” ฉีเติ่งเสียนพูด

แต่หยางกวนกวนไม่ฟัง

ฉีเติ่งเสียนยกฝ่ามือขึ้นและพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า : “ถ้าเธอกล้าขยับอีกครั้ง ฉันจะเอาชนะเธอจริงๆ!”

หยางกวนกวนได้ยินแบบนั้นก็กลัว เธอรู้สึกว่าไหล่ถูกเม็ดฝนสาดและความหนาวเย็นก็แทรกซึมเข้าไป

จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าบั้นท้ายของเธอถูกมือใหญ่ของฉีเติ่งเสียนกุมไว้อย่างแน่น เธออดไม่ได้ที่จะเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนโอบไหล่ของเลขาหยางอย่างเป็นธรรมชาติ อีกมือกดบั้นท้ายของเธอ และพูดเบาๆ ว่า: “ฝนตกหนักเกินไป อย่าเป็นหวัด ซ่อนตัวอยู่แบบนี้ก่อน”

ในเวลานี้เลขาหยางก็หน้าแดง เธอกัดฟันและคิดกับตัวเองว่า: “ถ้าคุณไม่แข็งตัวใส่ฉัน ฉันเกือบจะเชื่อแล้ว!”