มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 26

“โอเค เหลือเวลาอีกสิบนาที!”

จางจื่อหลงเหลือบมองนาฬิกาของตัวเอง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูให้เข้ามา

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาพร้อมไม้ยางในมืออย่างโกรธเคืองและใช้ไม้ยางแตะฝ่ามือเบา ๆ ให้เสียงที่คมชัดเป็นจังหวะ

จางจื่อหลงเหล่ตาและเยาะเย้ย แล้วพูดอย่างใจเย็นกับฉีเติ่งเสียน “คุณจะคุกเข่าลงด้วยตัวเองและยอมจำนน หรือคุณจะรอคำสั่งจากผม”

“ฉันบอกคุณแล้วว่าเด็กเหลือขอคนนี้แค่พยายามแสดงพลังของเขา เขาจะมีเบอร์โทรศัพท์ของนายกรัฐมนตรีหวงจริงๆ ได้ยังไง!”

“ผู้จัดการจางอย่าปล่อยให้เจ้าเด็กสารเลวคนนี้มาใช้ธุรกิจของเราเป็นเครื่องมือในการอวดโอ้นะครับ เราต้องทำให้เขาจ่าย ไม่เช่นนั้นหมาและแมวทุกตัวจะกล้าก่อปัญหาในอนาคต”

“ใช่ จะใช้เขาเป็นแบบอย่างในการสร้างปัญหาที่ธนาคารของเราในอนาคต!”

จางจื่อหลงยิ้มให้ฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “คุณได้ยินแล้วใช่ไหม? ฉันจะให้เวลาคุณคิดสามวินาที”

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้พูดอะไรสักคำ ได้แต่ยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ

ดวงตาของจางจื่อหลงเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาก็ตะโกนบอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “ให้ฉันจัดการเอง!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนกำลังจะรีบใช้ไม้ยางพุ่งเข้ามา แต่ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ ก็มีเสียงคำรามดังมาจากด้านนอกประตู

“มาดูกันว่าใครจะกล้า!”

เมื่อพนักงานที่อยู่รอบๆ ได้ยินเสียง พวกเขาก็รีบหันหน้าไปมองและเห็นซุนซิงจังเดินจากข้างนอกเข้ามาด้วยใบหน้าที่มืดมน

“ผู้อำนวยการซุน ท่านมาแล้ว มีเด็กเหลือขอมาก่อปัญหาที่นี่ และผู้จัดการจางก็กำลังจัดการกับเขา…..”

“ผู้อำนวยการซุนมาถูกเวลาพอดีเลย ผู้จัดการจางกำลังสร้างอำนาจของเขาเพื่อพวกเรา ท่านน่าจะให้รางวัลที่ดีแก่เขา!”

จางจื่อหลงโบกมือให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเพื่อหยุดพวกเขา จากนั้นยืนขึ้นและโค้งคำนับซุนซิงจังแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าครับ ท่านมาแล้ว!”

ใบหน้าของซุนซิงจังมืดมน และพูดอย่างเย็นชา “เกิดอะไรขึ้น?!”

“เจ้าเด็กสารเลวคนนี้มาที่ธนาคารเพื่ออวดโอ้ และตอนนี้ผู้อำนวยการซุนอยู่ที่นี่จริงๆ ฉันดูว่าเขาจะจบลงอย่างไร!”

“เขาแสร้งทำต่อหน้าผู้อำนวยการซุน ฉันก็อยากจะรู้ว่าเขาจะทำต่อไปได้ยังไง!”

จางจื่อหลงยื่นบุหรี่ให้ซุนซิงจังแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าครับ เฉียวกรุ๊ปส่งชายหนุ่มมาจากไหนก็ไม่รู้มาที่นี่ เขายืนกรานที่จะปล่อยเงินกู้ให้ผม และทุบตีผู้ช่วยของผมด้วย จะให้ผมอยู่เฉยๆเหรอครับท่าน?”

“เด็กคนนี้แสร้งทำเป็นเรียกนายกรัฐมนตรีหวง ทำท่าเหมือนเขาเป็นเจ้านายแห่งสวรรค์และเป็นลูกชายคนที่สอง เขาทำได้ดีจริงๆ”

“ฉันไม่รู้ว่าคนจนคนนี้มาจากไหน เขาช่างไร้สาระเหลือเกิน มันไร้สาระมาก!”

“หัวหน้าครับท่านอย่าได้อารมณ์เสียไปเลย ผมจะจัดการกับเด็กสารเลวคนนี้ทันที และแจ้งให้เขาทราบถึงผลที่ตามมาจากการละเมิดธนาคารจงไห่ของเรา”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ชี้ไปที่ฉีเติ่งเสียนที่กำลังเอนตัวอยู่

ซุนซิงจังหันกลับมาและเห็นฉีเติ่งเสียน บุหรี่ในมือของเขาก็สั่นเล็กน้อยและใบหน้าของเขาก็มืดลงในทันที

“ผู้อำนวยซุน คุณภาพพนักงานของคุณดีนะ ภรรยาของผมมาหาเขาเป็นประจำเพื่อหารือเรื่องธุรกิจและแก้ไขปัญหา ไม่รู้ว่าเขาซื้อชุดสาวใช้มาจากที่ไหน และยืนกรานให้ภรรยาของผมสวมชุดนี้เพื่อคุยกับเขา!” ฉีเติ่งเสียนเห็นซุนซิงจังมองตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยรอยยิ้ม

“ให้ตายเถอะ! ผมเป็นผู้จัดการของธนาคารจงไห่ดังนั้นผมควรลงโทษคุณ คุณมีข้อโต้แย้งอะไรไหม?!”

“มีอะไรผิดปกติเหรอถ้าให้ภรรยาของคุณมาคุยกับผมในชุดสาวใช้? ผมยินดีที่จะให้โอกาสคุณเพราะผมคิดถึงบริษัทยักษ์ใหญ่ของคุณ!”

“อย่าว่าแต่การใส่ชุดสาวใช้เลย แม้ภรรยาคุณจะเปลือยเปล่าและหัวเขียวมาคุยกับผม คุณก็ยังต้องทน!”

เห็นได้ชัดว่าจางจื่อหลงเป็นคนสนิทของซุนซิงจัง แม้แต่ต่อหน้าเขาก็พูดอย่างไร้ยางอายและหยิ่งผยองมาก

“ผู้จัดการจางพูดจาพาลมาก เขากล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าผู้อำนวยการซุนเหรอเนี้ย!”

“ไร้สาระ ผู้จัดการจางเป็นคนสนิทของผู้อำนวยการซุน และเขามีลูกค้ารายใหญ่มากมาย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะโอหัง”

“คงจะดีไม่น้อยถ้าในอนาคตฉันสามารถอยู่สูงเท่ากับผู้จัดการจาง น่าอิจฉาจริงๆ…..”

ยิ่งไปกว่านั้นซุนซิงจังยังคงขอโทษฉีเติ่งเสียน โดยที่บอกว่าตัวเขาเองไม่เข้มงวดในเรื่องวินัย?

“อาจารย์ฉีเป็นแขกที่ได้รับความเคารพนับถืออย่างมากของนายกหวง ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยนายแก้ปัญหาในวันนี้ นายไม่เพียงแต่รังแกภรรยาของอาจารย์ฉีเท่านั้น แต่ยังกล้าแสดงท่าทีเย่อหยิ่งต่อหน้าเขาอีกด้วย!” ซุนซิงจังเตะไปที่จางจื่อหลง จางจื่อหลงถูกเตะจนตัวหดเป็นลูกบอล

คำพูดของซุนซิงจังทำให้หัวของทุกคนแทบจะระเบิดทันที!

เดิมทีฉีเติงเสียนไม่เพียงแต่แสดงออก แต่จริงๆแล้วรู้จักนายกรัฐมนตรีหวงเหวินหลั่ง และมีการโทรศัพท์ถึงนายกรัฐมนตรีหวงจริงๆ!

เฉียวกรุ๊ปพบชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ที่ไหนกันนะ?

เฉียวชิวเมิ่งได้พบกับสามีที่มีภูมิหลังน่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ซุนซิงจังโกรธมากจนหน้าของเขาแดง และเส้นเลือดบนหน้าผากก็เต้นเป็นจังหวะ

ในเวลานี้ผู้ช่วยของจางจื่อหลงก็ตื่นขึ้น เมื่อเขาเห็นฉากตรงหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะกลอกตาด้วยความกลัวและหมดสติไปอีกครั้ง

“แกล้งตายทำไม?ยังไม่ลุกขึ้นคุกเข่าขอโทษอาจารย์ฉีอีก!” ซุนซิงจางคำรามและคว้าจางจื่อหลงจากโซฟา

จางจื่อหลงตกตะลึงและมองไปที่ฉีเติ่งเสียน และไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อดี

“ปัง!”

ซุนซิงจังยกมือขึ้นและตบหน้าจางจื่อหลงอย่างแรงอีกครั้ง และพูดด้วยความโกรธ “หูหนวกรึไง?!”

จางจื่อหลงมีใบหน้าที่เศร้า เข่าของเขาล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว และเขาก็คุกเข่าลงตรงหน้าฉีเติ่งเสียน

ฉากนี้ทำให้พนักงานต่างตกตะลึง ผู้จัดการจางผู้ซึ่งเย่อหยิ่งและพาลมาโดยตลอดได้คุกเข่าลงจริง ๆ เหรอ?

พวกเขาขยี้ตาอย่างแรง บางคนแทบไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า