มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 237

ฝนตกแรงกระหน่ำ

ฝนตกแรงจนทำให้ร้านขายหนังสือพิมพ์และทั้งสองที่ยืนหลบฝนในร้านขายหนังสือพิมพ์แยกออกจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง

ในขณะที่หยางกวนกวนถูกฉีเติ่งเสียนกอดเพื่อหลบฝน นอกจากความเขินอายแล้ว ยังรู้สึกถึงความปลอดภัยที่ไม่เคยมีมาก่อน

แต่ทว่า ปืนที่จ่อบนตัวนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดมาก ทําให้เธอหวาดกลัว เกิดความคิดที่อยากจะหลุดจากอ้อมกอดและวิ่งเข้าไปในสายฝน

"ฝนตกหนักมากเลย"

หยางกวนกวนได้แต่หันหน้ามองฝนที่ตกหนักข้างนอก พูดประโยคนี้ซ้ำๆเพื่อไม่ให้รู้สึกอึดอัดใจ

"ใช่ ตกหนักเกินไป อีกสักพักก็คงดีขึ้น"

ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบ

หยางกวนกวนได้ยินคำพูดนี้ แทบจะเป็นลม ไอ้ชาติหมา คนลามก คิดจะเอาเปรียบฉันใช่ไหม?!

เธอรู้สึกว่าลมหายใจของฉีเติ่งเสียนที่อยู่ข้างหูของเธอยิ่งอยู่ยิ่งร้อน ทําให้ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบ น้ําฝนทําให้ผิวของเธอชุ่มชื้น แต่เธอกลับรู้สึกว่าตอนนี้มีน้ำเริ่มแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของเธอ จากภายในสู่ภายนอก

ในที่สุดฝนก็เบาลง แต่หยางกวนกวนยังคงยืนเหม่อข้างๆฉีเติ่งเสียน และปล่อยให้เขากอด

พอแดดออก เธอเพิ่งได้สติขึ้นมา รีบถอยไปข้างหลังและพูดว่า "ฝนหยุดแล้ว!"

แสงแดดส่องผ่านเมฆที่หนา ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นของไอน้ํา

"ไปกันเถอะ!" ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างพอใจ แล้วเดินออกจากร้านขายหนังสือพิมพ์

หยางกวนกวนเดินตามหลังเขา เมื่อเดินออกไปไม่กี่เมตร ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง ในใจของเธอยังเกิดความอาลัยอาวรณ์ที่จะจากไปอย่างบอกไม่ถูก

"นี่ฉันถูกวางยาพิษใช่ไหมเนี่ย?" หยางกวนกวนถอนหายใจ และตบแก้มที่แดงมากของตัวเองเบาๆสองที

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ร่างกายเปียกเกินไป เปิดห้องแล้วไปอาบน้ําอบแห้งหน่อยเถอะ"

หยางกวนกวนตกใจจึงพูดว่า "ห้ะ? เปิดห้อง?!"

ยังไม่รอให้เธอได้สติ ฉีเติ่งเสียนก็ดึงมือเธอเข้าไปในโรงแรมที่ใกล้ที่สุด จากนั้นก็เปิดห้อง

ในหัวของหยางกวนกวนเต็มไปด้วยความคิดที่บ้าๆ และถูกเขาพาเข้าไปในห้องพักของโรงแรม

แต่โชคดีที่ฉีเติ่งเสียนก็ไม่ใช่คนเลวถึงขั้นนั้นจริงๆ เพียงแค่เปิดห้องเพื่อมาอาบน้ําจริงๆ

หยางกวนกวนรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย หลังจากอาบน้ําเสร็จก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ําอย่างมิดชิด กันฉีเติ่งเสียนเหมือนกันหมา

โชคดีที่ฉีเติ่งเสียนก็ไม่ได้ทําอะไรนอกกรอบ ไม่ออกนอกลู่นอกทาง แต่สายตานั้นเลิกไม่ได้หรอก แค่ดูเฉยๆก็ไม่เป็นไร

"ดื่มกาแฟร้อนสักแก้วอุ่นร่างกายหน่อยเถอะ อย่าเป็นหวัดล่ะ" ฉีเติ่งเสียนอุ่นกาแฟมาสองแก้ว ยื่นอีกแก้วหนึ่งให้หยางกวนกวน

หยางกวนกวนระมัดระวังมาก มือหนึ่งจับคอเสื้อคลุมอาบน้ําของตัวเอง ปกปิดส่วนที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเธออย่างแน่นหนา อีกมือหนึ่งยกกาแฟขึ้นมาจิบ

ฉีเติ่งเสียนเห็นเข้าก็หงุดหงิดเล็กน้อย จับแน่นขนาดนี้ทําไม ความไว้วางใจของคนเราไม่มีเลยเหรอ?

จากนั้นก็ยกมือดีดเข้าหน้าผากของเธอ แล้วพูดว่า "ลืมไปแล้วว่าวันนั้นถูกหลอกได้ยังไง? แค่นี้ก็ไม่ระวัง?"

หยางกวนกวนสะดุ้ง พูดอย่างตกใจว่า "นั่นเป็นเพราะฉันเชื่อใจนายนะ!"

"ก่อนหน้านี้คุณก็เชื่อใจซุนเสวี่ยเหวินมากเลยไม่ใช่เหรอ?" ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเยาะ

"เอ่อ" หยางกวนกวนเจอประโยคนี้เข้าไปพูดไม่ออกเลย "แล้วฉันควรทํายังไงดีล่ะ"

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "ในเวลานี้คุณสามารถถามผมได้ว่าในกาแฟแก้วนี้ใส่น้ําตาลหรือยังทหรือใส่นมหรือเปล่า แล้วหาข้ออ้างเพื่อเปลี่ยนแก้วกับผม"